คงทำได้แค่แอบรัก

ลำดับตอนที่ #2 : “เรื่องที่แสนจะวุ่นวาย”

ชีวิต ม. 2 ที่ฟ้าคิดว่าจะสงบสุขมันดูท่าว่าจะไม่สงบอย่างที่คิดเสียแล้ว  เพราะว่าเพื่อนในห้องของเธอล้อเธอว่าเธอกับนายขลิบชอบกัน ทั้งๆที่จริงๆแล้วขลิบแค่นั่งแถวติดกับฟ้าแค่นั้นเอง และเขาก็ยังเป็นคนที่เพื่อนๆลงความเห็นว่าเอ๋อตลอดเวลาอีกด้วย ไม่ค่อยมีใครพูดกับเขารู้เรื่องเท่าไหร่ ทำให้ฟ้ากลุ้มใจเป็นอย่างมากเมื่อโดนล้อกับเขา...



“คนบ้าอะไรไม่รู้ชื่อนี้ประหลาดคน แถมหน้าตาก็ไม่หล่ออีก อย่างชั้นนี่นะจะชอบฝันไปเถอะยะ แต่ไม่มีใครสนใจเลยล้อกันเข้าไปจนชั้นเบื่อไม่อยากมาโรงเรียนเลยจริงๆ ชั้นก็ยังกลุ้มเรื่องที่โดนล้อไม่รู้มันจะพูดกันไปถึงไหนให้ตายเถอะ” ฟ้าบ่นในใจนับตั้งแต่วันที่โดนล้อ ก็ไม่ค่อยมีใครเห็นรอยยิ้มของฟ้าอีกเลย



และนายชัยหลังจากที่ฟ้าปฏิเสธไปวันนั้นแล้วก็ไม่ค่อยมายุ่งวุ่นวายอะไรกับเธออีก ทำให้ฟ้าค่อยสบายใจขึ้นบ้าง ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นข้อดีข้อหนึ่งของเขาที่ฟ้าเห็น



ส่วนหัวหน้าห้องคิง  ที่วันๆเหมือนจะไม่มีอะไรมากนอกจากเก๊กไปเรื่อยๆ  และไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่กับฟ้า  ส่วนมากเจอหน้ากันก็แค่เรื่องงานเท่านั้น  โดยที่ไม่มีใครรู้เขาแอบสังเกตฟ้าอยู่เรื่อย ๆ และรู้เสมอว่าตอนนี้ฟ้ามีปัญหา แต่ฟ้าก็ยังไม่ชอบหน้าเขาอยู่ดี โดยที่ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าทำไม



“ฟ้า แกเป็นอะไรวะช่วงนี้หน้าบอกบุญไม่รับเลย” โบว์ถามฟ้าด้วยสายตาเป็นห่วงสุดขีด



    “ชั้นเหรอ เซ็งมากๆเลยแกที่ห้องชั้นมันล้อชั้นกับนายขลิบบ้าบอคอแตกอะไรก็ไม่รู้ ชั้นไม่อยากจะมาเรียนเลยจริงๆให้ตายเหอะ” ฟ้าบ่นด้วยสีหน้าเซ็งสุดขีด เพราะว่าตอนนี้นายขลิบมานั่งอยู่โต๊ะข้างๆเธอ และเสียงล้อยิ่งมากขึ้นไปด้วย



    “จริงอะ ขำวะแกตายแน่ๆงานนี้ฟ้า 555” เกมส์ขำฟ้าแบบสะใจสุดชีวิต



“ฝากไว้ก่อนนะแก ไม่ช่วยยังปากแบบนี้อีก” ฟ้าแอบคิดอย่างหงุดหงิดในใจ



    “แกก็พูดเกิดไปเกมส์ฟ้ามันยิ่งเครียดๆอยู่” โบว์เพื่อนผู้แสนดีปกป้องฟ้า ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากเพราะนาทีนี้มันช่างเป็นเวลาที่โหดร้ายมากสำหรับเธอ



    “โธ่ แกไม่รู้อะไรโบว์ ขลิบอะมันเอ๋อจะตายไปคุยอะไรกับใครไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก 555” เกมส์ยังคงหัวเราะไม่เลิกหลังจากที่เล่าจบ



“นั่น ยังจะมาขำอีกไอ้เพื่อนบ้า ชั้นไม่น่าหลวมตัวมาคบแกเลย” ฟ้าคิดอย่างหงุดหงิดในใจ



    “จริงอะ คนไหนวะเกมส์ชั้นเคยเห็นมะ” โบว์เริ่มสงสัย



    “ก็คนที่แกเดินชนเมื่อตอนกลางวันแล้วมันทำหน้างงๆแล้วเดินหนีแกไปเลยไง แกยังพูดกับชั้นอยู่เลยว่าเอ๋อเข้าขั้น 55” เกมส์ยังคงหัวเราะไม่เลิก



“เอาเข้าไปขำเข้าไปเพื่อนทุกข์อยู่นะโว๊ยแทนที่จะสงสารกันมั่ง” ฟ้าทนไม่ไหวโวยวายขึ้นมาบ้าง



    “อ๋อ คนนั้นเองเหรอ ตายแล้วฟ้าแกนี่ดวงดีจริงๆเลยนะ 555 น่าสงสารเขาวะมาเจอคนบ้ากว่าแบบแกได้” โบว์ที่เพิ่งจะรู้เรื่องก็หัวเราะฟ้าเช่นกัน



“อ้าวพูดแบบนี้มีเคลียร์นี่หว่าไม่ช่วยยังปากดีอีก ชั้นขอถอนความคิดที่ชมแกไปเลยโบว์บ้า” ฟ้าคิดในใจด้วยความหงุดหงิด



    “ไปดีกว่าชั้นเบื่อคุยกับพวกแกแล้วไม่ช่วยยังมากวนอีก” ฟ้าทำหน้าเซ็งๆ ก่อนที่จะเดินออกไป



    ฟ้าเดินออกไปขึ้นรถด้วยหน้าตาที่เซ็งสุดขีด  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะเธอคิดย้อนไปย้อนมา เกือบทุกคนในห้องล้อเธอหมดเลย ไม่มีใครช่วยแก้ข่าวสักคนเดียว ที่ช่วยมีอยู่คนเดียวคือเงียบไปไม่พูดไรเลยนายขี้เก๊กคิง ส่วนคนอื่นไม่พลาดมากบ้างน้อยบ้างล้อเธอหมด อย่างน้อยๆนี่คงเป็นข้อดีของเขาที่เธอเห็นตอนนี้  



“ชั้นไม่ใช่ของเล่นพวกนายนะล้ออะไรกันนักหนา” คิดมาถึงตรงนี้น้ำตาของฟ้าพาลจะไหลออกมาด้วยความกดดันในใจ



    พอกลับมาถึงบ้านแม่ก็ทักฟ้าด้วยความเป็นห่วงเหมือนที่หลายๆคนทักเธอแบบนี้มาตั้งแต่วันที่เริ่มโดนล้อใหม่ๆ



    “อ้าวฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่าลูกหน้ามุ่ยมาเลย มีอะไรเล่าให้แม่ฟังไหม” แม่ของฟ้าถามด้วยความห่วงใย



    “ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ฟ้าแค่เบื่อๆเพื่อนที่ห้องนิดหน่อยเดี๋ยวก็คงดีขึ้นเองแหละ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฟ้าไปอาบน้ำทำการบ้านก่อนนะคะ” ฟ้าเองอยากบอกแม่เหมือนกัน แต่ตอนนั้นมันยังไม่มีอารมณ์ที่จะบอก



    “ได้จ๊ะ เดี๋ยวฟ้าลงมากินข้าวด้วยนะลูกแม่ทำจะเสร็จแล้ว” แม่มองฟ้าอย่างเข้าใจความรู้สึกของกันและกันหากแต่ไม่มีคำพูดใดๆ



    “ขอบคุณคะแม่ เดี๋ยวฟ้าลงมานะคะ” ฟ้ายิ้มให้แม่ก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไป



“ดีจริงๆเลยอย่างน้อยชั้นก็ยังมีแม่ที่เข้าใจ หายหงุดหงิดไปเยอะเลยแฮะ” ฟ้าคิดและยิ้มบางๆบนใบหน้า

    ฟ้าขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ลงมาช่วยแม่จัดโต๊ะอาหาร ที่บ้านของเธออยู่กัน 3 คน คือ พ่อ แม่ แล้วก็ฟ้า ตอนนี้พ่อกลับมาจากทำงานแล้ว



“สงสัยว่าน่าจะกลับมาตอนที่ชั้นอาบน้ำแน่ๆเลย” ฟ้าคิดในใจเมื่อเดินลงมาเจอพ่อข้างล่าง



    “ฟ้า มีอะไรบอกพ่อได้นะลูกเห็นหน้าเครียดๆมาหลายวันแล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใยเช่นทุกครั้ง



“แม่บอกพ่อแน่ๆเลยเพราะตามปกติพ่อจะเจอชั้นตอนอารมณ์ดีแล้วและลงมากินข้าวด้วยกันทุกครั้ง” ฟ้าคิดในใจด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นและมีกำลังใจเพิ่มขึ้น เป็นกำลังใจที่ได้จากพ่อและแม่ บุคคลที่รักและหวังดีกับเธอเสมอมา



    “ไม่มีอะไรหรอกคะพ่อ ฟ้าคิดอะไรนิดหน่อยค่ะ เดี๋ยวก็หายลูกสาวพ่อหนะไม่เศร้านานหรอกค่ะ” เธอบอกพ่อไปอย่างนั้นเองทั้งที่ในใจนั้นเศร้าสุดๆแล้ว



    ฟ้านั่งกินข้าวไปเงียบๆแล้วเสร็จแล้วก็ช่วยแม่เก็บจานล้างก่อนที่จะขึ้นไปทำการบ้าน จริงๆแล้วที่บ้านเธอก็จัดว่าฐานะดีเหมือนกัน พ่อเป็นประธานบริษัทส่งออกโดยที่มีบริษัทเป็นของตัวเอง แต่แม่ของฟ้าอยู่บ้านไม่มีอะไรทำเลยไม่ยอมจ้างคนใช้มาทำงาน ฟ้าจึงมีหน้าที่ช่วยแม่มาตั้งแต่เด็กๆและที่สำคัญแม่ของเธอทำอาหารและขนมเก่งมากเธอจึงได้วิชาของแม่มาทั้งหมดเลย  



การบ้านวันนี้ไม่เยอะมากพอทำเสร็จฟ้าก็เลยรีบนอนเพื่อเอาแรง  เพราะไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรอีกในวันรุ่งขึ้น



“สาธุอย่าเจออะไรที่มันน่าปวดหัวเล๊ย...” ฟ้านึกขอพรในใจก่อนที่เธอจะหลับไป



แต่สงสัยว่าคำขอของเธอจะไม่เป็นผลเพราะในวันรุ่งขึ้นตอนที่ฟ้ากำลังจะเดินเข้าห้องก็ได้ยินเพื่อนคนหนึ่งพูดเลยว่า



“เฮ้ยๆ แฟนไอ่ขลิบมาแล้ววะ แหมมาพร้อมกันเลยนะคู่นี้”



“อ้าวปากนะปากชั้นอุตส่าห์ขอพรมาอย่างดีไม่ได้ช่วยเลยนะนี่” ฟ้าแอบบ่นเบาๆ



“นั่นสิ เมิงแอบไปนัดรับกันมาหรือเปล่าวะ เดี๋ยวนี้ก้าวหน้านะขลิบ 555” อีกคนรับเสริมขึ้นมาทันที



“เศร้ากว่าเก่าเลยชั้น T_T” ฟ้าบ่นเบา ๆพร้อมกับเดินหน้าเซ็งๆเข้าห้องไป