คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ศาสตราใดเล่าจะรุนแรงเท่ากระทะ
ย้อนลับไปเมื่อไม่ี่วัน่อน...
แผ่นหลัเ็บเหมือนมีนำลัีมันเป็นิ้นๆ ผมนอนว่ำหน้า ใร็ไม่รู้เอาผ้ามายัปาผมะไ้ไม่ัลิ้นัวเอาย
“พาไปโรพยาบาลเถอะ่ะ ุไยะ! ยูยะุน่ะ...”
“ไม่หรอ...อย่าไปเลย ไม่สิ ไปไม่ไ้ ่าหา” พ่อระิบ
“ทำไมล่ะะ....?”
“พวเรา...็เหมือนพวานะันั่นแหละ เรามีวามลับันทั้สอฝ่าย เพียแ่...เ้ายูยะไม่รู้”
สมออผมถูวามเ็บปวถาโถมเ้าใส่นไม่สามารถทำวามเ้าใำพูนั้นไ้
“แล้วอาาเมะล่ะ?” พ่อถาม่อ
“เ็นนั้น...เ็นนั้น้อทำอะไรแน่ๆ” ุานาเมะพูเสียสั่น “ทำยัไีล่ะ...”
ทั้หมนี่เป็นวามผิออาาเมะ
ใ่แล้ว! เพราะเ็นนั้นผมถึ้อเ็บปวแบบนี้!
สิอผมราเลือน พร้อมับเปลือาที่ปิล วามเ็บปว็สลายหายไปในวามมืมิ
...............
ผมส่อระในห้อน้ำ เอี้ยวัวมอหลัอัวเอ ระหว่าระูสะบับนแผ่นหลัมีรอยปูสีล้ำน่ารัเียอยู่ เหมือนใรเอาี้วายมาฝัไว้ใ้ผิวหนัอย่าไรอย่านั้น ผมลืนน้ำลายแล้วยแน วามเ็บปวแล่นรไปยัั้วสมอนผม้อหยุ
ทำยัไี...เิอะไรึ้นับผมันแน่?
้อไปโรพยาบาล...
โรพยาบาลห่าาโรเรียนเพียเล็น้อย ระยะทานั้นผมเินนิน ไม่มีปัหาอะไรหรอ ไม่มีแน่ๆ...
พอ้าวเท้าออาห้อนอน เ่าอผม็อ่อนยวบนล้มหน้าฟาพื้น
ถ้าเป็นโรที่รัษาไม่หายะทำยัไี...?
อาาเมะ...อาาเมะป่วยแล้วเอามาิผมทาน้ำลาย?
้อหาุานาเมะ...้อถามให้รู้เรื่อ...
ผมิ้วยสมอที่อ่อนล้า พยายามยัวเอึ้นาพื้นเย็นๆ
ถ้าหาไม่เอ ้อายแน่ๆ
“พี่๋า!?” เสียเล็ๆ ที่ผมหวาลัวัึ้นาอีฟาอโถทาเิน เท้าน้อยๆ วิ่ึๆ แะัวผม ผมปัมือเธอออาร่า
“อย่า....มา.....แะ.....” แ่ละำยาลำบาเหมือนพยายามพูในพายุเฮอริเน
“พี่๋า...พี่๋า...!”
...เ็นนี้ำลัร้อไห้เหรอ?
เพราะเธอแท้ๆ ผมถึเป็นแบบนี้
ทำไมอาาเมะถึไม่เ้าใล่ะว่าเธอเป็นนผิ ทำไมเธอไม่เ้าใว่าผมโรธเธอ
ร้อพี่๋าๆ แล้วแสร้ว่าเป็นห่วผมเหรอ?
เ็โ่
ลืมาึ้นอีรั้็ไม่เห็นเธอแล้ว แ่มีน้ำหนัลบนสะโพ อนนั้นเอผมรู้สึัวว่าอาาเมะำลันั่ทับผมอยู่ อาาเมะเลิเสื้อล้ามที่ผมสวมอยู่ึ้น รู้สึไ้ถึอาาศเย็นๆ ที่ไล้ลำัว
แล้วเธอ็เริ่มูแผลน่าสะอิสะเอียนบนหลั
“อ๊า!!” ผมแผเสียร้อ ปานุ่มๆ นั่นูแรเหมือนะีเนื้อให้าออาัน
“ออ....ไป...!” ผมพยายามพลิัว แ่แนบาลับมีเรี่ยวแรมหาศาลผมไว้ับที่ ร่าเหนียวเหนอะ้วยราบเหื่อและน้ำลาย ปอเหมือนถูบีบ หายใไม่ออ ยับไม่ไ้ ทรมาน... ทรมานที่สุ! เล็บูพื้นพาร่าัวเอไป้าหน้าเพียืบ ปาร้ออวาม่วยเหลือแ่เสียที่ออมาลับเหมือนเสียร้อโหยหวนอสัว์
ไม่นานแร่อ้านอผม็หมไป
.....................
รู้สึัวอีที ผม็ำลัทาน้าว้มอยู่
อาาเมะนั่อยู่ร้าม บนหัวสวมหมวรูปหมีสีน้ำาลท่าทาโริที่ผมเห็นบ่อยๆ ในเน็ท นาฬิาแวนบอเวลาเ้าโมเ้า
เสียุััมาาในรัว พ่อเินลบันไมาในุนอนลายทา ผมยาวสีำมัเป็นหาม้ายุ่ๆ รท้ายทอย หน้าเหมือนไม่ไ้โนหนวมาเป็นอาทิย์
“ผม...หายแล้วเหรอ?” ผมพูึมำ ับ้นนปลายไม่ถู
“็หายแล้วสิไอ้ลูาย หลับไปสี่วันรวเลยนี่ ถ้าเราไม่ไปนอนแอ้แม้อยู่ลาทาเินหายไวว่านี้” พ่อพูพลาึเ้าอี้นั่ล “อบุสำหรับอาหารนะานะั”
“อยู่แล้วล่ะ่ะ หาย็ีแล้วนะ๊ะ ยูยะุ พวเราเป็นห่วแทบแย่”
ผมผุลุึ้นเร็วนเ้าอี้ที่นั่อยู่ล้มหายหลั แ่ผมไม่สนใ รีบเินเ้าไปในห้อน้ำแล้วถอเสื้อออ พยายามหันมอเาสะท้อนอแผ่นหลั
หายไปแล้ว....?
แผลทุเรศนั่นหายไปแล้ว!?
เพราะอาาเมะเหรอ....? ไม่สิ อาะเพราะมันเป็นโรที่หายเอ็ไ้ เ็โรินั่นไม่มีทามีน้ำลายวิเศษหรอ ที่อนแรมันเป็นแผลปู็เพราะเธอไม่ใ่รึ?
“ูสบายีเหลือเินนี่นา? มานั่เร็วยูยะ ินอาหารให้หมสิ” พ่อส่เสียเรีย ผมึลับมานั่ที่แ่โยี อาาเมะินอาหารเ้าอเธอหม
“แม่๋า ออี” เธอยื่นาม้าวลายหมีออมา้วยท่าทาน่าเอ็นู
“โธ่ อาาเมะ อย่าินเยอะนัสิ รอเี๋ยวนะ แม่อล้าานรนี้่อน” ุานาเมะเปิ๊อน้ำ อาาเมะทำหน้า๋อย เธอแลบลิ้นออมาแล้วเริ่มเลียาม้าว อนแร็ูปิี แ่ลิ้นเธอลับยาวึ้น และวัพันานอาหารอเธอนลิ้นนั้นมีวามยาวเท่าไม้บรรทั!
ผมหันวับไปมอพ่อ พ่อมัวแ่อ่านนิยายำลัภายในไม่ไ้สัเเลย!
เฮ้ย นั่นไม่ใ่ลิ้นมนุษย์แล้วมั้? ยาวนานั้นไปสถิิโลไ้เลยนะเว้ย!
ปั!!
บาอย่าแ็ๆ ระแทศีรษะนผมร่วเ้าอี้หัวฟาพื้น
“ายริ! ระทะหลุมือ!! ยูยะุเป็นอะไรรึเปล่า!?”
เสียอุานาเมะเป็นเสียที่เสแสร้ที่สุที่ผมเยไ้ยิน
ความคิดเห็น