คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไม่เข้ารูปเข้ารอย
“อโทษนะยูยะุ พอีว่าเ็นนี้ไม่่อยินับนน่ะ ทั้ๆ ที่ส่ไปทำานพาร์ทไทม์ที่โรอาบน้ำแท้ๆ เฮ้อ...ไม่ไหวเลยนะ” ุานาเมะลูบหัวลูสาวัวเอ้าๆ อาาเมะทำหน้าเหมือนะร้อไห้ ิ เ็ผู้หิัวเล็ๆ ทำอะไร็ไม่เยผิ
ผมหยิบผ้านหนูออาหน้าผาแล้วันัวึ้นนั่ หยิบแว่นรอบำึ้นสวม ิอยู่ว่าวระพูอะไรี? อโทษ? ไม่เป็นไร? ไม่ว่าะพูอะไร็ไม่มีวามหมายหรอ ภาพลัษ์อผมป่นปี้ไปแล้ว อนนี้ทำเนียนแล้วแอบอยู่ในห้อเียบๆ ไม่ไหว
“เพื่อเป็นารไถ่โทษ วันนี้ให้อาาเมะถูหลัให้ยูยะุแล้วัน แ่นี้ทำไ้ใ่ไหม อาาเมะ?” ุานาเมะหันไปุยับลูสาว
“อ อ อโทษ ะ ่ะ...ะ ะทำ...ให้...่ะ...”
ผมัวแ็ หัวใเหมือนหล่นไปที่าุ่ม
“ะทำอย่านั้นไ้ยัไันเล่า!? ผมไม่ใ่เ็นะรับ!! ผมเป็นผู้ายอสามศอะให้อาบน้ำห้อเียวับ…!!” ผมวาแ่รีบเอามือะรุบปาเมื่อรู้ว่าัวเอเผลอทำอะไรลไป “...อโทษ้วยรับ ผม...ไม่ไ้ะะอ...”
“นั่นสินะ อนนี้ยัเร็วเินไปเนอะ ไม่เป็นไรหรอยูยะุ เราไม่บัับหรอ” ุานาเมะยิ้มอ่อนโยน เล่นเอาผมรู้สึผิึ้นมา
“อโทษรับ...” ผู้หินนี้ไม่ธรรมาเลย นึว่าะเป็นพวสาวมั่นาเมือหลว เอาเ้าริมีวามเป็นแม่เ็มประูเลยนี่
“ะว่าไป ยูยะุนี่เป็นเ็ที่ามมาเลยนะ”
ผมสะุ้โหย วัสายามอุานาเมะ รอยยิ้มอเธอยัเหมือนเิมเป๊ะ
“เ็ที่มีผมสีเทาแู่ีอย่ายูยะุ...หาที่ไหน็ไม่มีอีแล้ว”
“ถ้าบ้านผมไม่รวยเพื่อนที่โรเรียนเรียผมว่าไอ้หออย่าไม่เรใแล้วล่ะรับ” ผมพูพลาหัวเราะฝืๆ ันแว่นพลาลอบสัเสีหน้าอุานาเมะ
นิ่สนิท
รอยยิ้มอ่อนโยนอเธอเหมือนถูแ่แ็ไว้บนใบหน้า มอไปสัพัวนนหัวลุ เหมือนนีโบทอ์นหน้าา หรือเหมือนุ๊าลที่ไม่อาเปลี่ยนสีหน้าเอไ้ ผมเหลือบไปมออาาเมะ เธอมอผม้วยวาลมโน่าสสาร
ุานาเมะ...แ่านับพ่อผมเพราะเินหรือเปล่านะ?
ถ้าอย่านั้น...ผมยอมไม่ไ้เ็า
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะรับ ผมอัวไปทำอาหารเย็น่อนนะรับ” ผมลุึ้นาเียแล้วรุไปที่ประู เินุ่มๆ ไปที่ห้อรัว
“เี๋ยวสิยูยะุ หน้าที่ทำอาหารน่ะ...” วรเป็นอแม่บ้านมาว่า
ผมลืนน้ำลายอึให่ ทำไม็ไม่รู้...ไม่อยาินอาหารฝีมือนนนี้เลยสันิ
“วะ...วันนีุ้านาเมะเป็นแรับ” ผมเร่ฝีเท้าไปยัห้อรัว รีบหยิบส่วนผสมและเรื่อปรุทั้หมมาอรวมันแล้วัารทำมื้อเย็นสำหรับสี่นอย่ารวเร็ว...
สี่น ละมั ผม้อมออ่าล้าานในห้อรัว
เห็นยิ้มเหยียๆ อผม ุานาเมะเอามือแะอ
“ยูยะุ...?”
“...ไปนั่ให้สบายเถอะรับ เิทำเป็นว่านี่เป็นบ้านอุามสบายเลย” ำพูไหลออไปาุำมืในใอผม
“ยูยะุ เธอเ้าใผินะ เราับุไยะ...”
“อร้อล่ะรับ”
ุานาเมะลืนน้ำลาย
“เลียเราเท่าไหร่็ไม่เป็นไรหรอนะยูยะุ...” เธอยิ้ม “แ่อร้อล่ะ...อาาเมะ อย่าเอาไปลที่เธอเลยนะ”
ผมไม่อบ ล้ามือแล้วหั่นผัเป็นลูเ๋า เสียมีระทบเียเิมเ็มวามเียบวนอึอัในห้ออาหาร
“เฮ้อ...ถึเ้าลูายะรับแไม่ไ้เรื่อ แ่เรื่ออาหารนี่แหละที่้อยให้เลย” พ่ออผมหัวเราะเบาๆ หลัินอาหารฝีมือผมำแร
“อบุรับ” ผมีบเนื้อผัเ้าปา รสาิที่ผสมผสานันอย่าลัว เนื้อที่แทบะละลายในปาทานู่ับผัที่ผัในไฟแรวามรอบเอาไว้...ใ้ไ้ทีเียว
ผมถอนหายใเฮือให่เมื่อิว่านแปลปลอมสอนในรอบรัวำลัินอาหารานเียวันอยู่
“อโทษนะานะั ผมับไอ้ลูายอไทม์เอาท์” พ่อวามือบนไหล่อผม
“อ๊ะ เิ่ะ” รอยยิ้มอผู้หินนี้ไม่มีเศษเสี้ยวอวามัใเลยสันิ ทั้ที่ผมเพิ่พูแรับเธอไปแท้ๆ
อาาเมะ้มหน้ามอนิ้วมืออัวเอ ไม่ยอมแะอาหาร
เธอสั่นเมื่อรู้ัวว่าผมมออยู่
“ยูยะ แเป็นบ้าอะไรอแหา? รู้ัำว่าวามเารพไหม? วามเารพ!” พ่อเย่าไหล่ผม
“พ่ออยาให้ผมฝืนยิ้ม่อหน้านที่ะมาแทนที่แม่เหรอ?” ผมอบห้วนๆ พ่อเอามือลูบท้ายทอยเหนื่อยหน่าย
“ื้อพอันทั้แม่ทั้ลูเลย...ยูยะ ไม่มีใระมาแทนแม่หรอ”
“แล้วนที่นั่อยู่ในห้อนั่นใรรับ?”
“ยูยะ ฟัพ่อ่อน...”
“พ่อ ผมรู้ว่าพ่อะพูว่าอะไร” ผมถอนหายใเฮือให่แล้วเินลับไปนั่ในห้อทานอาหาร
“พี่๋า...อาาเมะ...อโทษ....” พอ้นถึเ้าอี้ น้อสาวนใหม่อผม็ล่าวทันที
“...เธอไม่ไ้ทำอะไรผิหรอ” ผมพึมพำ ออสสารปนสมเพเธอนิๆ
“อาาเมะ...อาาเมะะถูหลัให้พี่๋านะ!” เธอลุพรวแล้วเอามือเล็ๆ ทุบโ๊ะนผมสะุ้
สันหลัอผมเย็นยะเยือ นึภาพลิ้นเปียๆ อเธอที่แะใบหน้าอผม ภาพาอนิเมะเรื่อน้อสาวผมเป็นสัว์ประหลาินนผุเ้ามาในหัว ภาพที่พี่ายโนน้อสาวแท้ๆ ินทั้เป็น...
“เป็นวามิที่ีนี่ยูยะ! ถือโอาสนี้รู้ัันมาึ้นะเลยสิ!”
“พ่อ!?”
แทนที่ะเป็นพ่อ นที่สะุ้ืออาาเมะ เธอหลับาปี๋ มือเล็ๆ สั่นัน ท่าทาใลัวนั้นน่าเห็นในเือบน่าสมเพ ผมถอนหายใแรเป็นรอบที่ร้อย ใ้นิ้วี้ันแว่นทีหนึ่
“ถ้าไม่รัเีย...นะ”
“พี่๋า!?”
แ่รั้นี้รั้เียว ผมะยอมทำามวาม้อารอเ็ผู้หิัวเล็ๆ นนี้็ไ้!
ความคิดเห็น