'เพิ่งรู้ว่ารัก'

เนื้อเรื่อง

   “ลูก!!! อย่าพึ่งทำอะไรนะเด็ดขาดนะ” หญิงวัยกลางคนผู้ซึ่งเป็นแม่กำลังตะโกนบอกลูกสาวอายุประมาณ 14 ปี ที่อยู่บนดาดฟ้า มีความสูงราว ๆ 8-10 ชั้น ไม่ให้กระโดดลงมา

            “ไม่มีใครรักหนูเลย” หญิงสาวคิดถึงเหตุก่อนหน้านี้ เกือบ 4 เดือน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

            “คือ...น้องเบลมาคบกับพี่ได้รึเปล่าคับ” เด็กหนุ่มหน้าตาดีถึงขั้นที่เรียกว่าหล่อมาก ปากไม่หนาและไม่บางมาก มีสีชมพูนิด ๆ คิ้วดกเข้ม ผิวหน้าขาวผ่องใสมีสิวนิด ๆ

ตัวสูงประมาณ 180 กว่า ๆ หุ่นแบบนักกีฬา  

            “ทำไมละค่ะ” เอ๋...รุ่นพี่จะมาขอคบกับฉันทำไมนะ

            “ก็พี่ชอบน้องเบลน่ะคับ” นี่พี่ทีขอฉันเป็นแฟนหรอเนี่ย อ๊ายยย เขิน>///<

            “พี่ทีให้เวลาเบลได้คิดสักวันได้รึเปล่าค่ะ”

            “ได้สิคับ พี่ให้เวลาน้องตลอดเลย นั้นพรุ่งนี้พี่จะรอที่ลานพิกุลนะคับ” แหมพี่ทีนี่ละก็

            “แกก็ตอบรับเค้าไปเลยซิ” หลังจากที่พี่ทีสารภาพรักกับฉัน ฉันก็มาเล่าให้เนม เพื่อนสนิทของฉันฟัง

            “ยังไงแกก็ชอบพี่ทีเค้าอยู่แล้วหนิ ใช่มะไอ้บีม” เนมพูดพลางหันไปถามบีมเพื่อนชายที่สนิทที่สุดของฉันเอง

            “อืม ๆ” บีมพูดเหมือนไม่เต็มใจเลยอ่ะ

            “งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปบอกคำตอบกับพี่ทีละกัน” อยากให้ถึงพรุ่งนี้จัง^ ^

            “อืม ๆ ดีจังแกจะได้เป็นแฟนกับพี่ที กรี๊ดดด” รู้สึกแกจะดีใจเกินเหตุนะไอ้เนม

            “ฉันไปแล้วนะ มีธุระสำคัญ” ไอ้เนมมันรีบไปไหนนะ ลุกลี้ลุกลนด้วย

            “เบลเดี๋ยวบีมไปส่งนะ”

            “จ๊ะ” ฉันตอบบีมสั้น ๆ แล้วเราก็เดินไปขึ้นรถเมล์ ปกติฉันก็กลับกับบีม เพราะบ้านอยู่ใกล้ ๆ กัน ห่างกันไม่ถึง 100 เมตรเลย

            “บีมไปแล้วนะ บ๊าย บาย พรุ่งนี้เดี๋ยวบีมมารอเหมือนเดิมนะ”

            “อืม ๆ ขอบใจนะ” เราพูดกันแค่นั้นก็แยกกันเข้าบ้าน ฉันรู้สึกว่าวันนี้บีมพูดน้อยมากเลย เป็นอะไรรึป่าวนะ ช่างเถอะมาคิดถึงวันพรุ่งนี้ดีกว่า จะได้เจอพี่ที

            “มาเช้าจังเลยนะบีม”

            “ฉันไม่ได้มาเช้านะ แต่เธอตื่นสายตะหาก” แหม ก็เมื่อคืนคิดถึงพี่ทีจนนอนดึก

            “งั้นไปกันเถอะเดี๋ยวสาย” บีมพยักหน้าน้อย ๆ ให้ฉัน ถ้าเป็นปกติบีมต้องพูดว่า

‘ยังไงก็สายอยู่แล้วนิ’ รู้สึกแปลก ๆ แหะที่บีมไม่ค่อยกวนประสาทเหมือนเดิม

            “เราแยกกันตรงนี้เลยนะบีม” บีมกับฉันอยู่กันคนละห้อง ส่วนเนมอยู่ห้องเดียวกับฉัน ฉันกับเนมอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ ม.1 จนตอนนี้ ม.3 ก็ยังอยู่ด้วยกัน ส่วนนายบีมน่ะ เคยอยู่ด้วยกันเฉพาะ ม1 กับ ม.2 โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนเอกชนน่ะ

            “อืม ๆ ตอนเลิกเรียนฉันจะมารอหน้าห้องนะ”

            “อืม ๆ” หลังจากที่ฉันแยกกับบีมก็เข้าไปวางกระเป๋าในห้อง เอ๋...ไอ้เนมมาสายหรอผิดปกติชะมัด เมื่อก่อนนะมันมาคนแรกของห้องก็ว่าได้แต่เดี๋ยวนี้กลับมาเกือบคนสุดท้ายของห้อง ช่วงนี้เพื่อนของฉันเป็นอะไรกันนะ ไม่คิดแล้วดีกว่า คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ สู้เอาเวลาไปคิดถึงพี่ที เฮ้ย ไม่ใช่ เอาเวลาไปคิดถึงเรียนต่อ ม.ปลายดีกว่า เทอมนี้เป็นเทอมที่ 2 เทอมหน้าก็ต้องสอบเข้า ม.ปลายแล้วยังไม่ได้เตรียมตัวเลย ออดดดด ง่า ออดแล้วยัยเนมยังไม่มาเลย นั้นไปเข้าแถวก่อนดีกว่า

            “ทำไมเธอพึ่งมาละยัยเนม” ก็จะไม่ให้สงสัยได้ไง ยัยนี้เล่นมาคาบที่ 3 แถมมาท้ายคาบอีก หล่อนไม่มาพรุ่งนี้เลยละ เพราะวันนี้เรียนแค่ 4 คาบเอง โรงเรียนฉันเรียนวันละ 7คาบ ช่วงเช้า 4 วิชา ช่วงบ่ายอีก 2 วิชา เด็ก ม.1 กะ ม.2 พักตอนคาบ 4 แต่ ม.3 ต้องมาพักคาบ 5 ฉันเลยต้องมานั่งฟังยัยเนมมันบ่นหิวตลอดเลย

            “คะ...คือ วันนี้ฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ ตอนเย็นก็ต้องรีบกลับ เพราะฉะนั้นเธอก็รีบไปบอกคำตอบพี่ทีละ ฉันเป็นกำลังใจให้”

            “อืม...ขอบใจจ๊ะ” ฉันรู้สึกไปเองรึเปล่านะว่าพักนี้ยัยเนมมันดูแปลก ๆ ยัยเนมมันพูดติดขัดยังไงก็ไม่รู้แล้วยังมีธุระตลอดอีก  

++++++++++++++++++++++++++เลิกเรียน+++++++++++++++++++++++++++++

            “ด.ญ.ปพิชยา มาหาครูที่ห้องพักนะ” อาจารย์ พิมปภา จะเรียกฉันไปทำไมนะ

            “ค่ะ” ฉันตอบรับอาจารย์แล้วก็หันไปเก็บของ

            “เธอจะไปหาอาจารย์ใช่ไหม” ยัยเนมเดินมาหาฉันหลังจากที่อาจารย์เดินไปไม่นาน

            “อืม ใช่”

            “นั้นฉันไปก่อนนะ มีธุระ ฉันขอให้เธอโชคดีนะเรื่องของพี่ทีน่ะ” พูดเสร็จยัยเนมก็รีบออกไปเลย มันจะรีบอะไรนักหนานะ จริงสิ...ฉันก็ต้องรีบไปหาอาจารย์นี่น่า

            “ครู จะบอกเธอว่าถ้าเธอทำคะแนนสอบกับคะแนนเก็บอีก 10 % เธอก็มีแนวโน้มที่จะเข้า ม.ปลาย แล้ว และก็อาจจะได้อับที่ 1 ของระดับชั้นปีนี้” โถ นึกว่าเรียกมาเรื่องอะไร ตกใจหมดเลย

            “นั้นหนูขอตัวก่อนนะค่ะ” อาจารย์พยักหน้าให้น้อย ๆ ฉันเลยไหว้แล้วรีบออกมา เพราะพี่ทีรอฉันอยู่ที่ลานพิกุล ลานพิกุล คือ ลานที่มีต้นพิกุลรอบลาน เป็นสถานที่สารภาพรักกันน่ะ

            “พี่ทีรอหนูนานรึเปล่าค่ะ” ก็ฉันมาสายนิ

            “ไม่นานหรอกครับ พี่ก็เพิ่งมาเหมือนกัน”

            “แล้วตกลงน้องเบลจะให้คำตอบพี่ได้ยัง” ฉันไม่กล้าตอบอ่ะ

            “เบล ตกลงค่ะ” อ๊าย ฉันตอบไปแล้ว

            “ครับ นั้นวันนี้พี่ไปส่งเบลที่บ้านเลยนะ”

            “ได้ค่ะ” ตื่นเต้นจัง จะได้กลับบ้านกับพี่ที แต่ว่าฉันลืมอะไรไปรึเปล่านะ

อีกด้านหนึ่ง

            “ยัยเบลไปไหนนะ” บีมที่มารอเบลหน้าห้องนานกว่า 2 ชั่วโมง เดินวนไปมาหน้าห้องของเบล

            นัดไว้ทำไมยังไม่มานะ หรือว่าจะกลับก่อน แต่ก็น่าจะบอกกันก่อนนี่นา เฮ้อ...

            “อ้าว บีมยังไม่กลับอีกหรอ” เนมมาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ

            “อืม ยัง รอเบลอยู่”

            “เบลกลับไปตั้งนานแล้วนะ” อ้าว ไม่เห็นบอกกันเลย

            “แล้วเนมละ ทำไมยังไม่กลับอีก”

            “คือ...เบลฝากให้ฉันไปส่งการบ้านน่ะ แล้วก็ให้ฉันไปรดน้ำต้นไม้ที่ห้องเรือนกระจกน่ะ พึ่งเสร็จก็เลยจะมาเอากระเป๋า” ทำไมยัยเบลให้เนมทำคนเดียวนะ ห้องเรือนกระจกมีต้นไม้เกือบห้าร้อยต้น

            “แล้วเบลกลับยังไงละ”

            “คงกลับกับพี่ทีน่ะ เบลเป็นแฟนกับพี่ทีแล้วนิ” อย่างนี้นี่เอง ที่ไปก่อนโดยไม่บอก สงสัยยัยเบลคงจะเห็นแฟนดีกว่าเพื่อนแล้วละมั้ง

            “นั้น บีมไปส่งเนมละกัน บ้านเนมอยู่ไกล เดี๋ยวมันเย็นแล้วอันตราย” เนมเข้าไปเก็บกระเป๋า พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่เหมือนเนมคนเดิมยิ้มโดยที่บีมไม่เคยเห็น

+++++++++++++++++++++++++++ตอนเช้า+++++++++++++++++++++++++++++

             วันนี้ฉันอุตส่าห์ตื่นเช้าแล้วนะ บีมกลับมาช้า ติ๊ง หน่อง เสียงออดหน้าบ้านดังพอดีเลย

            “อ้าว พี่ที” พี่ทีมาทำไรนะ

            “พี่มารับเบลไปโรงเรียนคับ” ว้าว พี่ทีน่ารักจัง> <

            “นั้นเดี๋ยวเบลไปเอากระเป๋าก่อนนะค่ะ พี่ทีรอแปปหนึ่งนะค่ะ”

            “ครับ” เบลเข้าไปเอากระเป๋าแล้วก็เดินไปโรงเรียนกับพี่ทีโดยที่ไม่สังเกตเห็นบีมที่ยืนดูอยู่ใกล้บ้าน พร้อมก่อนพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปโรงเรียนว่า ‘ยัยเบลร้ายกว่าที่เราคิดซะอีก ’

             ฉันกับพี่ทีคบกันมา 3 เดือนกว่าแล้ว อีกอาทิตย์เดียวก็จะครบ 4 เดือนแล้ว ดีใจจัง แต่หลังจากที่ฉันกับพี่ทีเป็นแฟนกัน ไอ้บีมกับยัยเนมก็คบกัน แถมไม่แม้แต่จะทักฉันเลย ไม่พูดอีกตะหาก ขนาดมองหน้าพวกนั้นยังไม่มองเลย เป็นอะไรกันนะ

            “วันนี้ น้องเบลไปบ้านของพี่ได้รึเปล่า” ไปบ้านพี่ทีหรอ ครั้งแรกเลย ไม่ไปได้ไงละ

            “ได้ค่ะ ว่าแต่จะให้เบลไปทำอะไรอ่ะค่ะ”

            “ก็พ่อแม่พี่อยากเจอน้องเบลนิ หรือว่าไม่อยากไป”พี่ทีพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ

            “อยากไปค่ะ อยากไปมาก ๆ เลย” จะได้ไปเจอพ่อแม่ของพี่ทีแล้ว

            “นั้นเย็นนี้พี่มารอที่หน้าห้องนะ” ฉันแยกกับพี่ทีหลังที่เรานัดกันเสร็จแล้ว

            “หวัดดี นัท” ทำไมเพื่อนในห้องมากันน้อยจัง

            “อืม” นัทแค่พยักหน้าให้ฉันแล้วก็เดินออกจากห้องพร้อมกับเพื่อนคนอื่น ๆ อีก นี่มันอะไรกันเนี่ย สงสัยจริง ๆ

            วันนี้ทั้งวันไม่มีใครพูดกับฉันเลย เหมือนโดยเมินเลยเรา แล้วพวกของปูเป้ก็มาพูดเหน็บแหนมฉันตลอดทั้งวัน ‘ดูซิพวกเราหมาหัวเน่าเป็นยังงี้นี่เอง พึ่งเคยเห็น’ ‘พวกแกเคยหักหลังเพื่อนตัวเองป่ะ’ และอื่น ๆ อีกมากมาย ฉันไม่ชอบเลย เฮ้อออ

++++++++++++++++++++++++++ในที่สุดก็เลิกเรียน+++++++++++++++++++++++

            “น้องเบลไปกันยัง” อ้าว พี่ทีมาแล้ว รีบไปดีกว่า อยู่ในห้องนาน ๆ แล้วรู้สึกอึดอัดมากเลย

            “ค่ะ” ฉันรีบเก็บกระเป๋าแล้วก็รีบออกไปหาพี่ที หลังจากออกมาจากโรงเรียนพี่ทีก็พาฉันเดินเลาะเข้าไปในป่าใกล้โรงเรียน บ้านของพี่เขาอยู่ในป่ารึไง

            “แปปหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่มา” พี่ทีพาฉันเดินมาถึงบ้านร้างหลังหนึ่งก็หายเข้าไปข้างใน ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกแปลก ๆ แล้วซิ

            “น้องเบลเข้ามาซิ” พี่จะให้ฉันเข้าไปจริง ๆ หรอ

            “เบลว่าเบลขอตัวกลับบ้านก่อนนะค่ะ” อยู่แล้วรู้สึกกลัวจัง

            “มาแล้วคิดว่าจะกลับไปได้หรอ หึหึหึ” พี่ทีเปลี่ยนไปคนละคนเลย ฉันต้องรีบกลับแล้ว ฉันวิ่งออกจากป่าแต่ก่อนที่จะออกได้พี่ทีก็จับแขนฉันไว้ซะแน่นเลย แล้วพี่ทีก็กระชากฉันเข้าไปในบ้านร้างแต่มีหรอที่ฉันจะยอม ฉันทำทุกวิถีทางที่จะหนีให้พ้นแต่แรงของพี่ทีมากกว่าฉันเยอะ ทำไงดีเนี่ย กลัว...กลัวจังเลยT^T

            “พี่ทีปล่อยเบลนะ” ตอนนี้ฉันอยู่กับพี่ทีในบ้านร้าง

            “ปล่อยให้โง่ซิ ถ้าฉันทำงานนี้ไม่สำเร็จฉันก็เจ๊งกันพอดี” หมายความว่าไงนะ

            “ก่อนที่แกจะเสียบริสุทธ์ ฉันก็จะบอกแกให้เอาบุญนะ ว่าเนมเพื่อนของเธอน่ะ มาจ้างให้ฉันทำทุกทางที่จะทำให้เธอเจ็บปวดให้ได้ แล้วก็ไปบอกกับทุก ๆ คนที่รู้จักเธอ ว่าเธอน่ะ คอยแกล้งยัยเนมตลอด แล้วก็คอยแย่งคนที่รักเธอไปหมดแม้แต่ไอ้บีมนั่นก็ด้วย

ไม่นึกละซิว่าเพื่อนของตัวเองจะทำได้ถึงขนาดนี้” ทำไมกัน

            “ทำไมเนมถึงทำงี้ละ” ตอนนี้ตาทั้งสองข้างของฉันชุ่มไปด้วยน้ำตา

            “ก็เนมมันแค้นที่บีมชอบเธอน่ะ เลยทำทุกทางที่จะให้เธอกับบีมแตกกัน แล้วก็ยังทำให้เธอเจ็บปวดอย่างที่สุดเป็นของแถม หึหึหึ ทีนี้ก็ถึงเวลาของเราแล้วซินะ” พี่ทีก้าวมาหาฉันช้า ๆ ทำไมเรื่องพวกนี้ต้องเกิดกับฉันด้วยนะ ฮือออ บีม บีมอยู่ไหน ช่วยเราด้วย เราขอโทษ แต่ก็คงจะสายไปแล้วซินะ ถึงงั้นฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอก ฉันแตะผ่าหมากพี่ทีไปทีหนึ่ง พี่แกถึงกับจุกเลย ฉันเลยถือโอกาสนี้รีบหนีไปเลย แล้วฉันจะไปหลบที่ไหนน่ะ อ่า ใช่ซิไปโรงเรียนดีกว่าอยู่ใกล้ ๆ

            “บีมจะรีบไปไหนรึป่าว” เสียงยัยเนมนี่น่า

            “ไม่หรอก ทำไมละ” แล้วก็บีม

            “คือไปบ้านเนมหน่อยนะ พ่อแม่เนมไม่อยู่ บีมช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนเนมหน่อยนะ”

            “ได้สิ” ยัยเนมมีแผนอะไรอีกนะ

            “หวัดดีจ๊ะเบล” ยัยเนมมาตอนไหนกัน ฉันมองบีมด้วยสายตาขอร้องให้อยู่กับฉันก่อน แต่บีมก็หลบสายตาฉัน

            “อ้าว น้องเนมอยู่นี่เอง พี่ก็หาซะแถบแย่” พะ...พี่ที ฉันจะทำไงดี

            “ไปกันเถอะบีม ปล่อยแฟนเค้าอยู่กันสองต่อสองเถอะ” ไม่นะบีม

            “อืม เรารีบไปกันเถอะ”

            “บีมเดี๋ยวก่อน อย่าพึ่งไป” บีมหยุดแปปหนึ่งแต่ก็เดินต่อไป

            “ขอให้โชคดีนะ ทีนี่แกก็คงไม่มีหน้ามาโรงเรียนอีกแล้ว หึหึหึ” ไม่นึกเลยว่าเนมจะเป็นคนแบบนี้

            “แก นังตัวดี ฉันอุตสาห์เลือกสถานที่ให้แกแล้วนะแต่แกไม่เอา รึแกชอบแบบเป็นสถานที่ราชการ นั้นฉันก็จะจัดให้” กรี๊ดดด บีมอยู่หนายยย

            “ปล่อยฉันนะไอ้หื่นกาม” ฉันไม่พูดป่าวศอกเข้าให้ที่ท้อง มันลงไปนอนกองกับพื้น ฉันไม่รอช้ารีบหยิบเอาคัตเตอร์จากกระเป๋าเสื้อออกมา ฉันพกไว้ป้องกันตัวน่ะ มันชะงักทันทีเมื่อเห็นคัตเตอร์ ฉันใช่ช่วงเวลาที่มันชะงักรีบออกมา แล้วก็วิ่งไปหาบีม บีมจะไปถึงไหนแล้วนะ

            “บีม เดี๋ยวก่อนรอด้วย” ตอนนี้บีมก็ยังอยู่กับยัยเนม

            “มีอะไร” บีมพูดอย่างเย็นชามาก ฉันขอโทษนะบีม

            “นายไปส่งฉันที่บ้านหน่อยซิ” ได้โปรดเถอะ ช่วยไปส่งฉันหน่อยนะ

            “ไม่ ฉันต้องไปส่งเนม” บีมไม่ยอมมองหน้าฉันเลย

            “เดี๋ยว บีมกลับมา กลับมาก่อนอย่าให้ฉันอยู่คนเดียวเลยนะ” บีมอย่าพึ่งไปนะ ฮื่ออ ฉันผิดเอง ฉันขอโทษ ฉันไม่น่าเห็นพี่ทีสำคัญกว่าเธอเลย

            “ฉันว่าเนมตะหากที่ต้องอยู่คนเดียว เธอก็ยังมีพ่อกับแม่ แต่เนมน่ะไม่มีพ่อแม่นะเธอน่าจะเห็นใจเนมบ้าง” ไม่ใช่นะ เนมน่ะมีพ่อแม่นะ รึว่าเนมไปโกหกบีม

            “ได้โปรดเถอะ บีม กลับมานะ” ฉันรักบีมนะ แต่ตอนนี้มันคงสายไปแล้วละ บีมหายไปแล้ว ใครว่าฉันมีพ่อแม่ ถึงมีก็เหมือนไม่มี

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

            “ลูก อย่าพึ่งโดดนะ ใจเย็น ๆ”

            “ไม่มีใครเข้าใจหนูเลย” บีมก็ทิ้งฉันไป พ่อฉันก็ถูกรถชน ส่วนแม่น่ะหรอ แม่ไปพาแฟนใหม่มาที่บ้าน มันพูดอะไรแม่ก็เชื่อหมด ฉันทนไม่ได้แล้ว

            “แม่ขอโทษ แม่ไม่น่าพาไอ้นั่นเข้าบ้านเลย” แม่พึ่งมาคิดได้หรอ หลังจากที่ฉันโดนบีมทิ้งไป แม่ก็พาแฟนใหม่มาอยู่บ้าน ซึ่งมันก็คือพี่ที หึ โลกกลมมากเลย มันคงแค้นฉันมากเลยก็เลยหาโอกาสที่จะข่มขืนฉันอยู่ได้ทุกวัน จนถึงเมื่อวานฉันก็เสียบริสุทธิ์ให้มัน ฉันไม่อยากอยู่แล้ว

            “กรี๊ดดดด อย่าพึ่งลูก” ฉันมายืนอยู่ตรงขอบนอกดาดฟ้า ฉันจะโดดแล้วนะ หมับ

            “เธอตั้งใจจะทำอะไรน่ะ” บีมนี่เอง แต่มาตอนนี้ก็ก็สายไปแล้ว

            “นายไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”

            “ฉันขอโทษ” ฉันอภัยให้นายอยู่แล้วละ

            “เรามาคบกันเถอะ” นายคิดถูกแล้วหรอ

            “แต่ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกแล้วนะ” บีมเหมือนจะรู้ความหมาย แล้วก็ส่ายหน้าช้า ๆ

            “เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว พึ่งรู้เมื่อวานน่ะ ฉันได้ยินไอ้ทีกับยัยเนมคุยกันถึงเรื่องนี้ ถึงมันจะสายไปแต่ฉันก็อยากจะขอโทษเธอจริง ๆ”

            “นั้นเราคงเป็นเหมือนเดิมกันแล้วใช่ไหม”

            “ไม่...” อ้าว หมายความว่าไงกันเนี่ย

            “เราจะไม่รู้จักกันในฐานะเพื่อนแต่เราจะรู้จักกันในฐานะคนรัก” แหม เล่นซะตกใจหมด

            หลังจากเหตุการณ์เกิดขึ้น 1 อาทิตย์ ฉันกับบีมและแม่ก็อยู่อย่างสงบสุข ส่วนยัยเนมกับไอ้ทีมันได้เสียกันจนท้อง พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายรู้เข้าก็ให้ทั้ง 2 ไปอยู่ต่างประเทศ ส่วนไอ้ที่ฉันเคยเสียบริสุทธิ์ให้กับพี่ทีน่ะ จริง ๆ แล้วยังไม่เสีย พี่ทีไม่ได้อยากทำ แต่ที่ทำเป็นเพราะพี่เขารักเนมมากเลยทำทุกอย่างเพื่อเนม พี่ทีเลยจัดฉากให้เหมือนกับมีอะไรกับฉันแล้วก็ถ่ายรู้ไว้ แม่ก็เปลี่ยนไปมาก แต่เปลี่ยนไปในทางที่ดี

ฉันรู้สึกว่าชีวิตฉันมีความสุขมากเลย^ ^

++++++++++++++++++++++++++++*จบ*++++++++++++++++++++++++++++++