คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter One: มูฟออนแบบจอนจองกุกสไตล์
ผมละสายาาหนัสือมอไปที่วิว้าหน้า ัวเมือย่อเหลือเเ่ที่เล็ๆเท่านั้นเมื่อมอายอเาแบบนี้ับลมพัเย็นสบายที่ทำให้นเราลืมวามัวลใไปั่วะ
‘ิอะไรอยู่หรอ’ นัวเล็ที่โผล่มาาในบ้านพัเ้ามาโอบอผมา้าหลั
ผมหันไปพบับผู้หิที่ทำให้ผมอยาให้เวลาหยุหมุน รอยยิ้มน้อยๆนั่น มันน่าเอ็นูอะไรเเบบนี้นะ
‘ิว่าอยาะหยุเวลานี้ไว้น่ะสิ’ ผมยิ้มอบ
‘เพราะวิวบ้านพัาอาาศ หรือว่าเพราะันล่ะ’ เธอถามพร้อมใบหน้าุนที่ะอยาแล้ให้ผมหลุมรัรั้เเล้วรั้เล่า
‘วิวะสวยเเ่ไหน ถ้าไม่มีเธอ มัน็ไม่มีวามหมายอะไรับันเลยสันิ’ ผมอบพร้อมับทัผมยาวสวยอเธอไว้หลัใบหูเล็ๆนั่น
โีั…
‘อย่าให้รู้ว่าแอบมาที่นี่นเียวนะ ไม่ั้นันไม่เื่อที่นายพูเเน่’ เธอยิ้ม่อนที่ผมะประบริมฝีปาเบาๆไปที่ปาเล็ๆอเธอ เธอูบอบเบาๆ่อนะผละออ ผมะัไปรู่หนึ่
‘ันรันาย’
‘รัมานะไม่ยอมให้อะไรมาทำให้นายรู้สึไม่ีเเม้เเ่นิเียว’
‘รัเป็นบ้าเลย’
ำพวนี้ เพราะว่าไม่ไ้ยินบ่อยๆรึเปล่านะ ถึทำให้ใเ้นเป็นบ้า
‘อมันเเน่อยู่เล้ว ็ันหล่อ ลีลาเ็และรวยมาไล่ะ ฮ่าๆๆโอ้ย’ ผมพูเล่น่อนะโนหยิแนไปทีนึ
‘ัน็รัเธอ’ ผมยิ้มแ่นรหน้าันทำหน้าหิ
‘ิ ะรัแ่ไหนันเียว สู้ัน็ไม่ไ้’ เธออบแบบอนๆ แ่สำหรับผมมันโรน่ารัเลย
‘รัมานเธอิไม่ถึเลยล่ะ’ ผมอบ
‘โม้ริเลย ันะไปูหนัในบ้านเเล้ว’ เธอออาอ้อมเเนอผม่อนะวิ่ไปทาบ้านพั
‘ันู้วยยยสิ’ ผมยิ้มแล้ววิ่ามไปอุ้มเธอเ้าบ้าน
โีัที่มีเธอ…
เฮือ
ฝันแบบนี้อีแล้ว
ผ่านมาเือบสอปี ผม็ยัฝันถึวันนั้นเหมือนเิมอยู่บ่อยๆ ถ้าไม่นับพวฝันไร้สาระที่สู้ับอมบี้ับพวฮยอ นี่เป็นฝันที่ทำให้ผมไม่อยาื่น ทั้ๆที่รู้แ่็ยัอยาะหลอัวเอ่อไป ว่าเธอ็อาะิถึผมเหมือนัน
시간이 지나면 또 무뎌질까
ีานี ีนามยอน โ มูยอิลา
หาเวลาเปลี่ยน ใอผมะแปรเปลี่ยนเป็น้านาึ้นบ้าไหม
옛 생각이 나
เย เาีนา
เพราะผมยัิถึ่วเวลาอเรา
니 생각이 나
นี เาีนา
ยัิถึุอยู่
ทำไไ้ล่ะเพลที่ฟัลอที่ผ่านมา ฟัเเล้วยัทำให้เ็บหัวใอยู่เสมอเลย
วื วื
‘ีมินฮยอ’
ผมูว่าปลายสายเป็นใร่อนะรับ
“ฮยอ” ผมรับ
‘ย่าห์ อุ วันนี้มีานเปิร้านาแฟอินฮยอ มึะมาไหม’ เสียสูอปลายสายถาม
“ถามผมหรอ” ผมถาม
‘ป่าว ูพูไปั้น ยัไ็้อมา ฮ่าๆๆ’ ีมินฮยอหัวเราะสะใ ่อนะบอเวลาที่้อไปเเละอวว่าะเอารถที่ถอยมาใหม่ไปรับแทฮยอฮยอเเล้ววาสายไปทำให้ผมำให้ับเสียลๆอฮยอ่อนะลุไปอาบน้ำ
อาบน้ำเสร็เเล้ว็้อหาอะไริน่อนสิ
ผมเปิู้เย็นูว่าพอมีอะไระทำินไ้บ้า สายา็ันไปเห็นหนัสือห้าหเล่มที่ผมวามันไว้ในู้เย็น(?)
ใ่รับ ผมแ่หนัสือไว้ในู้เย็นเวลาที่เนื้อเรื่อมันน่าลัว เวลาที่ผมทนอ่านมันไม่ไ้หรือเวลาที่ผมอบมันมานไม่อยาให้มันบ ็มีนเยบอไว้ว่าให้ทำแบบนี้น่ะสิ เลยิเป็นนิสัยไปแล้ว
เเ่พอูีๆเเล้ว็ไม่ิว่าะเยอะนานี้
ถ้าเห็นอะไรแบบนี้แล้วมันะิถึเา ็ไม่้อไปูมันรับ
ผมปิู้เย็น เเล้วเินไปหยิบโทรศัพท์อย่าหัวเสีย
‘สายที่ไม่ไ้รับ ิมยูรี (2)’
ผมโทรลับนโทรมา รอสัสอวิปลายสาย็รับ
‘อุอ่า ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รับสายล่ะ’ เสียหวานถาม
“เมื่อี้อาบน้ำอยู่น่ะ มีอะไรรึเปล่า” ผมถามลับ
‘ือว่า านเปิร้านพี่ินวันนี้น่ะ’ เธอลัเล
อ่า ินฮยอบอสินะ
“อื้อ เธออยาไปมั้ยล่ะ” ผมถามะที่แ่ัวไป้วย
‘อยาสิ!’ ปลายสายรีบอบ
“ั้นอี20นาทีเี๋ยวันไปรับ”
‘อื้อ! เอันนะ’
ผมวาสาย่อนะเรียมัวออาบ้าน
ร้าน Wide Awake Caffeine
ผมเ้ามาในร้านที่เเ่สไล์โมเิร์นผสมับสไล์วินเท แ่ไป้วยทั้้นไม้ อไม้ หนัสือ
“อุอ่า!” ินฮยอที่ยืนอยู่ับพวฮยอวัมือเรียผม
ผมรอยูรีที่อาสาไปเอาอไม้ที่ผมลืมเอาลมาาบนรถแล้วเินไปหาฮยอทันที
“ยินี้วยนะฮยอ” ผมเอา่ออไม้ให้ินฮยอ่อนฮยอนอื่นๆะทัทาย
“ไอุ้ ฮยอมึเนี่ยนะบริหารบริษัทให่แ่เสือัานเว่อร์วัเปิัวร้านเล็ๆ” นัมุนฮยอส่ายหน้าเอือมๆให้ับวามเล่นให่
“นั่นสิ นเยอะเลยนะฮยอ” ผมมอไปรอบๆ มีแ่พวนัธุริับเเลปเ็มร้าน
“วามสุอูที่ะไ้เป็นาวเ่นอานไ อบใมาไอุ้” ินฮยอบบ่าผมเบาๆ
“อ่าว ยูรี็มา้วยนี่” ีมินฮยอหันไปเห็นนัวเล็้าๆผม
“สวัสี่ะพี่ ยินี้วนนะะพี่ิน” ยูรีโ้อย่าสุภาพนินฮยอโ้รับแทบไม่ทัน
“นึว่าะไม่ว่ามาสะอี ไ้ยินว่าานถ่ายแบบยุ่นี่นา” ินฮยอยิ้มรับอย่าับโอปป้าในละร
“วันนี้ว่าพอีน่ะ่ะ” ยูรีอบยิ้มๆ
“แหมมม ็ไอุ้มันบอบบา ใอนเป็นแฟนะให้มานเียวไ้ยัไล่ะ เนอะยูรีเนอะ” โฮอฮยอแว ยื่นหน้ายื่นามาที่ผม ยูรียิ้มอบน้อยๆ ส่วนผม่อยไปแนฮยอไปเบาๆ
“แล้วแทฮยอฮยอล่ะ ไหนว่าะมาับีมินฮยอไ” ผมถามหลัาไม่เห็นเ้าัวอยู่รอบๆ
“ไปรับแินฮยอน่ะ” ีมินฮยออบ
“หืม ใรอะ” ผมถามินฮยอ แ่็ไ้เเ่ปิิริยาแปลๆอพวฮยอที่มอหน้าันไปมา
“ูพูเอ” ยุนิฮยอพูเเล้ว็โนทุนห้ามันให่
“ยุนิ โนๆๆๆๆ” ินฮยอห้าม
“็รู้อยู่เเล้วว่า้อเอัน ฮยอะมาห้ามทำไม” ยุนิฮยอโวยวาย
“ใร บอผมมานะ” ผม็ไม่ยอม ้อรู้ให้ไ้ ทำไมถึ้อห้ามไม่ให้ผมรู้้วยล่ะ
“เอ่อ ยูรี ันรู้ั CEOทีู่เเลเเบรน์เรื่อประับ เาำลัหาพรีเนเอร์อยู่ ลอไปทำวามรู้ัเาูสิ” นัมุนฮยอบอยูรี่อนะนำเธอไปรมุมที่มีเหล่า CEO อยู่
ู็รู้เเล้วว่าพยายามพายูรีออไป ทำนานี้ ยมูะมารับผมรึไ
ผมออมอพวฮยอที่เหลืออย่าาโทษ
“เรใยูรีน่ะ” โฮอฮยอยิ้มเื่อนๆ
“บอผมไ้ยั -_-” ผมมออย่าาโทษ
“ือว่า….” ินฮยออึอั
“อยอนลับมาเเล้วน่ะ” ยุนิฮยอรีบอบ
“ย่าห์ ยุนิฮยอ!” ีมินฮยอศอใส่ยุนิฮยอ
อยอน
ไม่ไ้ยินื่อนี้มานานเเ่ไหนเเล้วนะ
ทำไมไ้ยินเเล้ว รู้สึโหยหาแบบนี้นะ
“อนอุ!” ผมสะุ้เสียอพวฮยอที่พยายามเรียอยู่สัพั
“ฮยอบอว่ายอน…ลับมาเเล้วหรอ” ผมถามอย่าลืมัว
“เวรเอ้ย นึว่ามึลืมไ้เเล้ว ูเลยวนมา” ินฮยอุมมับ ส่วนผม็พูไม่ออ
“แล้วทำไมฮยอถึิว่าไอุ้มันลืมเเล้วเล่า” ีมินฮยอโวย
“็มันมียูรีเเล้วนี่นา” ินฮยอเถีย
“นั่นสิ มีแฟนใหม่เเล้ว็้อรับเรื่อแ่นี้ให้ไ้สิ” ยุนิฮยอบอ
เรื่อเเ่นี้….
“ฮยอ็่อยเลี้ย้าวยอนทีหลัไม่ีว่าหรอ วันนี้ให้ไอ้แทฮยอพาไปที่อื่น่อนเถอะ” โฮอฮยอบอ
“ะทำั้นไ้ไล่ะ ถึยอนะเป็นแฟนเ่าไอุ้็ริ เเ่มัน็เป็นน้อเราไม่ใ่หรอ” ินฮยอพู้วยน้ำเสียริั
“แยแยะหน่อยเส้ ไอุ้มันโเเล้วนะ อีอย่าผ่านมาั้สอปีแล้ว” ยุนิฮยอุโฮอฮยอ
1ปี 10 เือน่าหาล่ะ
“อุอ่า” ินฮยอเรียผมอย่าเป็นห่ว
“ม..ไม่เป็นไรฮยอ ผมโอเ” ผมพูออไปโยไม่ไ้ิว่าน้ำเสียัวเอมันโระเป็นเลย ทั้ๆที่ิไว้เเลวเเท้ๆว่าถ้าเอเหุาร์แบบนี้ะ้อเป็นปิ
“เสียสั่นนานี้ ะโอเไ้ยัไ” โฮอฮยอบอ่อนุมมับามินฮยอ
“ผมไม่เป็นไร ฮ่าๆ ผ่านมาี่ปีเเล้วนะ อุน่ะมูฟออนเเล้ว” ผมหัวเราะเพื่อไม่ให้ินฮยอรู้สึแย่ในวันสำัเเบบนี้
“ริอะ” ินฮยอถาม ผม็พยัหน้ารัวๆ
“ั้น็่อยยัั่ว ูิถึไอ้ยอนมันมาเลย ไปอยู่อเมริามาั้สอปี” โฮอฮยอถอนหายใ
“ไหนเป็นห่วไอุ้นัหนาไ” ยุนิฮยอเเะ ่อนโทรศัพท์ัวเอะเ้า
“ว่าไ แทฮยอ” พอไ้ยินว่าแทฮยอฮยอเป็นนโทรผม็อไม่ไ้ที่ะเเอบเี่ยหูฟั
“ถึเเล้วหรอ เ้ามาเลยสิ ะโทรหาูทำพระเเสอะไร” ยุนิฮยอพูอย่ารำา
“เออ มันไม่เป็นไรหรอ” ผมฟัู็พอรู้ว่าฮยอน่าะถามถึผม เพราะฮยอหันมามอผม่อนะอบ
เเล้ว็วาสายไป
ใผมอยู่ไม่เป็นสุอนรู้ว่าเธอะเินเ้ามาเมื่อไหร่็ไ้ ไม่อยาเอเลยแฮะ วันนี้รู้สึไม่่อยหล่อสะ้วย
เแล้วผม็เห็นแทฮยอฮยอเปิประูเ้ามา
ึั ึั ึั
ใไม่นิ่เลยแฮะ
แทฮยอฮยอเปิประูให้ับผู้หินที่ผมุ้นเย ่าันเเ่อนนี้เธอผมสีบลอน์ แถมูสวยว่าเิมเป็นหลายเท่า
“ยอนอ่าาา” ีมินฮยอวิ่ไปหาเธอ่อนะอทัทาย
แ่ผมไม่รู้สึอะไรทั้นั้นเเหละ อนอุมูฟออนเเล้วรับ!
“พี่ีมิน ไม่ไ้เอันนานเลย” เสียหวานทุ้มเหมือนเิม ูโึ้นเยอะเลยนะ
“ริสิ เอันล่าสุปีที่เเล้วอนันไปทำธุระับพ่อที่แอลเอนี่นา” ีมินฮยออบ
พอเธอเินมาทาพวเรา ินฮยอ็ี๊๊าให่ ริสิ อนบัน เธอ็เป็นวัใพวฮยออยู่เเล้วนี่นา ผมน้อยใอยู่บ่อยๆเลยล่ะ
“พี่ิน ยินี้วยนะะ” เธอยิ้มหวาน่อนะเอา่ออไม้ให้ินฮยอ
“็ไ้ที่ปรึษา้านารลานเ่อย่าเธอไ ร้านพี่ถึไ้สวยนานี้” ินฮยอับฮยอที่เหลืออทัทายเธอ เธอยิ้มรับ่อนะหันมาทาผม ผม็สะุ้เล็น้อย
“ไ ไอ้่าย ไม่เอันนานเลยนะ” เธอทัผม้วยน้ำเสียที่สบายๆ
ายละ เรียผมว่าไอ้่ายเหมือนับอนีบันใหม่ๆสะ้วย เหอะ แ่นี้ทำอะไรผมไม่ไ้หร้อ
ผมรู้สึไ้ถึวามเร็ูบิอฮยอทั้หลาย เลยอบไปอย่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว “ไ ยัยถัน้ำแ็”
“ฮ่าๆๆๆๆ ำนานอนที่เธออ้วใส่ถัน้ำแ็เเล้วไอ้เเทมันิน่อไ” โฮอฮยอหัวเราะ ทำเอานอื่นๆถอนหายใอย่าสบายใเเล้ว็หัวเราะไป้วย
“ยอนอ่าาา” นัมุนฮยอที่ลับมาพร้อมับยูรีเินเ้ามาอยอน้วยวามเอ็นู
“พี่นัมุน หล่อึ้นนะเนี่ย” ยอนมทำให้นัมุนฮยอเินัวบิ
“ย่าห์ๆ เเล้วันล่ะ ไม่เห็นมันบ้าเลย” แทฮยอฮยอโวยวาย
“ัน้วย น่าน้อยใะมัเลย” ินฮยอเอาบ้า
“็แปลว่าหล่ออยู่เเล้วไ” ยอนบอให้ินฮยอับแทฮยอฮยอ่อยยัั่ว่อนะระิบนัมุนฮยอว่าเาหล่อที่สุเเล้ว ทำเอาผมหลุำไป้วย
เธอน่ะ ไม่เปลี่ยนไปเลย
“เอ่อ อุ” ยูรีเรียผมเิว่าให้เเนะนำเธอับยอน
“อ่า ยอน นี่ยูรี” ผมบอเเล้ว็มอหน้าับพวฮยอเิว่า ่วย้วยรับ ุอยาสลายัวไปับแ
ยอนเียบไปสัพัเอาเเ่มอยูรี ่อนะยิ้มน้อยๆเเล้วยื่นมือไปเเเฮน์อย่าเป็นธรรมาิ “ันอยอน่ะ”
“ันิมยูรี เรียว่ายูรี็ไ้่ะ” ยูรีับมือยอนอย่าเป็นมิร “ุอยอน มีื่อพยา์เียวหรอะ เพราะัเลย่ะ”
“ใ่่ะ ุปู่ั้น่ะ่ะ” ยอนอบ่อนะถาม “ุเป็นนาเเบบรึเปล่าะ หน้าุ้นมาเลย”
“ใ่่ะเินั รู้ััน้วย” ยูรีหัวเราะเบาๆ แ่เหมือนมีรัสีอะไรบาอย่าเลยแฮะทำเอาผมับพวฮยอไ้เเ่มอหน้าันเียบๆ
“เเล้วรู้ัับพวพี่ๆไ้ยัไะเนี่ย” ยอนถาม
อ่า ไม่นะ อย่าถามแบบนั้นสิ เี๋ยว็รู้หรอว่า..
“ันเป็นแฟนอุน่ะ่ะ” ยูรีอบพร้อมหัวเราะเบาๆ ่อนทุนยเว้นผมับยุนิฮยอะแล้หัวเราะัๆ
อ่า อ่านสีหน้ายอนไม่ออเลยแฮะ ถึะยิ้มแ่็ู…นิ่ๆยัไไม่รู้
“ฮ่าๆๆ ยอนอ่า ันมีเรื่อะุยเพียบเลย ไปิน้าวันเถอะ” ินฮยอเปลี่ยนเรื่อ
“ใ่ๆๆๆ” โฮอฮยอ นัมุนฮยอ แทฮยอฮยอ และีมินฮยอที่ปิปายุนิฮยออยู่ รีบพูเป็นเสียเียวัน ่อนะันยอนไปทาประูทาออ
“เี๋ยวสิ ฮยอ เป็นเ้าอาน ออไปแบบนี้ะีหรอ” ีมินฮยอถาม
“เอ่อ ทุนร้าบ วันนี้อบพระุที่มาันนะรับ ามสบายันเลยนะรับ” ินฮยอรีบเินไปหยิบรรไรที่เ็เสิร์ฟมาัริบบิ้นเเล้วพายอนออไปับนอื่นๆนแยัปรบมือไม่เสร็เลย ทำเอาพนัานที่ถือโพยพูอบุทำหน้า
“ุอ่า ามมานะ” นัมุนฮยอหันมาบอ่อนออไป
“อ่า เี๋ยวันไปส่นะ” ผมหันไปบอยูรี่อนะนำออไปที่รถ
“ะไม่วนันไปิน้าว้วยหรอ” ยูรีถามะออัวรถ
“หืม ปิเธอไม่่อยอบไปเวลาไปับพวฮยอไม่ใ่หรอ” ผมถาม น้ำเสียยูรีน่ะน่านลุะมั
“็ปิมีเเ่ผู้ายนี่นา นี่มีุอยอนไป้วย เธอน่ะเป็นนัธุริสาวอายุน้อยที่ประสบวามสำเร็ลนิยาสารฟอร์บส์เลยนะ” ยูรีบอ
็ใ่น่ะสิ ยัยถัน้ำเเ็น่ะเ่ที่สุเลยนี่นา
“ัน็อยาะทำวามรู้ัเาไว้บ้า ว่าเเุ่อยอนรู้ัอุับพวพี่ๆไ้ยัไหรอ”
้ออบว่าอะไรล่ะเนี่ยู
“รู้ัันนานเเล้วน่ะ” ผมยิ้มให้ยูรีน้อยๆ
“สรุปันไป้วยไ้มั้ยอะ” ยูรีพูเสียอ้อนๆ
“เอ่อ ไ้สิ เธออยาไปนี่” ผมอบอย่าไม่ิอะไร เเ่ในใแทบะระเบิออมาอยู่เเล้ว
เฮ้ออออ ทำ้อรู้สึผิ้วยวะ
ความคิดเห็น