ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    บารามอส อีกหนึ่งความทรงจำ

    ลำดับตอนที่ #24 : ความทรงจำบทที่ 3 ตอนที่ 3 (100%)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 341
      3
      3 มี.ค. 55



                       หลังจากที่ลูคิน่าน้อย(ลูคัส)ให้มารยาเล็กๆน้อยๆกับนับบวชหนุ่มในที่สุดเค้าก็สามารถรอดพ้นเงื้อมมือมาร?มาได้อย่างหวุดหวิด และขณะที่กำลังเดินฮัมเพลงอย่างสบายอกสบายใจอยู่นั้นเอง เค้าก็ได้สะดุดเข้ากับก้อนอะไรสักอย่างแปลกๆเข้า "เหวอ........พวกนายมานั่งซังกะตายอะไรตรงนี้อะ" ลูคิน่าจิ้มเบาๆไปยังวัตถุดังกล่าว 


                      "ฮึกๆๆๆๆฮือ.....พี่ลูคัสใจร้ายพวกผมกำลังเศร้าอยู่แม้ครี้ดเป็นฝ่ายเอ่ยออกมาหลังจากที่พวกเค้าโดนจิ้มกันอยู่นาน "555ใครใช้ให้พวกนายน่าแกล้งล่ะ ยิ่งตอนนี้ยิ่งหน้าซ้ำเติมชะมัด..."ซาตานตัวน้อย?หางโผล่ออกมาให้เห็นแวบๆซะแล้ว "พี่มันปีศาจ"ความนี้คิลเป็นฝ่ายโอดครวญบ้าง ลูคัสยิ้มเหยียดแล้วตอบกลับ "แล้วใครว่าชั้นเป็นพ่อพระละโน่น....ถ้าอยากได้พ่อพระก็ไปหาคาโล ไม่ก็ซีบิวดีกว่า"ว่าจบลูคัสก็ส่งยิ้มหวานแฝงไปกับการเยาะเย้ยไปให้สองหน่อผู้น่าสงสาร


                       "นายมีหน้าไปว่าเค้าด้วยเหรอลูคัส"เสียงเย็นๆของนักบวชหนุ่มเอ่ยขึ้นจากด้านหลังทำให้ซาตานตัวน้อยต้องสะดุ้งสุดตุด "อะ อ้าวมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ... นายอยากกินมะม่วงป่ะชั้นไปปอกให้นะแป้บนึง..."โครม!!!เสียงมี่เหมือนกับเรือชนเข้ากับไรบางอย่างดังสนั่นไปทั้งเรือ เหล่าชาวป้อมอัศวินได้แต่หันซ้ายแลขวาหาต้นตอของเสียง  ก่อนที่เฟรินจะวิ่งหน้าตื่นตะโกนไปทั่วว่า....."เฮ้ยยืนบื้ออะไรเล่า โดออกจากเรือเร็ว มันจะหักเป็นสองท่อนอยู่แล้ว!!!"

                     เมื่อผองเพื่อนได้ยินดังนั้นมีหรือจะรอช้ารีบโดดตูมลงน้ำกันแทบไม่ทัน พอดีกับที่เรือของพวกเขาได้จมลงต่อหน้าต่อตา "เกิดอะไรขึ้นเนี้ย"แองเจลีน่าเป็นฝ่ายโวยวายขึ้นมาก่อน "ใครมาเล่นตลกอะไรอีกฮะ"มาทิลด้าเอ่ยอย่างหัวเสีย ทุกคนที่ลอยตุ้บป่องอยู่กลางมหาสมุทรหันขวับไปที่เจ้าหญิงตัวแสบแห่งเดมอสเป็นตาเดียว 

                                      "ฮะ..เฮ้ยคราวนี้ผมเปล่านา..... ไม่รู้เรื่องอะยืนชมวิวอยู่บนดาดฟ้าเรือดีๆก็มีมังกรน้ำโผล่เข้ามาจมเรือซะเฉยๆ ท่าทางจะโกรธจัดใช่ย่อย"เฟรินรีบแก้ตัวพัลวัน "เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง ชั้นว่าเราน่าจะรีบหาเกาะก่อนที่จะจมน้ำตายกันก่อนเถอะ"คาโลพูดขัดขึ้นเมื่อดูท่าทุกคนจะยังอยากต่อความยาวสาวความยืดกันต่อในน้ำ เดี๋ยวได้เป็นเรื่องกันอีกพอดี "ก็ได้คาโลแต่พอพ้นเรื่องเมื่อไหร่ ต้องมีเรื่องกันอีกยาวแน่"มาทิลด้ายอมถอยในที่สุด

                                    หลังจากว่ายไปมาอยู่นานในที่สุดพวกเขาก็ได้เจอเข้าเกาะร้างที่น่าจะพอพักได้เข้าให้ "นั้นดูดิเหมือนจะเห็นเกาะอยู่นะ"ครี้ดต่างพยายามชี้ชวนให้เพื่อนเห็น "เออจริงด้วยรีบไปเหอะ ชั้นชักจะหมดแรงแล้ว"ว่าจบทั้งหมดต่างว่ายเข้าหาชายฝั่งอย่างอิดโรยเต็มที่ "โอ๊ย ลอยคออยู่นาน นึกว่าจะไม่รอดแหะ"เฟรินอดโอดครวญขึ้นมาเบาๆไม่ได้


                                     "นี้ก็ใกล้มืดแล้ว ข้าวของก็หายลงทะเล เรารีบเตรียมที่พักกับอาหารเท่าที่หาได้ก่อนดีกว่า ถ้ามืดแล้วจะลำบาก"ลอเรนซ์เอ่ยขึ้นคิ้วเริ่มขมวดมุ่นรู้สึกสังหรใจแปลก ไม่น่าจะอันตรายแต่ก็ไม่น่าจะใช่เรื่องที่ดีนัก เกาะนี้มันอะไรกันแน่นะ นักบวชหนุ่มคิดในใจจะเตือนพวกรุ่นน้องก็กลัวจะระแวงจนไม่ได้พากันพักซะเปล่าๆเจ้าตัวจึงส่งสัญญาณให้ลูคัสคอยเฝ้าสังเกตความเคลื่อนไหวภายในเกาะ

                         "เดี๋ยวพวกพี่จะไปสำรวจเกาะกันสักหน่อย ถ้าเจอของกินจะเก็บมาฝาก พวกนายก็ลองหาดูรอบๆนี้ล่ะรีบๆทำที่พักกันหน่อยล่ะ"ลูคัสที่ได้รับสัญญาณจากอีกฝ่ายพยักหน้ารับรู้แล้วเดินออกไปหาชายหนุ่มแต่ไม่วายมีเสียงแซวไล่หลัง "พี่ลูคิน่าคนสวยฮะ จะไปหาของกินรึจะไปหาที่กินกันเองครับเนี้ยฮิ้วววววววววววววว"


                            น้องสาวตัวเอ่ยคำสองแง่สองง่ามออกมาได้ไม่อายปาก "55555นี้ถ้านายไม่เรียกพวกชั้นคงลืมไปแล้วว่าพี่แกชื่อจริงชื่อลูคิน่า ปกติเรียกจนชินว่าลูคัสๆพี่แกไม่ลืมชื่อตัวเองไปแล้วเรอะ"ครี้ดอดสงสัยไม่ได้ จึงเอ่ยถามเมื่อซาตานสาวเดินไปไกลแล้ว เมื่อทุกคนฟังครี้ดพูดจนจบก็เริ่มคิดตาม... เออจริงแฮะเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าพี่แกเป็นผู้หญิง


                        "นายว่าเกาะนี้มันเป็นยังไง อังเอิญเจอหรือว่า....มันลอยมาหาเอง"ลูคัสพูดเซ็งๆพอเดาได้เลาๆว่าน่าจะอย่างหลัง "เหมือนมีใครวางแผนไว้ ทำให้มังกรมาแบบไม่ทันตั้งตัว"ลอเรนซ์เองก็ชักจะเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่นี่ปลอดภัยแน่รึเปล่า "ช่างเถอะ...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด นี่ไม่ใช่ถิ่นเรารอตั้งรับจะดีกว่า ทำอะไรบุ่มบ่ามได้ซวยกันหมดไม่รู้ด้วยน้า...ลอรี่"


                       ประโยคแรกเหมือนเจ้าตัวจะจริงจัง แต่พอประโยคหลังมาต่อปุ๊บนักบวชหนุ่มถึงได้รู้ว่า ไม่มีอะไรที่คนตรงหน้าจะจริงจังขึ้นมาหรอกถ้าไม่ได้เข้าตาจนขึ้นมาจริงๆ "เลิกเรียกว่าลอรี่เถอะ นายเองก็เลิกเรียกไปนานแล้วนี่..."ลอเรนซ์เริ่มขมวดคิ้วกับชื่อชวนแสลงหู ไม่ได้ยินมานานแล้วแท้ๆ ใครไปทำให้ตัวแสบตรงหน้าจำขึ้นมาได้นะ

                      "ไม่เอาน่าซีเรียสมากๆแก่เร็วจะแย่เอานา...."^_^และประโยคนี้ก็ทำลอเรนซ์รู้แล้ว ถึงระดับสติปัญญาอันน้อยนิดที่ไม่เคยพัฒนาขึ้นเลยของลูคัส "...."ลอเรนซ์เงียบไปพักใหญ่แล้วจึงลงมือเก็บผลไม้ที่พอหาได้แถวนี้ ลูคัสเองก็เริ่มลงมือเก็บกิ่งไม้แห้งไว้ก่อไฟบ้างทั้งสองจมอยู่กับความคิดตัวเอง แล้วเริ่มหาทางหนีที่ไล่ กับเจ้าเกาะประหลาดหากเกิดมีปัญญาเข้ามาจริงๆจะได้รับมือได้ทันการ

                          "พวกพี่เค้ากลับมาช้ากันจังเนอะ"เฟรินที่รอมาสองชั่วโมงกว่าเริ่มบ่นกระปอดกระแปดเป็นรอบที่ร้อย "น่าๆนายก็รอหน่อยสิ แค่นี้ทำมาเป็นบ่น"คิลตบบ่าเพื่อนเบาๆปลอบไม่ให้แม่ตัวแสบคนน้องวิ่งตามไปหาตัวแสบคนพี่ข้างในป่า ด้วยเหตุที่ว่าทนหิวต่อไปไม่ไหว คาโนวาลคงได้ล่มจมเพราะความตะกละของว่าที่ราชินีตัวน้อยคนนี้สักวัน(ถ้ามันยังไม่เลิกตะกละอะนะ)=_=;;

                     
                              "บ่นๆๆจังน้าเฟรินพี่ล่ะเหนื่อยแทบตายกว่าได้ของกินมาประเคนให้ ที่ไหนได้คนกลับมาว่าช้าๆ คราวหน้าจะปล่อยให้อดซะเลย"ลูคัสเดินออกมาจากป่าปากก็พร่ำตัดพ้อไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วไม่วายมีการกล่าวคาดโทษในตอนท้าย เฟรินได้ยินดังนั้นรีบเข้าไปยิ้มประจบเอาใจคุณพี่สุดสวยได้อย่างน่ารักน่าเตะ "โธ่....พี่ลูคัสอะ ผมแค่เป็นห่วงว่าพี่เข้าไปนานจะเป็นอันตราย ป่าแถวนี้ก็ไม่คุ้นผมกลัวพี่จะหลง"

                    "หึๆๆๆเฟริน...ชั้นไม่ใช่นายอย่าห่วงไปเลยน้องรักเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะเอานายไปปล่อยสำรวจป่า จะได้วางใจไม่ต้องกลัวพี่หลงอีก"ลูคัสลูบหัวน้องสาวพูดด้วยร้อยยิ้มอ่อนโยน แต่แววตากลับกลบความเจ้าเล่ห์ของซาตานเอาใว้ไม่มิด "เอิ่มอันที่จริงพี่ออกจะเก่ง ผมเองที่เป็นห่วงไม่เข้าเรื่อง พรุ่งนี้ผมว่าพี่ไปเองดีกว่านะฮะแฮะๆ"^[]^;:

                       "ว้าเอางั้นเหรอตามใจนายนะ แต่ถ้าอยากเมื่อไหร่ก็บอกล่ะกัน"คุณพี่ตัวแสบพูดยิ้มๆพร้อมกับโยนส้มสองลูกไปให้อีกฝ่ายรับ เฟรินรับมาไว้อย่างยินดี แต่ไม่วายตอบกลับไปอย่างปากพาหาเรื่อง "ไม่ล่ะฮะ ผมกลัวจะไปขัดจังหวะพี่ลูคัสกับพี่ลอเรนซ์เข้านะฮะ"=_=;;ลูคัสชะงักกึกกับคำพูดกวนบาทาของเฟริน หันใบหน้างามๆไปพร้อมกับร้อยยิ้มเย็บเยียบชวนใจหาย "ถ้านายไม่อยากมีปากใว้พูดก็บอกกันดีๆก็ได้"^_^

                       ฝ่ายเฟรินเมื่อรู้ว่าตัวเองไปกระตุกต่อมโหดของพี่สาวก็ได้แต่ยิ้มแหยๆTTvTTก้มหน้าก้มตาแกะส้มกินอย่างเอาเป็นตายไม่กล้ามองไปหาอีกฝ่าย คอยมองว่าคาโลยังอยู่รึเปล่าเป็นระยะ เจ้าชายหนุ่มเห็นแฟนสาวจ้องราวกับเค้าจะหายไปไหนก็ได้แต่ละเหี่ยใจ ไม่รู้จะทำยังไงกับปากพาจนของอีกฝ่ายดี ตรงกันข้ามกับอีกฟากที่เหล่าพ้องเพื่อนได้แต่ยิ้มสะใจ นึกสมน้ำหน้าร่างบางในใจแม้ไม่แสดงออกมา เพราะกลัวฤทธิ์ของปีศาจคนพี่ ที่แม้จะนั่งเช็ดแว่นที่เริ่มมัวอยู่ข้างด้วยท่าทีสบายๆแต่ไอเย็นกลับแผ่มาให้พวกเค้าหนาวหัวใจเล่น!!!TT_TT

    หยุดอย่าเพิ่งปิด ฟังกันก่อน!!!
              ประกาศงับภายในระหว่างที่เรากำลังเคลียฟิคเก่าที่ดองมานานนนน...มากถ้าไม่มีใครเม้นอย่าง10เม้นล่ะ...ลาขาดเจ้าค่ะ จะประกาศจบทันที ไม่ได้จะเล่นตัวอะนะแต่เราถือว่าไม่มีใครอ่านแล้วอัพต่อก็ไร้ความหมาย(เข้าใจกันหน่อย)ขอบคุณที่ฟังเราบ่นค่ะ(_ _) (-_-)
                        
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×