บารามอส อีกหนึ่งความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนพิเศษ ลอเรนซ์ ลูคัส ชาย+ชายจ๊ะ2 (100%)

 

 

                 "เฟรินพี่ว่าจะกลับเดมอสนะ นายจะไปด้วยรึเปล่า"ลูคัสหันไปถามน้องสาวขณะที่นั่งจิบชาอยู่ริมหน้าต่าง(ตอนนี้ลูคัสไปนั่งเล่นอยู่ในห้องของเฟรินแทนแล้วนะ) ความจริงเค้าก็รู้คำตอบดีอยู่ว่าเจ้าตัวคงไม่ไปด้วยแน่ๆ แต่ก็ยังตัดใจทิ้งเฟรินไม่ได้สักทีโดยเฉพาะเมื่อหลุดปากสัญญาแล้วว่าจะอยู่เป็นเพื่อนแม่น้องสาวตัวแสบ กุญแจที่ท่านแม่ทิ้งใว้เผื่อกรณีฉุกเฉินก็ดันมีอันเดียว แต่ถ้าเค้ากลับไปแล้วน้องสาวคนนี้ก็คงหมดสิทธิกลับถาวรของแท้

                "พี่ถามไปทำไมฮะ ก็รู้คำตอบอยู่แล้ว"เฟรินตอบคำถามพร้อมกัดขนมเข้าไปคำโต "ลองดูเผื่อฟลุ๊คไง"ลูคัสยิ้มเอาใจส่งไปให้ "ไม่ต้องห่วงหรอกน่า แค่พี่ยังอยู่ ผมจะถือว่าพี่ไม่ได้ผิดสัญญาละกัน ให้ตายเหอะชาวจันทรานี่ถือสัญญากันจังนะ"เฟรินพูดแซวขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ "ก็แน่สิใครจะขี้โกหกเหมือนนาย"ลูคัสโต้กลับไปด้วยความหมั่นไส้ "อะโห ปากดีเงี้ยถ้าท่านอารังแกจนต้องกลับมาอยู่เอเดนผมจะไม่โอ๋" เฟรินพูดแล้วทำแก้มป่องเข้าใส่ "คิดว่าน่ารักนักเหรอ"


                         "แน่นอนฮะก็ผมนะออกจะใสซื่อขนาดนี้"สองพี่น้องส่งยิ้มให้กันโดยไม่เอ๋ยคำลาใดๆ ลูคัสหลับตาลงเบาๆแล้วไขกุญแจออกกลางอากาศ "เดี๋ยวพี่กลับมานะเฟริน"^_^   "อย่ากลับช้านักละผมเป็นห่วง ไม่มีพี่คอยให้แกล้ง"เฟรินตอบกลับเสียงสั่น  "เออรู้น่า"สิ้นคำร่างบางของเจ้าชายแห่งเดมอสก็หายวับไปพร้อมกับเงาๆหนึ่งที่กระโจนเข้าไปพร้อมกัน(เงาไรว่ะ)     

                           
                       ตัดกลับมาที่ลอเรนซ์ค่ะ

                   หลังจากที่ออกตามหาเพื่อนซี้จนทั่วแต่กลับไม่พบแม้แต่เงา เจ้าตัวจึงยอมแพ้คิดจะกลับไปรอที่ห้อง แต่ขากลับบังเอิญได้ยินเสียงของลูคัสดังออกมาจากห้องของสามเกลอจอมหาเรื่องเข้า "เฟรินพี่จะกลับเดมอสนะ"เพียงได้ยินร่างกายก็ชาขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุหัวใจของเค้าแทบจะหยุดเต้นซะตรงนั้น ทำไมกันลูคัสไหนว่าจะคอยอยู่เป็นเพื่อนไง ไหนนายว่ากลัวชั้นเป็นใบ้ตายไม่ใช่เหรอ(มันจะตายจริงๆมั้ยละนั้นนะ=_=;;)


                ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง แต่หลังจากที่ลอเรนซ์ตัดสินใจได้ลูคัสกลับกำลังค่อยๆหายไปต่อหน้าต่อตา ร่างกายที่ไวกว่าความคิดพุ่งตรงเข้าไปทันที จะเป็นที่ไหนก็ช่างหัวมันขอตามไปรังควาญจนกว่าจะรู้คำตอบมันทั้งๆอย่างนี้ล่ะ!!!!                         

 

            มารายงานตัวจ้าสบายดีกันมั้ยเอ่ย นั่งนึกนอนนึกอยู่นานจะเอาไงดีน้า.....แล้วก็ได้ผลสรุปออกมาแล้วประมาณว่าเอาแบบนี้ละกัน ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับตอนหลัก งั้นก็ขอมั่วนิดหน่อยดีกว่าทำนองนั้นอะนะ

ความคิดเห็นที่ 92 (จากตอนที่ 2)

อันที่คนเขียนบอกประมาณว่าเดี๋ยวมาแต่งต่ออ่ะลบไปได้มั้ย เราว่าอ่านแล้วมันจะดู smooth กว่านะ :)

---

PS.  อนาคตหมอหลิน

Name : LINLIN< My.iD > [ IP : 124.122.226.104 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 11 กันยายน 2554 / 20:11

             อ้อแล้วก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำด้วยจ้า  เราจะแก้ไปเรื่อยๆนะตอนนี้จัดการเสร็จไปหกตอนแล้ว ถ้ามีเวลาจะกลับมาแก้ต่อจ๊ะ

             
                       "ตุ๊บ!!!"เสียงร่างของนักบวชกับสาตานหนุ่มหล่นลงมากระแทกพื้นดังขึ้น จนคนรอบข้างต้องมามองอย่างตกใจ "เฮ้ยแกเป็นใครมาที่นี่ได้ไง"ทั้งสองหันไปมองรอบๆอย่างงงๆ "เอ่อ...ที่นี่ที่ไหนอะ"ลูคัสลุกขึ้นมาถามชายคนที่อยู่ใกล้ที่สุด "แกบอกมาก่อน แกนะมาได้ไง"ชายคนนั้นตอบพร้อมมองกลับไปด้วยสายตาระแวงเต็มที่ "ไม่รู้ซิคิดจะไขกุญแจกลับบ้านอยู่ดีๆเจ้านี้ก็โดโตามมาด้วย สุดท้ายก็มาโผล่ที่นี่อะ"

                           "อ้อคงเวทข้ามมิติขัดข้องนะ ก็ใครใช้ให้เข้ามากระทันหันแบบนั้นไม่ทราบ แต่พวกเจ้าคงโชคร้ายหน่อยล่ะ"เขาพูดขึ้นมาอย่างเห็นใจเต็มที่ "กว่าจะกลับบ้านได้คงนานหน่อยเพราะนี่มันปลายสุดของสโนแลนเลนนี่นา"

                        "เฮ้ยไหงโผล่มาซะไกลเลยอะ"ลูคัสหน้าซีดเป็นไก่ต้ม กว่าจะเดินทางกลับไปได้คงต้องใช้เวลาซักปีนึงจะกลับถึงเอเดนรึเปล่าก็ไม่รู้ กะจะไปห่างๆมันสักปีสองปีไหงกลายเป็นเงี้ยได้เนี้ย "ก็ฝีมือนายมันห่วย"โดนลอเรนซ์ที่นั้งเงียบด้วยความมึนอยู่ซักพักตอกกลับเข้าให้ "ว่าไงนะแล้วใครใช้ให้แกโดเข้ามาฮะ ไอ้ตัวไร้สมองนี้"ลูคัสที่ช่วงนี้อารมณ์แปรปรวนบ่อยเป็นพิเศษตั้งท่าจะเข้าไปต่อยลอเรนซ์ ซึ่งเป็นภาพที่นานๆทีจะได้เห็น

                  "อ้าวๆ เป็นอย่างนี้แล้วยังทะเลาะกันได้อีกนะพวกนายเนี้ย เดี๋ยวได้แข็งตายกันอยู่ทีนี่หรอกน่า"สุกท้ายก็มีกรรมการมาห้ามไว้ก่อน "เหอะก็ไม่ได้อยากอยู่กับมันนักหรอก"ร่างบางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจแล้วนั่งลงอย่างเซ็งๆ "ก็แล้วคิดว่าอยากอยู่ใกล้นักเหรอไง ช่วงนี้นายเป็นอะไรของนาย แต่ก่อนถึงจะกวนแต่ก็น่ารักกว่านี้ตั้งเยอะ"ลอเรนซ์พูดขึ้นอย่างอดไม่อยู่ "ไม่น่ารักก็ช่าง ไม่รักกันอยู่แล้วนี่ไปไกลๆเลยนะ ไอ้นักบวชสมองช้า"ลูคัสด่ากลับเข้าให้พร้อมตัดพ้อด้วยความน้อยใจ แล้วเดินหนีไป "ลูคัสเป็นอะไรไปนะ เฮ้อย่าไปคนเดียวสิ นี่มันอันตรายนะ"หลังจากที่เดินจากไปแล้วชาวบ้านตาดำๆ ที่ถูกพวกเขาป่วนก็ได้แต่นั่งมองตาปริบๆ "ตกลงแล้วมันจะกลับกันยังไงเนี้ยจะไปทั้งที ไม่ถามทางกลับกันก่อนเรอะ"............=_=;;


                     "ลูคัสหยุดนะ"ลอเรนซ์ตามมาอย่างอดห่วงไม่ได้ "แกนั้นละอยู่ตรงนั้นเลยนะ ใครใช้ให้ตามมา ไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป"คำพูดที่เอ่ยออกมาทำให้ลอเรนซ์รู้ว่าคนตรงหน้าสติหลุดไปนานแล้ว "ช่วงนี้เป็นอะไรของนาย เอาแน่เอานอไม่ได้เลยสักอย่าง ปกตินายต้องเจ้าเล่ห์ ใจเย็นมีเหตุผลขี้แกล้งจะตายไป อยู่ๆเกิดอยากเป็นคนขี้โวยวายหน้ารำคาญได้ยังไง" ลอเรนซ์น็อตหลุดไปอีกคน 


                     "เออจะขี้โวยวายน่ารำคาญมันเรื่องของชั้น จริงๆก็กะจะเก็บใว้ให้ช้ำคนเดียวหรอกนะ ไอ้ความรู้สึกเนี้ย ถ้ามันอยากรู้มากนักก็จะบอกให้เอาบุญแล้วกัน แต่บอกไว้ก่อน ถ้าบอกออกไปแล้วอย่าหวังว่านายจะได้เจอชั้นอีกมันจะจบลงตรงนี้ทั้งหมด ลอเรนซ์ถ้านายต้องการแบบนั้นก็จะบอกให้เอามั้ยล่ะ"ร่างบางถามกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หวังให้อีกฝ่ายเห็นใจไม่ถามมากมายอะไรอีก แต่คงไม่เป็นผลเมื่ลอเรนซ์กลับคิดไปอีกแบบ "พูดมาเถอะมีปัญหาอะไรจะได้ช่วยกันแก้ เงียบอยู่คนเดียวทุกอย่างถึงได้เลวร้ายลงแบบนี้ไง" มันคิดแบบนี้แหละ


                 "หึช่วยกันแก้....ได้อยากจะฟังก็จะบอก ก็เพราะแกนั้นแหละไอ้คนเหงซวย ชั้นรักแกไงละพอใจยังไอ้นักบวชเคร่งศีลไปตายซะ"(แรงไปมั้ยลูกหาความเป็นกุลสตรีไม่เจอเลยลูกชั้น)ลูคัสอาศัยจังหวะที่ลอเรนซ์กำลังย่อยข้อมูลเข้าสมอง เผ่นแน่บไปทันที (ใครจะอยู่ละวะหลุดปากเอ๊ยพูดผิดออกไปแบบนั้น) ทว่า...ลอเรนซ์ใช้เวลาย่อยข้อมูลเร็วกว่าที่คิดคว้าหมับเข้าที่ร่างบางไว้ได้ทันท่วงที "จะไปไหนละ สารภาพรักออกมาซะขนาดนั้นไม่อยู่รอฟังคำตอบหน่อยเหรอ"ลูคัสตอบกลับแบบไม่ต้องคิดว่า.. "ไม่" น้ำเสียงของนักบวชหนุ่มทำให้เค้ารู้ว่าถ้าไม่รีบหนี จะมีความเป็นไปได้อยู่สองที่จะเกิดขึ้น 

                   หนึ่งเสียคนตรงหน้าไปนั้นนะรับไม่ได้เผ่นไปตั้งหลักก่อนอาจง่ายกว่ากลับมาอาจคุยกันรู้เรื่อง (แต่ไม่ทันแหะ) สอง..เอิ่มเสียตัวอันนี้ก็รับไม่ได้เวลาไอ้นี่บ้าขึ้นมามันไม่เลือกสถานที่นี่มันท่ามกลางหิมะเลยนะจะโรแมนติกไปแล้วไอ้บ้า ไม่ว่าจะเสียอะไรก็ไม่เอาทั้งนั้นแหละ โว้ยปล่อยซิโว้ยคิดเร็วลูคัสก่อนที่จะเสีย...ไป
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
v

                   


                  ในที่สุด...ฮือ..ฮึกๆแง....ลอเรนซ์มันเอาไปจนได้ครั้งแรกของเค้าใจร้าย......แต่อย่างน้อยตรูก็ยังไม่ได้เสียตัวกลางหิมะละนะ(เกือบไปเหมือนกัน) หลังจากที่ลูคัสเผลอเอ่ยความในใจออกไป(แบบตรงเกินเหตุ)คนที่เคยแต่ทำหน้าซื่อๆโง่ๆ ก็โผล่หางจิ้งจอกแพล่มออกมาให้เห็นทันที ลูคัสที่เกิดอาการช็อกค้าง เพราะเกิดเหตุไม่คาดฝันหลายเรื่องมากเกินไปจึงไม่ทันระวังตัว สุดท้ายก็โดนลากเข้าถ้ำใกล้แล้วโดนกินตั้งแต่หัวจรดหาง

               แต่เดี๋ยวก่อนนะ...เฮ้ยแล้วคู่หมั่นมันล่ะ อย่าบอกนะว่าตรูต้องเป็นเมียน้อยอะ ไม่อาว....TT[]TTหนีด่วนงานนี้อยู่เสียเปรียบสุดๆเสียทั้งขึ้นทั้งร่อง โดนไอ้บ้านี่หลอกเข้าให้เพราะอารมณ์ชั่ววูบแท้ๆ ฮึกไม่คิดเลยว่าไอ้หมอนี่จะเป็นคนแบบนี้ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้หื่น ไอ้ชั่ว ไอ้เลว นักบวชหาดีไม่ได้ ไอ้หล่อ.....อะคำหลังไม่ใช่แหะ แฮ่มจะยังไงก็ช่างตรูไม่อยู่ละ

                    
                       แต่....(อีกล่ะ)กลับถูกใครบางคนล็อกเอวเอาไว้จนขยับหนีไปไหนไม่ได้ ร่างบางหันไปมองคนที่เข้ามาโอบทางด้านหลังอย่างตกใจ "ชั้นร่ายเวทย์ให้สลบไปแล้วนี้"ลูคัสพึมพัมขึ้นมาด้วยความสงสัย "หึๆถ้าชั้นหลับง่ายๆด้วยของแค่นั้นคงไม่ได้นายมาง่ายๆแบบนี้หรอก"ลอเรนซ์คิดจะแกล้งหยอกแต่กลับทำให้อีกฝ่ายโกรธเข้าให้ "เออสิชั้นมันง่ายไปตายเลยนะไอ้บ้ากามอย่าอยู่เลยแก ฮือ......ฮึกๆๆฮือ..."และแล้วความอดทนที่สะสมมานานก็หมดลง ลูคัสปล่อยโฮอย่างลืมอาย ลอเรนซ์มองร่างบางอย่างตกใจ แต่ในใจก็ยังคิดว่าทั้งน่าสงสารน่าเอ็นดูและน่ากด....(เฮ้ยๆแกเก็บอาการหน่อย น้ำลายหกแล้วนะ)

                             
                              "นายร้องให้ทำไม"ลอเรนซ์ถามออกมาในที่สุด "ฮึกนายมีคู๋หมั่นอยู่แล้วแท้ๆ...ฮือ..ทำแบบนี้มันหมายความว่าไง...นายเห็นชั้นเป็นอะไร ทีตอนนั้นยังชมนักชมหนาคู่หมั่นตัวเองอะชมเข้าไปซิไอ้คนเฮ็งซวยอย่าอยู่เลยแก พูดจบลูคัสก็ทุบรัวไม่ยั้งสุดแรงเท่าที่ทำได้แต่ลอเรนซ์ไม่ได้สะทกสะท้าน เนื่องจาก...ลูคัสไม่สามารถทุบไปเต็มๆแรงได้ (สาเหตุเหรอ....เจ็บ....ล่ะมั้งคงไม่ต้องบอกนะว่าเจ็บตรงไหน>////<)  "หยุด หยุดลูคัสแล้วฟัง!!!" ลอเรนซ์พยายามอธิบาย ลูคัสไม่ฟังยังทุบต่อไป "ถ้าไม่หยุดจะกดอีกรอบจริงๆนะ!!"เท่านั้นแหละเจ้าคนที่ตั้งท่าไม่ฟังใครถึงยอมหยุดแต่โดยดี

             

              "คู่หมั่นนั้นนะท่านพ่อหาให้ไม่ได้ชอบอะไรหรอกแต่ต้องทำใจให้ชอบจะได้ตัดใจจากนาย...เข้าใจมั้ยว่าที่ต้องทนนอนห้องเดียวกันสองคนโดยที่ทำได้แค่มองมาหลายปีเนี้ยมันเก็บกดขนาดไหน แถมยังชอบใส่แค่เสื้อยืดตัวเดียวนอนอีกฆ่ากันเลยเหอะT^T ชั้นกลัวแสดงท่าทีออกมาก็เลยหาทางจบความรู้สึกนี้ก่อนโดนจะโดนนายเกลียด ใครจะไปรู้ล่ะว่านายก็คิดเหมือนกัน แต่...ไม่ต้องห่วงนะชั้นรับผิดชอบนายแน่"ลอเรนซ์ปลอบ

 

                        "ฮะสายตานายตอนไหนที่แสดงถึงความรักกัน เห็นวันๆทำแต่หน้าอยากจะฆ่ากันให้ตาย ฮึกแล้วนายจะรับผิดชอบยังไงเดี๋ยวนายก็ต้องแต่งงานแล้วแท้ๆ "ร่างบางยังคงทำสายตาไม่เชื่อต่อไป "ง่ายนิดเดียวก็เปลี่ยนตัวเจ้าสาวซิ"ลอเรนซ์ตอบง่ายๆ "ไอ้สมองไม่มีรอยหยักนายคิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้นเลยเรอะ"ลูคัสด่าเข้าให้ "ง่ายซิชั้นก็เพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายมีคนที่ชอบแล้วเหมือนกัน ว่าจะตามมาบอกนายไม่น่าเชื่อว่าจะลักกี้!!! ได้นายมาตัวเป็นๆ"

                                      

                                  "ฮะเอ๊ะเฮ้ยชั้นงงๆไม่ไหวแล้วนะปวดหัวอะฮือ....ไม่เอาแล้วไม่คิดแล้วนะ"ลูคัสเกิดอาการงอแงขึ้นมากระทันหัน พอนักบวชหนุ่มเอามือไปแตะหน้าผากดูจึงพบว่าตัวร้อนจี๋ "ว่าแล้วมั้ยละนายป่วยทีไรเป็นได้งอแงทุกทีซิน่านอนไปเลยนะ ไม่คิดก็ดีแล้วที่เหลือเดี๋ยวจัดการเองรับรองเรื่องจบก่อนนายหายซะอีก

                         แล้วก็จบอย่างที่ลอเรนซ์พูดหลังจากที่ทั้งสองกลับไปได้ด้วยความช่วยเหลือของชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นพอดี และไม่น่าเชื่อว่าเค้ามีมังกรน้ำแข็งหนึ่งตัวพอดีพวกเขาจึงซื้อมา ทำให้เดินทางได้ถึงเร็วกว่าที่คิด ลอเรนซ์หายไปสองสามวันและกลับมาพร้อมพ่อแม่เพื่อมาสู่ขอลูคัสกับเฟริน ทำให้ลูคัสที่พึ่งหายกับเฟรินที่จับต้นชนปลายไม่ถูกงงเป็นไก่ตาแตก "เอ่อว่าไงนะครับ"ลูคัสถามงงๆ

            ลอเรนซ์จึงเป็นคนอธิบาย "พอชั้นบอกว่าเผลอไปล่วงเกินนายเข้าท่านแม่ก็รีบให้มาขอทันทีเลย แต่พอบอกว่าญาตินายตอนนี้เหลือแต่น้องสาว ทางบ้านที่ไม่สบายใจว่าไปฉกลูกชาวบ้านเค้ามากินก่อนแต่งเลยบอกว่าไม่เป็นไร ขอกับน้องสาวก็ยังดี ว่าไงเฟรินให้มั้ยค่าสินสอดแพงนะ"เฟรินพยักหน้ารัว "เอาไปเลยฮะแหมใจดีแบบนี้เอาไปเลยครับแล้วเอาค่าสินสอดมาได้เลยครับ555กำไร"

                     "เฮ้ยเอ๊ะงะเอิ่มจะไม่ถามความเห็นพี่หน่อยเหรอเฟรินยกให้เฉยเลย"ลูคัสถามอย่างน้อยใจ "จะถามทำไมฮะรักอยู่แล้วนี่"เฟรินแซวเข้าให้"...."ลูคัสไม่ตอบได้แต่นั่งหน้าแดงต่อไป ลอเรนซ์เดินเข้าไปคุกเข่าลงแล้วขอเบาๆด้วยรอยยิ้มอ้อนว่า..."แต่งงานกันนะ"ทุกอย่างเงียบลงราวกับรอฟังคำตอบจากร่างบาง "...อือ-////-"เท่านั้นล่ะเฮกันลั่นป้อม "เฮ้ยนี้แอบฟังกันทั้้งป้อมเลยเรอะ"ร่างบางโวยวาย "โหยก็แน่สิคู่นายนะเค้าลุ้นกันมาตั้งนานแล้ว"หนึ่งในเพื่อนร่วมรุ่นหันมาตบบ่าเบาๆพร้อมหัวเราะล้อลูคัสอย่างได้ใจ "พวกแกอย่าอยู่เลย"เรื่องจบลงโดยที่ลูคัสวิ่งไปต่อยเรียงตัวมันทั้งป้อมแก้เขิน 


                         หลังจากนั้นเฟรินก็ได้ข่าวพี่สาวเอ๊ยพี่ชายที่แต่งงานไปแล้วว่า เที่ยวเดินทางไปทั่วเอเดนโดยที่ป่วนชาวบ้านไปทั่วเหมือนเฟรินไม่มีผิด "พี่ลอเรนซ์ปวดหัวแย่เลยแฮะ"เฟรินเอ่ยขำๆอย่างอดไม่อยู่ "ชั้นเข้าใจความรู้สึกพี่แกเลยละ" คาโลพยักหน้าเห็นด้วย "นายว่าไงนะ!!!!ตายซะเหอะย้าก"แล้วคาโลก็โดนไปหนึ่งหมัด สุดท้ายแล้วพี่น้องคู่นี้คงอยู่ป่วนเอเดนกันอีกนานเชียวละ