บารามอส อีกหนึ่งความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนพิเศษ คาโล-เฟริน100% แก้แล้วจ้า

 แอด...หันซ้ายหันขวามี้ไปนอนป๋าหลับแล้วแอบย่องตอดและ....

เปิดคอมโลด555555

                      
                    กลางดึกเงียบสงัดคืนหนึ่ง ท้องฟ้าปลอดโปร่งลมเย็นสบายเฟรินที่นอนเคลิ้มๆอยู่บนเตียงก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เนื่องจากได้ยินเสียงกุกกักดังขึ้นข้างเตียงนอนของเธอ ร่างบางหันมาก็เข้าพบกับ...."ว้าก.....ผะ..ผีหลอก...อะหะอ้าวไอ้คิลแกมาทำไรตรงนี้ฟ่ะ" ใช่ครับท่านผู้ชมคิลอะแหละ เฟรินมันเห็นเงาตะคุ้มๆเลยนึกว่าผีงะนะ=_=;;

              "อุ้งอ่า...อ้นอำอังอิวๆอาเอิ้งอวนเอะ!!"แกะความได้ว่า(ยุ่งน่าคนกำลังหิวๆอย่าเพิ่งมากวนเดะ) ภาพที่เห็นทำเอาสาวน้อยผู้ไม่ค่อยสมหญิงเท่าไหร่งงเป็นไก่ตาแตก เมื่อไอ้เพื่อนซี้ของเธอกำลังโซ้ยมาม่า(มีด้วยเรอะ)อย่างเอาเป็นเอาตายข้างๆเตียงเธอ เอ๊ะเดี๋ยวก่อนนะ... "เฮ้ยคิลคาโลหายไปไหนฟ่ะ"เฟรินหันซ้ายแลขวาก็ไม่เจอตัวคนที่กำลังหาอยู่ 

                    "อ้ออ้างอังแอไอไอ้อาย"(ก็ข้างหลังแกไงไอ้ควาย)ฮะข้างหลังหรอกเหรอ "คาโลไมวันนี้แกเงียบ......จัง.."=[]=;;อึ้งสะท้านโลกาครับท่านเมื่อท่านเจ้าชายมาดครึ้ม เผลอเก๊กแตกโซ้ยมาม่าแหลกไม่พูดไม่จาอยู่ข้างหลังเช่นกัน "พวกแกไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนฟ่ะ"เฟรินถามอย่างข้องใจเป็นที่สุด

               "แกจำได้ปะว่า2วันก่อนที่โรเวนเรียกเราเข้าประชุม"คิลถาม "ช่ายๆจำได้จำได้หลังจากนั้นชั้นก็ไม่เห็นพวกแกอีกเลย....อย่าบอกนะว่า..."=[]=!!!เจ้าหญิงน้อยๆเหมือนเพิ่งนึกบางอย่างออก(เดี๋ยวเถอะยัยบลูลี่บังอาจเรียกเราว่าเจ้าหญิงน้อยเรอะยัยหัวฟู!!!:เฟริน)(เฮ้ยนั้นมันจุดด้อยตรูห้ามล้อเฟ้ยเดี๊ยเถอะแก:บลูลี่) (กลัวตายอะ:เฟริน) (.....:คิล คาโล)=_=.... "นี่รุ่นพี่เค้าใช้งานพวกแกขนาดไม่ได้กินไม่ได้นอนเลยอะนะ"เฟรินแหกปากถามดังลั่น "เบาๆดิแกเดี๋ยวพี่แกจะตื่นมาใช้พวกตรูอีกรอบหรอก" คิลยกมือปิดปากแม่ตัวดีเซ็งๆ

               "เออโทษทีลืมตัวอะ เฮ้ยคาโลมันติดคอใกล้ตายละเอาน้ำมาเร็ว!!"(เดี๋ยวตรูได้เป็นม่ายกันพอดี)คิลไม่รอช้าคว้าแก้วเหล้าที่เจ้าตัวกินอยู่ข้างๆส่งให้เจ้าชายน้ำแข็งทันที "อ้าวเฮ้ยผิดอันคาโล๊"ไม่ทันซะแล้วครับ รวดเดียวหมด...=_=;;

           
             "งืมๆๆๆๆทำไมมานมึน..มึนฟ้า....อ้าวเฟรินทำมายนายมีสองคนอา...เล่นแผลงๆอีก...อึก..อีกแล้วช่ายม้ายครอก!!"นั้นขนาดเมาจนจะน็อกพี่ท่านก็ยังมีอารมณ์ลุกขึ้นมาด่าเป็นครั้งสุดท้ายอีกแนะ นับถือในสัญชาตญาณความเป็นพ่อในตัวคาโลเจงๆเลยครับท่าน=_=;;คิลที่ยืนดูคาโลค่อยๆเริ่มเมาจนสลบอยู่ข้างเฟรินที่ช็อกค้างไปแล้ว มันคงไม่คิดว่าแฟนตัวเองจะเมาเละขนาดนี้ 

             "ไหงเป็นเงี้ยอะคาโลมันก็คอแข็งอยู่นี่หว่าไหงเมาแอ๋เงี้ย"เฟรินเกาหัวถามงงๆ "เอิ่มนั้นเป็นเหล้าพิเศษของทางบ้านนะแบบ...แอบจิ๊กพ่อมาอะ มันค่อนข้างโครตแรงไปหน่อย  ที่จริงเค้าจิ๊บกันทีละนิดไอ้บ้าน้ำแข็งมันล่อทีหมดแก้วแล้วจะเหลืออะไรอะ"=[]=;;ไม่น็อกไปแต่แรกก็บุญเท่าไหร่แล้ว....ยังอุตส่ามีแรงมาสั่งสอนเฟรินไปตั้งประโยคนึงแนะ นับถือสปิริตมันสุดๆ

          "....หวังว่าพอตื่นมาแล้วคาโลมันคงไม่เมาค้างจนไปไปเรียนไม่ไหวนะ ไม่งั้นไม่มีใครให้ลอกงานแน่"(เฟรินแกห่วงแฟนแกมากง่ะ)  "เออจริงไม่มีมันพวกเราคงอยู่ไม่ได้" (นี่ก็อีกตัวรักเพื่อนมากมาย) "เฮ้ยแกช่วยลากมันไปนอนที่เตียงทีดิชั้นลากคนเดียวไม่ไหว ตัวหนักชิบ"เฟรินร้องเรียกเพื่อนซี้พร้อมกับยกแขนคาโลขึ้นข้างนึง "เออๆๆ ฮึบบเอ้าคาโลลุกนี่ไม่ใช่เตียงแกลุกไปนอนที่ตัวเองซะ" ทั้งสองใช้เวลาอยู่พักนึงกว่าจะพาตัวเจ้าชายแห่งคาโนวาลกลับไปนอนของที่ตัวเองได้สำเร็จ

              

                               

                 ร่างบางล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อน ใบหน้าบอกได้ว่าเซ็งเล็กน้อยที่ต้องมาออกกำลังกายกลางดึกแบบนี้ พอนอนไปได้สักพักกำลังเคลิ้มๆก็รู้สึกเหมือนถูกโอบจากด้านหลัง แต่เจ้าตัวไม่ใส่ใจมากนักเพราะความง่วงดันมีมากกว่า  หลับดีกว่าช่างหัวมัน

                         "ฟี้ๆๆๆๆ"ยามเช้าวันใหม่เริ่มขึ้นโดยที่ใครบางคนยังคงหลับไม่ตื่นอยู่นั้นเอง "ว้าก.............."เสียงร้องอย่างตกใจของคิล ทำให้คนกำลังหลับสบายสะดุ้งตื่นทันที "อะไรหะคิลคนกำลังจะหลับจะนอนมาร้องปลุกอะไรกันแต่เช้าเนี้ย......!" เฟรินบ่นงึมงัมพร้อมกับหาวเล็กน้อยอย่างเบื่อๆ "พะ..พวกนาย" คิลพูดเสียงสั่นพร้อมกับชี้มาทางเฟรินด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ "หะ ชั้นทำไมล่ะฟ่ะ" ร่างเล็กหันไปข้างหลังตามนิ้วที่คิลชี้ไปแล้วก็พบเข้ากับใครบางคน ที่เมื่อคืนคงนอนละเมอหนักไปหน่อย

                   "อ้าก.........."ร่างเล็กกระโดดหนีลงจากเตียงทันที แต่ก็ทำไม่ได้เนื่องจาก มือของคาโลยังติดหนึบอยู่ที่เอวของเธอไม่ยอมปล่อย "เฟรินเกิดอะไรขึ้น"โรเวนที่ได้ยินเสียงร้องดังขึ้น เปิดประตูเข้ามาดูสาเหตุของเสียงร้อง ก็พบเข้ากับภาพที่ไม่ควรเห็นเข้าพอดี "ซวยล่ะสิ"เฟรินก้มหน้าบ่นเบาๆอย่างรู้ชะตากรรม "วันนี้คงอีกยาวใกล้"คิลเปรยขึ้นมาแบบปลงๆ ขณะที่ทั้งสองกำลังกลุ้มใจเต็มที่แต่เจ้าตัวต้นเรื่องกลับยังนอนไม่ตื่นสักที "หน่อย...ตื่นมาเมื่อไหร่ขอชกสักหมัดทีเหอะ"เฟรินคาดโทษเจ้าชายน้ำแข็งน้อยๆอย่างอาฆาต

   
           
                 "ตอบมาซิเฟรินเกิดอะไรขึ้น"โรเวนถามเสียงเข้ม สายตาที่จ้องมากดดันคนโดนสอบสวนเต็มที่ประมาณว่า โกหกเอ็งตาย แว้กกลัวง่ะ "เอิ่มแบบว่าคาโลมันเมาก็เลย ก็เลย"เฟรินพูดตะกุกตะกักเพราะทนเห็นสายตาจะฆ่ากันของรุ่นพี่หนุ่มไปไหว แต่ตัวรุ่นพี่ท่านกลับคิดไปอีกทาง "ไม่เป็นไรเฟริน คาโลมันจะต้องรับผิดชอบเธอแน่ พอมันตื่นแล้วชั้นจะคุยกับมันเอง"ไม่ช่าย.....พี่คร้าบฟังผมก่อน.... "ม ไม่ใช่นะฮะเอ่อ  "


                   "นายไม่ต้องหาข้อแก้ตัวเลยนะ ชั้นบอกว่าจะจัดการให้ไงสบายเถอะ"แล้วโรเวนก็เดินจากไป  พี่ครับฟังผมก่อนซักนิดได้มั้ยครับ สาวน้อยได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ "คิลนายจะหัวเราะทำไมนักหนา ทำไมไม่มาช่วยพูดหะ" เฟรินเริ่มหันไปพาลไส่เจ้าเพื่อนตัวแสบที่ดีแต่ขำเป็นอย่างเดียว "ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ยโอเคๆเฟรินหยุดละ เฮ้อแกเนี้ยน้า น่าจะดีใจนา คาโลมันจะได้แต่งแกสักทีไม่ดีรึไง"

                   "ดีบ้านแกดิ เข้าใจผิดแบบนี้ชั้นเสียหายนะไอ้บ้านี่"


                 "เฟรินชั้นทำร้ายนายลงไปแล้วซินะ"คาโลที่โดนรุ่นพี่ผู้น่ารักสอบสวนเดินคอตกออกมาอย่างน่าสงสาร "แกไม่ได้ทำอะไรชั้นสักหน่อย"เฟรินพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ "เฟรินนายอย่ายกโทษให้ชั้นเลย"คาโลยังคงคอตกต่อไป "ไม่ช่ายแกไม่ทำอะไรจริงนะเชื่อชั้นเหอะ"เฟรินแทบลงไปอ้อนวอนอยู่ที่พื้น

                    "ชั้นสัญญาจะรับผิดชอยนาย"หลังจากสายตาจริงจังของอีกฝ่ายเฟรินแทบน้ำตาตก "ฮ่าๆๆๆโอ๊ยโอเคยอมแล้วเฟรินชั้นจะอธิบายให้มันฟังเองนายอย่ามองแบบนั้นน่า"ในที่สุดคิลก็ยอมช่วยสาวน้อผู้น่าสงสารในที่สุด แล้วก็เริ่มร่ายยาวเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบให้เจ้าชายน้อยได้เข้าใจถูกต้องในที่ "อย่างนี้นี่เอง แต่ว่านะเฟรินชื่อเสียงนายก็เสียไปแล้วในฐานะเจ้าชายชั้นยังคงต้องรับผิดชอบนายอยู่ดี"คาโลยังยืนยันคำเดิม



                           "เรื่องนี้ยังไม่รู้ถึงหูคนนอกไม่เป็นไรคาโล"ทั้งสามสะดุ้งหันไปตามเสียงที่ได้ยิน "รุ่นพี่โรเวนเห็นมั้ยฮะทำเป็นรื่องใหญ่ ผมเกือบแย่แนะ" เฟรินโวยวาย "ที่เป็นแบบนี้ไม่ใชเพราะว่าพวกนายฝ่่าฝืนกฏกันบ่อยๆรึไง อย่างเช่นเฟรินที่ไม่ควรอยู่ห้องเดิมก็ไม่ยอมย้ายห้อง ส่วนคิลก็เอาของมึนเมาเข้ามาในโรงเรียน ถ้าพวกนายไม่ทำผิดกฏ เรื่องมันจะมีมั้ยฮะอย่ามาบ่นไม่เข้าเรื่องอีกละเฟรินไม่งั้นชั้นเธอไปอยู่กับสามสาวแน่ ให้พวกนั้นอบรมซะให้เข็ด"

               "ว้ากอย่านะฮะพี่โรเวน ผมไม่บ่นไม่หือไม่อือแล้วจริงๆนะ"เฟรินแทบคุกเข่าอ้อนวอนรุ่นพี่หนุ่ม ส่งสายตาวิบวับไปมาพยายามให้น่าสงสารที่สุด แต่....."พอเหอะเฟรินชั้นเห็นหน้านายแบบนั้นแล้วเท้ามันกระดิก ถึงนายจะเป็นผู้หญิงก็เถอะ"ขนาดเจ้าชายโวเวนผู้ขึ้นชื่อเรื่องความเป็นสุภาพบุรุษยังไม่สามารถ ทนต่อความกวนฝ่าพระบาทของนางเอกเรื่องนี้ได้แต่อย่างใด

                     "งั้นถ้าจบเรื่องแล้วพี่ไปก่อนล่ะกัน คุยกันให้เรียบร้อยแล้วพากันไปเรียนซะ"พูดจบเจ้าชายหนุ่มก็เดินออกไป ปล่อยให้สามเพื่อนซี้ตกลงกันเอง "เฮ้อช่างเถอะไปล่ะ"เฟรินทำท่าจะเดินไปเรียนแต่กลับโดนแฟนหนุ่มรั้งตัวไว้ "มีอะไรคาโล"สาวน้อยตัวแสบถามงงๆ(มันจะรั้งตรูไว้หาไรฟะ) "คือ...ที่จริงแล้วท่านพ่อก็เร่งมา อืม...ชั้นเองก็เห็นด้วยกับท่าน ท่านว่า...ชั้นน่าจะหมั้นได้แล้ว  ที่จริงชั้นก็อยากจะรีบๆหมั้นเหมือนกันถ้านายไม่ว่าอะไร เราหมั้นกันเถอะ"คาโลพูดขออย่างอายๆ ดวงหน้าขาวๆแดงระเรื่อแลดูน่ารักซะจนคนมองใจไม่อยู่กับเนื้อกับ

                          "ธะ...โธ่เอ้ยเรื่องแค่นี้อ้ำอึ้งอยู่ได้ถ้าจะขอหมั้นก็น่าจะบอกตั้งแต่แรง"เฟรินที่มัวแต่มองหน้าคาโล พูดกลับไปส่งๆโดยไม่ทันประมวลผลของประโยคที่คาโลเอ่ยออกมา "แปลว่านายตกลง"คาโลถามอย่างไม่อยากเชื่อ(ง่ายเงี้ยนึกว่าจะเล่นตัวให้ตื้อหน่อยซะอีก) "อะ..เออ เอ๊ยเดี๋ยวนะเมื่อกี้นายขออะไรนะ"เฟรินประมวลผลเสร็จในที่สุดหลังจากเบลอไปกับใบหน้าอันน่ารักของแฟนหนุ่ม....แต่ว่าคงจะสายไปเสียแล้ว...

                        "ดีจังงั้นชั้นไปบอกท่านพ่อก่อนล่ะ"คาโลที่เลือกจะมองข้ามประโยคคำถามของเฟรินอย่างเนียนๆ แล้วชิ่งไปหาพ่อทันที "คาโลกลับมาก๊อน....."สาวน้อยผู้น่าสงสารร้องเรียกชายหนุ่มอันเป็นที่รักอย่างน่าสงสาร แต่...มันกลับให้ผลตรงกันข้ามคาโลรีบสาวท้าวให้เร็วขึ้น โดยไม่หันกลับมามองสาวน้อยผู้ยืนอึ้งอยู่เบื้องหลังด้วยซ้ำ เฟรินทรุดเข่าลงแล้วเอ่ยตัดพ้อเสียงเบาด้วยความสะเทือนใจ "ทะ..ทำไมคาโล"คิลที่ยืนมองเหตุการณ์เดินมาเอามือตบไหล่เฟรินเบาๆพร้อมกับพูดยิ้มๆว่า "ทำใจซะเถอะเพื่อน คาโลมันกะมัดมือชกแกเห็นๆ"(^_^)b"ม่าย...."TT[]TT(อีกแล้วเหรอไอ้หมอนี้นี่มันทำเป็นแต่ยืนดูคนอื่นเค้ารึไงฟะ :เฟริน)(แหมก็ไม่รู้จะเอาบทมาจากไหนให้อะเลยโผลามาแบบผลุบๆโผล่ๆแหะๆ:บลูลี่)

                

จบแล้วในที่สุด รู้สึกว่ากว่าจะจบดองมานานมาก หวังว่าตอนจบคงถูกใจใครบ้างนะเอ๊ะหรือเราดองนานไปละเนี้ย อ้ออีกนิดเม้นบางนะคนเขียนต้องการกำลังใจ^o^v(รักนักอ่านมากมาย)