บารามอส อีกหนึ่งความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

            หวัดดีค่ะทุกท่านเจ๊บลูลี่ขอขอบคุณอย่างแรง  ที่ยังอุตส่าคลิกเข้ามาดูกันแม้เจ๊จะอัพช้าไปนิด(มั้ง)แต่ก็ดีกว่าไม่อัพเนอะ  แฮะๆๆ เพราะความขี้เกียจครอบงำอยู่นานแต่ตอนนี้สลัดหลุดได้แบบชั่วคราวในที่สุด (ดีใจมาก)

เรื่องนี้เริ่มจากตอนที่คณะป้อมอัศวิน  ที่เดินทางกลับมาหลังจากที่พากันออกตามหาเฟริน  จนมาถึงคาโนวาลพวกพี่ท่านก็ยังคิดจะแวะเที่ยวอยู่  แม้อาจจะกลับไม่ทันการเปิดภาคเรียนใหม่ก็ตาม(ก็คนมันไม่อยากกลับไปเรียนนี้เนอะ)ดังนั้นจึงพร้อมใจกันพักอยู่ในวังคาโนวาลทันทีโดยไม่รอเจ้าของอนุญาติ  แถมพอมาถึงคาโลก็ได้มาเจอกับว่าที่พ่อตาทัน

                   หลังจากงานเลี้ยงอาหารค่ำเสร็จสิ้นลง  ท่านจ้าวเอวิเดสก็ได้พาลูกสาวคนโปรดออกมาเดินเล่นย่อยอาหาร ขณะที่เดินกันมาได้สักพันคนเป็นพ่อที่เงียบอยู่นานได้พูดขึ้นมาว่า “เฟลิโอน่าลูกแน่ใจน่ะว่าจะที่เอเดน”เฟรินสะดุ้งเล็กน้อย เพราะไม่เคยคิดว่าท่านพ่อของเธอ จะถามคำถามนี้มาก่อน
   
      “ทำไมอยู่ก็ถามล่ะฮะ  แต่ก่อนไม่เห็นเคยถาม”เธอถามกลับอย่างสงสัย  ท่านจ้าวเมื่อได้ยินคำถามขของคนเป็นลูกสาว  จึงพูดออกมาตามตรงด้วยความลำบากใจ “ลูกรู้ไหมว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย  ที่เดมอสจะติดต่อเอเดนจนกว่าสัญญาที่พ่อให้กับพวกเอเดนไว้จะสิ้นสุด”พอได้ยินคำบอกเล่าของผู้เป็นพ่อเฟรินก็ถึงกับตะลึง “ทำไมล่ะฮะ”เธอถามออกไปเสียงดังเพราะสงสัยเป็นที่สุด “เฟลิโอน่าเจ้าก็รู้  ไม่ว่าเมื่อไหร่พวกเอเดนก็เอาแต่จงเกลียดจงชังเราเสมอ  พ่อใช้พลังในเอเดนไม่ได้ก็จริงแต่เอเดนก็ยังใช้พลังในเดมอสได้  นั้นเป็นข้อเสียเปรียบของเรา  แถมเจ้าพวกนั้นก็ตั้งท่าจะบุกเข้ามาในเดมอสอยู่เรื่อย ขื่นเป็นแบบนี้ต่อไปเดมอสต้องแย่แน่ๆ พ่อเลยตัดสินใจว่าจะซ่อนเดมอสไม่ให้ใครเห็นจนกว่าสัญญาที่ตกลงกันไว้จะสิ้นสุด”จ้าวปีศาจพูดความในใจออกมาทั้งหมดหวังให้คนเป็นลูกได้เข้าใจถึงความจำเป็นที่ต้องเสียสละ

                 “ผมจะไปหาพ่อไม่ได้อีกแล้วใช่ไหมฮะ”เฟรินถามผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือหลังจากที่เงียบไปนาน “แสดงว่าเจ้าจะอยู่ในเอเดนสิน่ะ” เฟรินพยักหน้าเบาๆ  ไม่ว่ายังไงเธอก็ทิ้งแผ่นดินแห่งนี้ไปไม่ได้จริงๆ  จ้าวปีศาจถอนหายใจเบาๆอย่างหนักใจ “เฟลิโอน่าเอเดนไม่ได้อยู่สบายเหมือนบ้านเราหรอกน่ะลูก โดยเฉพาะกับสายเลือดปีศาจอย่างเรา ออกจะอยู่ยากเป็นพิเศษ แถมคนที่นี้ก็อายุสั้นนัก เพื่อนๆของเจ้าอยู่กับเจ้าไม่ได้ตลอดหรอก”ผู้เป็นพ่อยังพยายามกล่อมลูกสาวอย่างใจเย็น

    “ผมตัดสิ้นแล้วฮะ ถึงอายุพวกมันจะสั้น แต่ผมก็ยังมีคาโลอยู่  มันอายุยืนอยู่แล้ว  ต้องดูแลผมได้ตลอดแน่ฮะพ่อ  ไม่ต้องเบ็นห่วงผมหรอก”เฟรินกล่าวด้วยความเชื่อมั่นและไว้ใจอย่างที่สุด  สองพ่อลูกจ้องตากันอยู่นาน เหมือนจะพยายามจดจำใบหน้าของอีกฝ่ายให้จำได้ขึ้นใจ

    “งั้นก็..ลาก่อนน่ะลูกรักของพ่อ จงจำไว้พ่อรักเจ้าเสมอ”เฟรินยิ้มออกมาเล็กน้อย  แล้วตอบกลับไปเบาๆว่า “ผมก็รักพ่อฮะ..ลาก่อน” ทันใดนั้นจ้าวปีศาจเอวิเดสก็เลือนหายไปช้าๆ แต่ก่อนที่จะหายไปหมดก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “จริงสิเฟลิโอน่าพ่อวางของขวัญที่เจ้าอยากได้ ไว้ข้างเตียงเจ้าแล้วน่ะ”เมื่อได้ยินดังนั้นแม่ตัวแสบก็ยิ้มออกมาทันที “ขอบคุณฮะพ่อ”