บารามอส อีกหนึ่งความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #5 : ความทรงจำบทที่1 ตอนที่3 (100%)

                        
                สิ่งที่ทำให้เจ้าชายแห่งคาโนวาล  ในร่างเด็กน้อยถึงกับค้างตะลึงคือ  ภาพที่เจ้าหญิงแห่งเดมอสคนงาม  กำลังนั้งกอดหัวกะโหลกที่เธอเกลียดแสนเกลียดอยู่มุมห้องขัง  ทำท่ากำลังหนีอะไรบางอย่าง    หรือว่าเราเล่นแรงเกินไปจนเฟรินมันพี้ยนไปแล้วฟ่ะ  แล้วความคิดนั้นก็หยุดลง   เมื่อชายหนุ่มหันไปเห็นอะไรบางอย่าง   จากอีกมุมนึงของห้อง   มันเป็นแมงมุมตัวเล็ก   ที่กำลังไต่อยู่ตามกำแพงสามสี่ตัว   หรือว่า..........

 
                    แล้วคาโลก็ได้บังเกิดความคิดชั่วร้ายบางอย่างขึ้นมาได้ "เฟรินแมงมุมมันไต่เข้ามาใกล้เธอแล้วแน่ะ"เมื่อได้ยินดังนั้น  คนที่กำลังนั้งอยู่ซะชิดกำแพง  ก็ถึงกับร้องกรี๊ดลั่นร่างบางโผเข้ากอดร่างเล็ก   ที่รอรับอยู่แล้วทันที  แต่ด้วยร่างกายที่เล็กกว่ากันมาก   ทำให้คนลืมดูสภาพตัวเอง   ล้มลงไปไม่เป็นท่ารวมถึงร่างบางที่โผเข้ามา   โดยไม่ดูตาม้าตาเรืออีกคน


                  ดีจ้าบลูลี่มารายงานตัวแล้วจ๊ะ  ฮุฮุในเมื่อขอมาเราก็ยินดีจัดให้  เพื่อนักอ่านที่น่ารักของเราเสมอ แล้วเราจะยำให้เละกว่าเดิมอีกค่ะรับลองเลย555555 

                         

 คาโลน้อยตอนเด็กน่ารักใช่ม่ะ  เรารักคาโลที่สุดเลย>.<

                                     "โอ๊ยเจ็บจัง  คาโลแกเล่นบ้าอะไรเนี้ย" เมื่อคนที่กำลังกลัวเริ่มตั้งสติขึ้นมาได้  เจ้าหล่อนก็เริ่มโวยวายทันที   "ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่านายจะตัวหนักขนาดนี้"คาโลเถียงกลับ  (ยัง  มันยังไม่ดูสภาพตัวเอง) "แล้วใครใช้ให้แกเล่นแบบนี้ล่ะ  ตัวก็เล็กนิดเดียวยังจะมาเล่นเผลงๆอีก"  เฟรินเริ่มโกรธขึ้นมา  เมื่ออยู่ๆคาโลก็มาหาว่าเธอตัวหนัก  ไม่ใช่ความผิดเธอสักหน่อยคาโลตัวเล็กไปเองต่างหาก  เราไม่ได้อ้วนขึ้นสักหน่อย (มั้ง)

                          "แล้วถ้าไม่มีใครคิดพิเรน   ทำให้ชั้นเป็นแบบนี้  แล้วมันจะเป็นแบบนี้ไหมล่ะ  ทำอะไรไม่รู้จักคิดสร้างแต่ปัญหา   แบบนี้มันไม่น่ารักเลยนะ"  คาโลเริ่มสั่งสอนหวังจะให้แม่ตัวดีได้สำนึก   แต่ดูท่าผลจะตรงกันข้ามกับที่หวัง   เมื่อเฟรินดันไปติดใจกับคำว่า "ไม่น่ารัก"เป็นพิเศษ  จนไม่ได้สนใจคำอื่น   ประกอบกับคิดเรื่องที่โดนเมินเมื่อเช้าขึ้นมาได้   อาการคนขี้น้อยใจจึงเริ่มกำเริบ

                          "ถ้าไม่น่ารักก็ไม่ต้องรักซิ  ใครมาขอใน้นายรักกัน"เฟรินตวาดขึันมาอย่างโมโห  ขณะที่คาโลช็อกค้างไปแล้ว  เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ  แม่ตัวดีถึงเกิดอาการขี้น้อยใจขึ้นมาได้(แกความรู้สึกช้าจริงๆ) "นายเป็นอะไรของนายชั้นอุตส่าเตือนนายเพราะหวังดีแท้ๆนะ"ชายหนุ่มพยายามควบคุมอารมณ์ที่เริ่มโกรธขึ้นมาบ้าง  อะไรกันเขาเตือนดีๆแท้ๆแต่กลับขึ้นเสียงกับเขาแบบนั้นเอาแต่ใจเกินไปแล้ว 

                       "มันเรื่องของชั้นไม่เกี่ยวกับนาย  ทีตอนเช้ายังเมินหน้าหนีกันอยู่เลย  ทำไมตอนนี้ถึงมายุ่งได้ล่ะ  ไปไกลๆเลยนะนายนะ  ชั้นไม่อยากเห็นหน้าแล้ว" เมื่อร่างบางพูดจบ  เขาก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น  ที่แท้ก็งอนเรื่องเมื่อเช้านี่เอง  ได้อยากทำตัวขี้งอนนักใช่ม่ะ  เดี๋ยวถ้าเขาง้อขึ้นมา  ระวังใจจะเสียใจทีหลังล่ะ  แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็เผยขึ้นมาบนใบหน้าแสนหน้ารัก  ของเทวดาตัวน้อยๆ

                                 "เฟริน"เสียงทุ้มนุ่มเสียงหนึ่ง  เอ่ยเรียกร่างบางให้หันไปหา  พร้อมกับดวงหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้  หวังจะสัมผัสริมฝีปากคู่สวย.....

.......ซะเมื่อไหร่...

โป๊ก

                   เสียงทุบหัวดังลั่นสนั่นโลกา=_=;;เจ้าคนที่ทำอะไรไม่ดูตัวเอง  ถึงนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองตอนนี้อยู่ในสภาพแบบไหน  จริงสิเราอยู่ในร่างเด็กนี้หว่า  "สมน้ำหน้าเจ้าคนลืมตัว  เฮอะชั้นไม่ยอมยกโทษให้แกง่ายๆหรอก"เฟรินยิ้มร่า   ที่ตัวเองสามารถงอนสำเร็จ  โดยไม่ถูกล่วงเกินเป็นครั้งแรก(ที่ผ่านมาโดนตลอด) "แล้วนายจะเอายังไง"คาโลในร่างเล็กเอ่ยถาม  จะอะไรก็ได้ถ้าแม่ตัวดีจะเลิกงอนเขาสักที  และแล้วรอยยิ้มชั่วร้ายก็เริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวานอีกครั้ง"งั้น...."

                  จิ๊บๆๆๆๆๆ เสียงนกร้องดังขึ้นข้างๆหน้าต่างห้องนอน  ของเหล่าหัวหน้าชั้นปีสามแห่งโรงเรียนพระราชา  "งืม......."เสียงหวานของหนึ่งในหัวหน้าั้ชั้นปี  ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในห้อง  พร้อมกับร่างบางเจ้าของเสียงที่อ้าปากหาวได้ไม่อายฟ้าอายดิน

             (อะอะอ๊ะคิดว่าใครเอ่ย เฟรินเรอะม่ายช่าย ติ๊กๆๆๆ  ช่ายแล้ว..จ้าคิลน้อยต่างหาก5555)  เราจะสังเกตเห็นว่ายัยบลูลี่เริ่มรั่วแล้ว  อย่าได้ใส่ใจคะ  มันเกิดจากผลของการที่ทำข้อสอบไม่ค่อยได้  เราเลยเริ่มออกอาการบ้าหนักเท่านั้นเอง  (ก็คนมันเพิ่งสอบเสร็จอ่ะ)คลานมาอัพให้เลยนะเนี้ย

                 "เฮ้ยเกิดไรขึ้นเนี้ยทำไมรู้สึก  ว่าข้างหน้ามันหนักผิดปกติ" เมื่อคิลก้มลงไปมอง  น้ำตาของลูกผู้ชายมันก็พาลจะไหลออกมาซะให้ได้  แกนะแกทำกับชั้นได้ไอ้บ้าเฟรินคอยดูเถอะฮึ๊ย...ถ้าไม่เห็นว่ามันเป็นเพื่อนละก็เขาเชือดทิ้งไปแล้ว (แล้วที่ว่าหนัก หนักอะไรเหรอคะ=.,=;; เปรี๊ยๆๆๆ บลูลี่เกรียมไปแล้วเจ้าคะ อาเมน)15ปีของการเป็นลูกผู้ชายต้องมาเสื่อมเสียเพราะแก  ถ้าชั้นไม่แก้แค้น อย่ามาเรียกชั้นว่าคิล  ฟีลมัส

             เช้านี้เป็นที่แสนวุ่นวายอีกวันหนึ่งในป้อมอัศวิน  แต่เขาชินกับมันซะแล้วละ โรเวนนั่งจิบชายามเช้าอย่างสบายใจ  ขณะฟังเสียงรุ่นน้องที่แสนน่ารักทะเลาะกันตั้งแต่เช้าอย่างสนุกสนาน(มั้ง)  มันก็ช่วยไม่ได้นี่นะก็ในเมื่อที่นี่ได้ชื่อว่าเป็นป้อม  ที่แสนจะป่าเถื่อนที่สุดในโรงเรียนพระราชานี้นา..  เพราะฉะนั้นเขาเลยได้แต่ปลงอยู่นี้ไงละ  ก็รู้อยู่ว่าห้ามไอ้พวกบ้าเลือดไปก็ไม่มีประโยชน์โดยเฉพาะ......

           "ลอรี่....เช้านี้กินอะไรกันดีละ"ฟิ้วๆๆๆ....ฉึกๆๆๆๆๆนั้นไงเริ่มแล้ว  เจ้าพวกที่ชอบสร้างความเสียหายให้กับป้อมโดยไม่สนใจสักนิด  ว่าตอนนี้ป้อมอัศวินพากันถังแตกเพราะใคร(จะใครอีกละคะ  ก็มัน2ตัวนี้แหละ=0=;;;)

                "จะไปไหนแต่เช้าละคิลลี่"ลูคัสหันไปถามรุ่นน้องจอมกวนอีกหนึ่งตัว  "ไปให้อาหารหมาลอบกัดบางตัวครับพี่  เห็นมันไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว  เดี๋ยวจะหิวตายซะก่อน"คิลตอบกลับไปโดยทำเป็นไม่ใส่ใจกับคำว่า "คิลลี่"อย่างที่เคยเมินคำนี้มาตลอด  แม้ว่าแอบเคืองๆกับคำนี้แค่ไหนก็ตาม (ขนาดลอเรนซ์ยังเอาไม่อยู่  แล้วพวกผมจะไปว่าอะไรรุ่นพี่ได้ละครับ) "แล้วพวกแกก็ใจอ่อนกับมันจนได้นะ" โรเวนพูดขึ้นอย่างระอา  จะใจแข็งมากกว่านี้อีกหน่อยไม่ได้รึไงนะเจ้าพวกนี้

               "ก็ทำไงได้ละฮะ  ใครใช้ให้พวกผมเป็นพวกทิ้งเพื่อนไม่ลงกันละ  ถึงจะเห็นเฟรินเป็นแบบนั้นก็เถอะ  แต่ที่จริงแล้วมันก็ไม่เคยทิ้งเพื่อนไว้ข้างหลังซักที  แล้วจะให้พวกผมทิ้งมันลงได้ไงละฮะ"  คิลน้อยถอนหายใจแล้วตอบกลับไปอย่างเหนื่อยหน่าย  แต่ใครจะรู้ว่าในใจ  เจ้าคิลน้อยจะเริงร่ามากแค่ไหน ถึงชั้นจะไม่ทิ้งแกก็ไม่ได้หมายความว่าชั้นจะไม่เอาคืนแกหรอกนะเฟริน

                "จะว่าไป...แกเป็นแบบนี้ก็น่ารักดีไม่หยอกเลยว่ะคิลลี่  เฟรินมันก็ชั่งคิดไม่ใช่เล่นเลยเนอะ"เมื่อได้ยินประโยคต้องห้ามที่ไม่คิดว่าเขาจะได้ยินมาก่อนในชีวิตไฟแค้นของคิลลี่น้อยก็ลุกขึ้นมาชนิดกู่ไม่กลับ "รุ่นพี่เองช่วงนี้ก็ดูอ้วนขึ้นนะฮะ  ระวังรุ่นพี่ลอเรนซ์เค้านอกใจละ" พอลูคัสตัวน้อยๆได้ยินประโยคแทงใจดำ  ที่กำลังกลุ้มใจอยู่ไม่น้อยเจ้าตัวดีก็ถึงสะอึกไปเลยทีเดียว

                  "เฮอะ..ๆๆๆ คิลลี่เองก็ระวังเรนอนเค้าจะทิ้งละ  ดันไปน่ารักกว่าเจ้าตัวแบบนี้   คงไม่อยากคบด้วยแล้วมั้ง"ลูคัสพูดขึ้นพลางยิ้มเย็นกลับไปให้  "เฮ้ยๆๆๆคิลแกจะเอาอาหารไปให้เฟรินก็รีบๆไปซิ  เดี๋ยวมันก็ตายก่อนหรอก"  โรเวนที่เห็นท่าไม่ดีรีบเข้ามาขวางทันที  เขายังไม่อยากเสียค่าซ่อมป้อมอัศวินมากไปกว่านี้หรอกนะ  หัวใจมันจะวายตายซะให้ได้

                             คิลเดินหนีไปอย่างอารมณ์เสีย  เพราะรู้ว่าอยู่ต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาในมือถืออาหารที่ปรุงไว้พิเศษให้แม่ตัวดี หึ เฟรินแกจะต้องขยาดอาหารที่ชั้นทำไปตลอดชีวิต  รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นมาด้วยความสะใจ

                          "เฟริน...ชั้นเอาอาหารมาให้แก  รีบมากินเถอะ" เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูบานหนา  คิลก็ไขกุญแจที่ล็อกออกแล้วเดินเข้ามาข้างในทันที ท่าทางอารมณ์ดีเกินเหตุของคิล  เริ่มทำให้เฟรินเอะใจ  พอครุ่นคิดอยู่ซักพักเจ้าตัวก็เผยยิ้มมากเล่ห์ออกมา "หืม..นั้นใครคิลเรอะ....สวยขึ้นนะแกเนี้ย ไปทำอะไรมาละยิ้มหน้าบานเชียว"

                  เฟรินเริ่มแหย่เข้าให้  คงเล่นแผลงๆในอาหารที่เอามาให้ละซิรู้ทันหรอกเฟ้ย  ว่าพวกแกสักคนต้องมามุกนี้  เมื่อเช้าเลยให้ไอ้เจ้าน้ำแข็งเดินได้นั้นไปหาของกินมาให้  กินจนอิ่มเรียบร้อยแล้วเฟ้ย  เฟรินคิด  "เออ ช่างเถอะชั้นเบื่อจะเถียงกับแกแล้ว  ตกลงจะกินป๊ะ" คิลกัดฟัดกรอดฟังคำแหย่ของเฟรินอย่างเคืองๆ  แต่เพื่อให้แผนสำเร็จเขาจะต้องอดกลั้นกับท่าทางกวนประสาทของมันให้ได้  คิลน้อยอดทนอย่างใจเย็นโดยไม่รู้เลยว่าตนยนั้นแหละที่กำลังจะถูกหลอก

                          "ท่าทางแกแปลกๆ  แกใส่อะไรใว้ในกับข้าวรึเปล่า"เฟรินแสร้งทำเป็นระแวง  ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก  ว่าข้างในคงใส่ของแปลกๆลงไปเพียบแหงๆ "จะใส่อะไรละ  นี้แกไม่เชื่อใจชั้นเรอะ"  เฟรินยิ้มนั้นแหละมันกำลังเป็นไปตามแผน  "งั้น...แกลองกินให้ดูทีดิ"  เมื่อได้ยินดังนั้นคิลถึงกับหน้าซีด แต่ก็กัดฟันตอนกลับ "เออ  ก็ได้ตามใจแกส่วนแบ่งลดลงไม่รู้ด้วย" เอาฟะแค่คำเดียวไม่ตายหรอก  อย่างเฟรินมันคงกินสามคำรวด  เราแค่คำเดียวเองยังไงก็คุ้ม  

                       แล้วคิลก็บรรจงตักอาหารคำเล็กเข้าปาก  โดยหารู้ไม่ว่าตัวเองกำลังจะตกหลุมพรางของจอมวางแผน  เมื่ออาหารเข้าปากแทนที่จะเป็นรสชาติ  ประหลาดจิตที่เขาบรรจงเอาอะไรทั้งหลายแหล่ที่ได้ชื่อว่าขมปี๋  และนำ้ปลาอีกยกโหลใส่ลงไป  แต่กลับสัมผัสได้ว่าเหมือนมีอะไรดิ้นอยู่ในปาก  เอ๊ะจำได้ว่าไม่ได้ใส่ของที่ดิ้นได้ลงไปนี้หว่าแล้วมันคืออะไรอ่ะ  เมื่อลองคายออกมาสิ่งที่พบ  มันคือ............

                         "หน๊อน................"อ๊ากชั้นกินหนอนเข้าไปได้ไงเนี้ย  "5555555555"แล้วเสียงหัวเราะสะท้านโลกาก็ดังขึ้นมา  เมื่อเห็นหน้าแสนเหวอของเพื่อนสนิท  "ไงละไอ้คิลภาพลวงตาของคาโลสมจริงใช่ม๊า"  เฟรินกล่าวยิ้มเยาะ  คาโล......เมื่อมองไปที่อาหารอีกทีก็ไม่พบหนอนแล้ว  หรือว่า...... "ไอ้บ้าคาโลจำไว้เลยนะแก  เห็นแฟนสำคัญกว่างั้นเรอะ  จำไม่ได้รึไงว่าตัวเองก็โดนมันเล่นงานเหมือนกัน" แล้วคาโลที่แอบอยู่ก็เดินออกมาแล้วตอบกลับไปว่า "ชั้นชินแล้ว..."