(การิน x ลัลทริมา) ขอโทษนะยัยแม่มดคนนี้ของฉัน

แอ่แฮ่มๆ สวัสดีค่าาาาาาา!! 

เราชื่อ บลูพิ้กกิกาก นะเออ เอาชื่อตามนามปากกาเลย 555

ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเราเน้อะ มีผลงานอยู่ชิ้นเดียวตอนนี้ แฮ่ๆ ก็เราถือว่าเป็นมือใหม่
ผิดพลาด หรือทำอะไรขาดตกบกพร่องก็ ขออภัย และ โปรดตักเตือน ในที่นั้นๆด้วยค่าา U_U
เอาล้ะเน้อออไม่บ่นมากเดี๋ยวแก่ 55 ไปอ่านฟิค (การิน x ลัลทริมา) ขอโทษนะยัยแม่มดคนนี้ของฉัน
เริ่มบทนำนำเลยละกันนนน

--------------------------------------------------------------------------------------------------

                บทนำ

 

 

 

 

 

 

 

"เอมิกา"

 

"ค่าา มาค่าาา"

 

"มัณฑินี"

 

"มาค่ะ"

 

"ลัล ทริ ทริ เอ่อ ทะ ริ? ลัลทริมา(ลัล-ทริ-มา) อาจารย์เรียกถูกมั้ย?"

 

"ฮ่าๆๆ "

 

"ฮ่าๆๆ หล่อนเปล่าชื่อลัล ทริ มา ค่ะอาจารย์"

 

"แล้วก็ไม่ใช้ ทะ ริ มาด้วยค่ะ "

 

"อ้อๆ ผมรู้ๆ 'แม่มด' ครับ!!  ฮ่าๆๆ"

 

เสียงเด็กนักเรียน เจี้ยวจ้าวอยู่ในห้องเรียน เสียงหัวเราะครึกครื้น ล้อเล่นกับชื่อของเด็กสาว ที่นั่งทำคอหดไหล่ห่อ มีเพื่อนทั้งสองคอยปลอบ และคอยปกป้อง

 

"เฮ้ย!  พวกแกน่ะอย่ามาล้อ'ลัล'อย่างนี้นะโว้ยย!! "

เด็กสาวสวยห้าวตะโกนไล่พวกที่ล้อเพื่อนรักของตน

 

"ไม่เป็นไรนะลัล ไม่ต้องฟังเสียงพวกนั้นหรอก"เด็กสาวแว่นผมเปียเรียบร้อย ปลอบเด็กสาวอีกคนหนึ่ง

 

"จ้ะ..." เด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลอ่อน ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน ที่ฉายแววอึดอัด หวาดกลัว และเธอคนนั้น คือ ......

'ลัลทริมา(ลัล-ทะ-ริ-มา)'หรือ'ลัล' นั่นเอง

 

เธอเป็นหญิงสาวที่มีพลังที่เธอไม่เคยต้องการเลย มันเป็นตัวพลัดพราก คนสำคัญในครอบครัวของเธอไปจนหมด เหลือแต่ 'รสวดี' หรือ 'น้าโรส' ของลัลทริมานั่นเอง

หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ทำให้ความเป็น 'เด็กสาวธรรมดา'ไม่มีเหลืออยู่อีกเลย แต่กลับได้สิ่งที่เธอนั้นไม่ต้องการมากที่สุด สิ่งนั้นคือ 'ณาญอาถรรย์' นั่นคือสิ่งที่เธอเกลียดที่สุด!!

 

 

"เออนี่ลัล ฉันอยากไป ช็อกโก้ชิปเปอร์คาเฟ่ อ่ะ ไปหลังเลิกเรียนกัน" 'เอมิกา'หรือ'เอม'เอ่ยชวนเพื่อนสาวทั้งสอง

 

"ฉันว่าและ ว่าแกจะต้องไม่พ้นไอ้พวกช็อกโกแลตนี่น่ะยัยเอม -  -,," 'มัณฑินี' หรือ 'นี' พูดดัก เอมิกาไว้

 

"แหม๋ ฉันกินแล้วไม่อ้วนกลมพองโตเหมือนเธอหรอกย่ะยัยนี เนอะลัลเนอะไปกินกัน!! *^___^*" เอมิกาทำปากเบ้แขวะใส่มัณฑินี ก่อนที่จะไปทำหน้าออดอ้อน แอ๊บแบ้ว ใส่ลัลทริมา

 

"อะไรนะยัยเอม!! =[]=,,"

 

"ก็...ได้นะวันนี้ฉันว่างอยู่แล้วจ่ะ ^^," ลัลทริมาตอบเพื่อนสาวอย่างเนือยๆ

 

"เย้!! ลัลไป แสดงว่าป้าก็ต้องไปนะป้านี เย้! วู้วว!!  ^0^/ "

 

"ใครป้ากันยะ!!  -*-"

 

"^^,,"

 

เฮ้อออ สองคนนี้ยังสดใสเหมือนเดิมเลย

ฉันก็อยากไปมานานแล้ว ช็อกโก้ชิปเปอร์คาเฟ่ที่เอมบอกน่ะ เป็นโอกาสดีเลย แล้วก็นะ....อาทิตย์นี้น้าโรสก็ไม่อยู่ตามเคย อยู่คนเดียวอีกแล้วล่ะสิยัยลัล U __ U

อ้อลืมสวัสดีและแนะนำตัวไปเลย ผ่านมาหลายบันทัดแล้วนะเนี่ย สวัสดีค่ะ ฉัน 'ลัลทริมา' หรือ 'ลัล' ค่ะ ฉันเรียนอยู่โรงเรียน นิศาพานิช ค่ะ ฉันอายุ 16 อยู่ชั้นมัธยมปลายที่สี่ ค่ะ 

ฉันอาศัยอยู่กับน้าที่บ้าน แต่บางวันน้าก็ให้ไปนอนเอ้ยอาศัยอยู่กับ 'การิน' น่ะค่ะ เพราะน้าโรสเป็นนักข่าวบางครั้งเลยต้องไปต่างจังหวัดไกลๆ หรือต่างประเทศน่ะค่ะ แน่นอนว่าไม่ได้ไปนอกโลกชัวร์ -.,- 

 

"เฮ้! ยัยโง่! มานี่ซิ หึหึหึหึหึหึหึหึ"

 

"ทำไมตายยากอย่างนี้นะหมอนี่น่ะ (  . _.)\"ลัลทริมาบ่นพึมพำเบาๆกับตัวเอง

 

ว่าแล้วเด็กหนุ่มเจ้อของผมสีดำทมิฬ เช่นเดียวกับสีตาอันน่าค้นหาและลึกลับของเขานั้น เดินฝ่าวงเพื่อนสาวของลัลทริมาอย่างดื้อๆ จนเอมิกาต้องโวยยกใหญ่

 

"การิน!! นายอีกแล้วเรอะ!!  เย็นนี้ยัยหนูลัลของพวกฉัน ไม่ว่างไปเป็นหนูทดลองไสยศาสตร์ของนายหรอกแบร่ แต่ก็นะถึงว่างยังไง พวกฉันก็ไม่ยอมให้ลัลไปกับนายแน่ๆ แล้วเล่นเดินชนพวกฉันไปอย่างนี้ ฉันก็ไม่ยอมหรอกนะเว้ย อ่าว ฮะ เฮ้ยยยย ลัล!! การินนี่นาย!!" สาวห้าวเริ่มหัวเสียเมื่อเห็นการินลากลัลทริมาไปแล้ว ก่อนที่จะหันขวับมามองเพื่อนสาวอีกคนนึง

 

"นี ~ ทำไมแกไม่เรียกฉ๊านน!! ToT++"

 

"แกก็!  ปล่อยให้คู่หมั้นเค้าไปสวีทกันหน่อยสิ!!!"

 

"อ้อ หรอ...... ห๊าาาาา อะไร๊น๊าายัยนี!!!  O_o"

 

"ป๊าววว (    ' ')"

 

เอมิกาพยายามเค้นความจริงกับมัณฑินี แต่มัณฑินีกลับไม่ตอบ แถมกวนเอมิกาเล่นอีก

 

------------------------------------------

 

เค้า 'บลูพิ้กกิกาก' นะเออ เค้าเป็น 'ไรเตอร์มือใหม่' นะเออ ก็เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกอ่ะ ก็ผิดประการใดโปรดอบรม 'หมูกาก' ตัวนี้หน่อยนะ. จุ๊บุจุ๊บุ 😍😍💙💚💛💜