บันทึกถึงจันทราในค่ำคืนไร้แสงดาว

ลำดับตอนที่ #3 : วันที่4-6

วันที่4

                วันนี้ก็อีกครั้ง… ที่เธอจะต้องลากผมมาที่ห้องสมุดหลังจากกระดิ่งเลิกเรียนแผดเสียงร้อง ผมไม่เคยเข้าใจความคิดของเธอ ท่าทางที่บางครั้งดูราวเด็กเล็กช่างขัดกับความคิดอ่านของจีนทร์เสียจริง เธอเป็นคนมองการณ์ไกล สามารถเข้าใจสิ่งที่ลึกซึ้งได้อย่างทะลุปรุโปร่งหากแต่ร่าเริงแจ่มใส ไร้ความกังวลใดราวเด็กไร้เดียงสา

                "จันทร์ไม่เบื่อบ้างรึ? ต้องมานั่งติวผมเนี่ย"

                สิ้นคำถาม ริมฝีปากได้รูปคู่นั้นก็คลี่ยิ้มทันที เธอละสายตาจากหนังสือบทสรุปในมือก่อนจะหันมาสบตากับผม

                "ไม่เบื่อหรอกค่ะ ก็จันทร์บอกแล้วไม่ใช่รึว่าจันทร์ชอบนะ การอยู่กับคนที่เราชอบน่ะไม่เบื่อหรอก"     

                เธอพูดออกมาอย่างไม่เขินอายจนคนฟังแทบจะเขินแทน ไม่รู้ว่าเธอไปเอาความกล้ามาจากไหนมากมายนัก ความกล้าที่ผมไม่เคยมี…

            "อีกอย่างคือ มันเป็นความปรารถนา…"

                "ปรารถนา?"

                "ค่ะ… ปรารถนา"

                แววหม่นหมองในดวงตากับรอยยิ้มน้อยๆนั่นทำให้ยากที่จะอ่านความรู้สึกของเจ้าหล่อน ความปรารถนารึ? ผู้ชายอย่างผมมีค่ากับใครบางคนถึงขนาดนั้นได้รึ… หรือจะเป็นเพียงเพราะรูปร่างหน้าตาที่ดีกว่าค่าเฉลี่ย…

                "แล้วทำไมถึงเป็นผมล่ะจันทร์?"

                "… เพราะจันทร์ชอบนะไงล่ะ"

                หลายครั้งหลายคราที่ผมไม่อาจเข้าใจหล่อนได้ ว่าแล้วทุกสรรพสิ่งก็เหลือแต่ความเงียบเมื่อผมก้มลงมองแบบฝึกหัดต่อและดำดิ่งลงสู่ห้วงความคิดของตนเอง

วันที่ 5

                จากปกติที่หลับในห้องเรียนประจำ วันนี้ผมกลับตื่น ถือเป็นเรื่องแปลกเลยทีเดียว แต่คนที่เห็นมันเป็นเรื่องแปลกนั้นไม่ใช่ผมแต่เป็นเหล่าเพื่อนและอาจารย์… น่าแปลกใจ…

                ผมเพิ่งรู้จักกับเธอได้แค่แปดวัน… แล้วทำไมผมต้องฟังที่เธอพูด… ?

                ผมจบความคิดไว้นั้นและหันไปจดตัวหนังสือต่างๆบนกระดานลงสู่กระดาษสีขาวลายเส้นฟ้า ผมแค่… ทำตามคำขอร้องของเธอเท่านั้น

            "นี่เรียนรู้เร็วนะเนี่ย วันก่อนยังบวกลบเลขผิดอยู่เลย!" น้ำเสียงร่าเริงนั้นทำให้ผมละสายตาจากจานข้าวไปจับจ้องยังใบหน้าของเธอทันที ปกติแล้วผมจะกินข้าวกับกลุ่มเพื่อนอย่างสนุกสนาน แต่วันนี้กลับโดนลากมานั่งทานบริเวณศาลาในสวนสวย อากาศช่างสดชื่นและเย็นสบายเพราะลมหนาวเพิ่งพัดลงมาจากทางเหนือ แดดอ่อนๆทอประกายลงบนบ่อปลาข้างศาลา กลิ่นดอกไม้อ่อนๆลอยขึ้นมาเตะจมูก เป็นความงดงามที่ผมไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน

                "แน่นอนอยู่แล้ว"

                "จ้า พ่อคนเก่ง!!" แต่แล้วผมก็สังเกตไปที่รอยฟกช้ำบริเวณแขนขาว ผมเลิกคิ้วขึ้นสูงพลางมองแขนนั้นอย่างพิจารณา

                "ไปโดนอะไรมาน่ะจันทร์" สิ้นคำถาม เจ้าหล่อนอึกอักอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเผยยิ้มและส่ายหน้า

                "จันทร์ซุ่มซ่ามตกบันไดน่ะ ไม่เป็นอะไรมากหรอกไม่ต้องเป็นห่วง…" ว่าแล้วเสียงนั้นก็ขาดช่วงไปชั่วระยะก่อนจะเอ่ยขึ้นใหม่ "นะ… นะรำคาญจันทร์หรือเปล่า? ที่มาคอยวุ่นวาย"

            "หืม? ไม่นี่ ทำไมรึ?"

                "ไม่มีอะไรหรอก… แต่จันทร์อยากให้นะรู้ไว้ว่าที่ขอเวลาสามเดือนน่ะ จันทร์ไม่ได้คิดจะเหนี่ยวรั้งนะไว้ และไม่ได้หวังว่านะจะชอบันทร์ภายในเวลาแค่สามเดือน… จันทร์มีจุดม่งหมายของตัวเองท่ยังบอกนะไม่ได้"

                ท่าทางของเจ้าหล่อนดูแปลกประหลาดจนทำให้ผมฉงน แต่หลายสิ่งในตัวเธอทำให้ผมฉงนเสมอ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นสีหน้าเศร้าหมองบนดวงหน้ากระจ่างนั่น… แต่แล้วสีหน้านั้นก็อยู่ได้ม่าน มันกลับสว่างไสวขึ้นมาอีกครั้ง

                "ใกล้ปิดคริสต์มาสแล้วนะ วันคริสต์มาสนะไปไหนหรือเปล่า"

                ผมนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ปกติแล้วคริสต์มาสทุกปีผมจะไปฉลองที่ผับไม่ก็ไปเดินสยามกับเพื่อน แต่ปีนี้…

            "ไม่ล่ะ จันทร์จะชวนผมไปไหนรึ"

                รอยยิ้มกว้างบนใบหน้านั่นทำให้ผมสงสัย และคำต่อมาที่หล่อนเอ่ยยิ่งทำให้ผมสงสัยมากขึ้นไปอีก

                "ความลับค่ะ" 

วันที่6

                "ไอ้นะ ช่วงอาทิตย์นี้แกดูเหมือนจะห่างเหินเพื่อนมากเลยนะเว้ย คนไปเที่ยวกันแกก็ไม่ไป" ไอ้เข็มเดินมาคุยกับผมแต่เช้า คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง "ผู้หญิงคนนั้นเขารั้งแกไม่ให้คบค้าสมาคมกับเพื่อนเลยหรือไงวะ?"

                "เปล่า…"

                "แล้วทำไมช่วงนี้แกไม่ไปเที่ยวเลยวะ" สีหน้าเคร่งเครียดของเข็มทำให้ผมรู้สึกผิด ผมอาจจะละเลยเพื่อนฝูงอย่างที่มันว่าก็ได้

                "ก็… ดูหนังสือ"

                "แกเปลี่ยนไปมากเลยนะเว้ยไอ้นะ ไหนบอกจะไม่ต่อมหาลัย??" ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกเพื่อนกดดัน

                "คนเราเปลี่ยนใจกันได้นี่ อีกอย่าง การตั้งใจเรียนไม่ได้หมายความว่าจะต้องเรียนต่อเสมอไป…"

                "ไอ้นะ แกคิดว่าพวกเราหูหนวกตาบอดหรือไงวะ? ยัยนั่นทำอะไรกับแกน่ะถามจริง?!"

                "แกนี่ชักจะไปใหญ่แล้วนะไอ้เข็ม"

                ผมหันหลังพร้อมจะเดินหนี เพราะรู้ดีว่าหากคุยต่อจะต้องได้มีเรื่องกันแน่ๆ

            "แล้วแกจะไว้ใจผู้หญิงคนนี้ได้สักแค่ไหนเชียว แกเพิ่งจะรู้จักเขาได้เท่าไหร่กันห๊ะไอ้นะ!! แล้วเพื่อนน่ะแกคบมากี่ปีแล้ว?"

                ไม่รู้ว่าเข็มพยายามจะบอกอะไรผม แต่ถึงกระไรผมก็ไม่ยอมหันหลังกลับไป

                "ที่เตือนเนี่ยเพราะหวังดีหรอกนะไอ้บ้า!"

                เสียงตะโกนไล่หลังทำให้ผมฉุกคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง ความหวาดระแวงที่ฝังรากหยั่งลึกอยู่ในสัญชาตญาณของสัตว์ทุกชนิดเหมือนกับจะตื่นขึ้น

                ที่เข็มพูดมันก็ถูก… เธอเป็นใคร? อยู่ดีๆเธอก็เดินเข้ามาในชีวิตผม และเธอเองก็บอกด้วยว่ามีจุดประสงค์บางอย่างที่บอกผมไม่ได้… แล้วผมจะไว้ใจเธอได้แค่ไหนกัน?...

แสงจันทร์เอยหรือจะเป็นเพียงมายา

หลอกลวงตาลวงใจให้ลุ่มหลง

อาจแค่เพียงแสงสลัวไร้ตัวตน

อันคนนั้นยากนักจะเข้าใจ