Fic EXO ::::: summer nude ::::: {Taohun}

ลำดับตอนที่ #1 : Intro: summer come

:::::Summer nude:::: 






 

 

 ' summer come'

 

  'ฤดูร้อนครั้งที่ 3 กำลังจะเริ่มต้น '





 

              ณ เมืองชายทะเลแห่งหนึ่งในเกาะทางใต้ แสงแดดจัดจ้าในเดือนสิงหาคมที่ดูจะทำให้อุณหภูมิสูงขึ้นกว่าในเดือนที่ผ่านมา เป็นสัญญาณบอกว่าฤดูกาลได้หมุนเวียนมาจนถึงหน้าร้อนอีกครั้ง
 

             ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ซึ่งตั้งตระง่านอยู่หน้าชายหาดที่ทอดตัวยาวสุดลูกหูลูกตาขนานไปกับถนนเส้นหลักของเมือง .ปรากฎภาพหญิงสาวผมบรอนด์ทองที่ส่งยิ้มสดใสให้กับผู้คนที่สัญจรผ่านไปมายังถนนสายนี้ ในมือบางของหญิงสาวถือกระป๋องเบียร์ซึ่งเป็นของขึ้นชื่อของเมืองนี้เอาไว้

 

           ' อรุณสวัสดิ์' เสียงแหบห้าวที่เอ่ยขึ้นต่อหน้าป้ายโฆษณาขนาดยักษ์นี้ดังขึ้นราวกับเอ่ยทักทายใครสักคน  เป็นภาพคุ้นตากันดีของคนในเมืองที่จะเห็นชายหนุ่มร่างสูงยืนทอดกายส่งยิ้มเนิ่นนนานให้กับภาพตรงหน้า

 

            ฮวาง จื่อเทา คือหนุ่มชาวจีนที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้มาหลายปี เป็นประจำทุกเช้าที่ชายหนุ่มจะปั่นจักรยานคู่ใจมาทักทายหญิงสาวในแผ่นป้ายโฆษณา  หน่วยตาคมเฉี่ยวถูกใช้เป็นเครื่องมือเก็บเกี่ยวรายละเอียดของภาพตรงหน้าเข้าไปในความทรงจำ แม้จะไม่มีรายละเอียดใดๆบนภาพที่ตัวเขาจะจำมันไม่ได้ แต่ชายหนุ่มก็เลือกทีจะมองภาพนั้นซ้ำๆเพื่อให้แน่ใจว่า ในวันนี้ภาพของเธอจะไม่เลือนหายไปจากความทรงจำ..

          ชายหนุ่มยิ้มให้ภาพตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะพาตัวเองปั่นจักรยานออกมาจากบริเวณนั้นเพื่อที่จะไปดำเนินกิจวัตรประจำวันของตนต่อไป

           

 

3 ปีแล้วที่ฮวาง จื่อเทาทำแบบนี้ในทุกๆวัน

           


3 ปีแล้วที่เธอหายไป ...







 

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::


 

 

                     ภาพของบ่าวสาวที่บรรจงสวมแหวนให้กันและกันโดยมีฉากหลังเป็นพื้นน้ำสีฟ้าทอประกายระยิบระยับหยอกล้อกับแสงแดดยามสาย คล้ายกับตอนจบของหนังรักโรแมนติกสักเรื่องที่หลายๆคนเคยดูมา สร้างความประทับใจแกมอิจฉาให้กับแขกเรื่อภายในงานได้เป็นอย่างดี 

                   
                     ฮวาง จื่อเทาในชุดสูทสุภาพทำการบันทึกภาพมุมต่างๆภายในงานตามที่ได้ถูกว่าจ้างมาในฐานะตากล้องประจำงาน ภาพของบ่าวสาวที่ส่งยิ้มกลับไปยังเหล่าบรรดาเพื่อนฝูงของทั้งคู่ ที่พากันส่งเสียงเอ่ยแซวหวังจะเรียกปฎิกริยาเขินอายจากคนที่น่าอิจฉาที่สุดในวันนี้ หรือแม้แต่ยามที่ญาติผู้ใหญ่ของบ่าวสาวแอบซับน้ำตาแห่งความปิติที่ได้เห็นลูกหลานของตนเป็นฝั่งเป็นฝาเสียที ได้ถูกบันทึกลงไปยังเมมโมรี่การ์ดของกล้องคุณภาพสูงเป็นที่เรียบร้อย
 

                   ภาพของชายหนุ่มสูงโปร่งในชุดสูทสีขาวทั้งตัวดูดีราวกับหลุดออกมาจากรันเวย์แฟชั่นสักที่จนจื่อเทาเองยังอดเอ่ยชมอยู่ในใจไม่ได้ รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าจนส่งผลให้ตาเรียวโค้งจนดูคล้ายพระจันทร์เสี้ยวดึงดูดสายตาผ่านเลนส์ของตากล้องหนุ่มเสียจนเผลอรัวซัตเตอร์ไปหลายครั้ง แต่เมื่อเปลี่ยนจุดโฟกัสไปยังเจ้าสาวนั้น จื่อเทากลับพบสิ่งที่ทำให้เขาต้องประหลาดใจ เมื่อรอยยิ้มสวยที่เคยประดับอยู่บนใบหน้าหญิงสาวมาตลอดงานบัดนี้ ใบหน้าของเธอกลับเต็มไปด้วยสีหน้าแห่งความกังวล จนตัวเขาเองอดรู้สึกอึดอัดกับภาพที่สะท้อนเข้ามาไม่ได้ แต่ก็เพียงวูบเดียวเท่านั้น เมื่อว่าที่สามีของเธอหันมาหารอยยิ้มก็ถูกหยิบมาซ่อนสิ่งเหล่านั้นได้อย่างเเนบเนียน 

 

             'น่าเสียดายที่เราต้องเสียเชฟมือดีของทางร้านไป ' พิธีการดำเนินมาถึงช่วงกล่าวแสดงความยินดีให้กับคู่บ่าวสาว ชายกลางคนซึ่งเป็นหัวหน้างานของเจ้าบ่าวกำลังเล่าถึงความสามารถในการทำอาาหารของผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างชื่นชม 
 

             'โอ เซฮุน ฉันรู้ว่านายเองคงลำบากใจไม่น้อยตอนที่ต้องยื่นใบลาออกกับฉัน' เมื่อพูดถึงประโยคนี้คนพูดก็อดจะหันไปส่งยิ้มให้กับลูกน้องของตนไม่ได้

               'ไม่ต้องกังวลไปหรอก การทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวให้ดี เป็นหน้าที่ที่สำคัญที่สุดของลูกผู้ชาย' ยิ้มใจดีถูกส่งไปยังคนที่ถูกกล่าวถึง
 

               ' แต่ถ้าร้านของเรามีชื่อเสียงลดลงล่ะก็ ถือเป็นความผิดของนายนะ โอ เซฮุน ' จบคำพูดติดตลกนี้ก็เรียกเสียงหัวเราะสนุกสนานของแขกภายในงานได้มากมายรวมทั้งหน้าตาเหรอหราของเจ้าบ่าวที่ถูกคาดโทษจากอดีตเจ้านายของตนเสียแล้ว 

 

              เสร็จสิ้นจากพิธีกล่าวอวยพรให้แก่บ่าวสาว ทุกคนในงานต่างลุกขึ้นเพื่อแสดวความยินดีอย่างเป็นทางการอีกครั้ง เสียงโห่ร้องดังก้องไปจนทั่วห้องจัดเลี้ยงริมทะเลแห่งนี้ ถือเป็นงานแต่งงานที่ชื่นมื่นไม่แพ้งานที่ผ่านๆมาเลยในความคิดของจื่อเทา 

             ชายหนุ่มร่างสูงสะพายกล้องคู่ใจออกมายังระเบียงของโถงจัดเลี้ยงที่ยื่นออกมาด้านนอก เพื่อตรวจเช็คผลงานของตนและเลือกรูปที่ถูกใจไว้คร่าวๆ  ระหว่างรอพิธีการในช่วงต่อไป นั่นคือการให้บ่าวสาวได้มีโอกาศกล่าวถึงความรู้สึกของแต่ละฝ่าย และขอบคุณผู้ที่มาร่วมงานซึ่งถือเป็นช่วงสุดท้ายของงานในวันนี้

 

             'ขอโทษนะพ่อหนุ่ม มีไฟแช็คให้ยืมไหม' เสียงเรียกจากด้านข้างทำให้จื่อเทาต้องละสายตาจากหน้าจอมอนิเตอร์ของกล้องในมือ เมื่อเงยหน้ามาชายหนุ่มก็พบว่าคนที่เอ่ยขอความช่วยเหลือกับตนนั้นคือหัวหน้างานของเจ้าบ่าวที่เพิ่งลงจากเวทีมาเมื่อกี้นี่เอง
 

            'ขอโทษนะครับ พอดีผมไม่ได้พกมา' เอ่ยตอบกลับไปอย่างสุภาพเมื่อเหลือบไปเห็นม้วนบุหรี่สีขาวในมือของอีกฝ่าย
 

            'อ่า . ... อย่างงั้นหรอ ขอโทษทีนะ' หลังจากนั้นจื่อเทาก็ถูกชวนคุยอีกสองสามประโยค  ก่อนที่เขาจะขอตัวออกมาเมื่อเห็นพระเอกของงานกำลังวิ่งออกไปหน้ารีสอร์ทด้วยท่าทีรีบร้อนผิดปกติ

- 

--

-----

-----------


 

              'ซูจองอ่า กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ' ชายหนุ่มในสุดสูทสีขาววิ่งตามรถยนต์สีดำที่เจ้าสาวของเขาเพิ่งขึ้นรถคันนั้นออกไป แต่ด้วยความเร็วของแรงคนหรือจะสู้ความเร็วของเครื่องยนต์ เซฮุนทำได้เพียงยืนมองรถคันนั้นค่อยๆห่างออกไป
 

               'ซูจอง !!!!' ชายหนุ่มตะโกนเรียกชื่อเจ้าสาวของตนสุดเสียงเพื่อหวังจะให้รถคันนั้นพาเจ้าของชื่อกลับมาหาตน แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อสุดท้ายรถคันนั้นก็ยังคงแล่นห่างออกไป .....

 

                เซฮุนได้แต่ยืนห่อไหล่อย่างคนหมดแรง ตาเรียวที่มองเลื่อนลอยออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดโฟกัส ภายในหัวคิดทบทวถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ 

 

              ซูจองเจ้าสาวของเขาสีหน้าไม่ค่อยดีนักระหว่างอยู่ในงาน เซฮุนลอบสังเกตุเห็นความกังวลในสายตาของเธออยู่หลายครั้ง แต่พอเอ่ยปากถาม  เธอกลับปฎิเสธบอกแค่ว่ารู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ซึ่งเซฮุนก็เชื่อตามนั้น ดังนั้นหลังจบพิธีการช่วงแรก เขาจึงบอกให้เธอเข้าไปพักในห้องรับรองสักครู่เผื่ออาการจะดีขึ้น ส่วนตัวเซฮุนก็ทำหน้าที่รับรองแขกที่เหลือเพียงคนเดียว จนใกล้ถึงเวลาที่ตัวเขาและเจ้าสาวต้องขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงได้ปลีกตัวออกมาเพื่อมารับเจ้าสาวของตน   แต่ยังไม่ทันจะถึงห้องรับรอง คนที่เขาตั้งใจมาหาก็ผลักประตูออกมาจากห้องพักด้วยท่าทางรีบร้อน ในมือเรียวที่สวมถุงมือลูกไม้มีโทรศัพท์เครื่องบางถืออยู่ ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะกำลังคุยอยู่กับใครสักคนที่ปลายสายจึงไม่ทันเห็นเซฮุนทียืนอยู่ หญิงสาวในชุดสีขาวยาวลากพื้นมุ่งหน้าไปยังอีกฝากของรีสอร์ทซึ่งเป็นทางออก เซฮุนวิ่งตามออกไปด้วยความเป็นห่วง แต่ภาพที่เห็นเขาหบังจากตามมาทันคือหญิงสาวกำลังก้าวขึ้นรถยนต์คันนึงซึ่งเซฮุนไม่คุ้นตา 

 

              'ซูจองอ่า ' เขาตะโกนเรียกเธอออกไปไม่เข้าใจสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น 

เธอหันมาตามเสียงเรียกของเขาด้วยความตกใจ ชั่ววินาทีนึงที่เราทั้งคู่สบตากันเซฮุนรู้สึกถึงความลังเลในสายตาคู่นั้น มือที่กำลังเอื้อมเปิดประตูหยุดชะงัก แต่มันก็เป็นแค่แว่บเดียวเท่านั้น เมื่อสุดท้ายเธอก็ตัดสินใจก้าวขึ้นไปนั่งบนรถและไม่หันมาอีกเลย...

 

 

 

              คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวเซฮุนตอนนี้ เพราะอะไรเจ้าสาวของเขาถึงได้หนีไป เขาทำอะไรให้เธอโกรธอย่างนั่นหรือ แต่ดูเหมือนพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก สมองของเขาเหมือนถูกตีแรงๆด้วยของแข็งจนเหมือนระบบสั่งการมีปัญหา เขานึกไม่ออกแม้แต่จะก้าวขาออกไปจากตรงนี้ยังไง ทำได้แค่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น และภาพที่ซูจองก้าวขึ้นรถคันนั้นออกไปก็ฉายขึ้นในนโนภาพซ้ำๆราวกับซีดีตกร่อง 

 

 

            ' แชะ แชะ แชะ ' เสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้นเรียกสติของเซฮุนได้ดีทีเดียว ชายหนุ่มหันไปมองยังต้นตอของเสียง ช่วงขายาวพาตัวเองให้เข้าไปใกล้กับคนที่ยังไม่เลิกเล็งกล้องมายังเขาและกดชัตเตอร์อย่างต่อเนื่องแม้จะเห็นว่าเขากำลังเดินเข้าไปหาก็ตาม 
 

            ' นั่นคุณกำลังทำอะไร ' เสียงที่ติดจะห้วนบ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิดที่ตั้งใจส่งออกไปแบบไม่ปิดบัง 

             มือหนาประคองกล้องลงจากสายตา และหันมาสบตากับคนที่อยู่ตรงหน้าตรงๆ กระแสความไม่พอใจเเล่นตรงมาชนจื่อเทาทันทีจนเขาเองไม่รู้จะเอ่ยตอบกลับไปเช่นไร 
 

             ' คือ.... เอ่อ... ผมแค่ทำหน้าที่ของผมที่ต้องถ่ายรูปในงานแต่งของคุณ ' 
 

             ' ห๊ะ !!! ' คำตอบของอีกฝ่ายทำเอาเซฮุนเดือดขึ้นมาจริงๆ  ตาเรียวจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่ม เขาจำได้ดีว่าหมอนี่คือคนที่ตัวเองจ้างมาถ่ายรูปในงานวันนี้ และเขามั่นใจว่าตากล้องหนุ่มน่าจะเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ด้วยเช่นกัน

 

            'นี่คุณไม่เข้าใจสถานการณ์ ตอนนี้รึไง' สองมือข้างลำตัวของเซฮุนกำเข้าหากันแน่นเพื่อระงับอารมณ์ ท่าทีสบายๆกับการตอบคำถามแบบนั้นของคนตรงหน้าราวกับไม่รับรู้ถึงความเป็นไปในตอนนี้ แทบจะทำให้เซฮุนควบคุมตัวเองไม่อยู่  ลำพังแค่ถูกผู้หญิงที่กำลังเข้าพิธีแต่งงานด้วยหนีไป ในสภาพแบบนี้เขายังต้องมาเผชิญหน้ากับตากล้องที่คิดแต่จะถ่ายรูปไม่รู้จักเวลาแบบนี้อีกหรอ
 

            ' ผมว่าไม่เป็นไรหรอกนะครับ ' จื่อเทาอดจะหวั่นใจกับปฎิกิริยาของนายจ้างตัวเองไม่ได้ สายตาโกรธจัดที่จ้องมาที่เขาไม่วางตา เป็นตัวจื่ิอเทาเองที่ต้องหลบตา แล้วเสไปมองข้างในงานแทน


 

           ' คุณน่าจะเข้าไปบอกคนในงานหน่อยว่าเจ้า ..สา'

 

           ' พลั่ก!!!!!' 

 

 

To be con.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

สวัสดีค่ะ ขอบคุณทุกคนที่หลงมาอ่านจนถึงตรงนี้นะคะ ^^
เป็นฟิคเรื่องเเรกที่แต่ง ยังไงฝากตัวด้วยนะคะ *โค้งงง*
ฝากติดแท๊ก #ฟิคซมน แล้วติชมฟิคกันได้เลยน้าาา ขอบคุณอีกครั้งค่ะ