คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 ---30 DaY--- นับเวลาถอยหลังให้หัวใจไม่รักเธอ
3
อยู่กับฉันก็ได้...
...พรหมลิขิต...
...คือสิ่งที่จะนำพาคนๆ หนึ่งให้มาพบกับคนๆ หนึ่ง...
...มันคือสิ่งที่ฟ้าลิขิตไว้...
...เมื่อเราเดินทางมาพบกัน...
...เราก็จะพบสิ่งหนึ่งที่เรียกว่า...
...ความรัก...
< ฮัลโหล > เสียงปลายสายตอบรับนั่นหมายความว่าไอวินกำลังโมโหซึ่งน่าจะเกิดจาก
การที่ฉันไปขัดจังหวะจู๋จี๋ของมันกับน้อยเจ้าหญิงชัวร์ๆต้องพยายามบังคับเสียงตัวเอง
ไม่ให้สั่นเพื่อจะได้พูดคุยกับมันรู้เรื่อง
“ฮ...ฮัลโหล...ฮึก...ไอวินรึเปล่า” สุดท้ายฉันก็ควบคุมเสียงตัวเองไม่ได้จึงหลุดเสียงสะอื้น
ลงไปเล็กน้อย
< เฮ้ย!!! ไอ้เค้กแกเป็นอะไรวะ!!! แกร้องไห้เหรอ > เสียงปลายสายดังออกมาอย่างตกใจ
ซึ่งมันก็ทำให้ฉันอบอุ่นใจเล็กน้อย อย่างน้อยฉันก็ยังมีคนที่เป็นห่วงฉันอยู่
“ไอ้วิน...ฉันไม่มีบ้านอยู่แล้ว...ฉันถูกไล่ออกจากบ้าน” ฉันตอบกลับไปด้วยเสียงหงอยๆ
< เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้น แล้วตอนนี้แกอยู่ไหน มันเกิดอะไรขึ้นวะ บัดซบเอ้ยยยย >
ดูท่ามันจะงงกับคำพูดของมันเล็กน้อยนะนั่น ทั้งคำปลอบ คำถาม และคำสบถ ดันมา
ผสมกันอยู่ในประโยคเดียวกัน
“ฉันอยู่หน้าหมู่บ้านของฉัน” ในสภาพเปียกปอน...ใช่...ฉันไม่ได้เอาร่มมา พวกเค้าบอก
ว่าห้ามนำอะไรติดตัวมานอกจากของที่ฉันซื้อมาเองเท่านั้น
< อยู่ตรงนั้นนะเว้ยเดี๋ยวฉันจะไปรับ ติ๊ด! > พูดจบมันก็วางสายทันที
--ประมาณ10 นาทีผ่านไป--
สติของฉันเริ่มเลือนรางด้วยฤทธิ์น้ำฝน ให้ตายสิ ฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเอง
นะ ...หนาวจัง...หนาว...หนาวทั้งกายทั้งใจ คราวนี้ตาของฉันเริ่มปรือๆ ขณะที่ฝนยังไม่มี
แววว่าจะหยุดตก
ปริ๊นนนนน!!! เสียงแตรรถดังขึ้น มันคือรถบีเอ็มสีดำที่คุ้นตา รถไอวิน... มันลง
มาจากรถโดยมีน้องเจ้าหญิงคอยกางร่มให้
“เฮ้ย ไอ้เค้ก มาตากฝนทำไมวะ” ถ...ถะ...ถามมาได้ อยากเล่นน้ำมั้งไอ้เวร
“พี่วินอย่าเพิ่งบ่นตอนนี้เลยค่ะ หญิงว่าพาพี่เค้กขึ้นรถก่อนดีกว่านะคะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
ขอบคุณนะน้องเจ้าหญิงที่ช่วยเตือนสติไอ้วิน ไอ้วินกับน้องเจ้าหญิงช่วยกันลากฉันขึ้นรถ
ก่อนที่มันจะปิดประตูดังปังสนั่นโลกา
“พี่วินคะ!!! พี่เค้กตัวร้อนมากเลย หญิงว่าขับรถกลับบ้านหญิงเลยดีกว่า บ้านหญิงอยู่ใกล้
แค่นี้เองไม่ใช่เหรอ” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน...
…ฉันคิดว่า....
...ฉันได้พบกับคนที่ฟ้าลิขิตแล้วนะ...
“ไอ้เค้กๆๆๆๆ ตื่นสิวะ ตื่นๆๆๆๆๆๆ” อืม...รู้แล้วน่าอีก 5 นาทีนะน้องลูกตาล... เอ๋...
ทำไมน้อยลูกตาลเสียงเหมือนไอ้วินเลยวะ...ไอ้วิน...เฮ้ย ไอวินนี่หว่า
“ไอวินนนนนนนน” ฉันตะโกนสุดเสียงก่อนลุกพรึบขึ้นมาจากเตียง
“แกจะตะโกนหาอะไรวะเค้ก?” แต่ฉันไม่ได้ใส่ใจกับคำถามของมัน แต่กลับมองไป
รอบๆ ห้องมากกว่า
“ที่นี่ที่ไหน? ทำไมใหญ่จัง”
“บ้านหญิงเองค่ะพี่เค้ก” รวยเฟ้ยยยยยยย
“ใหญ่จัง...อยู่กันกี่คนเนี่ย”
“3 คนค่ะ ไม่นับคนใช้นะคะ” ใหญ่ขนาดนี้เนี่ยนะอยู่กันสามคน
“ใครอยู่มั่งเหรอ?”
“ก็มีหญิง คุณแม่แล้วก็พี่ปริ้นท์ค่ะ”
“แต่ปริ้นท์อยู่โรงบาลนี่” รึว่ามันเพิ่งออกวันนี้วะ?
“ฉันอยู่นี่” เสียงดังจากคนที่เดินลงบันไดมาซึ่งดูเหมือนว่าเพิ่งลุกออกจากที่นอนหัวงี้ยุ่ง
เชียว เหอะๆ
“เค้ก...แกจะนอนไหนวะวันนี้” นั่นสินะ... ฉันจะนอนไหน...
“อยู่กับฉันก็ได้” เสียงแทรกจากคนที่เพิ่งตื่นนอนดังขึ้นทำให้ฉันเขินเล็กน้อย ส่วนไอวิน
ก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ฉันก็เห็นด้วนนะเว้ยไอเค้ก เพราะน้องเจ้าหญิงเค้าก็เป็นผู้หญิง บ้านนี้ก็ออกจะใหญ่...อยู่
ด้วยกันก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไรเลย ใช่ไหมครับเจ้าหญิง”
“ค่ะ” คราวนี้ฉันทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยทำให้ไอ้วินชักสีหน้าหงุดหงิด
“ถ้าแกไม่อยู่ที่นี่แล้วแกจะไปนอนกับหมาที่ไหนวะ”
“นั่นสินะ” ฉันพูด
“หมายความว่าพี่เค้กจะอยู่กับเจ้าหญิงใช่ไหมคะ?”
“จ้ะ” ฉันตอบน้อยเจ้าหญิงซึ่งขนาดนี้หน้ากำลังบานเป็นกระด้งจับปู
“เออ! พี่เค้กอยู่ปี 2 มหาลัยเดียวกับพี่วิน ส่วนหญิงอยู่ปี1 มหาลัยเดียวกัน...งั้น...เราไป
โรงเรียนพร้อมกันก็ได้นี่นา เพราะปกติหญิงก็ไปโรงเรียนพร้อมพี่วินอยู่แล้ว” อาว...แล้ว
ไอปริ้นท์ล่ะ มันอยู่มหาลัยไหนวะเนี่ย
“แล้วปริ้นท์อยู่มหาลัยไหนเหรอเจ้าหญิง”
“เอ่อ...คือ...พี่ปริ้นเค้าไม่ได้ไปโรงเรียนหรอก พี่ปริ้นท์เค้าเป็น...”
“ฉันเป็นเด็กพิเศษมีความรู้และฉลาดพอควร ฉันเลยไม่จำเป็นต้องเรียน” ฉันแอบเห็น
น้องเจ้าหญิงหันไปมองนายปริ้นท์อย่างลำบากใจเล็กน้อย ก่อนถอนหายใจออกมาเฮือก
ใหญ่แล้วเดินนำฉันไป ก่อนพูดเสียงเบา
“ไปทานข้าวกันเถอะค่ะพี่เค้ก พี่เค้กจะได้ทานของอุ่นๆ หลังจากตากฝนมานาน”
---ห้องอาหาร---
บอกฉันทีเถอะพระเจ้าว่าฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? ตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาใน
ห้องอาหารไม่สามารถบอกได้เลยว่ามีสิ่งไหนที่ไม่หรูหราอลังการนะเนี่ย
“อาวคุณแม่กลับมาแล้วเหรอคะ?” ฉันหันไปตามเสียงทักก็พบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่ง
หล่อนสวยมา สวยมาก สวยมาจริงๆ ฉันรู้แล้วล่ะว่าสองคนนี้หน้าตาดีมาจากไหน แต่ฉัน
คาดว่าคุณน้าน่าจะเป็นลูกครึ่งนะ ตาสีฟ้าสวยเหมือนปริ้นท์เลย
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือขึ้นไหว้ ส่วนคุณน้าก็ยิ้มรับ
“นี่หนูเค้กที่เจ้าหญิงเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ รึเปล่าจ๊ะ”
“ค่ะ คุณน้า” ฉันตอบ
“เรียกแม่ก็ได้จ้ะ” แม่...คำที่ฉันไม่ได้สัมผัสมานานนับ 5 ปี
“ค่ะ...คุณแม่” ฉันว่าพร้อมยิ้ม ทำให้คุณแม่ถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย อึ้งอะไรเหรอคะ
“ยิ้มสวยจังลูก... ยิ้มบ่อยๆ นะมันดูสดใสมากจริงๆ” ง่ะ...-/////////- เขินสิคะหนูเค้ก ยิ่งไม่
ค่อยมีคนมาชมบ่อยๆ อยู่ด้วยอ่า
“มา...มากินข้าวกันได้แล้วเดี๋ยวหิวกัน” แล้วทุกคนก็นั่งลงกินข้าว...กินไปคุยไป...มี
ความสุขมากๆ...ฉันมีความสุขมากจริงๆ อยากเก็บช่วงเวลานี้...ไว้นานๆจัง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น