คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 ---30 DaY--- นับเวลาถอยหลังให้หัวใจไม่รักเธอ
1
เราเลิกกันเถอะ
“
“เค้ก...ฉันแนะนำให้แกไปหาหมอจะดีที่สุด” ไม่เอาหมอ ไม่มีทาง!!!! =_= ช้านเกลียดหมออออ
แกมันโง่หรือแกล้งโง่วะ เนื่องจากสถิติของฉันครั้งสุดท้ายที่ไปหาหมอ ด้วยความที่หมอบังคับให้ฉัน
กินยา แต่ฉันไม่ยอมกิน ยื้อกันไป ยื้อกันมา ด้วยความโมโหทำให้ฉันซัดหน้าคุณ
น้ำเกลือแทนข้าวไปหลายวัน=..= สมบอกไม่กินก็ไม่กินดิ บังคับอยู่ได้
“ไอ้วิน นายจะบ้าเหรอ ฉันกลัวทั้งหมอ กลัวทั้งเข็ม กลัวทั้งยา หรือนายจะให้ฉันไปโรงบาลไปซัด
หน้าหมออีกทีรึไง” วินทำหน้าเจื่อนๆ พร้อมทำปากขมุบขมิบ ทำนองว่าสงสารหมอ…วอนซะแล้ว
ไอนี่
“คุยอะไรกันอยู่เหรอ” เสียงทุ้มคุ้นหูดังมาจากด้านหลังทำให้ฉันหันกลับไปมองด้วยความดีใจ ^o^
“ซัน!!!” ฮิๆ ใครหนอหล่อๆแบบนี้ แฟนฉันเองแหละ เดือนมหาลัยเชียวนะ ตัดผมทรงรากไทรสี
น้ำตาลอ่อน ตาหวานๆ สีน้ำตาลแบบนี้ หล่อชะมัด กร๊ากกกๆๆ อิจฉาอ่ะดิ
“เค้ก...ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ แบบส่วนตัวน่ะ ไปคุยกันที่สวนหย่อมหลังมหาลัยได้ไหม?”ซันพูดเชิง
ขอร้อง ฉันพยักหน้า และเดินตามเค้าไป เป็นอะไรไปหว่า หน้าตาเครียดๆ ...ช่างมันเถอะ
สวนหย่อมหลังมหาลัย
“ซัน นายเป็นอะไรไหม หน้าตาดูไม่แจ่มใสเลยนะ” ฉันพูดพร้อมยกมือขึ้นไปทาบหัวเขา แต่เขากลับ
จับมือฉันไว้และนำมันไปกุมไว้แทน >////< อ้าย คนอะไรมือนุ่มอย่างกับผู้หญิง
“เค้ก” เค้าเรียกชื่อฉันอย่างจริงจัง ทำให้ฉันแอบหวั่นนิดๆ + เขินด้วยยย นายจะบอกรักฉันเหรอ อ้าย
ไม่เอานะ ฉันเขินมากอย่านะ อย่า ฉันอาย ( เขายังไม่พูดอะไรเลยนะเว้ย )
“เธอเป็นผู้หญิงทีดีมาก” ทะแม่งๆแฮะ ไอนี่มันเล่นอะไรกันแน่ หรือว่ามันจะบอกรักฉันจริงๆ>///<
“เพียบพร้อมทุกอย่าง” ว้ายนายจะบอกรักฉันจริงๆเหรอ หรือจะขอฉันแต่งงาน อ้ายยยย ฉัน
เขินนนนน
“แต่...ฉันเป็นคนไม่มีอะไรดีเลย” อ้ายยย นายอย่าพูดอย่างนั้นสิ นายน่ะรวยหล่อ เท่ เพอร์เฟกซ์ทุก
อย่าง ส่วนฉันน่ะแย่กว่านายเยอะเลยนะเฟ้ย -_-^^^ แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว
“เพราะฉะนั้น...” เอ่อ...ฉันบอกแล้วไงว่าฉันอาย อย่าพูดน้า~ ช้านเขิล ~
“ฉันว่า...” >///<
“เราเลิกกันเถอะ” นั่นไงฉันว่าแล้ว... เอ๊ะ เดี๋ยวอ...อะ...อะไรนะ?
“นะ...นายว่าไงนะซัน” ฉันฟังผิดไปใช่ไหม นายบอกฉันสิว่าเรายังคบกันเหมือนเดิม หรืออะไรก็ได้
ที่นายชอบพูด พูดว่านายล้อเล่นก็ได้นะ
“ฉันบอกว่าเราเลิกกันเถอะ” ไม่จริงงงงงงงงง
“ท...ทะ...ทำไมล่ะซัน ทำไม ทำไม” ฉันพูดเสียงสั่นๆ ถ้าฉันพูดมากกว่านี้อีกนิดนึงนะรับรองว่าฉัน
ร้องแน่ๆ ฉันไม่อยากร้องไห้นะ T^T
“เพราะ...เพราะว่าเธอดีเกินไป” เขาพูดพร้อมหันหลังให้ฉัน แล้วเดินไป
“ลาก่อนเค้ก” และนั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เขาพูดกันฉัน ฉันทรุดลงกับพื้นพร้อมร้องไห้ TT^TT
...เธอดีเกินไป...
...เธอดีเกินไป...
...เหตุผลง่ายๆเลยเหรอซัน...ดีเกินไป !!!!
...ทั้งๆที่นายก็ดี...ดีกว่าฉันทุกอย่าง ฉันรู้นี่เป็นแค่ข้ออ้างของนาย...
...เจ็บ...เจ็บจังเลย...เจ็บที่ใจ...รักที่ฉันให้นายไปมันไม่มีความหมายเลยหรือไง...
...รัก...รัก...ฉันรักนายนะซัน...
ฉันหลับตาลงก่อนจะปล่อยให้น้ำอุ่นๆไหลจากดวงตาทั้งสองข้าง...นายเห็นหรือเปล่าว่าฉัน
ต้องร้องไห้เพราะนาย...ไหนล่ะ...คำสัญญา...สัญญาว่าจะไม่ทำให้ฉันเสียใจ ปกติฉันเข้มแข็งมากเลย
นะ แต่ตอนนี้คงไม่มีใครไม่มีใครเห็นคราบน้ำตา ฉันจะจำไปจนวันตาย...ซัน...ว่าฉันเคยรักนายแค่
ไหน? ...ทำไมฉันต้องรักนาย ...ทำไม...ทำไม... ทำไม... คิดก่อนสติสัมปชัญญะทั้งหมดจะดับวูบลง
ไป
...เธอดีเกินไป...
...เธอดีเกินไป...
...เธอดีเกินไป...
“ไม่!!!!!!!!!!!!” โครม!!! จ๊ากกก เจ็บ โอ้ยยยยย ทำไมเตียงบ้านฉันมันสูงชะลูดตูดเปรตขนาดนี้
ล่ะเนี่ย ... นี่มันไม่ใช่บ้านฉันนี่หว่า...แต่ว่านะ...เพดานสีแบบนี้...ผ้าลายโบราณๆแบบนี้...หมอนโตๆ
แข็งๆแบบนี้...มัน...อ๊ากกกกนี่มันโรงพยาบาลลลลลลลลลลลล จ๊ากกกกกกกกกกกก...ฉันมาทำอะไร
ที่โรงพยาบาลล่ะเนี่ย...ฉันจำได้ว่า...ซันมาบอกเลิกฉันใช่ไหม....แย่จัง ฉันร้องไห้อีกแล้ว TT^TT
...ร้องทำไมนะ...ไม่มีเค้า...ไม่เห็นจะตายเลย...
...แค่เจียนตายเท่านั้นเอง... ทำไมนะ...ฉันอยากลืมนายจังเลย...
“ฮึกๆฮือออ~ ฮือๆๆๆฮึกๆๆ”แย่ที่สุดเลยยยยยย
พรึ่บ!!! แล้วอยู่ๆ ผ้าม่านที่คั่นอยู่ระหว่างเตียงฉันกับอีกคนหนึ่งก็ถูกกระชากเปิดออกอย่าง
แรง
“คุณผู้หญิงครับ ช่วยเงียบก่อนที่ผมจะตบคุณด้วยปาก กระชากคุณด้วยลิ้นเถอะนะครับ” O[]O ง่า
ใบหน้าของเขาโผล่ออกมาจากหลังม่านทำให้ฉันถึงกับอึ้ง ดวงตาสีฟ้าที่พร้อมจะสะกดคนมองได้
ทุกเมื่อ ผมสีดำสนิทระคนต้นคอ ผิวสีขาวอมชมพู แม้มันจะดูขาวซีดเซียวเล็กน้อย ผ้าพันแผลที่พันอยู่
รอบหัวไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดลงเลยแม้ แต่นิด ...แต่ทำไมปากมันหมาอย่างงี้วะ
“ไง อึ้งไปเลยครับ ผมไม่รู้หรอกนะว่าญาติฝ่ายไหนของคุณเสีย หรืไม่ก็ใครทำคุณท้องน่ะ ผมไม่รู้
หรอกแต่ ผมรำคาญคร้าบบบบบ จะหลับจะนอน” O[]o = o[]O อึ้ง...อึ้ง อึ้งและอึ้ง แล้วหมอนั่ง
ก็กลับไปที่เตียงของตนเองพร้อมกับม่านที่ถูกปิดลงอีกครั้ง โดยที่ฉันทำอะไรมันไม่ได้ หนอย ขอ
ระบายสักนิดก็ยังดี
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ป้าบ!!!
สิ่งของบางอย่างลอยเข้ามาปะทะกับหน้าฉันเต็มรัก ฉันค่อยๆหยิบมันออกมาดู......ม....มัน....มันคือ
รองเท้าแตะของโรงพยาบาล ฉันอ้าปากเตรียมกรี๊ดอีกรอบ
“คุณผู้หญิงครับ” เสียงกวนตีนดังมาจากม่านทีถูกแง้มออกอีกครั้ง =_=^^อะไรยะ
“สนใจอีกข้างไหมครับ หรือถ้าอยากได้แบบที่ขู่ไว้ตอนแรกผมก็ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว ขอตัวคับ ผมจะ
นอน” กรี้ด ๆ กรี้ด ๆกรี้ดดดดดดดดดดด (ในใจ) อย่างนี้มันหยามกันชัดๆ รู้จักเค้กน้อยไปซะแล้ว
พรึ่บ!!! ฉันเดินไปกระชากม่านเปิดออก และพบกับไอ้เฮงซวยซึ่งตอนนี้มันกำลังนอน
ตะแคงทำตาใสแจ๋วอยู่บนเตียง”
“แหม~ คิดอยู่แล้วว่าต้องมา...มามะที่รัก ที่ข้างๆผมยังว่าง” มันพูดพร้อมตบที่นอนแปะๆ ไอนี่...
เล่นอย่างนี้ใช้ไหม...ได้ เค้กจัดให้!!!ฉันเดินไปนั่งลงข้างๆหมอนั่นอย่างว่านอนสอนง่าย หมอนั่น
ทำท่าอึ้งเล็กน้อยถึงปานกลางก่อนจะหันกลับมาทำหน้าเจ้าเล่ห์อย่างเดิม ฉันใช้มือลูบใบหน้าขาวซีด
นั่นเบาๆก่อนพูดด้วยเสียงหวานปนน้ำผึ้ง
“หลับตาสิคะ~”นายหื่นหลับตาลงอย่างว่านอนสอนง่าย ฮิๆ ว่านอนสอนง่ายอย่างนี้ไม่เลยนี่นา ฉัน
ง้างมือขึ้นสูงเตรียมตบให้เรียงครบ5นิ้ว กร๊ากกกกก หมอนี่เจ็บแน่
หมับ!!!
“กรี้ดดดด” อยู่ๆหมอนี่ก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือฉันพร้อมกระชากฉันลงไป แล้วมันก็กอดไม่ปล่อย อ๊าก
ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยยยยยย
“ฮันแน่ คิดอยู่แล้วว่าต้องมีแผน ฮิๆ”ปล่อย ปล่อยๆๆๆ ปล่อยเดี๋ยวนี้น้า~ ไอ้หื่นกาม
แอ๊ด~ “เค้กฉันข่าวว่าเธอป่วยก็เลย...”ประตูถูกเปิดขึ้นอย่างแรงพร้อมกับร่างสูงที่คุ้นตา...
ซันนายจะมาอีกทำไม?
“ทำอะไรวะ!!!!” ซันพูดพร้อมกระชากฉันออกจากนายหน้าหล่อ
“แล้วนายมีสิทธิอะไรมาปกป้องยัยทอมนี่ล่ะ” นายหื่นเอ่ยยั่วโทสะซัน คราวนี้ซันเดินเข้าใกล้นายหื่น
พร้อมยื่นหน้าไปจ่อหน้านายหื่นจนหน้าทั้งสองเกือบชิดกัน อ้ายยยย!!! ฉันไม่อยากดูหนังYสดนะ
>_<
“ไอปริ้นท์...แก...แกยังไม่ตายเหรอ?” ซันเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ ขณะที่ฉันเริ่มมึน มันคุยเรื่องอะไรของ
มันกันวะ ? ฉันไม่ใช่ส่วนเกินนะเฟ้ย -_-^^
“ใช่!!!!ฉันยังไม่ตาย เสียใจด้วยไอหน้าหม้อเอ้ยยยย”นาย...เอ่อ ปริ้นท์...รึเปล่า? เอ่ยเสียงขึ้นจมูก
“ไอ้อวดดี อย่างน้อยแกก็หน้าจะได้รู้ว่าที่แกกอดอยู่น่ะใคร...เค้กบอกมันไปสิว่าเราสองคนเป็นอะไร
กัน” ...นี่นายยังกล้าพูดอีกเหรอซัน...สำหรับฉันทุกอย่างมันชัดเจนมากเลยนะ...
“ขอโทษนะซัน แต่พอดีว่าปริ้นท์น่ะ...แฟนฉัน” คราวนี้ฉันสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของซัน
แล้ววิ่งแจ้นไปเกาะแขนปริ้นท์ทันที ย่างน้อยหมอนี่ก็น่าจะช่วยฉันได้บ้างแหละน่า นายปริ้นท์ทำหน้า
งง ฉันเลยกระซิบมันว่า
“ช่วยฉันหน่อยนะ” ปริ้นท์เหล่มองนิดนึงก่อนหันไปบอกซัน
“ซัน...แกเลิกซี้ซั้วเหอะ เพราะว่าเค้กน่ะแฟนฉัน ไม่เข้าใจรึไง ไอ้โง่” เสียงดังฟังชัดเลยค่ะท่านผู้ชม
“มันหมายความว่าไงเค้ก มันหมายความว่าไง!!!” ไม่รู้สิ ฉันก็พึ่งโมเมนายเมื่อกี้เหมือนกันน่ะซัน
“โง่ไม่เปลี่ยนจริงๆ นะซัน นายคงกะจะบอกเลิกเค้กสินะ แต่เสียดายว่ะ เค้กไม่สนที่นายทิ้งอ่ะ ใช่มะ
เค้ก...ที่รัก” คราวนี้ซันหันมามองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง
“นี่หมายความเธอมีคนอื่นเหรอเค้ก” ใครกันแน่ซันที่มีคนอื่น U_U คิดแล้วเศร้าจัง
“อาว~ ซันนายพูดอย่างงี้มันไม่ถูกนี่นา แล้วไหนบอกว่าฉันดีเกินไปไงล่ะ ฉันเลยหาคนที่ดีกว่านาย
ยังไงล่ะ หล่อกว่า เก่งกว่า ใจดีกว่า แถมจริงใจอีกด้วย ฉันโชคดีจริงๆที่นายบอกเลิกไม่งั้นฉันคงต้อง
อยู่กับนายอีกนานเซงแย่เลย” จึก!!! พูดเองเจ็บเอง ปัดโถ่โว้ยยยยย!!! โมโหโว้ยๆๆๆๆๆ
“นายอย่าคิดแย่งเชียวนะซัน เค้กน่ะแฟนฉัน จะให้บอกซ้ำอีกไหมว่าเค้กน่ะแฟนฉัน แถมชื่อยังน่ากิน
เนอะ เค้กนะ” หึๆ นายซันโกรธควันออกหูเลยล่ะ ตอนนี้รู้สึกสะใจมากกว่าเสียใจนะเนี่ย
“หึ! สนุกกันให้พอ จำไว้เค้ก วันหนึ่งฉันจะได้เธอคืนมา จำไว้ไอปริ้นท์แกจะต้องเจ็บเหมือนครั้งนั้น
อีกรอบ ครั้งที่ฉันแย่งฮาร์ทไปจากแก”เอ่อ...เจ๊งค่ะ...ไม่รู้เรื่องเลย-_-^^
“แต่ครั้งนี้แกไม่มีวันทำได้แน่ไอ้ซัน” ทำอะไร ใคร ที่ไหน งง
“แล้วฉันจะคอยดู”ว่าแล้วซันก็ผลุผันออกจากห้องไป เฮ้อ~ สงบแบบแปลกๆ เอ...ฉันรู้สึกเหมือน
ลืมอะไรบางอย่างนะเนี่ย -_-d
“จะเกาะแขนผมอีกนานไหมครับคุณผู้หญิง” อ่ะชะเอ้ยยย -///- ฉันเปล่าลวนลามเขาน้า
“ปริ้นท์ นายรู้จักซันได้ไง” อย่าหาว่าฉันสาระแนเลยนะแค่อยากรู้น่ะ
“คนเลวๆอยางมันดังจะตาย” เอ่อ...สรุปนายซันดังเพราะชื่อเสียงเรื่องความเลว ฉันนึกว่ามันเป็นแฟน
กันซะอีก-_-^^
“อือ...เมื่อกี้ขอบคุณนะที่ช่วยฉันน่ะ” ใครพูดล่ะประโยคนี้ อะชะอ้าย ฉันเอง -///-
“อืม...ไม่เป็นไร” คราวนี้เสียงอู้อี้ดังมาจากใต้หมอน...อ๋า หมอนี่...เขินนนนนนนนนนน
“นี่”
“หืม มีอะไรเหรอ” ฉันหันไปถามเขางงๆ
“ขอเปลี่ยนคำขอบใจเป็นอย่างอื่นได้รึเปล่า”
ป้าบ!!!
“ทะลึ่งแล้วๆ หยุดความคิดของนายไว้เดี๋ยวนี้เลยนะ” คนอะไรกะล่อนไม่เลิกจริงๆ
“คนอุตส่าห์ช่วยน้า~” นั่นมันคนละเรื่องเว้ย -_-^^
“อย่ามากะล่อนแถวนี้นะยะ นายเจอตบจริงๆ ด้วย” เหอะๆ หมอนั่นหงอไปเลยอ่ะ
แอ๊ด~
“ไอ้วิน!!!!!!!!” 180 เดซิเบลที่วัดได้ออกมาจากปากของฉันเองจนคนข้างๆถึงกับสะดุ้งก่อนบ่น
งุบงิบ
“ไอวินไม่ได้อยู่ดาวอังคารสักหน่อย...เรียกซะ”
( _ _ )\ โทษค้าบ (-_-++) ชิ้งๆ
“ฟื้นแล้วเหรอวะเพื่อนเลิฟ” คิดถึงนายชิบเป๋ง
“อือ วินใครพาฉันมาวะ โรงบาลนี่น่ะ” คราวนี้รังสีฆ่าฟันถูกแผ่มาอีกครั้งจากตัวฉัน นายปริ้นท์สะดุ้ง
อีกครั้ง ก่อนเอ่ยปฏิเสธ
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ฉันรู้เฟ้ย
“ฉ...ฉะ...ฉันเอง” วินเอ่ยหน้าซีด
“แล้วใครเป็นคนจัดห้องให้ฉัน” อันนี้แหละประเด็นสำคัญ...-_-+++
“เอ่อ...หญิงเองค่ะ” น้องเจ้าหญิง ...อย่างงค่ะอย่างง คือน้องเจ้าหญิงน่ะเป็นแฟนไอวินเองค่ะ
“น้องเจ้าหญิง” รังสีการฆ่าฟันก็จางหมดไป เนื่องจากความน่ารักของน้องเจ้าหญิง เหอะๆๆ
“คือว่า...หญิงเห็นว่าห้องพิเศษมันเต็ม และห้องรวมก็ดูจะอึดอัดไม่น่าอยู่ หญิงก็เลยให้พี่เค้กมานอน
ห้องเดียวกับพี่ชายของหญิงน่ะค่ะ” ...พี่ชาย...จ้ากกกก...พี่ชายงั้นเหรอ
“พี่ชาย?” ไอ้กะล่อนนี้อ่ะนะเป็นพี่ชายของน้องเจ้าหญิงที่แสนจะเรียบร้อย
“ค่ะ...พี่ชายหญิงเอง” ทำไมมันต่างกันราวฟ้ากับเหวอย่างงี้วะ
“วิน...นี่เพื่อนนายเหรอ? ทำไมน่ากลัวจังวะ?” นายปริ้นท์หันไปถามไอ้วิน เป็นสัญญาณว่า ไอ้สอง
ตัวนี้รู้จักกัน...ชัวร์
“เฮ้อ~ วินแล้วแกมาเจอฉันฉันได้ไงวะ” ฉันเอ่ยถามเสียงเบา
“ฉันแค่เห็นว่าแกหายไปนานเกินจนน่าสงสัยก็เลยไปตาม ปรากฏว่าฉันเห็นแกนอนซีม่องเท่ง...”
“โปรดใช้คำอื่น มิฉะนั้นคำว่าซีม่องเท่งจะใช้สำหรับแก” -_-+++
“เอ่อ...ฉันเห็นแกนอนสลบอยู่ก็เลยพาส่งโรงบาล...แค่นั้น” แค่นี้...ไม่มีอะไรอีกเลย
“เออ...วันนี้แกต้องพักที่นี้นะเว้ยเพราะว่าแกยังอาการไม่ค่อยดี” พัก...พักที่โรงพยาบาลเนี่ยอ่ะนะ?
“แกห้ามปฏิเสธเพราะว่าถ้าแกกลับตอนนี้แกไม่มีสิทธิได้เข้าบ้านชัวร์ๆ” ที่แกพูดมันก็ถูก ฉันคง
โดนยัยแม่เลี้ยงหน้าจัดนั่นด่าระนาวเจ็ดชั่วโคตรแน่ๆ
“งั้นฉันกลับก่อนนะพรุ่งนี้ฉันจะมาเยี่ยมแกใหม่”
“เออ บาย” แล้วประตูก็ถูกปิดลงอีกครั้งสรุปว่าฉันคงต้องอยู่กับนายกะล่อนนี่ทั้งคืน ฉันจะเวอจิ้น
ไหมวะ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จมูกชะมัด
ความคิดเห็น