เจ้าหญิงจอมเพี้ยน กับ เจ้าชายสุดบ๊อง

ลำดับตอนที่ #6 : ::บทที่ 1:: ตามพระประสงค์

บทที่ 1

ตามพระประสงค์

‘กึก  กึก กึก’

               เสียงฝีเท้า  ของ เด็กสาว ดังก้อง  ถนน สายนั้น  ซึ่งเด็กสาวยืนอยู่เดียวดาย  แสงไฟ   ซึ่งมีอยู่น้อยนิด ทำให้เห็นหน้าเด็กสาวได้ไม่ชัด   ในหัวเธอกำลังว้าวุ่น ว่าควรทำอะไรต่อดี หลังจากที่ชะตาของเธอเปลี่ยนไป

‘โลกมนุษย์ ช่างเต็มไปด้วยมลพิษและสิ่งสกปรกเสียจริง’ เด็กสาวคิด  ขณะเดินไปเรื่อยๆตามท้องถนน

                เด็กสาวผู้ซึ่งเป็นเทพธิดา  เธอเพิ่งตกสวรรค์มาตามหาปีกของเธอที่หายไป ระหว่างทางลงมาโลกมนุษย์  ซึ่งเธอไม่ประสงค์ลงมาโลกมนุษย์สักเท้าไหร่นักหรอก  ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุระหว่างเธอ   ไปเข้าห้องน้ำซะก่อนนะ

                 ‘ดีนะ  ที่เราพอมีเงินติดตัวมาอยู่บ้าง  มิเช่นนั้นเราคงเป็นเช่นขอทานข้างถนน   ’

‘ได้ยินว่าที่โลกมนุษย์แห่งนี้มีโรงเรียน  จอมปราชญ์ร้อยแปด ยูนิเต้ อยู่ เราคงต้องเข้าโรงเรียนนั้น เพื่อตามหาปีกของเรา’

                  เธอเดินตามท้องถนน  จนเจอ  เสียงเพลง แว่วมาตามสายลม ที่โบกพัดอยู่ตอนนี้   เธอเดินตามไป  ตามไป และ ตามไป  จนเจอ  โรงแรมแห่งหนึ่ง

ตัดสินใจได้ดังนั้น เธอก็เปิดประตูโรงแรมทันที

‘ กรุ๊ง กริ๊ง’

                    เสียงกระดิ่งที่ติดอยู่ที่ประตูดังขึ้น ขณะเธอเปิดประตูเสร็จเรียบร้อย   เธอมองเข้าไป เห็นผู้คนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน   นั่งทานข้าวกับครอบครัว    เลี้ยงฉลอง คุยเรื่องสัพเหระ  ไปเรื่อย

                     “ยินดีต้อนรับครับ คุณหนูผู้เลอโฉม” ชายคนนี้น่าจะเป็นเจ้าของโรงแรม แห่งนี้ดูจากการแต่งตัว  เขามีผมสีทองอมเหลืองๆ   นัยน์ตาสีอำพันเข้ากับผม  รูปร่างสูงใหญ่  ใส่ชุดสูทสีดำ  ผูกหูกระต่ายสีดำ เข้ากับชุดได้เป็นอย่างดีทีเดียว  

                          “พักคนเดียวใช่ไหมครับ ผมเลือกห้องเดี่ยวให้นะครับ  อืม  ห้อง 203  ชั้น 2 ห้องที่ 3 นะครับ เชิญด้านบน  ลงมารับประทานอาหารด้านล่างได้เลยนะครับ”  ชานหนุ่มที่เธอคิดว่าเป็นเจ้าของโรงแรมพูดเสร็จ  เธอก็ต้องตอบรับเขาสิ

              “ค่ะ คุณลุง.....”

             “มอแกน มอแกน  ดีเลเยอร์  แล้วคุณหนู.......”เขาถามเธอกลับ

                  “เฟส  เดสทินี่  เรียกเฟสก็ได้ค่ะ  ว่าแต่ที่นี่เมืองอะไรคะเนี่ย” เฟสเด็กสาวผู้มีนัยน์ตาสีม่วงอเมธิสต์   ถามลุงมอแกนด้วความฉงนนัก  เธอก็เลยนั่งหน้าเคาท์เตอร์คุยกลับเขาเสียเลย

                   “โฮ่ๆ  หนูไม่รู้รึเนี่ย  ที่นี่ก็  ยูนิเต้ ไงล่ะ ตั้งชื่อเมืองตาม โรงเรียน ยูนิเต้  เป็นศูนย์กลางของอาณาจักร” ลุงมอแกนตอบเธอ  ส่วนเธอน่ะก็คลายความสงสัยได้มั่งแล้วล่ะนะ   ฉัน เฟส  เดสทินี่  มีนัยน์ตาสีม่วง  ผมสีทองเข้ม  รูปร่างบาง  ริมฝีปากอวบอิ่ม

                        “เหรอ  งั้นเดี๋ยวหนูเก็บของก่อนละกัน เดี๋ยวจะลงมาสั่งอาหาร” เฟสพูดจบเธอก็เดินตรง   ขึ้นไปยังชั้นที่ 2 ของโรงแรมทันที 

                                 “เฮ้อ  เหนื่อยจริงๆ   พรุ่งนี้ต้องไปสมัครสอบอีกแน่ะ   ” เฟสบ่นพึมพำกับตัวเอง

                   เธอวางของลงข้างเตียงนอนอย่างลวกๆ  แล้วเธอก็จัดการเตรียมเสื้อผ้า เพื่ออาบน้ำ  ประมาณ ห้าถึงสิบนาที เฟสอาบน้ำเสร็จก็เตรียมลงไปกินอาหารเย็น

                  “ไงคะ ลุงมอแกนมีอะไรกินมั่งคะเนี่ย”  เฟสเรียกลุงมอแกนอย่างสนิทสนม

‘    โอ๊ย หิวๆๆ ที่เมืองมนุษย์อาหารจะเหมือนแดนสวรรค์รึเปล่าเนี่ย’  

                       “สั่งตามเมนูที่หนูต้องการละกัน” มอแกนตอบเฟสอย่างสบายก่อน หันไปเช็ดแก้วต่อที่เคาท์เตอร์ มีไลน์มากมาย วิสกี้ชั้นเลิศ และ ด้านหลังเคาท์เตอร์น่าจะเป็นครัวสำหรับทำอาหาร  เป็นครัวที่ดูดีทีเดียว

“สลัดผัก  เนื้อเซนย่าละกันนะคะ  เอ่อ.....แล้วหนูต้องนั่งตรงไหนคะเนี่ย” เฟสมองหาที่นั่งหาทางไหนก็มีแต่คนนั่งแล้วทั้งนั้น  “นู่นละกัน”  ลุงมอแกนชี้ไปทางซ้ายมือ “ข้างคุณหนูคนนั้นละกัน เพิ่งเช็คอิน เข้ามาเหมือนกันล่ะ ”

“เอ้อ น้ำบีร่า แก้วนึงละกัน” น้ำบีร่า เป็นน้ำที่สกัดมาจากต้นบีเรียย่า  นิยมในหมู่คนชนชั้นกลาง  ถึงชนชั้นสูง ส่วนเน้อเซนย่า เป็นเนื้อที่ได้จาก ตัวเซนย่า อาศัยในเขตร้อน ซึ่งอยู่ในประเทศ บาร์เรน เป็นต้น

“นั่งด้วยนะ” เฟสไม่รอคำตอบ นั่งจุมปุ๊กทันที

“ได้สิ  หาเพื่อนคุยพอดี ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรรึ  ข้า มีรินน่า ลูลิส แห่ง รีเพิลเต้   เรียก มิน ละกัน” มีรินน่า เธฮเด็กผู้หญิงผ็มีผมสีเงิน ตรงปลายเป็นลอนนิดๆ  ผิวขาว นัยน์ตา สีเงิน เฉกเช่นเดียวกับผม ที่ถูกรวบโบว์สีดำอันเล็ก

“ส่วนข้า  เฟส เดสทินี่ แห่ง ดอรีส” พอเฟสตอบเสร็จ มีรินน่า ทำหน้าตาฉงนนัก

“มันที่ไหนรึ เฟส ข้ามิเคยได้ยินเลย”

“ มันเป็นชื่อเมืองในแดนสวรรค์น่ะ อยู่ทางเหนือ” พอเฟสตอบเสร็จ  มิน ก็คลายความฉงนลงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังจะถามเฟสต่ออีกว่า “เธอ มาจากแดนสวรรค์งั้นเธอก็ต้องบินได้น่ะสิ ” มินเขย่าแขนฉัน มันแรงขึ้นเรื่อย จนฉันต้องตอบคำถาม  ไม่งั้นแขนคงหลุดเป็นแน่แท้

“บินน่ะบินได้  แต่ตอนนี้ บินไม่ได้แล้ว” เฟสเริ่มแกะมือ มิน ออก มินถามต่อ

“ทำไมล่ะ บอกฉันหน่อยสิ” มินทำหน้าเว้าวอน เหมือนเด็กที่อะไรจากผู้ใหญ่

“ฉันตกสวรรค์  ปีกของฉันลอยหายไปกับอากาศ  เธอพอจะเห็นบางไหม”เฟสเริ่ม มิน เธอเขยิบเข้าไปใกล้ มีรินน่า เพื่อที่จะบอกให้เบาที่สุด  เพราะถ้าข่าวเธอเป็น  เทพธิดา แพร่กระจาย พวกมนุษย์ที่ซึ่งเกลียด บรรดา เทพยาดา เทพธิดา นางฟ้า เทวดา อย่างฉัน คงเดือดร้อน

“มันลักษณะ ขาวๆ  อ่อนนุ่ม สีอมฟ้านิด  มีกลิ่นของ มิ้นต์ นิดๆน่ะ” เฟสซักมีรินน่า ต่อ

“เฮ้ย  ฉันเก็บได้ เพิ่งเก็บได้  ระหว่างเดินทางมาที่นี่ เดี๋ยวแปปนึงนะ”

‘ขลุก ขลัก’

เสียง หาขนนก เกิดขึ้นในกระเป๋าเดินทาง ของ มีรินน่า  เธอก้มหัวลงไปในกระเป๋าเดินทาง  ก่อนจะโผล่หัวออกมาข้างนอก

“อ้ะ นี่  ใช่รึเปล่า” หัวของเด็กหญิงนัยน์ตาสีเงิน ยุ่งเล็กน้อย ผสมไปด้วยแววตาดีใจ และ เอื้อเฝื้อเผื่อแผ่ ต่อเพื่อมนุษย์ 

“ขอบคุณนะ  ขอบคุณจริงๆ ฉันไม่รู้จะ ขอบคุณเจ้ายังไง  รอให้ข้ากลับสวรรค์ได้ แล้วข้าจะหาของมาตอบแทนเจ้า”  เฟส หยิบขนนก มาจากมือ ของ มีรินน่า อย่างเบามือ  และกล่าวขอบคุณมีรินน่า อย่าดีใจ

เฟสนำขึ้นนกไว้ในมือข้างขวา   ก่อนดีดนิ้ว และพูดว่า ‘Fly  from me’ ขนนกในมือของเฟส หายไปในทันที ก่อนที่หลังของเฟสจะเปล่างแสงขึ้น

หลังจากนั้น พนักงานก็มาส่งอาหาร  เธอกินอาหารมือนั้นอย่างเอร็ดอร่อย และคุยกับ มีรินน่า เด็กสาว ผู้มีนัยน์ตาสีเงิน  อย่างออกรส

หลังจากนั้นเธอก็แยกจาก มีรินน่า ออกมา เพื่อขึ้นนอน  เพื่อที่พรุ่งนี้เช้าเธอจะได้ไปสมัครสอบทัน  เพราะเธอเป็นพวกตื่นสายมากๆ  ถ้านอนไม่พอจะปวดหัวทีเดียว ต้องรับขึ้นไปนอน

‘ไม่ว่าโชคชะตาจะเป็นเช่นไร    เธอนี่แหละ จะเปลี่ยนโชคชะตาอันโชคร้าย  ให้ กลายเป็นความสุข ’

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“ท่านพ่อลูกไม่มีทางไปโรงเรียนงี่เง่านั่นหรอก ” เด็กญิงผมสีเงิน เถียงผู้เป็น พระบิดาอย่างไม่ลดละ ด้วยน้ำเสียงที่มน้ำโห

“ไม่ลูกต้องไป  ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม” องค์ราชา ริชาร์ด   ทาด้า  ชาเรน บิลแซง์  ลูลิส  ตอบ เจ้าหญิง  แห่ง รีเพิลเต้ ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา  ผิดกับคน ถูกสั่ง ให้ไปเรียนหนังสือ

“แต่.....ลูก”ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ องค์ราชา ริชาร์ดก็พูดขึ้นว่า

“ไม่มีแต่ มิน  เจ้าโตเป็นผ็ใหญ่แล้วนะ เจ้าไม่ใช่เด็กๆ   เจ้าต้องไปเรียนเพื่อศึกษา  เดินทาง คืนนี้” ริชาร์ด ตรัส  องค์หญิงมีรินน่า  ราซานน่า  เบลเซ่   ลูลิส  ซึ่งองค์หญิง มีรินน่า หรือ เธอ ขัดพระประสงค์มิได้

เธอคิดหลังจาก เฟส  เดินจากไป 

‘เฟสนี่ก็เป็นคนแปลกๆ   แดนสวรรค์ชอบกินเนื้อเซนย่ารึไง  แพงก็แพง’

พรุ่งนี้ คงต้องไปสมัครสอบสินะ    อืม  ขึ้นไปนอนดีกว่า เหนื่อยมาทั้งวัน

เธอเดินไปยังเคาท์เตอร์  สีน้ำตาลอันผุๆ  อย่างเอื่อย  ก่อนที่ขึ้นไปห้องนอน

“ลุงมอแกน ขาคะ  หนูไปนอนแล้วนะคะ   พรุ่งนี้ให้คนขึ้นไปปลุกหนูที่ห้องที  พรุ่งนี้ ต้องไปสมัครสอบที่ ยูนิเต้น่ะค่ะ  ฝากดด้วยนะคะ  ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ”

  มีรินน่ารีบวิ่งขึ้นไปยังห้องนอนของเธอ  ก่อนนอน  เธอแวะไป  ราตรีสวัสดิ์พนักงานคนอื่นๆ ก่อนขึ้นนอน  ซึ่งพนักงานทุกคน เอ็นดูมีรินน่าทั้งนั้น  เธอเพิ่งมาถึงที่นี่  แต่ทุกคนต้อนรับแขกทุกและเธอ เหมือนครอบครัวเดียวกัน  ช่างอบอุ่นเสียจริง

- - - - - - - - - - - -  - - - - - -  - - - - - - - - - - - - - -

“ท่านพี่  ท่านจะๆไปเรียนที่ ยูนิเต้ จริงรึ   ” น้องสาวของผมที่ชื่อ ชาลา เธอพูด พร้อมส่งสายตาเว้าวอน

“มิเห็นมีใครเคยบอกให้น้อง ทราบเลยนี่เพคะ” น้องสาวของผมอีกคน เอ่ยต่อ

“ท่านพ่อ เพิ่งบอกพี่นี่  พี่ก็ต้องไปในคืนนี้แล้ว พี่ต้องไปพร้อมกับพี่ ฟาล พวกเจ้า ไปบอกลาพี่ฟาลก่อนเร็ว” ผมแก้ตัว   และเริ่มยก ความรับผิดชอบให้พี่ชายของผมทันที 

ผม  เฟรลอส องค์ชายแห่ง วอริเออร์  ผมมีนัยน์ตาสีทองเป็นประกาย   เข้ากับสีผม  ผมรีบเดินไปยังห้อง บรรทม หรือ ห้องนอนของผมนั่นแหละ  เพื่อไปเก็บเสื้อผ้าไปเรียนที่ ยูนิเต้   คุณรู้จักไหม ยูนิเต้  โรงเรียนชื่อดัง  ถ้าคุณไม่รู้จัก  คงเชย เป็นเต่าล้านปี  ลองไปพูดให้คนอื่นฟังสิ ว่าไม่รู้จัก ยูนิเต้    เขาจะสงสัยว่า คุณ ไปมุดอยู่ส่วนไหนของโลก อย่างแน่นอนทีเดียว

ขณะที่ผมกำลังยัดเสื้อผ้า หลากสี หลากสไตล์  ยัดใส่กระเป๋าเดินทางอยู่นั้น เสียงเปิดประตู ดัง “ปัง”

“จะ เจ้า  เฟรลอส  เจ้ามันแสบจริงๆ  ปล่อยให้พี่ตอบคำถามน้องๆ  แทบตาย รู้ไหมเจ้าหล่อนน่ารำคาญแค่ไหน   เจ้ารู้บางไหม” พี่ฟาลอส เริ่มจ้องหน้าผม  ก่อนตะโกนใส่ผมอย่างเหลืออด กับ สิ่งที่ผมทำลงไป

“เอาน่า  พี่ฟาล  คิดอะไรมาก  เดี๋ยวตั้งแต่พรุ่งนี้เราก็ไม่เจอหน้าน้องๆแล้ว   เอ่อ.....แล้ว  พี่จำที่พ่อพูดวันนั้นได้ไหม  เรื่องที่จะให้พี่หมั้น กับ ยัยเจ้าหญิงจอมเพี้ยน  ที่ชื่ออะไรนะ  โดเรมี อ่ะ เหรอ”  ผมยัดเสื้อผ้าลงกระเป๋า แล้วกระโดดขึ้นเตียง แผ่ตัวอย่างสบายกาย

“จะบ้าเหรอ เขาชื่อ มีรินน่า ไม่ใช่โดเรมี  โดเรมี มันเจ้าหญิงที่โชคร้ายที่สุดในโลกตั้งหาก ” พี่ฟาลอสยังคงเก๊กท่าพระเอกหนุ่มเหมือนเดิม

“เหมือนกันแหละ  ผมว่าพ่อคงไม่จับหมั้นหรอกมั้ง  พี่จะต้องไปเรียนจะเอาเวลาที่ไหนไปหมั้น กะ ยัยเพี้ยนนั่น” ผมสนทนากับพี่ชายอย่างเมามันส์ก่อนออกเดินทาง

“ไม่รู้ดิ  แต่เจ้าหญิงนั่นจะหยิ่งรึเปล่าก็ไม่รู้  แต่เขาบอกกันว่า องค์หญิงทรง สิริโฉมงาม กว่า องค์หญิงใดๆนี่”

พี่ฟาลอสเริ่ม นั่งละ พี่แกไม่เก๊กแล้วเหรอ

“เอาเหอะ รับเก็บของเตรียมเดินทางเป็นดีที่สุดละนะ”  พี่ฟาลอสตัดบทก่อนเดินออกจากห้อง  เพื่อไปเก็บสัมภาระ เตรียมตัวเดินทาง

- - - -  - - --  - - - - - -  - - -