ความรักครั้งนี้ที่ทำใจสลาย

เนื้อเรื่อง

                ภายในห้องนั่งเล่นที่อยู่ภายในตัวห้องสูทของโรงแรมชื่อดัง  หญิงสาวกำลังนั่งรอบางอย่างอยู่ที่เก้าอี้เบาะนุ่ม  แล้วซักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

                " ก๊อกๆ  รูมเซอร์วิสครับ"

                หญิงสาวค่อยๆลุกขึ้นไปเปิดประตู  และทันทีที่สายตาของเธอมองไปยังพนักงานโรงแรม  เธอก็ต้องนิ่งงันไปด้วยเพราะ...

                " ณรงค์... "

                เสียงอุทานชื่อของคนที่อยู่ตรงหน้าดังออกมาจากปากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา   และก็ไม่ใช่เพียงเธอคนเดียวหรอกนะที่ชะงักงันไปเมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่ายน่ะ  บุคคลที่อยู่ตรงหน้าของเธอก็มีอาการเช่นเดียวกัน

                " อร... "

               ก็ไม่ผิดหรอกนะที่ทั้งคู่จะมีอาการเช่นนี้เมื่อพบกันน่ะ  หลังจากเรื่องราวเมื่อครั้งนั้น …


               ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดได้ง่ายๆ  ผู้คนที่เดินอยู่บนท้องถนนนั้นต่างก็รีบวิ่งเข้าหาที่กำบังเพื่อหลบฝน  แต่ทว่ามีเพียงสองร่างเท่านั้นที่ยังคงยืนเฉย  และสักพักหนึ่งในสองคนนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า

               " อร  ผมว่าเรารีบไปหลบฝนจะดีกว่านะ  เดี๋ยวคุณจะไม่สบาย "

               น้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยนี้  หากเป็นเมื่อก่อน...ก่อนที่เขาจะเรียกเธอออกมาเพื่อบอกบางสิ่งบางอย่างแก่เธอในวันนี้เธอคงจะดีใจและอบอุ่นในใจเป็นอย่างมาก  แต่ทว่าในยามนี้มันกลับยิ่งทำให้เธอปวดร้าวมากยิ่งขึ้น  อรนุชหันไปมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาว่างเปล่า  และก็พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า

               " เป็นห่วงรึไง...   "

               ชายหนุ่มนิ่งงันไปเมื่อได้ยินน้ำเสียงแบบนั้นออกมาจากปากของเธอ  ณรงค์ไม่แปลกใจหรอกนะที่เธอจะโกรธเขา  เพราเขาเองที่เป็นฝ่ายทำร้ายจิตใจของเธอ  แล้วอรนุชก็หันหลังให้กับเขา  และก็ค่อยๆเดินจากไป...  จากเดินก็เริ่มเปลี่ยนมาเป็นวิ่ง....  แล้วน้ำตาที่ถูกสะกดกลั้นไว้ก็ไหลทะลักออกมาจากดวงตาสวย 
 
              อรนุชวิ่งไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย  เธอยังทำใจไม่ได้กับการที่ณรงค์บอกกับเธอว่า  ' เขากำลังจะหมั้น '

               ใช่แล้ว  วันนี้เขานัดเธอออกมา  และทั้งคู่ก็ไปเที่ยวกันตามปกติโดยที่เธอไม่รู้เลย  ว่านี่จะเป็นการเที่ยวระหว่างเธอกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย   


               ในตอนเย็น  ณรงค์พาอรนุชมาที่สวนสาธารณะที่อยู่กลางเมือง  อรนุชแปลกใจเล็กน้อยเมื่อณรงค์บอกเธอว่า  เขามีเรื่องบางอย่างที่จะบอกกับเธอ  เขาพาเธอมาที่มุมหนึ่งที่ลับตาคนหน่อยเพื่อจะบอกเรื่องสำคัญกับเธอ  และเขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า

                " อร  เราอย่าพบกันอีกเลยนะ "

               หญิงสาวค้างไปเมื่อได้ยินประโยคนี้ออกจากปากของเขา  และเธอก็ถามเขาซ้ำอีกครั้งเพื่อจะได้แน่ใจว่าสิ่งที่เธอได้ยินนั้น  หูของเธอแค่ฝาดไป  เป็นไปไม่ได้หรอกที่ณรงค์จะบอกเลิกกับเธอน่ะ  แต่ประโยคที่ย้ำคำเดิมขึ้นมาอีกครั้งก็ทำให้เธอแน่ใจได้ว่า  เธอได้ยินไม่ผิดไปแน่ๆ

                " หมายความว่ายังไงกัน  ณรงค์  อย่าพบกันอีก  นี่คุณล้ออรเล่นใช่มั้ยค่ะ "

                หญิงสาวถามสีหน้าซีดเผือก

                " เปล่าหรอกนะอร  ผมพูดจริง  เราอย่าพบกันอีกเลยนะ "

                " ทำไม... "

                หญิงสาวหันมาถามเขาด้วยน้ำเสียงเครือ  ใกล้จะร้องไห้

                " ผมกำลังจะหมั้น... " 

                " ไม่จริง  บอกอรสิค่ะว่ามันไม่จริง   แล้วเรื่องระหว่างเรา... "

                " อร  เรื่องระหว่างเราน่ะ  มันไม่มีอีกแล้ว "

               ได้ยินเพียงแค่นั้นเธอก็ค้างไป  เป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย  ทำไม ทำไมณรงค์ถึงทำกับเธอแบนี้  เขาบอกเธอมาเสมอว่าเขารักเธอ  และเขาก็ไม่เคยทำให้เธอต้องผิดหวังเลยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา  แต่นี่..อยู่ดีๆเขาก็มาบอกเลิกกับเธอ  มันเพราะอะไรกัน   เขากำลังจะหมั้น...มันเป็นไปไม่ได้  ทำไมเธอไม่เคยรู้มาก่อนล่ะ  เขาไม่เคยมีท่าทีว่าจะนอกใจเธอมาก่อนนี่  แล้วทำไม...มันเป็นไปไม่ได้ 

                ณรงค์ดูเหมือนกับจะเดาความคิดของเธอออก  เขาจึงบอกกับเธอว่า

                " อร  เรื่องที่ผมพูดมาทั้งหมดมันเป็นความจริง  ผมกำลังจะหมั้น  และมันไม่ใช่เพราะความผิดของคุณหรอกนะ  ผมรักคุณมาก  แต่คุณรู้มั้ยว่าถึงผมจะรักคุณมากซักแค่ไหน  แต่ผมก็ไม่อาจทำร้ายครอบครัวของผมได้   คนที่ผมกำลังจะหมั้นด้วย  เค้าเป็นลูกสาวของบริษัทส่งออกขนาดใหญ่  และเค้าก็สามารถที่จะช่วยครอบครัวของผมจากการล้มละลายได้  ผมหวังว่าคุณคงจะเข้าใจผมนะ "

               ได้ยินเพียงแค่นั้นก็เกินพอแล้วสำหรับข้ออ้างที่เขามี  เธอนิ่งไปและสักพักสายฝนก็โปรบปรายลงมา   เขาชวนเธอหลบฝนด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใย  แต่บัดนี้  มันไม่มีความหมายกับเธอเสียแล้ว  

               เธอหันหลังและเดินออกมา  แล้วก็เปลี่ยนเป็นวิ่ง  วิ่งไปอย่างไร้จุดหมายอย่างคนที่หัวใจแตกสลาย  ตอนนี้ความรู้สึกของเธอมันด้านชา  และก็ไม่ที่จะสามารถรับรู้อะไรได้อีก  มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เธอเข้ามาอยู่ในห้องพักของเธอโดยที่เธอก็ไม่รู้เช่นกันว่าเธอเข้ามาได้อย่างไร   และเธอก็พบกับโน้ตที่วางไว้ข้างโทรศัพท์  มันเป็นข้อความจากมารดาของเธอที่กรุงเทพ  มีใจความหลักว่าอยากให้เธอกลับไปทำงานที่เมืองไทยหลังจากที่เธอออกมาทำงานที่ประเทศอังกฤษนี้เป็นเวลาถึงห้าปีเต็ม

                 อรนุชตัดสินใจที่จะกลับมายังประเทศไทยภายในหนึ่งสัปดาห์หลังจากเรื่องราวในครั้งนั้น  เธอใช้เวลาอยู่นานสำหรับการเยียวยาหัวใจ  จากการช้ำในในครั้งนั้น  และบัดนี้เวลาก็ผ่านมากว่าห้าปี  เธอและเขาก็กลับมาพบกันอีกครั้งในภาพลักษณ์ที่เธอคาดไม่ถึง



                 " ณรงค์... "

                 อรนุชอุทานเมื่อเห็นหน้าเขา  และเขาก็เช่นกัน  แต่สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจมากที่สุด  ก็คือทำไมคนที่เธอคาดว่าตอนนี้คงจะนั่งบริหารงานในอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ที่อังกฤษ  กลับกลายมาเป็นพนักงานโรงแรมที่กรุงเทพนี่ได้ล่ะ

                 " อร  ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย "

                 ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาหลังจากที่ทั้งสองต่างก็ค้างไปครู่หนึ่ง

                 " อืมม  เข้ามาก่อนสิ "

                 และทั้งสองก็เดินเข้าไปในห้องสูทขนาดใหญ่ของโรงแรม  ทั้งคู่นั่งลงตรงข้ามกัน  และอรนุชก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

                 " มีอะไรก็พูดมาสิ "

                 " เอ่อ  คือ  ตอนนี้อรสบายดีมั้ย "

                 " อืมม  สบายดี  แล้ว  คุณล่ะ  ทำไมคุณถึงมากลายเป็นพนักงานโรงแรมของที่นี่ได้ "

                 " เอ่อ  คือตอนนั้น  หลังจากที่ผมหมั้นกับโรซานแล้ว  ทางฝ่ายนั้นเค้าเกิดสืบทราบมาได้ว่าบริษัทของพ่อผมกำลังจะล้มละลาย  พวกนั้นเค้ารับไม่ได้เค้าก็เลยขอถอนหมั้นผม บริษัทของเราจึงล้มละลาย  ครอบครัวผมก็เลยกลับมาตั้งหลักกันใหม่ที่เมืองไทยนี่ล่ะ  แล้วก็อย่างที่เห็น  ผมก็มาเป็นพนักงานที่โรงแรมนี้ยังไงล่ะ "

                 " หรอ  ชั้นเสียใจด้วยนะที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ "

                 " อร....  ความรู้สึกของผมตอนนี้  มันยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิมนะ "

                 หญิงสาวได้ฟังก็รู้ความหมายที่เขาต้องการจะสื่อทันที  แต่มันสายไปแล้ว  เรื่องระหว่างเธอกับเขามันไม่มีทางที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้  หลังจากที่เขาเป็นฝ่ายทำลายมันลง   และในตอนนี้หัวใจของเธอก็ไม่รู้สึกอะไรกับเขาอีกแล้ว
                 " ณรงค์  ชั้นรู้นะว่าคุณหมายถึงอะไร  แต่เรื่องระหว่างเรามันจบลงไปแล้ว  มันจบลงตั้งแต่ตอนที่คุณบอกเลิกกับชั้นแล้ว "

                 " แต่อร  เราสามารถเริ่มต้นกันใหม่ได้นะอร "

                 " แต่สำหรับอร  แก้วที่แตกไปแล้ว  มันไม่สามารถที่จะกลับมาเป็นแบบเดิมได้หรอกนะ  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  แก้วใบนั้นมันแตกละเอียด "

                 " อร  จิตใจคนเรามันไม่ใช่แก้วน้ำนะ  เราสามารถสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้นี่ "

                 " ไม่หรอกนะ  เพราะตอนนี้  อรไม่ได้คิดอะไรกับคุณแล้ว  หัวใจของอรมันเปลี่ยนไปแล้วล่ะ  และก็ไม่มีทางที่มันจะกลับมาเป็นแบบเดิมด้วย "

                 ได้ฟังคำของเธอ  ความหวังที่ซ่อนอยู่อย่างเลือนรางลึกๆภายในใจของณรงค์ก็แตกสลายไป  ใช่สิ  เขาเป็นฝ่ายที่ทำร้ายจิตใจเธอนี่   เธอคงจะไม่อภัยให้เขาสินะ  ก็สมควรแล้วล่ะสำหรับคนอย่างเขา

                  " ผมคงต้องไปแล้วล่ะ  ดูแลตัวเองดีๆนะอร "

                  ชายหนุ่มกล่าวอำลาเธอ  แล้วเขาก็เดินออกจากห้องของเธอไป  ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศมัวหม่องที่ตนเป็นผู้ก่อไว้

                  จริงอยู่ว่าแผลใจของอรนุชนั้นได้รับการเยียวยาแล้ว  ด้วยเวลา  แต่นั้นก็มิได้หมายความว่าเมื่อเธอเจอเขาเธอจะไม่รู้สึกแย่  การได้เจอเขาในสภาพที่ผิดไปจากที่เธอคิดไว้นั้นมันสร้างความรู้สึกบางอย่างให้เธอ

                  ใช่จะเป็นความเจ็บปวด  แต่มันคือความสงสาร เวทนา  และสมเพชอดีตคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักต่างหาก...



*********************************************************************
คำฝากจากคนเขียน ...  : )  ...                      
                        ความรักเป็นสิ่งที่ทุกคนมีได้และควรจะมี  แต่หากในบางที่ถ้าคุณไม่รักษาหรือดูแลรักนั้นให้ดี  ความรักของคุณก็อาจจะหลุดลอยไปอย่างที่อาจจะไม่มีวันที่จะได้มันกลับคืนมาอีกเลย  อย่าดูถูกคำว่ารักว่าเป็นเพียงคำๆหนึ่งว่าเป็นเพียงแค่คำพูดลอยๆว่าไม่มีค่าและความหมายใดๆ  เพราะในบางที  คำว่ารักคำนี้แหละที่จะเป็นสิ่งที่ทำให้คุณมีความสุขอย่างสุดจะหาใดเปรียบและมันก็อาจจะทำให้คุณต้องทรมานหัวใจไปจนตาย.....