ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คราบ...ความรู้สึก
8
คราบ…ความรู้สึก
แสงสีขาวจากภายนอกห้องส่องเข้ามา ทำให้บุคคลที่ยืนอยู่ตรงประตูถูกเงามืดทับแต่ไม่ได้มืดซะจนสายตาจากทั้งสองคนในห้องมองไม่เห็น ใบหน้าที่เกือบจะไม่คุ้นชินดีนักยังมีเค้าโครงให้เห็น ติดก็ตรงทรงผมที่แปลกตาไปจากเดิม
“ กวังมิน ”
ผมเอ่ยชื่อคนตรงหน้าประตูออกมา รู้สึกถึงบรรยากาศอึดอัดแปลกๆ เพราะตอนนี้ผมอยู่กับดงฮยอนสองต่อสอง คงจะไม่ได้เห็นอะไรเข้าหรอกนะ เมื่อทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบผมเลยผุดคำถามขึ้นมา
“ มาทำไรหรอวะ ”
“ มาตามนายไปกินข้าวอะดิ แล้ว…ทำไมถึงอยู่กับรุ่นพี่ได้ ” กวังมินถามแต่กลับไม่มองหน้าดงฮยอน น้ำเสียงก็ดูไม่ผิดปกติ หรือจะไม่เห็นจริงๆ ถ้าเป็นงั้นก็คงดีหรอก
“ ก็..เลือดกำเดาเขาไหลน่ะ ฉันเลยปฐมพยาบาลให้เพราะอาจารย์ไม่อยู่ไง ”
“ หรอ งั้นเราก็ไปกินข้าวกันได้แล้ว ” กวังมินพูดนิ่งๆ เหมือนอยากออกไปจากตรงนี้เต็มที แต่ว่านะ...
“ ยังไปไม่ได้ว่ะ ”
“ - -? ” จะตีหน้านิ่งทำไมวะเนี่ย ผมพูดอะไรผิด?? หรือตัดผมแล้วต้องทำหน้าแบบนี้ด้วยหรอวะ?
“ พอดีกางเกงมันเลอะ รอมินอาเอามาให้เปลี่ยนก่อน ^^; ”
“ =____= ทำไรมาวะ เตี้ยแล้วยังซุ่มซ่ามอีกหรอนายอะ ” ดูมันว่าผม ตลอดๆนะไอ้โย่ง
“ เออน่ะ - -* แล้วจะยืนเก็กล่อขอบประตูมาเป็นภรรยารึไง มานั่งดิ ” ผมตบที่ว่างข้างๆบนเตียง
“ งั้นพี่ไปนะ ” ดงฮยอนยิ้มน้อยๆให้
“ อย่าชิ่ง! นั่งเนี่ยแหละ ” ผมชี้ไปที่เก้าอี้ให้อีกคนนั่งลง ถ้าไปแล้วใครจะเลี้ยงข้าวเล่า -.-
“ คร๊าบ ”
“ อะไรกันอะมินวู ” กวังมินมองอย่างสงสัย อย่าจ้องหน้ากันมากได้ไหม ผมล่ะไม่กล้าสบตามันเท่าไหร่เลย ปากก็หาเรื่องคุยทั้งที่ตามองไปทางอื่นที่ไม่ใช่หน้ามัน และหน้าใครอีกคน
“ วันนี้จะได้กินข้าวฟรีสนมะโย่ง ”
“ นายเลี้ยงหรอ ” ผมส่ายหน้าตอบก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางคนหัวแดง
“ นู้นต่างหากคนเลี้ยง ใช่ไหมครับรุ่นพี่ ^^ ” ผมฉีกยิ้มกว้างมองอีกคน
“ ใช่…ใช่ก็ได้ -*- " ดงฮยอนทำหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมโดยดี เหอะ รับผิดชอบซะที่ทำให้กางเกงผมเป็นแบบนี้ รู้จักโนว มินวู น้อยไปล่ะสิ
ช่วงเวลาแห่งความอึดอัดผ่านไปไม่นานนัก…
“ มินวู~ ยังอยู่จริงๆด้วย " ชายร่างเล็กโผล่หัวออกมาจากขอบประตู ตาหยียิ้มดีใจที่ได้เห็นหน้าผม พี่จองมินนี่เอง พระเจ้าช่วยเว้ยยยย เข้ามาถูกเวลาจริงๆ อยากกอดซักทีจังที่เข้ามาช่วยทำลายบรรยากาศบ้าๆนี่ -..-
“ อ้าว! รุ่นพี่ไม่มีเพื่อนชวนไปกินข้าวหรอ ” ผมโผล่งขึ้น
“ ไม่มีเลยมินวู -*- น่าเบื่อชะมัด ” พี่จองมินบ่นก่อนจะเดินเข้ามายืนข้างผม
“ อ้อ นี่เพื่อนผม ชื่อกวังมิน ส่วนอีกคนเป็นพี่ ม.6 รุ่นพี่ดงฮยอน ” ผมปล่อยให้สามคนทักทายกันจนพอใจ พี่จองมินยิ้มเก่งดีเนอะ แบบว่าน่ารัก -..-
“ มินวู กางเกงเลอะอะไรอ่ะ ” นั่น! จะสังเกตทำไม TT
“ นั่นสิ ฉันก็อยากรู้ ” กวังมองคราบที่เลอะอยู่ จะมองให้มันทะลุเนื้อผ้าเลยไหมฮะ นี่ตกลงพี่จองมินมาทำให้เรื่องมันดีขึ้นหรือแย่ลงกันแน่นะเนี่ยยย
“ แต่ฉันรู้ (: ”
“ รุ่นพี่! คิม ดงฮยอน ^^+ " ผมว่าเขาหุบปากอย่างเดิมน่ะดีแล้ว อย่าได้บอกเป็นอันขาดนะเฟ้ยย
“ พี่หมายถึงว่าพี่รู้…ว่ากวังมินดูออกน่ะ ” หา! จริงหรอ? ผมรีบหันไปมองหนากวังมินหวั่นๆ
“ ผะ…ผมไม่รู้หรอก ” ตอบไม่เต็มคำนี่แสดงว่ารู้ใช่ไหม -0- โอ้ เวร มันจะมองผมยังไงเนี่ยยย
Oh maboy oh maboy~ baby
และแล้วเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นช่วยชีวิตจากบรรยากาศแบบนี้อีกครั้ง ฟู่วววว ~ เป็นมินอาที่โทรมาถามว่าผมอยู่ไหน ผมบอกทางเธอให้เดินเข้ามาที่ห้องพยาบาล ก่อนจะวางสายไป น้องผมความจำดีนะ (:
“ ฉันจะได้กินข้าวแล้วใช่ไหม ” กวังมินพูดออกมาเหมือนทนมาสิบปี ( ก็เว่อร์ไป )
“ เออ ไปกินพร้อมๆกันหมดเนี่ยแหละ เลยเวลาหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง มีกรรมการนักเรียนอยู่ตรงนี้ทั้งคน ” กวังมินกับรุ่นพี่จองมินมองตามสายตาผมไปที่คนหัวแดง
“ สิทธิพิเศษหรอ ” จองมินถามขึ้น
“ ไม่ขนาดนั้นหรอก มันก็แค่พอถูๆไถๆได้น่ะ ” คนโดนพาดพิงยกมือเกาหัวแกรกๆ เพราะโดนคำถามตรงๆเข้าไป
“ โอป้า! เอ่อ สวัสดีค่ะ ” มินอาในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนพร้อมถุงกระดาษเธอปรากฏตัวแล้ว โค้งทักทายคนอื่นในห้อง น้องผมมารยาทดีใช่ไหมล่ะ ไม่เหมือนใครบางคนหรอก -3-
“ จำหมอนี่ได้ไหม ” ผมชี้หัวร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะเดินไปหยิบถุงกระดาษจากมือมินอา
“ ตัดผมใหม่ หล่อดีนะคะพี่กวังมิน ^^ ”
“ ความจำดีนะมินอา มานั่งนี่สิ ” กวังมินตบตรงที่ผมเพิ่งลุกไปเมื่อกี้
ผมเดินเข้าไปในเตียงข้างหลังก่อนจะปิดผ้าม่านแล้วเปลี่ยนกางเกง ฮู่วววว คงจะไม่มีใครถามว่าไปเลอะอะไรมาอีกนะ แหม ใครมันจะไปตอบได้เล่า!!
“ เปลี่ยนเสร็จแล้วก็ไปกินข้าวกัน หิวจะแย่อยู่แล้ว ” กวังมินพามินอาลุกขึ้นก่อนจะยกแขนโอบไหล่น้องสาวผมอย่างไม่เกรงใจ
“ เฮ้ยโย่ง! แขนอะแขน " ผมตีลงที่แขนกวังมินแรงๆ แต๊ะอั๋งน้องฉันหรอไงวะไอ้นี่ - -+
“ โห แค่นี้หวง -*- ”
“ ก็ต้องหวงสิวะ ” ผมจูงมือมินอามาอีกฝั่งหนึ่ง พอกำลังจะเดินก็มีลำแขนพาดมาที่บ่าผม
“ เฮ้ยรุ่นพี่! แขนอะแขน ” คราวนี้เป็นกวังมินที่ดึงแขนดงฮยอนลงจากบ่าผม
“ ขอบใจเพื่อน ^^” ผมหันไปยิ้มให้กวังมิน แล้วมันก็ยักคิ้วกลับมาให้
“ รุ่นพี่จองมินครับ ไปกัน ” ผมหันไปหาคนตาหยีก่อนจะหันไปหาคนหัวแดง “ คนเลี้ยงข้าวอะตามมาด้วย!
ณ โรงอาหารโรงเรียน ผมนั่งกับมินอาอีกฝั่งคือกวังมินกับพี่จองมิน ส่วนดงฮยอนน่ะหรอ ถูกผมเนรเทศให้ไปนั่งหัวโต๊ะ เนื่องจากผมไม่อยากนั่งใกล้ มันอันตราย ถ้านั่งกับมินอา ผมกลัวไม่ปลอดภัย แล้วยิ่งถ้าเขานั่งกับกวังมิน ถึงตอนนี่มันจะตัดใจ(จริงๆรึเปล่าก็ไม่รู้)แต่ผมเสียวบรรยากาศมันจะอึดอัดอีก ให้แม่งนั่งหัวโต๊ะอะดีแล้ว
“ แล้วตกลงกางเกงนายไปโดนอะไรมาอ่ะมินวู ” พี่จองมินครับ…ยังจะถามอีกเลิกพูดถึงมันได้ไหม TT ลืมๆมันไปเถอะ
“ เอ่อ ก็…ของมันหกใส่น่ะ " ผมหันไปมองดงฮยอนที่ทำท่าหันไปชมนกชมไม้ที่มันไม่มีให้ชม เฮ้ย ช่วยกันหน่อยสิวะ พอหันมาตรงหน้าก็เป็นกวังมินที่เหลือบตามองท่าทางของคนหัวแดงก่อนจะหันมาจ้องผม
“ ไม่มีอะไรหรอก ^^ ” ปั้นหน้ายิ้มสุดๆแล้วนะโว้ย (กัดฟัน)
“ คราบนั่น โอป้าทำเองหรือใครทำโอป้า? ” หลังจากโน้วน้าวให้พี่จองมินผู้ซื่อตรงให้เลิกสนใจได้ซะที มินอาก็ขยับมาป้องปากกระซิบถามผม แต่! มินอารู้ได้ยังไงวะ ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย “ ฉันดูออกนะว่ามันคืออะไร ”
“ ไม่ใช่เรื่องของเด็กน่า ” ผมกระซิบกลับเบาๆก่อนจะแถมมะเหงกให้อีกดอก ไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนนะ จะฉลาดไปไหมน้องผม - -;
“ -3- ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก มินอาไม่ได้โง่นะ ”
“ ถ้าเธอโง่ ก็ไม่ใช่น้องพี่แล้วล่ะ ” ผมขยี้หัวยัยตัวดีจนหน้าแทบจะติดจานข้าว ฮ่าๆๆ
“ อ้าว ไม่ใช่แฟนกันหรอ ” คนตาหยีถามขึ้น เออใช่ ผมลืมบอกเขานี่นะ
“ ฮ่าๆ ไม่ใช่ครับรุ่นพี่ นี่น้องสาวผม หน้าเราเหมือนกันออก ” ผมจับหน้ามินอามาแนบติดกับหน้าผม แล้วเราสองคนก็ยิ้มพร้อมกัน
“ แต่ถ้าไม่เทียบกันแบบนี้คนเขาก็ไม่ค่อยรู้หรอกค่ะ ”
“ อ๋อ ก็มีส่วนคล้ายนะ ”
“ จมูกน่ะเหมือนกันเลย ” ดงฮยอนจิ้มนิ้วลงมาที่จมูกผม
“ นิ้วสกปรกรึเปล่ามาแตะจมูกผมน่ะ ” ผมปัดนิ้วอีกคนออก -^- ถ้าสิวขึ้นจมูกจะเอาข้าวโปะหน้านายเลย
“ แต่ถ้ามินอาโตกว่านี้คงสูงกว่าคนเตี้ยแถวนี่นะ ” ประเด็นนี้ไม่เคยหายไปจากชีวิตผม
“ กวังมิน ” ผมเรียกให้คนตัวสูงมากกกกก หันไปมองคนที่นั่งข้างๆมัน
“ มันกระทบพี่นะ ^^ ”
“ ขอโทษครับรุ่นพี่ ผมหมายถึงมินวูมันน่ะ ฮ่ะๆ ”
“ ผมโดนรังแกทางส่วนสูงประจำครับรุ่นพี่ คนนี้ คนนี้ คนนี้ด้วย -*- ” ผมชี้กวังมิน มินอา แล้วก็ดงฮยอน
“ ฟ้องเหมือนพี่จะทำอะไรได้เลยเนอะ ” <<< จองมิน
“ ไร้ตัวช่วย ” <<< ดงฮยอน
“ ยอมรับซะเถอะเตี้ย ” <<< กวังมิน
“ มันเป็นความจริงนี่โอป้า ” <<< มินอา
ว๊ากกกกกกกก ..คอตกครับ (_ _ ll) ทำไมทุกคนรุมทำร้ายผม ทำไมวะ เตี้ยแล้วมันผิดตรงไหน? แต่ก็มีคนที่เตี้ยกว่าผมไม่ใช่หรอ
“ ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร ผมมีพี่รุ่นพี่จองมินเตี้ยเป็นเพื่อน ”
“ พี่ไม่เกี่ยวได้ไหม ^^; ” <<< จองมิน
“ ใช่ อย่าลากคนอื่นไปด้วยสิโอป้า ” <<< มินอา
“ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ” <<< ทั้งโต๊ะ
=__________=; อยากจะร้องงงง ดังๆ สรุปคือผมโดนคนเดียวเลยใช่ไหม ผมเคยเคยไปทำอะไรให้พวกเขาหรอ ถึงได้ใจร้ายกับผมกันแบบนี่อ้ะ !
บนห้องเรียนที่ครึกครื้นเพราะอาจารย์คนที่สอนติดประชุม ป่านนี้คนข้างบน(พี่จองมิน)คงอมยิ้มกับขนมช็อกโกแลตบนโต๊ะแล้วมั้ง ก็ผมเป็นพาร์ทเนอร์เขานี่ -3- เข้าเรื่องดีกว่า! อารมณ์ของผมตอนนี้คือ เซงมากกก คนเกิดมามีส่วนสูงน้อยมันผิดอะไร ทำไมชอบเรียกว่าเตี้ย ! รู้ไหมมันช้ำ -*- ผมกระแทกก้นลงเก้าอี้แรงด้วยความเบื่อ ชีวิตแค่โดนทำร้ายยย~ แค่นี้ผมไม่ตายหรอก ฮึก TT (บีบน้ำตา)
“ ไม่เจ็บหรอ ” ถามแปลกๆ
“ เจ็บสิ!! ”
“ หา? oO ” กวังมินเสียงดัง ตกใจอะไรของแกวะ
“ เจ็บที่โดนพวกนายรุมเนี่ย หรือนายหมายถึงเจ็บอะไร ”
“ ฉันหมายถึง นายไม่เจ็บหรอนั่งซะแรง ” อ้อ ก็ไม่ถามดีๆแต่แรก
“ นิดหน่อย ก็เก้าอี้มันแข็งนี่ ลองนั่งแบบฉันไหม? จะได้รู้ว่าเจ็บไม่เจ็บ ”
“ อืมๆดีแล้ว นึกว่าเจ็บเพราะอย่างอื่น ” ประโยคหลังกวังมินพึมพำมันในปากเบาๆ แต่อยู่ใกล้กันแค่นี่ คิดว่าจะไม่ได้ยินรึไง - -;
“ นายคิดอะไรน่ะกวังมิน ”
“ ก็คิดว่า นายโดนรุ่นพี่ดงฮยอน เอ่อ …” พออีกคนเริ่มตะกุกตะกัก ทำให้ผมปะติดปะต่อใจความจริงๆที่กวังมินคิดอยู่ นี่มันคิดว่าผมเสร็จไอ้หื่นนั่นไปแล้วอย่างงั้นใช่ไหม
“ ไอ้บ้า!! ฉันไม่ได้โดนอะไรแบบนั้นนะเว้ย ” ...แต่โดนทำอย่างอื่นต่างหาก -///-
“ แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย ”
“ ห๊ะ? อะไร ไม่ใช่ซักหน่อย ” ผมยกมือจับหน้าตัวเองทันที ผมหน้าแดงหรอ?
“ บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องพยาบาล ” กวังมินลากเก้าอี้มานั่งลงจ้องด้วยแววตาจริงจัง ผมหลุบตาลง ความคิดค้นหาเรื่องขึ้นมาแทน …แต่เหมือนอีกคนจะรู้ทันว่าผมจะต้องสร้างเรื่องโกหกขึ้นแน่
“ นายเล่าได้ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับหมอนั่นแล้ว ” คำว่าหมอนั่นเน้นย้ำให้ผมรู้ว่าคนนั้นไม่ได้สำคัญกับกวังมินแล้ว แววตากลมดำวาวแสดงออกว่าไม่ได้โกหกราวกับบอกให้ผมเชื่อใจเขา
ผมตัดสินใจพากวังมินออกมาที่ห้องน้ำชั้นบนเพราะไม่ค่อยมีใครมาใช้ ก่อนจะเล่าเรื่องที่มันอยากรู้ทั้งหมด รวมทั้งเรื่องจูบก่อนหน้านี้ด้วย คนตัวสูงยืนฟังผมด้วยสีหน้านิ่งๆ อย่าขรึมดิ - -;
“ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะโกรธนาย … ฉันโกรธหมอนั่นมากกว่าที่ทำแบบนี้กับนาย ถึงเขาจะชอบนาย ก็ต้องคบกันก่อนสิถึงจะควรทำเรื่องพวกนี้ดิวะ ”
“ … ”
“ แต่เขาก็ตามจีบนายมาหลายวันแล้วนี่ แล้วนายชอบเขาบ้างรึเปล่ามินวู ”
“ ชอบ ชอบหรอ? ”
“ ใช่ รู้สึกยังไงที่เขาวนเวียนอยู่ในชีวิตนาย ฉันไม่ห้ามนายคบกันหรอกน่าเพราะงั้นบอกมาเถอะ ฉันจะได้ช่วยให้เรื่องมันถูกต้องนะ ”
“ คบกัน? ” ทำไมผมต้องถามอีกแล้วเนี่ย
“ อือฮึ ”
ผมนิ่งคิดกับประโยคที่กวังมินเอ่ยออกมา คบกันงั้นหรอ หมอนั่นไม่เคยขอผมคบเลยเถอะทั้งๆที่เขาทำเรื่องพรรค์นั้นกับผมแท้ๆ แสดงออกมาทางการกระทำและคำพูดว่าชอบ แต่ผมไม่รู้เลยว่าเขาต้องการอะไรจากผม บางทีสิ่งที่ทำให้หวั่นไหวใจเต้นแรงหน้าแดงมันก็แค่ชั่ววูบเท่านั้น แต่คนหื่นๆกะล่อนแบบนั้น จะเชื่อใจได้มากแค่ไหนกัน
“ ฉันไม่รู้ คงจะไม่ได้รู้สึกอะไรมั้ง ” มึนๆแฮะ ผมเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน
“ มินวู! นายจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรที่โดนทำแบบนั้นงั้นหรอห๊ะ "
“ มันก็ไม่ใช่แต่ก็ไม่ได้ไม่ชอบ โอ้ย อย่าทำให้สับสนดิวะ! ” ผมทึ้งหัวตัวเองที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ กวังมินมองท่าทางผมพลางขมวดคิ้วเหมือนขัดใจ
“ มินวู…”
“ หือ..? ” ผมเงยหน้าตามเสียงเรียกอีกคน กวังมินจับใบหน้าผมก่อนจะโน้มริมฝีปากลงมาบดเบียดริมฝีปากของผมในทันที กะ…กวังมิน ! นายทำอะไรน่ะ !!
ร่างสูงครอบครองปากผมก่อนที่เขี้ยวแหลมจะเผลอกัดขบลงมาจนผมร้องโอ้ย ลิ้นสากสอดตัวเข้ามาไซร้อย่างซุกซน ไม่! นี่มันไม่ถูกนะเว้ย นายเป็นเพื่อนฉันนะกวังมิน ผมผลักอีกคนออกด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี
“ ตัดผมใหม่แล้วกลายเป็นเมะเลยรึไงวะ! ”
“ คนล่ะเรื่องและ - - ” เอ่อ ลืมตัว ปากมันชินเว้ย สงสัยข้องใจมานาน
“ แล้วทำแบบนี้…ทำไม ” ทำไมอยู่ดีๆถึงมาจูบฉันวะ โดนเขี้ยวแม่งอีก มันเจ็บนะเฟ้ย !
“ ก็ถ้านายไม่รู้สึกอะไรกับจูบของเขา แล้วฉันล่ะ ”
“ บ้าหรอวะ นายเป็นเพื่อนมันไม่ถูกต้อง! แต่เขาน่ะ...เขา "
“ เขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกับนาย ”
“ … ” ผมเงียบไป มันก็จริง ถูกเผงเลยล่ะ
“ หรือนายยอมให้หมอนั่นจูบกับทำแบบ…ในห้องพยาบาลล่ะ ”
“ บ้าหรอ! ฉันไม่ได้เที่ยวยอมให้ใครต่อใครที่คิดจะจูบก็จูบได้นะ แล้วเรื่องนั้นมันก็อย่างที่เล่าไง ความจริงเขาก็...ขอโทษฉันแล้วด้วย "
“ แล้วถ้ามันเกินเลยกว่านั้นนายจะทำยังไงมินวู ” เกินเลยกว่านั้น? ไม่มีทางเหอะ
“ ฉันไม่ยอมให้มันเกิดหรอก ถ้าเขาชอบฉันจริง สมองของฉันมันบอกว่าเขาจะต้องไม่ทำ ” ผมชี้กะโหลกตัวเองเน้นย้ำในความคิด
“ ไม่นึกว่านายจะคิดเป็นกับเรื่องแบบนี้ด้วย ”
“ ฉันฉลาดนายก็รู้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเว้ย ส่วนเรื่องชอบไม่ชอบเอาเป็นว่าตอนนี้ยังไม่ ”
“ ไม่ชอบ? ”
“ ไม่รู้ต่างหาก แล้วก็ที่นาย เอ่อ…ทำกับปากฉันน่ะ ถือซะว่าฉันทำทาน! " ผมก้าวขาวิ่งแต่ก็โดนมือไวกระชากคอเสื้อจากข้างหลังไว้ได้ =[ ]= อ่อก!
“ อะไรนะไอ้เตี้ย ”
“ หูหนวกหรอไงไอ้โย่ง! ” ผมตะโกนใส่ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับอีกคน น้ำลายถูกกลืนลงคอเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูเหมือนจะไม่เล่นด้วยกับผมซักเท่าไหร่ ม...ไม่เห็นจะต้องโกรธกันเลยนี่หว่า
“ สงสัยอยากโดนจูบอีกล่ะมั้ง ” ไอ้บ้า พูดอะไรออกมาวะ คิดจะแกล้งฉันงั้นเรอะไง
“ จูบบ้าจูบบออะไร ถ้านายทำฉันจะฟ้องยองมิน! ” ผมถลึงตาใส่มัน
“ แล้วคิดว่าพี่ยองมินจะช่วยนายรึไง ” อ้าวลืม มันก็พี่น้องกันนี่หว่า
“ ยังไงก็ห้ามทำ เพื่อนที่ไหนเขาจูบเพื่อนกันวะ ” ผมโวยให้อีกคนเลิกแกล้งกันซักที มันไม่ควรแม้แต่คิดจะจูบผมด้วยซ้ำ
“ พูดอะไรอย่างนั้นล่ะจ้ะเมีย ” ใบหน้าคมกรุ่มกริ่ม เหมือนสีหน้าและแววตาก่อนหน้านั้นจะดูน่ากลัวแปลกๆ
“ บังเอิญไม่ได้มีมดลูก - -; ” แต่ผมคงจะคิดไปเอง
“ เออ เลิกแกล้ง ”
“ น่าจะทำได้ตั้งนานและ ” ผมเอื้อมไปดึงข้อมืออีกคนที่คอเสื้อออกก่อนจะหันหน้าเข้าหาอีกคนอย่างหน่ายๆ แต่ไม่รู้ทำไม่ถึงหวาดระแวงหมอนี่ขึ้นมานิดหน่อย “ กลับห้องกันเหอะ ”
“ เงียบก่อน ห้ามพูดนะ ” กวังมินกระซิบข้างหูผมก่อนจะดึงแขนผมเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ เฮ้ยจะเข้าไปทำไมวะ ผมพยายามสะบัดมืออีกคนออก ขาไม่ขยับตามจนร่างสูงต้องกระชาก
“ อย่าดิ้นได้ไหมมินวู!! ”
“ มันเจ็บนะ ”
“ ก็เข้ามาดีๆสิ ” ก็บอกดีๆก่อนสิวะ - -+ นี่ลากผมเข้ามาในห้องแล้วเพิ่งมาพูด
จู่ๆคนตัวสูงก็อุ้มผมขึ้นให้นั่งบนซิงค์อ่างล้างมือ ก่อนจะเท้าแขนสองข้างลงมา ท่านี้มันคุ้นๆนะ ผมรีบยกมือยันไหล่กวังมินไว้ทันทีที่ร่างสูงโน้มตัวลงมา
“ นายจะทำอะไร ”
“ เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า ” กวังมินจับข้อมือผมแยกออกกดติดกับกระจกก่อนจะซุกจมูกลงมาที่ลำคอ สติผมตื่นเตลิดเมื่อจู่อีกคนก็ทำสิ่งที่ไม่คาดคิด ตะเบ็งเสียงโวยวายหวังให้มันหยุด
“ ทำบ้าอะไร หยุดนะเว้ย ” ผมพยายามเบี่ยงคอหลบแต่ไม่เป็นผล แบบนี้ไม่เอานะกวังมิน
“ บอกให้หยุดไง!!!! ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น