คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ยอมรับ
13
ยอมรับ
ณ ร้านไอศกรีมเยื้องๆกับโรงเรียน ร้านประจำของผมเอง ^O^ มุมหลังกระจกลายสวย มีต้นไม่ประดับรูปภาพไอศกรีมที่เป็นเมนูของร้าน ดูส่วนตัวครับ เหมาะกับคนที่กินเยอะแบบไม่เปิดเผยแบบผม มุมสบายๆก็มีนะครับ จะเหมือนร้านทั่วไป โต๊ะ เก้าอี้ นั่งเป็นบาร์บ้าง กลุ่มโต๊ะบ้าง เจ้าของร้านคงเป็นคนเอาใจใส่น่าดู
ตอนนี้ผมกำลังนั่งแกว่งช้อนไอศกรีมเล่น เหตุเพราะกวังมินมันไปไหนก็ไม่รู้ บอกว่าไปเข้าห้องน้ำแต่แม่งหายเข้ากลีบเมฆไปเลย นี่ตกลงมันชวนผมมากินหรือปล่อยให้ผมกินคนเดียว? ไหนว่าจะคุยกันไง ปล่อยให้ฉันอยากรู้จนอกจะระเบิดแล้วไอ้โย่งเอ้ย
“ รอนานไหม ”
“ นานจนเห็ดจะงอกเต็มตูด ล…แล้ว ” ผมเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่เพิ่งจะมา แต่ทว่า…
“ โทษทีนะ สั่งไอศกรีมไปรึยัง? ”
“ -0- ฮยอง ” เฮ้ย! หมายความว่าไง หัวสีแดง หน้าขาวๆ ไม่ใช่กวังมิน แต่เป็นดงฮยอน !
“ ครับ? ” ผมมองซ้ายมองขวาหากวังมิน ต้องเป็นแผนมันแน่ๆเลย - -+ โว้ยยยย ที่ไปคุยกันไม่ยอมบอกนี่วางแผนใช่ไหมวะ เอาคนตรงหน้าผมออกไป ไม่อยากเห็นหน้า ยังจะนั่งอยู่อีก ไปเองก็ได้วะ!
ผมจับกระเป๋าแล้วลุกขึ้น อยากจะออกไปให้พ้นๆหน้า ไม่อยากจะเจอ แต่อีกคนแม่งก็มือไวฉิบหายวายวอดแถมเหนียวยังกับปลาตีน ไม่พอยังแรงควายดึงผมลงมานั่งที่เดิมอีก
“ ปล่อย ” ปากผมรั้นขึ้นนิดๆตามอารมณ์เซ็งๆ
“ คุยกันก่อน อย่าหนีพี่ ”
“ ว่าใครหนี มีอะไรน่ากลัวรึไง ผมถึงต้องหนี ” ผมสะบัดแขนตัวเองออกก้นกระแทกหลังกับพนักพิงเก้าอี้ พ่นลมออกปากรดผมที่ปรกหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆเลยเว้ยมินวู
“ ขอโทษค่ะ ไอศกรีมที่สั่งไว้ได้แล้วค่ะ ^^ ” พนักงานสาวเดินมาเสิร์ฟไอศกรีมถ้วยโต มาได้ไง?
“ คือ ผมยังไม่ได้สั่งอะไรเลยนะครับ - -? ” ผมมองไอศกรีมที่ประกอบไปด้วยวนิลา ช็อกโกแลต ชาเขียว และอีกหลายๆรส เสิร์ฟผิดมั้ง
“ มีคนสั่งไว้ให้แล้วคะ ” ใครวะ? กวังมิน?หรือคนตรงหน้าผมกัน
“ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ ” คนหัวแดงรับถ้วยไอศกรีมแล้วส่งยิ้มเล็กๆให้พนักงานสาวโดยที่ผมมองตามอย่างพูดอะไรไม่ออก ในหัวมีแต่ประโยคว่า ตายแน่กวังมิน .. นายตายแน่
“ จะกินหมดหรอนั่น ” ผมมองถ้วยโตตรงหน้าอย่างสุดเซ็ง นับรวมๆแล้วก็เก้าลูกเลยนะ
“ ช่วยกันกินไง ”
“ ใครบอกว่าผมจะกินกับฮยอง - - ” เรื่องเมื่อกลางวันผมยังไม่หายโกรธนะ นี่อะไรวะ อยู่ดีๆก็จะมากินไอศกรีมกับผมหน้าตาเฉย “ มีอะไรก็รีบๆพูดมา ”
“ กินก่อนสิ ”
“ ไม่ ”
“ เสียวฟันหรอ ”
“ ไม่ตลก ” ผมจ้องหน้าอีกคนนิ่ง ทั้งๆที่เบี้ยวเลี้ยงข้าวผมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน มันไม่ได้ห่างกันถึงวันเลยด้วยซ้ำ หึ แล้วไหนจะที่กอดออเซาะกับแม่สาวคนนั้นอีก เห็นผมเป็นของเล่นรึไง
“ งอนหรอเด็กน้อย ”
“ เปล่า แล้วก็ไม่ใช่เด็กน้อยด้วย ” ผมกอดอกมองอีกคน ต้องอกตูมๆป้ะ ถึงจะเรียกว่าผู้ใหญ่สำหรับ คิม ดงฮยอนน่ะ !
“ นายน่ะเด็กน้อย กินไอศกรีมได้แล้ว มันจะละลาย ”
“ ไม่กิน ”
“ กินเข้าไป ” ร่างสูงตักไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่จ่อปากผม
“ (- - )( - -)(- - ) ” ผมเม้มปากแล้วส่ายหน้า
“ อ้าปาก ” ยักคิ้ว
“ อ้าปาก ” กลอกตาเล่น
“ เตี้ย ” ว่าไรนะ!!!
“ ไอ้ อุ๊บ!” แหวะ เปรี้ยว =[ ]=^ ผมพยายามกลืนไอศกรีมนุ่มลิ้นสีชมพูที่อีกคนยัดเข้าปากผมตอนเผลอเปิดปากจะด่า รสชาติมันน่าอ้วกมาก!
“ อ้าว ไม่ชอบหรอ นึกว่าเด็กจะชอบสตรอเบอร์รี่ซะอีก ”
“ ผมโตแล้ว! ” ยังไม่เคยลองกินรสนี้ด้วยซ้ำ ผมจำได้ว่ามินอาเคยกินเข้าไปแล้วอ้วกออกมาเลย ตั้งแต่นั้นผมไม่กล้าคิดจะกินไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่นี่เลย
“ โตแล้วจริงอะ ”
“ เห็นว่าตัวเท่าเด็กสิบขวบรึไง - -* ” สงสัยจะแก่แล้วสายตาฟ่าฟาง
“ งั้นก็ทำแบบนี้ได้สินะ ”
“ แบบไหน ” ผมขมวดคิ้วขึ้นก่อนจะต้องตัวแข็งทื่อเพราะร่างสูงโน้มตัวมาละเลียดปาดลิ้นอุ่นบนริมฝีปากของผมราวกับเก็บอะไรเข้าไปลิ้มรส
“ O_O ”
“ แบบนี้ไง ” ดงฮยอนพูดโดยที่ไม่เอาหน้าออกไปจากหน้าผม นัยน์ตาของเขาอยู่ใกล้จนมองมันได้ชัด มันไม่ใช่แววตาเจ้าเล่ห์แต่…ก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการสื่ออะไร เอ่อ แต่ว่ามัน…มันจะใกล้เกินไปมั้ง
“ อะ ไอศกรีม -///- ”
“ หืม? ”
“ ไอศกรีมละลายหมดแล้ว! ” ผมดันไหล่อีกคนให้กลับลงไปนั่งติดเก้าอี้ตัวเอง ตามองทางขวาออกไป ใจกลัวจะมีคนเห็น... บ้าไปแล้ว ทำไมหมอนี่มาทำอะไรในที่แบบนี่เนี่ย! มือรีบหยิบช้อนตักไอศกรีมเข้าปาก สายตาหลุบต่ำลงไม่มองหน้าคนตรงหน้า ก่อนจะรู้สึกตัวว่ายัดอะไรเข้าปากไปเพราะมันเปรี้ยวซะจนผมเสียวฟัน อ๊ากกก รสมะนาว!! T^T
“ อ้าว ชอบกินมะนาวหรอกหรอ ” ไม่ใช่เฟ้ยยย
“ เปล่า กินเข้าไปสิ พูดมากอยู่ได้ ”
“ เงยหน้าพูดสิ พี่ฟังไม่รู้เรื่อง ” จะก้มหน้าอะมีไรป้ะ ก็คนไม่อยากมอง ไม่กล้าเว้ย! แต่นิดนึงก็ได้วะ
“ พูดมาก กินได้แล้ว ” ผมเงยหน้าขึ้นแต่ก็ไม่สบตาอีกคนเหมือนเดิม
“ อะ ” หืม? ความรู้สึกเย็นๆจ่ออยู่หน้าริมฝีปาก ผมมองไอศกรีมสีขาวนวลที่ดงฮยอนขยับช้อนจนชนปากผม คราวนี้วนิลาผมเลยยอมกินเข้าไป อีกคนก็เหมือนได้ใจทำท่าจะป้อนผมอีก
“ ผมกินเองได้ ไม่ใช่เด็ก ไม่ต้องป้อน! ” ผมยกมือห้ามอีกคน แล้วตักไอศกรีมเข้าปากด้วยตัวเอง
“ ไม่ใช่เด็กแน่นะ ” ยังไม่จบอีก - -; ยั๊วะแล้วนะว้อยยย
“ ก็บอกว่าโตแล้ว ความจำเสื่อมรึไง! ”
“ โตแล้ว? ”
“ เออ! ” ผมกระแทกเสียง
“ โตแล้วก็คงไม่ต้องมีพี่ชายหรอกเนอะ ”
“ เออ …หะ? ” อะไรนะ พี่ชาย?
“ งั้นโตแล้วมีแฟนได้ยัง ”
“ แฟน?? มี …มีได้ ”
“ … ” ไร้เสียงตอบรับ แล้วจะถามผมทำไมวะ
“ คิดว่าผมพี่เป็นไงบ้าง ” ดงฮยอนตักไอศกรีมเข้าปากแล้วเปลี่ยนเรื่อง พูดเรื่องอื่นก็ดีเหมือนกัน ._. ทำไมเหมือนปากมันจะยิ้มออกมาก็ไม่รู้
“ ก็ดีอะ ผมชอบสีแดง ” ผมพูดตามตรง ถ้าย้อมแบบเขาบ้างจะเป็นไงวะ แต่เขาขาวนี่ ทำแล้วมันดูดีอะ -3-
“ หรอ มันผิดระเบียบน่ะ ”
“ ก็ไม่เห็นเดือดร้อนอะไรนี่ ” หรือเดือดร้อน แต่ผมไม่รู้วะ = =
“ นั่นสิเนอะ พี่ก็ไว้สีนี้มานานแล้ว ”
“ ทำไมหรอ ’ ’? ” พูดแปลกๆนะ
“ เปล่า ”
“ แล้วเรื่องที่ว่าจะคุยน่ะ อะไร ” อยู่ดีๆสมองมันก็นึกขึ้นได้ ผมลืมได้ยังไงนะ กลีบปากผมเม้มลงเล็กน้อย
“ อ่า ไอศกรีมเหลือตั้งเยอะ รีบกินเถอะมินวู ” ดงฮยอนตักไอศกรีมเข้าปากคำโต นี่เขาเปลี่ยนเรื่องอีกแล้ว อะไรกันวะ - -;
ผมตัดสินใจตั้งใจกินของหวานตรงหน้าอย่างพยายาม หมายถึงรสมะนาวน่ะ ผมต้องตักผสมกับวนิลาไม่ก็ช็อกโกแลตเพราะมันเปรี้ยวเข็ดฟันจริงๆ แต่สตรอเบอร์รี่ขอบาย ไม่ไหวว่ะ คำเดียวก็แทบจะอ้วก =3=
พอคนหัวแดงเห็นอย่างนั้นก็ตักแต่สตรอเบอร์รี่จนมันหมด ผมอมยิ้มน้อยๆแล้วตักตรงที่เป็นวิปครีมกิน อร่อยเหาะ >< 55 กินไปก็นึกเรื่องนู้นเรื่องนี้ไป ไอศกรีมเก้าลูกตอนนี้พร่องลงไปจนเหลือแค่รสชาเขียวหนึ่งก้อนกับกาแฟอีกนิดหน่อย ไม่นานมันก็เหลือแค่รสชาเชียวขนาดพอดีคำ แล้วมันก็ถูกตักขึ้นมาโดยดงฮยอนคนหัวแดง โห โคตรเสียสละเลยว่ะ -*-
“ อยากกินหรอ ”
“ เปล่าซะหน่อย ” เปล่าไม่อยากกิน แต่มันคำสุดท้ายอะ -.-
“ จริงนะ ”
“ อือ! ” จะกินก็กินไปเซ่! จะล่อทำไม
“ ฮึฮึ เด็กน้อย เอ้า… ” ดงฮยอนยื่นช้อนมาทางผม อยากป้อนก็บอกมาเหอะ ทำเป็นท่ามาก ผมอ้าปากจะงับแต่อีกคนกลับดึงช้อนกลับแล้วเอาเข้าปากตัวเองเฉยเลย -0-!
จู่ๆมือหนาก็จับหน้าผมแล้วประกบปากลงมา สัมผัสหยุ่นจากริมฝีปากที่แนบกันในทันทีทำให้ผมสะดุ้ง ลิ้นหนาสอดเข้ามาพร้อมกับสิ่งเย็นๆที่รับรสได้ว่าเป็นรสชาติชาเขียว ‘ อื้มม… ’ ผมหลับตาพริ้มตอบรับสัมผัสรสไอศกรีมที่อีกคนหยิบยื่นให้ ลิ้นหนาซอกไซร้ในโพรงปากราวกับควานหาของหวาน ริมฝีปากล่างผมถูกดูดเม้มเบาๆก่อนอีกคนจะผละออกไป
ผมหลุบตาลงต่ำ นิ้วยกขึ้นมาสัมผัสปากที่เมื่อกี้โดนขโมยจูบ ...อีกแล้ว ที่สำคัญ เมื่อกี้มัน ! สมยอม ! ผมยอมให้เขาจูบ ??
เผาะ...
... อยู่ดีๆน้ำตาก็คลอขึ้นเบ้าตาแล้วไหลลงอย่างเร็วโดยที่ห้ามไม่ทัน ผมรีบปาดมันออกอย่างตกใจตัวเอง จู่ๆภาพนั้นมันก็วิ่งเข้ามาในหัว เหมือนตรงอกโดนกดลงหนักๆ ในใจลึกๆกำลังตะโกนคำถาม ทำไมต้องทำกับผมอย่างนี้ เขาจูบผมทำไม!!
“ พี่ไม่อยากเป็นแค่พี่ชาย นายคงจะรู้ว่ามันหมายความว่าอะไร ” ก็รู้แหละนะ แต่มันจะเชื่อได้ขนาดไหน เขากำลังจะบอกว่าอยากเป็นแฟนผม ทั้งๆที่เมื่อกลางวันนั่น...
“ แต่ฮยอง...กอดกับ! ”
“ พี่สาว ” พี่สาว... ! อ้าว... ผมรีบกลืนเสียงที่เริ่มจะสั่นลงคอ ผมเข้าใจผิดหรอเนี่ย ! รีบเอามือปิดหน้าด้วยความอับอายเลยครับ ก่อนจะยืดตัวตรง ตีสีหน้าให้กลับเป็นเหมือนเดิม แล้วเก๊กเชิดปากขึ้นหน่อยๆ
“ จริงอะ? ไม่ใช่กิ๊กร้อยแปดของฮยองหรอ ”
“ หึงล่ะสิ ” ดงฮยอนยิ้มอมขำ
“ ใครหึง ! มั่ว!! ” ผมถลึงตาใส่เขา หึยยย แอบหน้าแตกนะเนี่ย ผมก็แค่คาดการณ์ไปตามที่เห็นนี่หว่า ใครใช้ให้มากอดกันกลางโรงอาหารล่ะวะ
“ ปากหนัก ”
“ อะไร ไม่รู้เรื่อง ”
“ มินวู อย่าทำเหมือนวันนี้ไม่มีเมื่อวาน อย่าทำเหมือนระหว่างเราไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม ”
“ แล้วไงอะ ” ผมไม่รู้หรอกว่าเขาหมายถึงอะไร เถียงไปงั้นล่ะ แต่คำตอบของอีกคนทำเอาผมสะอึก
“ พี่เจ็บ ”
“ ... ”
“ พี่จริงจัง ” ดงฮยอนมองตาผมอย่างแน่วแน่ ใช่...เขาไม่ได้พูดเล่น
“...”
“ คบกับพี่นะ... ”
“ หา? ” O[ ]O
“ พี่จะรอคำตอบพรุ่งนี้ ”
“ หา? พรุ่งนี้? ”
“ ไวไปหรอ ”
“ คิดเองได้นี่ ”
“ แล้วนายคิดบ้างรึเปล่าล่ะ ว่าทำไมถึงยอมให้พี่... ” คนตรงหน้าเลียริมฝีปากนั่นพลางยิ้มหื่นๆ ก็หมายถึงที่จูบผมเมื่อกี้ไงล่ะ !
“ อ...ไอ้หื่น ”
“ ชอบล่ะสิ ” โรคจิตของแท้ =[ ]=
“ งั้นผมกลับล่ะ ” อยู่นี้นานๆ ทั้งหน้าทั้งหูได้ไหม้แน่ๆ
“ กลับก็ได้ ” ดงฮยอนลุกขึ้นมาดึงมือผมไปที่เคาท์เตอร์ เฮ้ย มืออะมือออ ผมมองหน้าเขา เมื่อเห็นอีกคนทำเนียนไม่รู้ไม่ชี้เลยกระตุกมือ...แต่มันไม่มีผลอะไรเลย!
“ พี่ไปส่ง ” นี่คือเหตุผลที่จับมือผมไว้สินะ
“ ปล่อยมือผมได้แล้ว ”
“ ทำไมไม่ทำร้ายพี่แล้ววิ่งออกไปเลยล่ะ แค่นี่น่ะหรอ ” ร่างสูงกระตุกมือผมเบาๆ มุมปากนั่นยกยิ้ม
“ มันทำให้พี่จับมือนายแน่นขึ้นเท่านั้นแหละมินวู ”
“ ฮึ่ย! ผมอยากกลับบ้านแล้ว =//= ” ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงเตะอัดไปแล้วมั้ง แต่ตอนนี้มัน ก็ไม่ได้ไม่อยากให้จับนี่ ...อุ่นดีด้วย ...แบบหมายความว่ารู้สึกดีสินะ
“ เสร็จแล้ว ไปกัน ” พออีกคนจ่ายเงินเสร็จก็จูงมือผมออกจากร้าน พอดีกับมีสายเข้าพอดี เป็นพี่ฮยอนซองที่โทรมา ผมหยุดเดิน ใช้มืออีกข้างที่ว่างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
“ ครับผมม ”
( อยู่ไหนเรา )
“ ก็ข้างโรงเรียนน่ะครับ ”
( ให้พี่ไปรับไหม ต้องขับรถผ่านบ้านเราพอดี )
“ อ.. ไม่ ไม่เป็นไรครับฮยอง ” ผมตอบเสียงรัว พลางเหล่มองคนข้างๆ ที่หยุดยืนตามผม
( เอ้า ทำไมล่ะ มีกิจกรรมหรอเรา )
“ คือ...แฟนผมจะไปส่งที่บ้านครับ ”
ผมพูดได้แค่นั้น ก็ตัดสายพี่ฮยอนซองไปแล้วรีบยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงทันที เพราะผมไม่อยากจะได้ยินคำถามอะไรทั้งนั้น สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วดึงมืออีกคนที่ยืนยิ้มให้เดินต่อ
“ น่ารักนะเรา ” ดงฮยอนก้าวเท้ายาวมาพูดใส่ข้างหูผมที่เดินก้มหน้างุดๆ
“ หุบปากไปเลย! ”
...ถ้าปล่อยให้ถึงวันพรุ่งนี้ ผมอาจจะทำเป็นไม่ยอมรับมันอีกก็ได้
ความคิดเห็น