คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตัวแสบที่น่ารัก
5
ตัวแสบที่น่ารัก
นักเรียนหญิงและชายในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนยืนเป็นกลุ่มอย่างหนาตา ความสนใจอยู่ที่บอร์ด
สี่เหลี่ยมตรงหน้า กระดาษโปสเตอร์ขนาดใหญ่เขียนถึงประเพณีของโรงเรียน ที่จะต้องจัดงานร่วมกับโรงเรียนในเครือ นั่นหมายถึงไม่ได้มีเฉพาะเด็กนักเรียนโรงเรียนเราเท่านั้น แต่จะรวมทั้งหมดสามโรงเรียนเข้าด้วยกัน กิจกรรมเรียงรายลงมาร่วมสิบอย่าง แต่ละอย่างนั้นเรียกความสนใจได้ไม่น้อย
ผมยืนมองโปสเตอร์นั้นด้วยความคิดหลากหลาย ก็คงน่าสนุกดีล่ะมั้ง (:
“ โหวตนักเรียนฮอตที่สุดในสามโรงเรียน ฉันว่าอันนี้น่าสนที่สุด ”
“ โรงเรียนเราจะมีใครได้ไหมนะ ”
“ ฉันว่าต้องได้สิยะ หล่อๆสวยๆเยอะไป ยิ่งฝาแฝดคู่นั้นน่ะเด่นสุดๆเลย ”
“ กรี๊ด จริงด้วยๆ ”
บทสนทนาของหญิงสาวเข้ามาในโสตประสาทรับรู้ทางหูของผม โนว มินวู ขอแอบหมั่นไส้ไอ้ฝาแฝดที่ว่านั่นเบาๆได้ไหมครับ -3- นักเรียนสาวคุยกันอย่างตื่นเต้นกับกิจกรรมนั้น มันน่าสนใจตรงไหน อันที่เขียนว่า KING นั้นน่าสนใจกว่าเยอะ แล้วถัดมาก็ยังมี QUEEN มันจะออกมาเป็นแบบไหนกันนะ อดอยากรู้ไม่ได้เลยแฮะ
‘ รับสมัครสต๊าฟ ’
สายตาผมสะดุดกับตัวอักษรสีดำหนา สต๊าฟ? ผมไล่สายตาอ่านคุณสมบัติที่กำหนด ต้องอยู่มัธยมปลาย มีความรับผิดชอบ มนุษย์สัมพันธ์ดี…ก็คงได้มั้ง สูงไม่ต่ำกว่าร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร -0-! ส่วนสูงก็ยังจะจำกัดด้วยหรอวะเนี่ย แม่งสมประกอบใช่ไหมคนคิดน่ะ ดีนะผมเกินร้อยเจ็ดสิบ - -; ผมอ่านจนครบหมดทุกข้อเท่าที่อ่านก็พอผ่านได้ สมัครดีไหมนะ
ขณะที่ผมกำลังชั่งใจคิดก็มีเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามากันเป็นกลุ่ม แล้วดูเหมือนจะเดินมาหาผมซะด้วยสิ
“ เฮ้ยๆ ดูซินั่นใคร ”
“ ไออิกู~ ไอ้เด็กวันนั้นที่ชนนายนี่แทบิน ”
“ หวัดดีน้องเตี้ย ” ไอ้หัวเกรียนแทบินโน้มตัวลงมายิ้มให้ผมพร้อมปล่อยคำว่าเตี้ยมากระแทกหน้าผมเต็มๆ - -* หาเรื่องจังไอ้นี่
“ ครับ พี่เกรียน ^^ ” พอผมตอกกลับแบบนี้เพื่อนมันก็ฮากันยกใหญ่ 55 เสียหน้าเลยสิไอ้หัวสะท้อนแสง
“ เงียบ! ” แทบินตะคอกจนเสียงหัวเราะนั้นหยุดไป แล้วหันหน้ากลับมามองผม “ อ้อ ดูไอ้นี่อยู่หรอ ” มันเลื่อนสายตาไปมองโปสเตอร์ข้างหลังผม
“ รู้แล้วก็ยังจะถามอีก ถามโง่ๆ ”
“ หึ ก็แค่อยากจะรู้ว่าอยากจะเป็นสต๊าฟด้วยหรอไง ”
“ จะสอดไปทำไม ”
“ ฉันเป็นคนคัดเลือกสต๊าฟ ถ้านายคิดจะสมัคร… ” แขนหนาๆเท้าลงบนบอร์ดก่อนจะเลื่อนสายตาลงมาที่อวัยวะใต้จมูกผม “ ฉันจะพิจารณาให้เป็นกรณีพิเศษเอามะ ”
“ แค่รู้ว่าต้องเจอหน้าแก ฉันก็หมดอารมณ์อยากจะสมัครแล้วเว้ย ” พูดจากใจจริงเลยไอ้เกรียนว่าฉัน “ ขยะแขยง ” ว่ะ
“ ตัวแค่นี้อย่าเก่งให้มันมากนักไอ้เตี้ย ”
“ เก่งพอจะทำให้แกของขึ้นได้เหมือนตอนนี้ล่ะกัน ” ผมกระตุกยิ้มให้มันไปทีนึง
“ โนว มินวู!! ” โอ้ย ก็ยืนอยู่ข้างหน้าจะตะโกนหาลูกตะกั่วที่ไหนกินฟะ
“ ควรจะประทับใจดีไหมที่แกเรียกซะเต็มยศเนี่ย ชเว แทบิน! ” ฮึ!
“ แก! ” มือสากยกขึ้นมาบีบคอผมดันไปติดบอร์ดอย่างหมดความอดทน ผมพยายามแกะมือนั่นออกแต่ก็ไม่เป็นผลเลย ปล่อยนะเว้ย!!
“ ไง ไม่ปากดีต่อแล้วหรอ ” มันแสยะยิ้ม ผมอยากจะด่าแต่แค่ให้หายใจผมยังจะเริ่มทำมันได้ลำบากเลย แม่งจะฆ่าผมจริงๆเรอะ ผมกลั้นหายใจรวบรวมพละกำลังแล้วยกขาขึ้นยันหน้าท้องมันออกอย่างแรง
“ แฮ่กๆๆ… ” อากาศภายนอกถูกหอบเข้าสู่ปอดด้วยความกระหายทันทีที่มือนั้นหลุดออกไป ร่างหนาที่ถอยออกไปจากแรงถีบก้าวเข้ามาบีบคางผมให้เงยหน้าเผชิญหน้ากับมัน
“ ทีนี้รู้รึยัง ว่านายทำอะไรฉันไม่ได้ ถ้าไม่อยากตายก็หยุดปากดีซะ ”
“ นายนั่นแหละ ถ้าไม่อยากตายก็ถอยออกไป ” ร่างใครบางคนแทรกเข้ามาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ สีเส้นผมนั่นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของเสียงคือโจ ยองมิน ไอ้โย่งมาช่วยผมแล้ว เท่ห์มากเพื่อน (- . -)d
“ เสือกอะไรด้วยวะไอ้หน้าตุ๊ด ”
“ แกว่าพี่ฉันหรอ หนังหน้าตัวเองมันดูดีนักรึไง ” ร่างสูงอีกคนเดินออกมาจากข้างหลังยองมิน ก่อนจะก้าวอย่างสุขุมมาดึงมืออีกคนออกจากใบหน้าผม “ แถมแกยังกล้ามาทำร้ายเพื่อนฉันอีกด้วย ”
“ ดูท่าแกคงจะไม่อยากอยู่อย่างสงบสุขนะ ” ยองมินเดินเข้ามายืนข้างๆน้องชายฝาแฝดประจันหน้ากับแทบิน
“ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก อย่าเอาตัวไปเกลือกกลิ้งกับพวก ‘หมาจรจัด’ เลย ” ผมเน้นคำแล้วมองหน้าอีกฝ่าย
ความจริงผมกำลังพยายามหยุดสงครามนะ เอ่อ จริงๆนะอย่ามองผมกันแบบนั้นสิ -3- ไม่อยากให้เรื่องถึงฝ่ายปกครองน่ะเพราะผมมันก็เป็นนักเรียนทุนด้วยสิ
“ จะบอกให้ปล่อยมันไปรึไง ” ยองมินถามเซ็งๆ
“ ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายปล่อย ” แทบินพูดพร้อมพรรคพวกของมันเดินมายืนล้อมเราสามคนไว้ ผมมองหน้าพวกมันอย่างหวั่นๆนี่มันก็ในโรงเรียนซะด้วย จะขยับยังไงมันก็กระทบเข้าตัวผมทั้งนั้น ถึงผมจะเคยกวนตีนคนด้วยคำพูดบ่อยแต่ก็ไม่เคยทำให้ประวัติเสีย เอาไงดี ข้างหลังก็เป็นบอร์ดจะหนีไปทางไหนได้ แต่เอ้ะ บอร์ดงั้นหรอ ใช่ที่มันเป็นกระดานติดเสาสองข้างแล้วมีช่องว่างครึ่งล่างใช่มะ พอคิดได้ผมก็เนียนทำหน้าหวั่นๆต่อไปก่อนจะ ...
“ อาจารย์!!!! ” ผมตะโกนเรียกพลางชะเง้อคอมองไปข้างหน้า พวกแทบินหันไปมองตามสายตาผมทันที ตามแผนล่ะ !
ผมกระตุกแขนอีกสองคนแล้วลอดช่องว่างใต้กระดานบอร์ดอย่างไว เราสามคนวิ่งหนีโดยที่ผมวิ่งช้ากว่าเพื่อน - -; ก็ขามันสั้นนี่! อีกฝ่ายก็เสือกวิ่งตามเรามาอย่างไม่ลดละ บ้าฉิบ! เหนื่อยแล้วนะเว้ย
“ แยกกันคนละทาง ” กวังมินบอกเสียงดัง ผมพยักหน้าก่อนเราสามคนจะหนีไปคนล่ะทิศ ขาผมวิ่งไปยังอาคารขวามือพลางมองไปข้างหลังว่าใครตามผมมาบ้าง
“ Shit!! ” ตัวอันตรายเลยไอ้ที่ไล่ผมอยู่เนี่ย ชเว แทบิน ไงล่ะ ผมวิ่งแทรกเข้าฝูงชนก่อนจะเลี่ยงเข้ามาที่ห้องน้ำ ปิดประตูล็อกกลอนด้วยความรวดเร็ว ไม่นานเสียงมันก็ดังขึ้น แทบินตะโกนหาผมลั่นห้องน้ำ จะวิ่งทันอะไรขนาดนั้น !
“ แกอยู่ในนี้ใช่ไหม ออกมา!! ” เรื่องอะไรจะออกให้โง่ล่ะ จะบ้าหรอไอ้ฟายยย ตะโกนให้ปากแหกไปเลย! ;P
“ ติ๊ดๆๆ ” ฉิบ! เสียงข้อความมันมาดังอะไรตอนนี้วะ ผมเปิดโทรศัพท์ดูข้อความ กวังมินส่งมางั้นหรอ … ‘ ทางนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว นายอยู่ไหน? ’
หา? ไวไปไหม โจ กวังมิน -[ ]-!! ไอ้โย่งนั่นมันรอดได้ไงวะ ??
เหอๆๆ...ย้อนกลับมาสถานการณ์เดิม (ฟิ้วววววววว)
“ ปังๆๆๆ!!! ฉันรู้ว่าแกอยู่ในนี้ ” เสียงทุบประตูห้องน้ำดังขึ้น ผมสะดุ้งในขณะที่นิ้วกำลังจะกดพิมพ์ข้อความตอบอีกคน พลันสายตามองกลอนประตูที่มันไม่สมประกอบซักเท่าไหร่แถมขึ้นสนิมอีกต่างหาก แม่ง! ทำไมซวยงี้วะ ผมตัดสินใจเก็บโทรศัพท์แล้วยืนดันประตูเอาไว้ หัวใจกำลังเต้นรัวด้วยความลุ้นระทึก พระเจ้าช่วยผมที !
“ ปังๆๆ!!! บอกให้ออกมาไง ยังไงแกก็ไม่รอดหรอกไอ้เด็กเมื่อวานซืน ”
“ เออ! เดี๋ยวฉันจะรอดให้แกดู !! ” เฮ้ยยย ผมเอามือปิดปากทันที หลุดความคิดดังเกินไปได้ไงวะ ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆเลยไอ้มินวู !
“ ไอ้เด็กเวร ถ้าไม่ออกฉันจะพังประตูแล้วนะเว้ย ปัง!!! ” แรงจากประตูกระแทกหลังผมทันทีโดยไม่รอให้ตอบ อูยย!! มันเจ็บนะเว้ยไอ้เกรียนถึก! ยังดีที่กลอนประตูยังไม่หลุดไปไหน อย่าหลุดเชียวนะโว้ยยไม่อยากเสียค่าซ่อมประตู เอ้ย! ไม่อยากโดนกระทืบตอนนี้ TT
รอดเว้ย ต้องรอด ต้องรอด ... ผมภาวนาในใจ พลางส่งกระแสจิต(??)ให้ใครก็ได้เอาไอ้ตัวบิ๊กบึ้มหน้าสังกะสีนี่ออกไปจากที่นี่ที ว๊ากกกก !! อย่าพังนะเฮ้ย ประตู ผมรักคุณนะ อย่าทิ้งผมไป ...ไม่ใช่ล่ะ บ้าไปกันใหญ่ ฮึ้ย! คนอย่างมินวู จะกลัวอะไรก็แค่ สูง ใหญ่ หนา ล้ำ เกรียน !! (ไอ้ภาพพจน์ข้างบนอย่าไปจำเลยครับ)
“ แทบิน ทำอะไรวะ ” เสียงใครอีกคนดังขึ้น เขาคือผู้ช่วยชีวิตผมใช่ไหม เฮ้ยย กระแสจิตผมได้ผลว่ะ ! -..-
ไม่รู้ว่าใครที่เข้ามา แต่ว่า...เอาไอ้หัวเกรียนนี่ออกไปทีดิ -3- ผมแนบหูกับประตูเพื่อฟังเหตุการณ์ข้างนอก ก่อนจะเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาเพราะนึกได้ว่ายังไม่ได้ส่งข้อความตอบกวังมินมันเลย
“ กำลังจะเคลียร์ พอดีว่ามีเรื่องกับคนข้างใน ปัง! ” โอ้ย! กระทบหูผมอย่างจังเลยครับ ไอ้บ้า ทุบมาได้ ผมกัดปากพลางมองค้อนเหมือนกับจะทะลุประตูไปได้งั้นแหละ ที่จริงมันก็คือไม่ - -; จากนั้นก็แนบหูกับประตูเหมือนเดิม
“ หรอ พอดีว่าประธานนักเรียนเรียกพวกแกไปประชุม ”
“ ตอนไหน ”
“ อีกห้านาที แต่ถ้าแกจะไปเลต ก็คิดเองแล้วกันว่ายัยนั่นจะทำอะไร ”
“ บ้าเอ้ย! ฝากไว้ก่อนเถอะ ” พอได้ยินอย่างนั้นผมก็เลิกแนบหูฟัง เหมือนโชคดีที่ผมออกห่างจากประตู เพราะไอ้เกรียนมันดันเตะส่งท้ายให้อีกที - -* แม่ง ผมขอแช่งให้ประตูบานนี้แค้น(?)มัน !!
เสียงฝีเท้าคนเดินออกจากห้องน้ำไปทำให้ผมค่อยๆเปิดประตูแง้มออก ก่อนจะต้องเจอร่างสูงยืนกอดอกมองผมอยู่ เฮ้ยย!! oO ไม่ได้ออกไปพร้อมกับไอ้เกรียนนั่นหรอกเรอะ
“ ไอ้ตัวแสบ ”
“ ดงฮยอน…. ”
ผมล่อกแล่กมองซ้ายมองขวาระแวงว่าคนข้างหน้ามันจะจับผมไปให้ไอ้แทบินรึเปล่าน่ะสิ แล้วมือหนาก็หยุดการกระทำของผมโดยการแปะฝ่ามือลงมาบนหัว วูบหนึ่งความคิดผมมันหยุดนิ่ง เหมือนมีเสียงลอยเขามาให้หัวว่า ‘ ไม่เป็นไรนะ ’ ก็แค่…รู้สึกแบบนั้นน่ะ แต่ว่า...มันอาจจะกระชากหัวผมไว้แล้วเรียกไอ้บินๆ เอ้ย! แทบินมันกลับมากระทืบแล้วรุมโทรมจับผมฆ่าหมกห้องน้ำก็ได้ (ฮาร์ดคอมาก) แม่งยิ่งโรคจิตกันอยู่
“ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก ” ดงฮยอนลูบหัวผมน้อยๆ อย่างกับรู้ทันความคิดผม เฮอะ ทำเหมือนผมเป็นเด็กไปได้ แต่แปลกที่ผมไม่ว่าเขาซักคำ อาจเป็นเพราะมันไม่เหมือนทุกครั้งที่เราเจอกัน ปกติคนที่ทำแบบนี้ก็มีแต่พี่ฮยอนซองเท่านั้น หัวใจผมมันโล่งอย่างประหลาด มันเกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย!
“ โดนฟาดหัวมารึไงถึงได้มาทำดีด้วย ” แต่ยังไง ผมก็ยังเป็นผมนั่นแหละ ถึงแม้เสียงมันจะอ่อนลงหน่อยก็เถอะ -3-
“ เปล่า แล้วไม่ชอบแบบนี้หรอ ” ถามแบบนี้จะให้ตอบยังไงเล่า ._.
“ ก็…ดี แต่ จะดีกว่านี้ถ้าไม่ทำเหมือนผมเป็นเด็กแบบนี้น่ะ ” ผมจับมืออีกคนลงจากหัว
“ พูดแทนตัวเองดีๆก็เป็นนี่เรา ” มือหนาพลิกมาจับมือผมไว้แทน
“ อะไรเนี่ย -0- ”
“ ปะ จะพาไปส่งที่ห้อง ” ไม่ทันให้ได้ค้าน ดงฮยอนก็ดึงมือผมให้เดินตามออกไปทันที แล้วทำไมต้องจับมือด้วยเล่า เขาทำเหมือนผมเป็นเด็กอีกแล้วนะ
“ เดินเองได้น่า แล้วแขนน่ะหายแล้วรึไง ” ผมมองที่ต้นแขนอีกคน วันนั้นโดนฟันไปนี่
“ หายแล้ว พี่เลยทำงี้ได้ไง (: ” คนบ้า! มีอะไรน่ายิ้ม ลวมลามมือผมมากกว่าน่ะสิ
“ แทนตัวเองว่าพี่ เท่ห์ตายแหละ ”
“ แต่นายแทนตัวเองว่าผม น่ารักดีนะ ” เอ่อ…ต่อไม่ถูกเว้ย! น่ารักบ้าบออะไรกัน -/- ผมเงียบเสียงแล้วเดินตามอีกคนแต่โดยดี ชิ! ยอมเฉพาะตอนนี้หรอก ถ้ากวนประสาทเมื่อไหร่จัดหนักแน่
เดินไปตาก็แอบลอบมองใบหน้าขาวๆของคนตัวสูง มองดีๆก็หล่อดีอยู่หรอก หล่อแบบหื่นๆน่ะ 555 พอมองมือที่จับมือผมไว้อยู่ โห สีผิวเขาจะขาวไปไหนเนี่ย กินหลอดไฟหรืออะไรเข้าไปวะนั่น
“ แอบนินทาอะไรพี่รึเปล่าเนี่ย ถึงห้องแล้วมินวู ” ผมเงยหน้ามองอีกคนก่อนจะหันไปมองห้องตัวเองแล้วกลับมามองที่มืออีกที
“ ปล่อยได้ยัง ”
“ พูดเพราะๆสิครับ ” โอ้ยย เรื่องมากว่ะ - -* ผมกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ ดูเหมือนอีกคนจะไม่ยอมง่ายๆเลย…ก็ได้วะ
“ ปล่อยมือผมด้วยครับ…รุ่นพี่ ” เสียฟอร์มชะมัด ไอ้มินวูเอ้ยยย
“ ฮิฮิ เข้าห้องได้แล้วไป ” ดงฮยอนปล่อยมือผมก่อนจะมาขยี้หัวแทน ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ ผมปัดมืออีกคนให้เส้นผมเป็นอิสระแล้วสะบัดหัวจัดทรงให้หล่อดังเดิม ตามองอีกคนเคืองๆ ยืนยิ้มอะไรนักหนาก็ไม่รู้ - -+
“ ไอ้หน้าหื่น ;P ” ผมแลบลิ้นใส่อีกคนแล้วรีบโกยเข้าห้องทันที
นั่งพักหายใจได้ซักพัก ก็นึกได้ว่าลืมไอ้คู่แฝดไปซะสนิท มือคว้าโทรศัพท์กดโทรออกหาเบอร์กวังมินที่ส่งข้อความมาล่าสุด
( ยอโบเซโย รอดแล้วใช่ไหม ) น้ำเสียงดูชิลมากกก สนใจเพื่อนนายซักหน่อยไหมฮะ
“ เออ อยู่ไหนกันเนี่ย ”
( โรงอาหาร กินขนมอยู่ มาดิ )
“ ไม่ล่ะ จะหมดเวลาแล้ว ” ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู อีกไม่กี่นาทีเอง
“ พวกนายนั่นแหละขึ้นมาได้แล้ว ”
( อือ เดี๋ยวขึ้นไป เอาไรไหม )
“ ขอน้ำซักขวด เหนื่อยว่ะ ”
( โอเคได้ ตู๊ด…) จะรีบตัดสายไปไหนวะ ไอ้นี่นิ - -;
ไม่นานคู่แฝดทองดำก็เดินเข้ามาพร้อมเสบียงอาหารเต็มมือและปาก =__= นี่กะจะกินกันถึงคาบไหนเนี่ย
“ อ่ะนี่ของนาย ” กวังมินวางขวดน้ำเปล่าขนาดใหญ่บนโต๊ะผม นี่เอามาประชดเปล่าวะ
“ ฟรีป้ะ?? ”
“ ออกหัวฟรี ออกก้อยจ่ายสองเท่า โอเค๊ ” กวังมินโยนเหรียญขึ้นทันทีที่พูดจบ ไม่ให้ฉันตอบโอเคก่อนซักหน่อยหรอไอ้โย่ง
“ หัว…วันนี้นายโชคดีผิดปกตินะ ” กวังมินเลิกคิ้วถาม นั่นสินะ ปกติผมจะแพ้ถ้าให้พนัน แล้ววันนี้…ก็โชคดีอย่างที่มันบอกจริงๆน่ะแหละ
“ แล้วนายรอดมาได้ยังไงวะเตี้ย ” ยองมินลากเก้าอี้มานั่งกับโต๊ะผม กวังมินเลยลากมานั่งบ้าง ตั้งวงสนทนากันเลยทีเดียว โต๊ะผมมันติดหน้าต่างครับ ข้างหน้ากวังมิน ข้างๆก็ยองมิน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเล่าอะไรออกไป เสียงกริ่งหมดเวลาก็ดังซะก่อน
“ เอาไว้ก่อนนะเพื่อน ” ผมยกมือแทนคำว่าโทษที ก่อนที่ฝาแฝดจะสลายตัวย้ายก้นพร้อมเก้าอี้ไปนั่งที่ของตัวเอง ผมรีบเปิดขวดน้ำแล้วดื่มอย่างทุลักลุเล แม่ง! ใครให้เอาขวดใหญ่มาเนี่ย หลอดก็ไม่มี ซึ้งว่ะครับเพื่อน !
หัวข้อของคาบโฮมรูมวันนี้ก็ไม่พ้นเรื่องในโปสเตอร์เมื่อเช้า อาจารย์แจงแจกรายละเอียดความเป็นมาของประเพณีและหน้าที่รวมทั้งกิจกรรมในงาน
“ โรงเรียนที่อยู่ในเครือเราอีกสองโรงเรียนจะมีการแลกเปลี่ยนนักเรียนกับโรงเรียนเรา โดยตัวแทนที่ถูกเลือกไว้แล้ว ส่วนสต๊าฟจะมีการเจาะจงชื่อมาโดยเฉพาะส่วนคนที่อยากจะเป็นก็ไปสมัครเอาได้ที่ห้องแนะแนวตอนเย็นนะจ้ะ มีอะไรสงสัยไหม ”
“ อาจารย์คะ รายชื่อค่ะ ” หญิงสาวน่าตาน่ารักเดินเข้ามายื่นซองกระดาษสีขาวให้กับหญิงชรา เอ่อ อาจารย์นั่นแหละครับ =w= ถ้าผมจำหน้าเธอไม่ผิด นี่มันประธานนักเรียนนี่นา น่ารักว่ะ -.,-
“ นักเรียน ฟังนะ นี่คือรายชื่อคนที่ได้ไปแลกเปลี่ยน… ”อาจารย์หยุดรอให้เสียงในห้องเงียบลง “ จอง ซูจอง ห้อง B กับ โจ ยองมิน ห้อง A ”
ผมกับกวังมินหันไปมองคนหัวทองพร้อมกัน แฝดถึงคราวแยกจากแล้วหรอเนี่ย น่าสงสารจังเลยเพื่อนรัก 55
“ ส่วนสต๊าฟ ห้องเราที่มีชื่อก็ … โนว มินวู เสร็จจากนี่แล้วออกไปพร้อมกับประธานนักเรียนเลยนะ เธอด้วยนะยองมิน ” -0-! ไหงมีชื่อผมแค่คนเดียวล่ะ ตอนนี้ผมชักจะรู้สึกสงสารตัวเองแล้วสิ ใครกันที่ยื่นชื่อผมให้เป็นสต๊าฟ งั้นก็ต้องเจอไอ้แทบินอะดิ ตายๆๆโนว มินวู TT
ผมกับยองมินเดินออกมาจากห้องพร้อมประธานนักเรียน ยิ่งมองเธอยิ่งน่ารักจริงๆนะ ว่าแต่เดินมาได้ซักพักแล้ว เมื่อไหร่จะถึงซักทีไอ้ห้องแนะแนวเนี่ย ทำไมมันห่างไกลจากฝูงนักเรียนจัง แบบว่ามันอยู่ชั้นเกือบบนสุดที่ไม่มีห้องเรียนและห้องพักครูอยู่เลย
ประตูห้องแนะแนวถูกเปิดออก ภายในห้องมีพวกคณะกรรมการนักเรียนและรองประธานนั่งรออยู่ก่อนแล้ว จะทำบรรยากาศให้มันอึดอัดทำไมวะ - -;
“ หมอนั่นไปไหน ” ประธานสาวถามหาใครบางคน
“ ไปรับเด็กห้องอื่น ”
“ นายสองคนนั่งก่อนสิ เดี๋ยวรอคนอื่นแป๊บนึงนะจ้ะ ^^ ” ผมกับยองมินเดินไปนั่งที่เก้าอี้ว่างตามที่เธอบอก ยิ้มน่ารักให้ด้วย แต่เหมือนมีรังสีฆ่าฟันมันแผ่มาหาผมนะ ผมหันไปมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเยื้องกับผม นี่มันไอ้เกรียนแทบินนี่หว่า อยู่ในห้องนี่ด้วยหรอเนี่ย!!
พอหันไปมองยองมิน หมอนี่ก็จ้องไปที่เดียวกับผมเลย ผมกลับไปมองแทบินที่แทบจะกลืนหัวผมถ้ามันทำได้ มือหนายกขึ้นมาทำท่าปาดคอเป็นเชิงบอกว่าผมตายแน่ ท่าทางมันจะแค้นผมจริง อ๊ากกก!! จะรอดไหมเนี่ยผม TT
ความคิดเห็น