คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บังเอิญ
4
บังเอิญ
Oh ma boy Oh ma boy baby~
‘ ครืดดดดด ’
เสียงเรียกเข้าเพลง Ma boy ของวง Sistar 19 ดังขึ้น แรงสั่นจากโทรศัพท์ทำให้ผมคว้ามันมาเปิดรับด้วยความงัวเงีย คนมันง่วงเว้ย นี่มันกี่โมงกี่ยามเนี่ย วันนี้มันวันเสาร์ไม่ใช่เรอะ
“ ยอบอเซโย นั่นใคร ”
( โอป้า นี่มินอา…มินอาเอง ) เสียงต้นสายดูตื่นตระหนกแปลกๆ ผมยันตัวขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน
“ เป็นอะไรรึเปล่ามินอา ”
( มีคนบาดเจ็บเพราะช่วยมินอา โอป้า!ฉันจะทำไงดี เลือดไหลไม่หยุดเลย ) มินอาพูดรัวๆจนผมจับใจความแทบไม่ทัน
“ ตอนนี้อยู่ไหน?! ”
ผมวิ่งออกมาจากบ้านทันทีหลังวางโทรศัพท์ เสียงมินอาดูเหมือนกำลังกลัว เป็นอะไรรึเปล่านะ ใครมันกล้าทำร้ายเธอพี่เล่นมันไม่เลี้ยงแน่ รอหน่อยนะมินอา
“ โอป้า!! ”
“ มินอา!! ” ผมหันไปตามเสียงเรียกทันที เสียงน้องสาวผม ผมจำได้ดี ตอนนี้มินอากำลังนั่งประคองใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง มือของเธอเลอะน้ำขุ่นสีแดงเต็มไปหมด “ เกิดอะไรขึ้น ”
“ เขาโดนฟันที่แขน ” ผมมองแขนของผู้ชายที่นอนสลบไป มันถูกพันด้วยผ้าเช็ดหน้าสีชมพูของมินอา ดูเหมือนน้องผมจะพอตั้งสติได้ถึงพันแผลเอาไว้ เก่งมากมินอา… ผมลูบหัวเธอน้อยๆ ก่อนจะมองหน้าผู้ชายคนนี้ให้ชัด
“ คิม…ดงฮยอน? ”
“ โอป้ารู้จักหรอ ”
“ คงงั้นมั้ง แผลไม่หนักมาก พาไปที่บ้านแล้วกัน ”
“ อือ แบกไหวหรอ ”
“ แล้วเธอจะแบกรึไง เร็วๆน่า ” ผมเร่งให้มินอาพยุงอีกคนขึ้นหลังผม แม่งคนอะไรตัวโคตรหนักเลย
ระหว่างทางกลับ มินอาเล่าว่ามีพวกนักเลงขี้หลีมาชวนเธอไปเที่ยวด้วยเลยเกิดเรื่อง แล้วไอ้คนบนหลังผมก็เขาไปช่วยเธอจนเผลอโดนมีดฟัน มินอาแกล้งตะโกนเรียกตำรวจ แล้วทำเป็นโทรหาตำรวจทั้งๆที่ความจริงยัยนี่โทรหาผม
“ แต่เขาเก่งมากนะ สี่รุมหนึ่งเลยนะโอป้า ”
“ เออๆ พอ ” ผมห้ามมินอาที่กำลังชมไอ้หัวแดงที่ทำตัวเป็นพระเอกขี่ม้าขาวช่วยคนอื่น แหวะจะอ้วก ถ้าเก่งจริงไม่เป็นอย่างงี้หรอก ว่าแต่สภาพผมเหอะ วิ่งออกไปทั้งๆชุดนอนแล้วกลับมาพบความจริงว่านี่มันเกือบจะเที่ยงแล้ว แถมยังแบกไอ้คนบนหลังนี่ได้ทุลักทุเลมาก อายคนมากครับ - -^
ร่างหนาถูกปล่อยลงโซฟาอย่างไม่สนใจว่าเจ้าตัวจะเจ็บรึเปล่า ตัวหนักอย่างกะหมีควาย กินอะไรเข้าไปวะเนี่ย มินอาไปหากะละมังกับผ้ามาเช็ดเลือด เสื้อผมก็เปื้อนไปด้วยเลย ผมมองคนที่สลบไม่รู้เรื่องรู้ราว เอาไปทิ้งไว้กองขยะจะรู้ตัวไหมเนี่ย -..-
“ เฮ้ย นี่นายซ้อมมันหรอ ” ยองมินเดินลงมาจากชั้นสอง ผมให้มินอาไปตามมันมาเองแหละ ตื่นสายยิ่งกว่าผมอีกมัน ขนาดอยู่บ้านคนอื่นนะเนี่ย
“ เป็นงั้นได้ก็ดีดิ ” คนยิ่งหมั่นไส้แม่งอยู่
“ หมายความว่า? ”
“ เออน่า ช่างมันเหอะ อยากรู้ไรไปถามมินอาเอา ” ผมตัดรำคาญ แบบว่าขี้เกียจเล่า -.-
“ แล้วเอาไง ”
“ ก็รอฟื้น แล้วก็ไล่ๆกลับบ้านไป ” ผมมองศพ เอ้ย! คนบนโซฟาด้วยสายตาที่เกือบจะสงสาร คิดว่าเท่ห์นักหรอไง ปากก็แตก ตาก็ช้ำ เรียกได้ว่าอ่วมเลยล่ะ สภาพแบบนี้มันน่า…
‘ แชะ ’
ผมคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง(ชุดนอน)ขึ้นมากดบันทึกภาพคนตรงหน้าเก็บไว้ มันอาจจะเอาไว้ทำอะไรสนุกๆได้ (:
“ ถ่ายทำไมน่ะ ”
“ เผื่อไว้ใช้ประโยชน์ไง ^^” ผมส่งยิ้มโชว์ฟันให้ยองมิน
“ อี๋~ มีแต่ขี้ฟัน ไปอาบน้ำไป๊ ”
“ อาบกับพี่ไหมจ้ะน้อง -.,- ”
“ ทะลึ่งแล้วไอ้เตี้ย ” เอิ่ม สงสัยผมจะออสโมซิสความหื่นมาจากใครซักคนรึเปล่า 555 ก็แค่แกล้งยองมินเล่น สนุกดี ฮ่าๆๆ
“ นี่ เสียงดังตรงนี้ได้ไงพี่มินวู คนเจ็บนอนอยู่นะ ” มินอาเดินมาดุผม ทำไมดุผมคนเดียววะ แล้วไอ้ยองมินล่ะ ไอ้น้องลำเอียง -*-
“ เออๆ ดูแลพ่ออัศวินของแกไปเถอะ! ”
[ Kim Donghyun talk ]
ผมค่อยเปิดเปลือกตาขึ้นพร้อมความรู้สึกที่เหมือนกับมีอะไรหนักๆอยู่ที่หน้าผาก ต้นแขนเจ็บแปล๊บๆจนต้องนิ่วหน้า อ๋อ ผมโดนมีดฟันนี่นะ ผมค่อยยันตัวขึ้นนั่งมองไปรอบๆ บ้านคน? ผมนึกว่าจะอยู่ที่โรงพยาบาลซะอีก
“ รู้สึกตัวแล้วหรอคะ ” ร่างเด็กผู้หญิงที่อายุน่าจะน้อยกว่าผมเดินเข้ามาหยิบผ้าบนหน้าผากผมออกแล้วแตะหลังมือสลับฝ่ามือนุ่มลงเบาๆ คนที่ผมช่วยไว้นี่เอง เธอมีใบหน้าที่น่ารักคล้ายกับใครบางคน รูปจมูกที่น่าอิจฉานี่ เหมือนกับคนๆนั้นเลย
“ ฉันหลับไปนานเท่าไหร่ ” ผมมองโซฟาที่รองรับตัวผมอยู่ แล้วเธอพาผมมาที่นี่ได้ยังไงกันนะ
“ ไม่นานหรอกค่ะ สามสี่ชั่วโมงเอง อ้อ พี่ชายฉันพาคุณมาน่ะ แต่ฉันเป็นคนปฐมพยายาลให้นะ ” ประโยคที่เหมือนรู้ทันคำถามในความคิดผมถูกปิดด้วยรอยยิ้ม …เหมือนจริงๆ ว่าแต่เมื่อกี้เธอบอกว่าพี่ชายงั้นหรอ
“ พี่ชาย? ” ถ้าหน้าเธอคล้ายกันขนาดนี้ บางทีมันอาจจะบังเอิญ เป็นคนๆนั้นก็ได้
“ ใช่คะ แต่ตอนนี้เขาเล่นเกมอยู่กับเพื่อนข้างบนน่ะ ”
“ อ่า ขอบใจเธอนะ เอ่อ …”
“ มินอาคะ ฉันสิต้องขอบคุณคุณที่ช่วยฉันไว้ ” เหมือนหัวใจผมกระตุกไปวูบหนึ่ง
“ มินอา? ” ชื่อเธอยังคล้ายกับเจ้านั่นเลย มินอา…มินวู ทำไมผมถึงเอาแต่คิดอะไรๆก็เป็นมินวูไปหมดเลยนะ
“ ค่ะ มินอา คุณชื่อดงฮยอนใช่ไหม? ” หืม? ผมขมวดคิ้วมองร่างบาง เธอรู้ชื่อผมได้ยังไง
“ ฉันเห็นพี่ชายเขาเรียกคุณอย่างงั้น ”
“ ฉันขอไปหาพี่ชายเธอได้ไหม ” ผมลุกขึ้นพรึ่บ มันชักจะเข้าข่ายเรื่องบังเอิญมากไปแล้วล่ะ
“ อ่อค่ะ ตามมาเลยค่ะ ” ผมเดินตามมินอาขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน เธอพามาหยุดที่หน้าประตูไม้สีครีมก่อนจะเคาะเรียกคนข้างในให้เปิดประตู
“ มีอะไรมินอา ” ผมมองคนที่เปิดประตูด้วยความอึ้งในใจ มินวู…เป็นนายจริงๆด้วย ร่างเล็กมองหน้าผมสายตาบ่งบอกความไม่พอใจ
“ จะพามันขึ้นมาทำไมเนี่ย ”
“ ก็เขาอยากเห็นโอป้า พี่ยองมินล่ะ ” มินอาชะเง้อคอมองเข้าไปในห้อง
“ โอป้าอยู่นี่มินอา ” เสียงของชายอีกคนดังขึ้นจากในห้อง
หญิงสาวเดินเข้าไปหาเจ้าของเส้นผมสีทอง โจ ยองมิน แฝดคนพี่ของกวังมิน ทำไมถึงมาอยู่ในห้องมินวูได้วะ
“ เดี๋ยวมินอาลงไปทำกับข้าวก่อนนะ คุยกันดีๆล่ะโอป้า ” ประโยคแรกเธอพูดกับยองมิน แต่ประโยคหลังนี่พูดกับมินวู ดูเธอจะใส่ใจเป็นรายบุคคลนะ 55 แล้วร่างน้อยๆก็เดินออกไป ผมยังคงมองมินวูกับยองมินอย่างสงสัย
“ จะเสือกอะไรอีก ” คนตัวเล็กพูดออกมาแบบไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น ปากยังดีเหมือนเดิมนะ
“ ทำไมพูดอย่างนี้กับคนที่ช่วยน้องสาวนายล่ะครับน้องมินวู ”
“ ฉันก็อุตส่าห์สละตัวแบกนายมานี่เหมือนกันแหละ ”
“ น่าดีใจจัง ”
“ ดีใจบ้าอะไร ตัวหนักอย่างกับหมาทับกับสิบตัว ”
“ ปากอย่างนี้อยากโดนอีกหรอไงครับ ” ผมเหลือบมองริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของคนตรงหน้า เห็นแล้วมันน่าจูบชะมัด ไอ้ตัวแสบ
“ ไอ้...! ”
“ อะไรกันหรอเตี้ย ”
คนในห้องเดินมาใกล้คนตัวเตี้ยกว่า แขนสองข้างโอบรอบเอวมินวูก่อนจะเงยหน้ามองผมด้วยสายตาที่ราวกับจะบอกว่าตัวเองเหนือกว่า แล้วทำไมมินวูไม่โกรธที่มันเรียกเตี้ยวะ ?!
“ ยองมิน ” มินวูเอ่ยชื่อคนที่อยู่ดีๆก็ครอบครองเอวเขาเอาไว้ ผมมองแขนยองมินด้วยไฟที่ลุกโชนในดวงตา มันมีสิทธิ์อะไรมากอดมินวู! แถมเจ้าของร่างยังไม่ขัดขืนซักนิด!!
“ น้องชายนายน่ะ จะไม่ไปดูแลหน่อยหรอยองมิน ” ผมแกล้งพูดจุดประกายให้อีกคนรู้สึกเดือด เห็นหน้าคนหนึ่งก็นึกถึงอีกคนได้ทันทีเลยล่ะ
“ ไอ้เลว แกทำอะไรน้องฉัน ” ได้ผล ยองมินปล่อยแขนจากเอวมินวูแล้วก้าวมากระชากคอเสื้อผมทันที หน้าหวานๆนั่นขัดกับการกระทำโดยสิ้นเชิง เหอะ หวงน้องจริงๆ ทั้งที่น้องนายมันเข้ามาหาฉันเองนะยองมิน
“ ใจเย็นๆสิ น้องนายไม่ได้น่าพิศวาทขนาดนั้น ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าผม “ แต่ถ้าเพื่อนนายน่ะ ไม่แน่”
“ ไอ้บ้า โรคจิตไม่เลิก!!! ”
พลั่ก!!!
อั่ก!! ผมล้มลงไปกับพื้น หลังกระแทกกับฝาผนังจากแรงถีบของมินวู ตัวเล็กแต่แรงเยอะจริงนะ คราวที่แล้วก็ต่อยผมจนหน้าเซ เห็นน่ารักๆอย่างนี้ก็เถื่อนเบาๆนะเด็กคนนี้ - -‘ ไอ้คนร่างเล็กก็แท็กมือกับยองมินอย่างชอบใจ แสบนักนะมินวูอย่าให้ถึงทีฉันบ้างล่ะ จะเอาให้ขยับไม่ได้เลย -..- แต่ทว่า ณ ตอนนี้พอมินวูเห็นผมยกยิ้มมุมปากเท่านั้นล่ะ
“ มินอา ส่งแขก!! ”
ผมออกมาจากบ้านของเจ้าของรอยเท้าที่สะโพก โดยมีมินอามาส่ง ยังดีที่เธอใจดีไม่เหมือนพี่ชายของเธอที่ใจร้ายชะมัด -*- ตอนที่ขึ้นมาเห็นผมนั่งกับพื้นเธอตกใจนิดหน่อยก่อนจะดุมินวู เป็นคู่พี่น้องที่รักดีนะ อยากจะถามจังว่าอยากได้พี่เขยแบบพี่ไหมครับมินอา -..- 55
“ กลับบ้านปลอดภัยนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ” เธอโค้งให้พร้อมรอยยิ้ม ยิ้มเก่งทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ แต่คนพี่เวลาอยู่กับผมเนี่ย ยิ้มให้น้อยจริงๆ TT
“ คราวหลังก็ระวังตัวด้วยล่ะสาวน้อย ^^ ” ผมส่งยิ้มกลับให้ก่อนจะเดินไปโบกแท็กซี่กลับบ้าน อย่างน้อยวันนี้ก็ได้เห็นหน้าหมอนั่นนะ รู้จักบ้านแล้วด้วย ไหนจะน้องสาวอีก เจ็บตัวแต่ก็คุ้มแฮะ (:
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม นึกถึงใบหน้าหวานที่ติดตาตั้งแต่ครั้งแรกที่สายตาได้สัมผัส มันแทบหายใจติดขัด ผมอยากจะเจอหน้าหมอนั่นบ่อยๆ อยู่ด้วยกันนานๆแม้ว่าคำพูดคำจาของมินวูจะดูก้าวร้าว แต่นั่นคือเสน่ห์ที่ทำให้ผมต้องเก็บเอามายิ้มอย่างอดไม่ได้ ไอ้ตัวแสบเอ้ย
ไม่เคยเจอใครที่ปากเก่งกับผมได้ขนาดนี้ ไหนจะดวงตาใส จมูกเป็นสัน ริมฝีปากหวานนุ่มที่ประกอบในโครงหน้านั่นอีก มันยากที่จะลืมจริงๆ ฉันจะทำยังไงให้นายเป็นของฉันดีนะ มินวู… ตอนนี้ฉันกำลังพยายาม พยายามที่จะเข้าหานายทีละน้อย แต่ทำไมมันดูไม่ง่ายเลยแฮะ แค่ให้นายชอบฉันบ้าง รู้สึกดีกับฉันบ้าง ทีละนิดก็ยังดี (:
[ Noh Minwoo talk ]
กลีบปากสีชมพูธรรมชาติ ดวงตากลมโตประกอบกับขนตายาวเรียงตัวเป็นแพ ทั้งหมดรวมกันคือใบหน้าของโจ ยองมิน ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงหน้าหวานขนาดนี้นะ เห็นแล้วน่าแกล้ง!
“ มองอะไรเตี้ย ” รู้สึกว่าผมจะไม่โกรธแล้วล่ะที่โดนมันเรียกเตี้ย เหนื่อยเถียง -*-
“ ก็หน้านายเหมือนผู้หญิงมากมากกกกกอะยองมิน ”
“ แต่ฉันแมนนะเว้ย ”
“ ไหนมาให้ปล้ำหน่อยคนดี -.,- ” ผมแกล้งเชยคางอีกคนแล้วมองริมฝีปากมันราวกับเห็นของหวาน แล้วดูเหมือนอีกคนจะรับมุกผมซะด้วย
“ ใครจะโดนปล้ำกันแน่ครับเตี้ย ” ยองมินรวบเอวผมดึงเข้าหาตัว เอาซะเห็นความต่าง - -;
“ เตี้ยแล้วไง ไม่เคยได้ยินหรอวะ ส่วนสูงไม่เป็นปัญหาในแนวราบ ”
“ อะโห พอเลยพอ ไม่เล่นละ ” ยองมินคลายแขนปล่อยผมออก คงจะไปไม่เป็นเลยสิท่า 55
“ เมื่อไหร่นายจะกลับบ้านนายไปเนี่ย ” ผมถามขึ้นเพราะเห็นว่ายองมินไม่มีทีท่าว่าจะกลับเลย นี่นายอยู่มาคืนหนึ่งแล้วนะ - -;
“ ยังไม่อยากกลับตอนนี้ว่ะ ”
“ นายไม่ห่วงกวังมินบ้างหรอไง ”
“ ห่วงทำไม เดี๋ยวมันก็มา ”
“ อืม … อะไรนะ?! ” หมายความไง เดี๋ยวมันก็มา ?
“ ฉันโทรเรียกมันมานี่แล้ว ”
“ นี่มันบ้านใครกันแน่หะ ” คิดจะอยู่ก็อยู่ จะให้ใครเข้ามาก็เรียกมา โห ไอ้ยองมิน ขอโบกหัวซักทีเหอะ
“ มาไม่ได้หรอไง ” ยังไม่ทันที่ฝ่ามือผมจะได้จูบกบาลยองมินสมใจ เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้น
“ กวังมิน ”
“ เออ ฉันเอง ” ร่างสูงโยนกระเป๋าลงเตียงก่อนจะเหวี่ยงตัวลงนั่งจนเตียงบุ๋ม
“ นึกว่านายจะโกรธฉันซะอีก ”
“ ก็นายไม่ผิดนี่…เพื่อน ” ผมหันขวับไปมองกวังมินแบบอึ้งๆ เพื่อน? “ นายให้พี่ยองมินเป็นเพื่อนแล้วฉันเป็นไม่ได้รึไงมินวู ”
“ ก็…ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ” เห็นกวังมินเป็นแบบนี้แล้วก็สบายใจหน่อย ไม่รู้ทำไมผมต้องก้มหน้าอมยิ้มด้วยนะ ยองมินเอื้อมมือมาขยี้หัวผมด้วยความหมั่นเขี้ยว เฮ้ยย เดี๋ยวคนหล่อเซอ -..-
“ แล้วเรื่องดงฮยอน… ”
“ ฉันตัดใจแล้ว -3- ” ผมเลิกคิ้วมองอีกคน ทำไมมันง่ายไปไหม “ ไม่ต้องมองอย่างงั้นได้ไหม ถ้าไม่เชื่อก็ถามพี่ยองมินดิ ”
“ อือใช่ ” ยองมินพูดต่อทันควัน
“ เสียใจแล้ว ก็ตัดใจ…ช่างมันเถอะน่า ”
“ ว่าแต่นายเหอะมินวู ” << ยองมิน
“ รุ่นพี่ดงฮยอนเขาชอบนายจริงๆนะ ” << กวังมิน
“ ฉันจะจีบมินวูแข่งกับมันดีมะ ” -0-!! คิดไรของนายฮะยองมิน
“ ฮยองจีบไอ้เตี้ยนี่ลงหรอ? ” แรงงง!! พูดงี้มีคลั่งๆ
ผมคว้าตุ๊กตามิกกี้เม้าส์ที่ผมโดนฟาดจนตกเตียงคราวที่แล้วมาไว้ในมือ ตายแน่แฝดนรก ! ผมฟาดตุ๊กตาใส่คนหน้าเหมือนกันแบบไม่ยั้งมือ แล้วก็ไม่คิดจะยั้งด้วย ผ่านไปซักพัก…
“ ไอ้เตี้ย ” <<ยองมิน
“ นายตายยยย ” <<กวังมิน
“ อ๊ากกกก!! ” หมอนสองใบจูบหน้าผมเข้าเต็มรัก ไหงไปๆมา ผมโดนไอ้สองคนนี้รุมล่ะเนี่ย TT
เป็นไงกันบ้าง ผ่านไปแล้วสี่ตอน ขอบคุณทุกคอมเมนต์มากคร๊าบ จุ๊บๆ >3< ฮ่าๆๆ
ตอนหน้ามินวูของเราไปเรื่องอีกแล้ววว!! จะเป็นยังไงน้อ ตัวก็แค่นี้จะรอดไหมก็ไม่รู้ น้องเตี้ยของเรา -..- 555
ความคิดเห็น