ใบไม้ในสายลม

ลำดับตอนที่ #1 : อดีต+ความทรงจำ

ทุกๆวัน ชีวิตของฉันมีแต่ความน่าเบื่อ.. เมื่อสมัยที่ฉันยังเล็ก ฉันเป็นเด็กที่ไร้ซึ่งความคิด ใครใช้ให้ทำอะไรก็ทำตามไปซะหมด คิดอะไรเองไม่ค่อยจะเป็นหรอก ถึงตอนนี้ก็ยังคิดเองไม่เป็นอยู่ดี.. ฉันชื่อ ลีฟ มีนิสัยเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เข้ากับคนยาก หัวรั้น ไม่ยอมใคร.. หลายๆคนมองและบอกว่าฉันเป็นคนแบบนั้น ฉันมีพี่น้องสองคน พี่คิวพี่ที่ดูไม่เหมือนเป็นพี่ชาย กับลิซพี่สาวฝาแฝดที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน แล้วก็.. พ่อกับแม่ ที่ไม่เคยรักฉันกับลิซเลย และป้าที่เคารพรักของฉันกับลิซ

ตั้งแต่เกิดมา ป้า เป็นคนเลี้ยงดู ฉันกับลิซ มาจนโต เขารู้ทุกอย่างว่าฉันกับลิซชอบหรือไม่ชอบอะไร ซึ่งมันต่างกับ แม่ ผู้ให้กำเนิด แต่ไม่เคยรู้เลยว่า ชอบหรือไม่ชอบอะไร.. ครั้งหนึ่งตอนที่ฉันอยู่ประถมศึกษาปีที่สี่ ประโยคหนึ่งที่ฉันจำได้ไม่เคยลืม คำพูดที่ป้าบอกกับฉัน หลังจากที่กลับจากเรียน ซึ่งวันนั้นฝนตก และฉันกับลิซก็เปียกฝนกลับมา ป้าบอกกับฉันและลิซ ด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงว่า “ไปอาบน้ำแล้วก็กินยาซะ เดี๋ยวไม่สบาย” มันเป็นประโยคที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย ฉันไม่เคยลืมมันเลย.. และฉันก็เป็นเด็กคนหนึ่งที่ชื่นชอบดารานักร้องต่างชาติมาก ฉันมักจะเอารูปมาให้ป้าดูว่า คนไหนหล่อกว่ากัน ระหว่างคนที่ฉันชอบกับคนที่ลิซชอบ และป้าก็มักจะตอบพร้อมบอกเหตุผลที่เลือก ซึ่งต่างจากแม่ที่ชอบหาว่าไร้สาระ และมักบอกว่าจะเอาไปเผาทิ้งให้หมด

ตอนที่ฉันเรียนอยู่ชั้นประถม มีวิชาเรียนเกี่ยวกับ ทำอาหาร ป้าจะเป็นคนเตรียมเครื่องปรุงให้ และหลังจากที่เรียนเสร็จ ป้าก็จะสนับสนุนให้ทำให้ป้าได้กิน และเมื่อทำเสร็จ ป้ากินแล้วก็ชมว่าอร่อยมาก ให้หัดทำบ่อยๆจะได้เก่งๆ แล้วก็ทำให้ป้ากินอีก มันต่างจากแม่ ที่ไม่เคยชมเลย มีแต่ ด่า กลับมาอย่างเดียว ฉันเคยทำอาหารให้แม่กินหลังจากที่ป้าไปอยู่ต่างจังหวัด ตอนนั้นฉันขึ้นมหาวิทยาลัยแล้ว ฉันทำอาหารไว้ ไม่รู้หรอกว่าแม่ได้กินหรือเปล่า ฉันรู้แค่..ตอนทำเสร็จหน้าตาเป็นยังไง มันก็อยู่อย่างนั้นไม่เปลี่ยนเลย.. แม่ชอบบอกว่าให้ฉันกับลิซตื่นเช้าๆแล้วมาทำอาหารให้เขากิน แต่..อย่างที่บอกไป ทำแล้วก็ไม่มีใครกิน แล้วจะทำไปเพื่ออะไร? อาหารไม่อร่อยเหรอ? เปล่าเลย แต่ทำไมไม่มีใครกินล่ะ? ไม่รู้เหมือนกัน..ถ้าไม่อร่อย แล้วจะให้ตื่นมาทำให้กินทำไม?