แอบรักหมดใจคุณชายปากสุนัข

ลำดับตอนที่ #7 : ตะเกียบช่วยชีวิต

“นี่แกไปไหนมาเนี่ย วันนี้พี่อะตอมขับเบนซ์รุ่นใหม่มาโรงเรียน เท่เป็นบ้าเลย”เช้ามายัยแพนก็พร่ำเพ้อถึงไอ้เฮงซวยให้ฉันได้ยินอีกแล้ว

“ใช่เลยค่ะ  หล่อ  เท่  สุดๆไปเลยล่ะ”ยัยทรายก็เอากับเค้าอีกคน ใครอยากจะบ้านายอะตอมก็ไปบ้ากันไกลๆเลย ถ้าแกไม่อยู่กับไอ้บ้านั่นจริงๆ แกอาจจะคิดว่านั่นเป็นร้านขายสุนัขเคลื่อนที่ก็ได้นะเว้ย

“พวกแกก็เป็นแฟนคลับ นายนั่นหรอ”

“แน่นอนย่ะ ฉันเป็นแฟนคลับทั้งอะตอมและองศาเลย ”ยัยแนนพูดด้วยสายตา เปล่งประกาย เต็มไปด้วยความหื่น

“ฉันก็เหมือนกัน นี่ฉันมีทั้งกล่องดินสอลายอะตอม ร่มลายองศา ดินสอ ปากกา”และอีกมากมายที่ยัยแพนมันจะหาซื้อมาได้

“แกไม่เอากางเกงในลายอะตอม แล้วก็ชุดชั้นในลายองศาไปเลยล่ะ”

“ฉันก็คิดอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน”ฉันประชดแกเว้ย

“ฉันก็จะไปซื้อบ็อกเซอร์ลายพี่อะตอมเหมือนกัน”รำคาญเว้ย ฉันหนียัยบ้าสองตัวนั่นออกมา ไอ้พี่น้ำแข็งมันไปไหนว่ะ จะถามว่าแม่กับพ่อเป็นไงบ้าง ฉันเดินหารอบโรงเรียนหรือมันจะโดดเรียนไปเที่ยวห้างอีกหรือว่ามันจะไปหาเรื่องกับโรงเรียนอื่น  ไอ้พี่น้ำแข็งมันก็ทำได้แค่นี้แหละ นั่นไง มันอยู่นั่น กำแพงโรงเรียนที่สิงสถิตของมัน มันกำลังปีนกำแพงอย่างบ้าคลั่ง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”ฉันเดินไปดึงกางเกงมัน

“จะไปไหนอีกล่ะ เออ แล้วแม่กับพ่อเป็นไงบ้างอะ”

“อย่าดึงดิว่ะ ไม่ได้ใส่กางเกงในมา”ไอ้อุบาทว์

“ล้อเล่น พ่อกับแม่ก็หรอ ก็สบายดีมั้ง แล้วเจอกับ บาย ไอ้น้องรัก”มันปีกกำแพงหนีฉันไปด้วยความเร็วสูง คาบนี้คาบอิสระไม่มีอะไรทำเลย  จน เครียด กินยาคูล (กินเหล้าไม่ดีเดี๋ยวเมา) ขึ้นห้องดีกว่าว่ะ

“แพนคาบนี้ คาบไรอะ”

“อังกฤษ”วิชาเฮง ซวย ฉันตกวิชานี้ทุกเทอมหรือไม่ก็คาบเส้น

“hi my name is Mark”ฝรั่งหัวทอง หน้าตากวนโอ๊ย เดินเข้ามาพร้อมกับทักทาย คงเป็นอาจาร์ยใหม่มั้งไม่เคยเห็นหน้า ชื่อก็แปล๊ก แปลก ชื่อหมาก เฮ้อ หาชื่อที่มันดีกว่านี้ไม่ได้รึไง(มาร์คเว้ยไม่ใช่หมาก/ผู้แต่ง)

“what is you name”อาจาร์ยหมากชี้มาที่ฉัน ตูไม่ได้ชื่อแหนมซักหน่อย

“oh no I’m  not แหนม”ไม่ได้ชื่อแหนมเฟ้ย หัวเราะอะไรกันหนักหนาฟร่ะ

“เค้าถามว่าแก ชื่ออะไร”ยัยทรายที่นั่งอยู่ข้างๆสะกิดฉัน

“แล้วจะตอบว่าไรดีอะ”

“ก็ตอบชื่อแกสิว่ะ กลับไปเรียนอนุบาลใหฝ่เลยไป”ยัยแพนมันหันมาบอกด้วยความหวังดีหรือว่ามันด่าฉันว่ะ ช่างมันเหอะ

“soda”เมื่อไหร่จะหมดคาบนี้สักทีว่ะ เบื่อเว้ย ไม่มีไรทำ หลับดีกว่า อิอิ

“แพนเลิกเรียนแล้วปลุกด้วยนะเว้ย”

“เออ”

“ตืดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”มือถือฉันสั่นครืดคราดอยู่ในกระเป๋ากระโปรง โทรมาทำไมฟร่ะ   คนจะหลับจะนอน

“เลิกเรียนแล้วก็ไปตามลูกชายฉันกลับบ้านด้วยนะ”ยัยป้านี่ก็ตามมาหลอกหลอนจัง

“ค่ะป้า”เลิกเรียนตรงเวาลาพอดี ป้าแกนี่ ตรงเวลาดีจัง แล้วลูกชายสุดที่รักของป้าแกหายไปหนฟร่ะ ต้องให้ฉํนเดินขาลากไปตามอีกอะดิ หลังดรงเรียนก้เงียบอย่างกับป้าช้า หน้ากลัวชะมัด

“ตุบ ตับ ตุบ ตับ”พวกนักเลงตีกันอีกอะดิ  นั่นมันนายอะตอมกับนายองศาหนิ สองคนนั้นกำลังถูกรุม มีแต่พวกหมีควายทั้งนั้นเลย ฉันต้องไปช่วย แถวนี้ไม่มีไม้ซะด้วยสิ  ฉันย่องหาไม้ แต่มันไม่มีอะ มันมีแต่ตะเกียบที่อยู่ในกองขยะ เอาว่ะตะเกียบก็ตะเกียบ เหอะ

“ตายซะไอ้พวกหมีหมู่”ฉันหลับตาปาตะเกียบใส่พวกบ้านั่นและเตะต่อยตามที่ถนัด

“เฮ้ เธอจะต่อยฉันทำไมเนี่ย”เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็น พวกหมีควายลงไปนอนกองกับพื้นทีละตัวแล้ว นายสองคนนี่เก่งเหมือนกันนะเนี่ย

“กลับบ้าน แม่นายบอกให้รีบกลับ”

“อยากกลับก็กลับไปคนเดียวเลย ฉันจะไปฉลองที่ผับ ฮ่าๆๆ ไอ้พวกกระจอก ทุ้ย กลับบ้านไปซะ”นายนั่นสบถออกมา อย่างบ้าคลั่ง นายองสาไม่ได้พูดอะไร แต่กลับทำหน้าเย็นชา ถ้าฉันลากนายกลับไม่ได้ ฉันก็ไม่ได้กลับบ้าเหมือนกันนะเว้ย