แอบรักหมดใจคุณชายปากสุนัข

ลำดับตอนที่ #4 : ฉันอยากตาย(อีกไม่กี่วันก็ต้องไปอยู่บ้านนายนั่นแล้ว)

“โซดาแกไปไหนมาเนี่ยฉันรอแกมาประมาณสองวิแล้วนะเว้ย ง่วงจะตาย”

“ใครสั่งเล่า”

“แม่”แล้วมันจะรอฉันทำไมตั้งสองวิ

“โซดา โซดา แกเป็นไรเนี่ย เหม่อซะเหมือนหมาโดนเชือดหางเลย”ยัยแพนปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์

“เปล่า”

“ชีวิตฉันมันชั่งรันทด”ฉันนั่งหน้าหงอยเหมือนหมาโดนเชือดแบบที่แพนบอกอยู่หน้าโรงเรียน จะกลับบ้านก็กลับไม่ได้ ฝนก็ดันตก ร่มก็ไม่มี ไอ้พี่น้ำแข็งก็ชิ่งกลับบ้านไปก่อนแล้ว

“ยาจกทำไมไม่กลับบ้านล่ะ ไม่มีปัญญาซื้อร่มอีกล่ะสิ”ยุ่งอะไรนักหนาเนี่ย  หุบปากสักวันคงจะขาดใจตาย

“ถ้าไม่มีปัญญาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย”

“ฉันให้ยืม”นายนั่นยื่นล่มสีฟ้าให้ฉัน

“นี่นายไปกินยาฆ่าแมลงมารึไง ถึงได้ดีเกิดคาด”

“อุตสาห์ให้ยืม ยังจะมากัดฉันอีก ตกลงไม่อยากได้ใช่มั๊ยงั้นไปแล้วนะ”

“เดี๋ยว ใครบอกว่าฉันไม่อยากได้ ขอบใจ”ฉันแย่งร่มมาจากมือนายอะตอม แล้วเดินออกมาจากตึก

“เดี๋ยว ฉันไม่มีร่มเธอต้องไปกับฉัน”

“เรื่องของนาย แล้วเจอกันนะ”ฉันชิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นด้วยความเร็ว100กิโลเมตรต่อชั่วโมง

“พรุ่งนี้ก็ครบสามวันแล้วสินะ”ฉันมองกระปุกออมสินหมูน้อยตัวอ้วนอย่างอาลัยอาวรณ์ ฉันกับพี่น้ำแข็งช่วยกันสะสมมาตั้งนาน ถึงเวลาที่แกจะต้องโดนเชือดแล้ว ฉันลงไปหาค้อนที่ตู้เก็บของ

“แกตายซะเถอะ”ฉันกำค้อนไว้แน่นแล้วทุบลงไปที่กระปุกออมสินหมูที่น่าสงสาร ทั้งเหรียญทั้งแบงค์หล่นลงมาเต็ม ฉันนั่งนับเป็นพันๆรอบ  มันก็มีแค่แปดพันบวกกับเงินเก็บฉันสองพันก็ได้แค่หมื่นนึง

“ฉันมีแค่นี้แหละ”ฉันยื่นถุงสีขาวที่เต็มไปด้วยเหรียญและแบงค์อีกนิดหน่อยให้นายอะตอมที่ยืนเป็นเสาไฟฟ้าหน้าหม้ออยู่ตรงหน้า นายนั่นเปิดถุงและใช้ตาสีน้ำตาลสอดส่องเข้าไปในถุง

“ไม่ครบนี่ สมแล้วที่เป็นยาจก”

“จะเอาหรือไม่เอา”

“เอา”

“ฉันไปล่ะ”

“อย่าเพิ่ง แม่เธอเอาเงินมาใช้ไม่ครบ ตอนนี้บ้านฉันกำลังขาดคนใช้ เธอต้องไปเป็นคนใช้บ้านฉัน ฉันโทรบอกแม่เธอแล้ว”

“แล้วใครจะมาส่งฉันไปโรงเรียน แล้วใครจะให้ค่าขนมฉัน แล้วใครจะจ่ายค่าเทอมให้ฉันค่าเทอมมันก็ไม่ใช่น้อยๆนะ  เทอมละเป็นหมื่นนายมีปัญญาจ่ายหรอ”ฉันพยามหาข้อแก้ตัวสุดชีวิต

“นั่นมันก็เรื่องของเธอ”

“ถ้ามันจะทำให้หนี้แม่ฉันหมดฉันก็จะทำ”

“ก็ดี เตรียมเก็บกระเป๋าได้เลย”ฉันเดินหนีออกมาอย่างไม่แยแสคำพูดของนายบ้านั่น    นั่นนายองศานี่กำลังเดินตรงมาที่ฉันแล้ว ฉันรีบยกกระเป๋ามาบังหน้าแล้วเข้าไปหลบหลังต้นไม้ จะมาทวงหนี้ฉันอีกล่ะสิ

“ฉันไม่ได้อยากเล่นซ่อนแอบหรอกนะ ไม่ต้องหลบหรอก ฉันไม่ใช่อะตอม”ฉันเริ่มโผล่หัวออกมานิดนึง

“มีอะไรอีกล่ะ จะมาทวงหนี้ใช่มั๊ย พี่นายมาทวงฉันตั้งแต่ไก่ยังไม่ผสมพันธ์แล้ว”   ฉันแยกเขี้ยวใส่นายองศา

“ในฐานะที่เธอเป็นคนใช้  ฉันก็มีอะไรจะใช้เธอหน่อย”วันแรกก็โดนเลยหรอเนี่ย ถ้าฉันไปอยู่บ้านนายนั่นคงจะต้องตรอมใจตายเพราะโดนใช้งานตลอด24ชั่วโมง

“ไปกินข้าวกันฉันหน่อย”

“เลี้ยงมั๊ยล่ะ”ขอเหนียวไว้จนวินาทีสุดท้าย

“อืม”ฉันกับองศาเดินมาที่โรงอาหารพร้อมด้วยสายตาจิกกัดของผู้คน มันน่าอิจฉาตรงไหนมาเป็นคนใช้เนี่ย มองอยู่นั่นแหละ

“เธอจะกินไรล่ะ”

“ข้าวไข่เจียว”ของโปรดฉันเลยนะเนี่ย

“แล้วนายล่ะ”

“ข้าวต้ม”

“เอาตังค์มาเดี๋ยวฉันไปสั่งเอง”นายนั่นควักแบงค์ห้าร้อยออกมจากกระเป๋า ไม่มีแบงค์ย่อยเลยรึไง

“มื้อนี้ฉันเลี้ยงนายเอง มื้อหน้านายค่อยเลี้ยงฉัน”นั่นนายอะตอมก็มาซื้อข้าวไข่เจียวเหมือนกัน เห็นแล้วกินไม่ลง

“ป้าค่ะข้าวไข่เจียวจานนึง”

“เฮ้ ป้า ผมมาก่อน”นายนั่นตะคอก ป้าแกตัวหดเหลือสองเซน แล้วยื่นไข่เจียวอันหอมหวนชวนกินให้นายนั่น นิสัย เอาแต่ใจตัวเองเป็นบ้าเลย

“ป้า! ขอซอสหน่อย”ไอ้นิสัยชอบตะคอกคนอื่นเนี่ย  มันคงติดตัวมาแต่เกิดสินะ ไม่กงไม่กินมันแล้ว ฉันเดินไปซื้อข้าวต้มแล้วนั่งกินกับนายองศา

“ติ๊งต่อง ต๊องติ่ง”เสียออดเข้าแถวดังขึ้น

“ฉันไปล่ะ”ฉันลุกขึ้นพลางสอดส่องหาแพน แล้วแพนมันหายไปไหนเนี่ย

“อืม แล้วเจอกัน”

“แพนแกหายไปไหนเนี่ย”

“แกนั่นแหละ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าแกไปกินข้าวกุ๊กกิ๊กอาตุ๊กอาติ๊กกับนายองศา”

“กุ๊กกิ๊กอาตุ๊กอาติ๊กบ้านป้าแกนะสิ”

“เออนี่แกจะเข้าชมรมอะไร”แพนถามอย่างสงสัย

“เทควันโด แล้วแกล่ะ”

“ดนตรี ฉันจะเล่นเปียโน”ฉันล่ะ เกลียดดนตรีที่สุด เล่นก็ยาก  ยัยแพนมันคลั่งไคล้การเล่นเปียโนมากๆ ไม่เห็นจะน่าพิศวาสตรงไหนเลย

“เงียบๆกันหน่อย”อาจาร์ยที่ยืนหัวแวว ส่องแสงเหมือนหลอดไฟนีออนแข่งกะแสงแดด พูดขึ้นและต่อด้วยการเทศนาอะไรซ้ำๆซากๆที่พูดมาตั้งแต่ฉันเข้าโรงเรียนนี้ยันจะจบแล้ว กว่าจะได้ขึ้นห้อง   

พรุ่งนี้แล้วสิที่ฉันต้องไปอยู่บ้านตางั่งนั่น ฉันนั่งคิดพลางทำหน้ามุ่ยเหมือนแมวขมิบตูด

“แกเป็นไรเนี่ยชอบเหม่ออยู่เรื่อยเลย”แพนทำตาโตใส่ฉัน

“เปล่า แกนี่ขี้สงสัยจัง”

วันนี้ผ่านอย่างงี่เง่าและหน้าเบื่อ ฉันนั่งยัดเสื้อผ้า ลงกระเป๋าอย่างเหนื่อยหน่าย พรุ่งนี้ฉันก็จะต้องจากบ้านทรายทองไปแล้วสินะ เครียด เว้ย เครียด