แอบรักหมดใจคุณชายปากสุนัข

ลำดับตอนที่ #6 : ซวยอีกแล้ว ทั้งโดนป้าหน้าเหี่ยวด่า แล้วแถมยังโดนพวกหื่นในรถเมล์แต๊ะอังอีก

“นี่เธอซักผ้ายังไงย่ะ คราบนี่เต็มเลย”ก็ซักแบบใส่แชมพูอาบน้ำหมาไง แล้วต่อด้วยใช้ตีนขยี้ไงย่ะ

ถามให้มันได้อะไรย่ะ  อยากใช้ฉันดีนัก เสื้อผ้าหอมชื่นใจมั๊ยล่ะ

“ก็ซักมืออย่างที่ป้าบอกไง”ไม่ทันที่ป้าแกจะได้ด่าอะไรฉัน ฉันก็หนีเข้าห้อง(คนใช้)ที่แคบเท่ามดดิ้นตาย คิดแล้วเจ็บใจ  ย้ากกก ฉันทั้งเตะทั้งต่อยหมอนเปื้อนน้ำลายที่คงใช้มาตั้งแต่รุ่นดึกดำบรรพ์

“ก็อกๆๆๆๆ”จะเคาะทำหอกอะไรนักหนาว่ะ รำคาญเว้ยรำคาญ

“เปิดสักทีสิ ยัยยาจก ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ”คำก็ยาจกสองคำก็ยาจกหน้าฉันมันเหมือนมากนักรึไง
ฉันเปิดประตูออกไปแล้วก็เจอนายอะตอมที่ทำหน้าเหมือนอึจุกตูด

“มีอะไรหนัหหนาย่ะ วันนี้ฉันไม่ทำงานบ้านใดใดทั้งสิ้นการบ้านเยอะ”

“ยัยโง่ เธอกล้าพูดอย่างนั้นกับแม่ฉันได้ไง”

“ฉันยังไม่รู้เลยว่าแม่นายคนไหน”

“ก็คนที่เธอเรียกว่า ‘ป้า’ ไง”ไม่ให้ฉันเรียกว่าป้าแล้วให้ฉันเรียกว่าอะไรนาตาลี เกลโบว่ารึไง

“หรอ ฉันไม่รู้ ต้องฝากไปขอโทษแม่นายด้วยนะ”ฉันทำหน้าตาแหลสุดๆ คิดแล้วสยอง แต่เรื่องอย่างนี้แหลไว้เป็นใช้ได้  นายนี่ง้างมือจะตั๊นหน้าฉัน ฉันยื่นหน้าออกไปแล้วแลบลิ้นปิ้นตาใส่

“ก็ลองดูสิ”นายนี่ฉลาดเหมือนกัน ไม่หลงความแหลของฉันเลยแม้แต่นิดเดียว นายนั่นลดมือลงแล้วทำหน้าประมาณว่าถ้าฉันเป็นผู้ชายคงลงไปนอนกองกับพื้นแล้ว

“แล้วเจอกันนะ คุณเศรษฐีชอบดูถูกคนอื่น”ฉันปิดประตูดังสนั่นลั่นบ้าน นายบ้านั่น ถ้านายนี่นิสัยดีให้ได้ครึ่งขององศาก็คงดี ทำไมพี่น้องคู่นั้มันช่างต่างกันราวกับนรกกับสวรรค์ว่ะ

“ไปปลุกอะตอมลูกชายสุดที่รักของฉันด้วย เดี๋ยวจะไปเรียนทัน”เช้ามาก็จิกหัวใช้

“ค่ะ”ฉันพูโพลางเดินแหกขี้ตาขึ้นไปปลุกนายอะตอม

“ตื่นได้แล้วจะนอนไปถึงไหนฉันเข้าไปในห้องพลางสะกิดให้นายนั่นตื่น แต่นายบ้านั่นยังคงนอนไม่ขยับไปไหนเหมือนเดิม

“ตื่นสิเว้ย”ฉันชักจะหมดความอดทนกับนายนี่แล้วนะ ฉันใช้ขาเรียวสวยเตะเข้าไปกลางแผ่นหลังกว้างๆของนายนั่น ได้ผลนายนั่นลงไปนอนกองอยู่กับพื้น

“เธอเข้ามาในห้องฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอทำอะไรฉันรึป่าว”นายนั่นมองฉันด้วยหน้าตากวนตีนสุดๆ

“อีบ้า แม่นายให้ฉันมาปลุก ฉันไม่คิดจะพิศวาสนายหรอกนะ รีบๆด้วย”

“รอนานไหม ไอ้องศา”ไม่นานเลยแค่ชั่วโมงเดียวเอง มันจะอาบไรนักหนา ฉันอาบแค่ห้านาทีเอง

“นี่ฉันมีรถประจำตำแหน่งให้เธอด้วย”นายนั่นยิ้มมุมปาก ฉันเกลียดคนยิ้มมุมปากมันเจ้าเล่ห์ยังไงก็ไม่รู้

“อะไรของนาย”

“ลุงไปเอารถออกมาหน่อย”รถเบซน์รุ่นใหม่ เนี่ยหรอรถประจำแต่งแหน่ง โคตรเว่อร์เลย

“อะไรอีกเนี่ย”

“นี่ไงรถเธอ ถูกใจมั๊ย”

“คันนี้น่ะหรอ”ฉันชี้ไปที่รถเบนซ์แวววาวที่จอดอยู่ตรงหน้า

“เปล่า นั่นต่างหาก”ลุงเข้มคนขับรถประจำบ้านเข็นจักรยานสีฟ้า มีล้อเสริม ซึ่งฉันจำได้ว่าฉันเคยขี่จักรยานอย่างนี้ตอน อนุบาล1

“นายจะให้ฉันจริงๆหรอ”ฉันไม่ได้ซาบซึ้งอะไรหนักหรอก รันทดมากกว่า

“ไม่ต้องทำหน้าซึ้งอย่างนั้นก็ได้”ซึ้งบ้านป้านายหรอ ฉันอยากบ้ามากกว่า

“ขอบใจ แต่ฉันไม่อยากได้ แล้วเจอกันที่โรงเรียน”

“เธอจะไปไหน”นายองศาทำท่าอยากรู้อยากเห็น

“ไปขึ้นรถเมล์ ไปด้วยกันมั๊ยล่ะ”

“เอาสิ”คนเยอะชะมัด ไม่มีที่นั่งเหลือสักที่ องศาก็ยืนเก้เก้กังกังคงไม่เคยขึ้นรถเมล์มั้ง ออกจะไฮโซซะขนาดนั้น

“น้องสาวมีเบอร์มั๊ยจ้ะ”ไอ้บ้าหน้าโหดอย่างกับโจรมุมตึกมันแซวฉัน ฉันฟังหูซ้ายทะลุหูขวา เหมือนกับลมปะทะหู ไอ้โจรมุมตึกมันลวนลามฉัน มันจับขาออ่อนฉัน ตายซะเถอะ ฉันแตะผ่ากลางน้องชายสุดที่รักของมัน

“ไปองศาไปกันเถอะ”ฉันบอกกระเป๋ารถเมล์ให้จอดแล้ววิ่งลงมาจากรถล

“อีบ้าเบอร์ไม่มีเว้ย แล้วขาอ่อนก็ไปจับของแม่แกไป”ฉันตะโกนไล่หลังเพื่อให้ไอ้โจรมุมตึกมันจำใส่สมองว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีก ฉันล่ะเกลียดไอ้พวกหื่นจริงๆเลย  ชีวิตฉันทำไมมันต้องเจอแต่ความซวยไม่หยุดไม่หย่อนนะ

“ไปขึ้นแท็กซี่”นายองศาลากฉันเข้าไปในรถแท็กซี่  เมื่อถึงโรงเรียน ประตูปิดแล้ว

“ไปประตูหลังกันเถอะ”ฉันบอกนายองศา

“ไม่ต้อง”นายมันบ้าไปแล้วอยากตายมากนักรึไง ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร นายนี่ก็ลากฉันไปประตูหน้าแล้ว

ชีวิตมลายหายสิ้น แปดโมงแล้ว โดนทำโทษ ชัวร์ พอยามเห็นนายองศาก็โค้งคำนับแล้วรีบเปิดประตูให้ อะไรกันทั้งๆที่มาสายก็เปิดประตูให้ ทีฉันยังต้องแอบปีนรั้วหลังโรงเรียนเลย มันน่าสงสัย

“ไปเข้าแถวกันเถอะ”นายนี่มาส่งฉัน ถึงแถวของห้องฉัน พวกผู้หญิงมองฉันอย่างกับจะกินเลือดกินตับฉัน  มันน่าแปลกตรงไหน มากับลูกเจ้าหนี้  ทำอย่างกับฉันดีใจนักนี่มีหนี้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด จะบ้าตาย ยังไม่เลิกมองฉันอีก ฉันมันสวยเกินหน้าเกินตาพวกเธอรึไง(ยัยนี่เริ่มหลงตัวเอง*ผู้แต่ง*)