แอบรักหมดใจคุณชายปากสุนัข

ลำดับตอนที่ #3 : ทวงหนี้( ฉันจะบ้าตาย)

“ อ้าวยาจกเป็นคนใช้บ้านนี้หรอ”

“ลูกสาวเว้ย  โง่ป่าวเนี่ย   องศา  รอแปปนึงนะ   เดี๋ยวเอารองเท้ามาคืนให้”ฉันวิ่งเข้าบ้านไปเอารองเท้าแล้วปล่อยให้สองคนนั้นยืนเป็นหมาเฝ้าบ้านอยู่หน้าประตูรั้ว

“รองเท้าที่นายให้ยืม   ขอบคุณที่ให้ยืม   แล้วนายสองคนมาทำไม”

“ทวงหนี้”

“ผิดบ้านป่าว”

“ถูกแล้ว  แม่เธอเป็นหนี้บ้านฉัน”

“ไหนหลักฐาน”นายนั่นชูสัญญาอะไรก็ไม่รู้ให้ฉัน

“แล้วจะให้ฉันทำไง”

“ แม่เธอต้องเอาเงินมาคืนภายในสามวัน”

“สามวันเนี่ยนะ   ปลูกหญ้าให้นายกินยังไม่ทันเลย  เดี๋ยวฉันจะหาเงินไปใช้หนี้ให้นายเอง”ฉันหันหลังเดินเข้าบ้านไปอย่างเสียอารมณ์ นายสองคนนั่นขับรถคันหรูออกไป จนฝุ่นตลบ

“ลูกกินข้าวแล้วยัง”

“แม่ไปติดหนี้ใครมา”

“คุณนายพิมพิรา  แล้วลูกรู้ได้ไง”แม่ทำสีหน้าตึงเครียดไม่แพ้ฉัน

“ก็มีคนมาทวงนะสิ แล้วแม่ติดหนี้เค้าเท่าไหร่ “

“10ล้าน  แม่เอามาจ่ายหนี้ของบริษัทเรา”

“เค้าบอกว่าแม่ต้องใช้คืนภายในสามวัน”    

“ แม่โซดาจะออกไปข้างนอกนะ”

“ไปไหนล่ะลูก”

“ไปหางานพิเศษทำ”ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปหางานแถวๆห้างชื่อดัง เดินจนขาลากแล้วยังหาไม่เจอซะที

“พี่ค่ะ  พอจะมีงานอะไรให้ทำบ้างไหมค่ะ”ฉันเดินเข้าไปในร้านขายไอศกรีมที่ตกแต่งอย่างหรู

“ร้านเรากำลังขาดคนพอดี ก็ไม่ต้องทำอะไรมากหรอกแค่เสิร์ฟไอศกรีมแค่นั้นเอง”พี่ผู้หญิงที่น่าจะเป็นหัวหน้าพนักงานพูดขึ้น  พร้อมส่งยิ้มสยองมาให้ฉัน

“ขอบคุณค่ะ  เริ่มงานวันนี้ได้เลยใช่ไหมค่ะ”

“ไปเอาผ้ากันเปื้องหลังร้านนะ”

“ค่ะ”ฉันเดินไปหลังร้านอย่างว่าง่าย    มันอยู่ไหนเนี่ยผ้ากันเปื้อนอะไรนั่น  ฉันพนมมือขึ้นแล้วเริ่มท่อง

“โอมผ้ากันเปื้อนจงลอยมา”นั่นไงมันซ่อนอยู่ตรงนั้น   ฉันหยิบมันขึ้นมาและผูกเชือกของผ้ากันเปื้อนอย่างลวกๆแล้วเดินออกไปข้างนอก

“เอาไปเสิร์ฟโต๊ะเก้าด้วย”ฉันถือถาดที่มีไอศกรีมไปเสิร์ฟอย่างต๊องๆ  นั่นมันนายอะตอมกะใครก็ไม่รู้ใส่ซื้อผ้าน้อยชิ้น  บ้านคงจะจน ไม่มีปัญญาหาเสื้อผ้าที่ดีกว่านี้   ฉันรีบจ้ำไปเสิร์ฟแล้วก้มหน้าให้ต่ำลงที่สุด  นายนั่นจะได้ไม่ต้องเรียกฉันว่ายาจก   พอเสิร์ฟเสร็จฉันก็เอาถาดเสิร์ฟไอศกรีมมาปิดหน้า

“พนักงานใหม่หรอ  แต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย”ยัยผู้หญิงเปรี้ยวเข็ดขี้ตา  พูดขึ้นพร้อมทำหน้าทำตาเหมือนมีตะปูมาตำตูด   คือเจ๊แกบิดไปบิดมา

“ค่ะ  ดิฉันมีงานต้องทำขอตัวก่อนนะค่ะ”โธ่เว้ย ทำไมต้องซวยซ้ำซวยซ้อน ซวยแจ็กพอตเจอนายนี่ทั้งเช้าทั้งเย็น

ฉันแอบซุ่มมองดูปฎิกิริยาของนายนั่นอยู่หลังเสา  พอนายนั่นกินเสร็จก็เดินออกไปปุ๊ป  ตังค์ก็ไม่จ่ายคิดจะชิ่งหรอ

“พี่ค่ะเดี๋ยวมานะจะไปจับพวกชอบชิ่ง”ฉันหันไปพูดกับพี่หัวหน้าพนักงาน

“อย่านะ”

“พี่ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ฉันจัดการได้”

“หยุดนะ คิดจะชิ่งหรอ”ฉันใช้ถาดกระหน่ำตี นายอะตอมไม่ยั้งมือ  คนแถวนั้นหันมามองกันเป็นพรืด แต่ฉันไม่อายหรอก

“หยุดเดี่ยวนี้นะ”นายนั่นตะคอกใส่หู   ขี้หูฉันเต้นระบำเป็นจังหวะร็อคเลย อยู่ใกล้แค่นี้จะตะโกนหาหอกอะไร

“ยัยโง่ ฉันเป็นลูกเจ้าของร้านโง่จริงๆยัยยาจก    โป๊ก!!!!”นายนั่นกระชากถาดไปจากมือ แล้วเอาถาดมาตีหัวฉันคืน

“ฉันขอโทษ   ฉันยังไม่อยากตกงานนะ”นายนั่นเดินไปกับยัยชะนีและปล่อยให้ฉันยืนโง่อยู่ตั้งนาน

“พี่คงรับโซดาให้ทำงานที่นี่ไม่ได้หรอกเพราะว่าคุณอะตอมเค้าโทรมาบอกพี่ให้ไล่น้องออก”

“ค่ะโซดาเข้าใจ”

“อะนี่เงินค่าแรงของวันนี้”ฉันจะเผาพริกเผาเกลือสาปแช่งนายนั่น  ไอ้บ้าอะตอมทำฉันซวยอีกแล้ว  ฉันมานั่งอยู่ที่ลานน้ำพุหน้าห้าง อย่างเหงาหงอยเศร้าโศกชะโงกหาผู้ชาย  อันหลังนี้ไม่เกี่ยวนะ  พอดีเคลิ้มสมองมันก็เลยตีกันมั่วหมด  กลับบ้านดีกว่าเดี๋ยวคิดมากกระโดดลงบ่อน้ำพุที่มีความลึกแค่ตาตุ่มตาย