แอบรักหมดใจคุณชายปากสุนัข

ลำดับตอนที่ #2 : เพราะอีบ้านั่นคนเดียว(ฉันอยากจะฆ่ามัน)

“ลุงยามเปิดประตูหน่อย จะเข้าไปเรียน ไม่เคยเห็นยามโรงเรียนไหนหล่อเหมือนดาราเกาหลีขนาดนี้มาก่อนเลยนะ”ฉันทำหน้าตาใสซื่อ(บื้อ)ให้ยามใจอ่อน

“จริงหรอ งั้นกรณีพิเศษ รีบๆไปนะ เดี๋ยวอาจาร์ยพรวิภาจะมาเห็นเข้า”ยามบ้าจี้

ฉันรีบวิ่งขึ้นตึกที่ฉันเรียนอยู่ พอมาถึงหน้าห้องปั๊ป ทำไมต้องเป็นคาบเจ๊พรวิภาด้วนเนี่ย เจ๊พรวิภาเขียนตัวหนังสือขยุกขยิกอยู่บนกระดาน ได้โอกาสเหมาะฉันเลยคลานเข้าห้องไปอย่างสบายๆ ฉันเซียนแล้วล่ะและต่อด้วยการนั่งหายใจทางปอด  ข้างๆยัยแพนก็มันเหนื่อยจนจะขาดใจเลยนิ

“วันนี้หิมะคงจะตกในเมืองไทย พัชรินทร์มาเรียนทันเวลา”ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรกับเจ๊แกหรือว่าชาติก่อนฉันไปแย่งสามีแก

“คงงั้นมั้งค่ะ”

“งั้นดีมากเริ่มเรียนต่อ”แล้วเจ๊แกก็สอนไปเรื่อย ตาฉันก็เริ่มปิดเรื่อยๆเหมือนกัน

“แกตื่นได้แล้วไปพักกัน”

“เลี้ยงด้วย ไม่เลี้ยงไม่ตื่น ไม่ลงไปเป็นเพื่อนด้วย”

“แกอยากกินไร ฉันเลี้ยงไม่อั้น”

“ดีมากยัยเพื่อนรัก”คนก็เยอะๆ อึดอัดจะตาย เฮ้ยนั่นมันไอ้บ้าที่เรียกฉันเป็นยาจกนิ นายตายแน่ ฉันตัดสินใจถอดรองเท้าที่มีอยู่ข้างเดียวและจัดการโยนไป ผลปรากฏว่ามันลงไปกองบนหัวนายนั่นพอดี สะใจใช่ย่อย

“เฮ้ย ใครปามาว่ะ”นายนั่นขมวดคิ้วแล้วทำปากเหมือนตูด คงจะโมโหล่ะสิ นายนั่นหันมาแล้ว

“แพนหนีเหอะ”ฉันกระชากแขนยัยแพนแล้วลากมาที่ใต้บันได แต่ทำไมมือแพนมันใหญ่แปลกๆเนี่ย

“กรี๊ดๆๆๆ ปล่อยฉันนะ นายมาจับแขนฉันทำไม”ฉันตะโกนใส่หน้า ผู้ชายคนนึงแต่กรี๊ดทำไมมันหล่ออย่างนี้ แต่น้อยกว่านายบ้าที่เรียกฉันว่ายัยยาจกนิดนึง

“เธอนั่นแหละ จับมือฉันทำไม”

“อืม ลืมไป โทษที”ฉันปล่อยมือนายนั่นและรีบย่องออกไป

“เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป เธอชื่อไรอ่ะ ฉลาดน้อยดี”

“ชื่อโซดา แล้วฉันก็ฉลาดมากกว่าที่นายคิดอีก”ฉันจ้องนายนั่นตาเขม็งบังอาจมาว่าฉันฉลาดน้อย

“แล้วนายชื่ออะไรล่ะ”

“องศา”ชื่อแปลกดีจัง

“ไปก่อนนะ ฉันรีบ”

“เดี๋ยว”อะไรอีกว่ะเนี่ย เรียกอยู่นั่นแหละ

“อะไร”

“อะฉันให้ยืมรองเท้า เอามาคืนด้วยนะที่ห้อง4/9”นายนั่นถอดรองเท่าคู่โตแล้วยื่นให้ฉัน

“ขอบใจ”

“แพนแกไปไหนมาเนี่ย”ฉันเดินตามหายายแพน จนทั่ว เหนื่อยแทบตาย ก็เลยบ่นนิดๆพอเป็นพิธี

“ฉันไปซื้อเพชรดีกรีให้แกไง แกนั่นแหละไปไหนมา”

“เออ ช่างมันเถอะ แล้วแกซื้ออะไรมาบ้างเนี่ย”

“อะฉันซื้อให้”

แพนยื่นลูกอมสองเม็ดบาทให้ฉัน โคตรซึ้งเลย

“ไม่ต้องซึ้งขนาดนั้นก็ได้ แล้วแกรู้เรื่องนักเรียนใหม่สองคนที่มาเรียนโรงเรียนเราไหมที่ชื่ออะตอมกับองศาอะ”

“คงรู้จักมั้งไม่รู้สิ”

“จริงหรอโคตรหล่อเลยเนอะ เมื่อกี้พี่อะตอมโดนใครแกล้งปารองเท้าใส่หัวไม่รู้ พี่เค้าโมโหใหญ่เลยล่ะ”

“ใครเนอะช่างกล้าทำ”ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆให้แพน นายนั่นชื่ออะตอมหรอ แล้วดูยายแพนสิ เรียกซะหวานเลย ‘พี่อะตอม’  แหวะเห็นแล้วยากจะอ้วกกรอกปากหมาซะให้รู้แล้วรู้รอด

“คาบต่อไปคาบอิสระ ไปไหนกันดีล่ะ”

“สนามบาสฯ”ฉันตอบปัด ปัดไป

“ไปกันเถอะ มีแต่ผู้ชายหล่อๆ หน้าฉุดข่มขืน”แพนเริ่มทำตาหื่นขึ้นเรื่อยๆ น่าสงสารผู้ชายพวกนั้นจัง

“โครม”ลูกกลมๆสีส้ม หล่นลงมาที่หัวฉัน โธ่เว้ย ทำไมฉันต้องเป็นฉันเนี่ย หัวคนอื่นก็มี

“เดี๋ยวฉันไปเก็บเอง”นายบ้าที่บังอาจมาเรียกฉันว่ายาจก กำลังก้มลงมาเก็บลูกบาสฯอย่างหมาดเก็กๆ

“นายโปรดเข้าใจด้วยว่าฉันไม่ใช่ยาจก”ฉันพูดขณะที่นายอะตอมก้มลงเก็บลูกบาสฯ

“อ้าวยัยยาจกเจอกันอีกแล้ว รองเท้าเธอแปลกดีนะ แฟชั่นยาจกหรอ”นายอะตอมพูดแล้วทำหน้ากวนส้นเท้า

“ฉันบอกว่าฉันไม่ใช่ยาจกไง ฟังไม่รู้เรื่องหรอ”

“รู้เรื่อง แต่ฉันไม่อยากฟัง”

“เฮ้ย เสร็จยังว่ะ เร็วๆหน่อยดิเว้ย”เพื่อนของนายนั่นพูดพลางยิ้มโชว์ฟันเหยิน

“เออๆ แล้วเจอกันยาจก”

“แพนแกได้ยินที่นายนั่นพูดมั๊ย”

“หล่อ”ยัยแพนทำตาหวานเยิ้ม

“แพนจะบ้าไปถึงไหน”ฉันเริ่มตะคอก

“โทษที พอดีมันเคลิ้ม”มีเพื่อนบ้าผู้ชาย เห็นแล้วแทบจะลมจับ

“ไปขึ้นห้อง ไม่อยากอยู่แล้ว เฮงซวย”

“ก่อนไปขอมองพี่อะตอมกับองศาอีกสักรอบนึงเถอะ”ด้วยความรำคาญฉันเลยเดินหนียัยแพน แล้วขึ้นห้องเลย

“โครม”ฉันชนกับอะไรบางอย่างเห็นมั๊ยล่ะ ว่าฉันมันซวยขนาดไหน

“ดวงฉันมันคงจะซวยจริงนั่นแหละ ไปทางไหนก็เจอแต่ยาจก”

“ไอ้บ้ารวยนักนิ ปากก็หมา หน้าตาก็ห่วย หลีกไป”ฉันออกแรงผลักนายนี่ แต่ไม่เห็นมันจะเขยื้อนไปไหน

“อย่างน้อยฉันก็ไม่ใช่ยาจก”แล้วนายนี่ก็ผลักฉันกลับ ฉันกระเดนไปข้างฝาเลย บรรพบุรุษเป็นควายธนูรึไง    นายนั่นเดินเลยฉันไปแล้ว พอถึงห้องเรียนปั๊ป ฉันก็หลับเป็นตาย กลับบ้านไปก็เล่นอินเตอร์เน็ตเหมือนเคย

วันนี้วันเสาร์ฉันก็นอนตีพุงอยู่บ้านอย่างสบายใจ

“ติ๊ง ต่อง”ใครมากดออดบ้านฉัน บ้านไม่มีออดให้กดรึไง ฉันลากสังขารในชุดนอนลงไปเปิดประตู

“มาหาใคร”นายอะตอมกับองศานี่นา มากินหญ้าบ้านฉันรึไง