คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 : หลงทางที่ ทงแดมุน
che
ery R
z. R
z. R
z. 
ตอนที่ 7 : หลงทางที่ ทงแดมุน
“วันนี้นายมากับผู้หญิงคนนั้นได้ไง”จุนซูถามยูชอนอย่างสงสัย
“เจอกันกลางทางอ่ะ ทำไมเหรอ”
“ก็เปล่า แค่สงสัย”จุนซูมองหน้ายูชอนด้วยหางตา
“เย็นนี้ไปทงแดมุนกันไหมยุนโฮ มีตารางงานที่ไหนไหมอ่ะ”ยูชอนถามยุนโฮ ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งจับกลุ่มต่อจิ๊กซอลรูปโซลทาวเวอร์ในคอนโด
“ไม่มีอ่ะ นายจะไปทำอะไร”ยุนโฮถามยูชอนอย่างสงสัย
“ไปคลายเครียดไงเพื่อน อยู่ที่ญี่ปุ่นมาตั้งนาน ก็เลยอยากไปเที่ยวในบ้านเกิดตัวเองมั้ง”
“พี่จะไปช๊อปปิ้งเหรอ”ชางมินทำหน้าตกใจ
“ผมไม่เคยเห็นพี่อยากไปเดินซื้อของเลยนะ เห็นซื้อแต่หนังสือเดี๋ยวนี้พี่เปลี่ยนลุคตัวเองแล้วเหรอเนี่ย”
“ไปก็ดีนะ ฉันก็อยากไปข้างนอกมานานแล้ว แต่เราจะไปยังไงล่ะ”แจจุงพูดขึ้น
“เออ ใช่เราออกไปมีหวังโดนรุมแน่ๆ”
“เราก็พรางตัวอีกซิ อิๆ”จุนซูเสนอไอเดีย
“เดี๋ยวแกก็ทำเสียเรื่องอีกอ่ะ คราวนั้นที่สนามบินฉันยังไม่ได้เช็กบัญชีกับนายเลยนะจุนซู”ยุนโฮ้เงยหน้าจากจิ๊กซอลมองจุนซู จุนซูยิ้มให้เขาแบบเขินๆทำสายตาน่ารักน่ารัก
“ขอโทษจริงๆเพื่อน ฉันผิดไปแล้ว นายจะทำอะไรฉันก็ได้นะ ยกเว้นที่มันทำให้ฉันเจ็บตัวอ่ะ”
“งั้น แจจุงวันนี้นายห้ามทำอาหารให้จุนซูกินโอเคนะ”ยุนโฮหันไปบอกแจจุง ส่วนจุนซูทำตาโตอย่างตกใจ
“ร้ายแรงเกินไปแล้วมั้งนั้น”
“เสร็จยังเพื่อน นี่มันหนึ่งทุ่มแล้วคนแน่นแล้วแน่ๆเลย”ฮีจินกำลังเร่งเพื่อนๆของเธอที่กำลังแต่งตัวกันอยู่
“จะรีบร้อนไปไหนทงแดมุนไม่หนีแกไปง่ายๆหรอก มันรอสูบเงินแกอยู่เนี่ย”
“ตลาดเปิดถึงตีห้านะโว้ย ไม่ใช่สองทุ่ม”เซบินตะโกนออกมาจากห้องน้ำ เธอเพิ่งเข้าไปอาบน้ำเมื่อกี้เอง
“ก็ฉันอยากไปเร็วๆนี้หว่า ผิดด้วยเหรอเนี่ย”ฮีจินล้มลงนั่งข้างๆโซร่าที่กำลังจองหน้าจอทีวีอยู่
“ถึงสักที ดูสิพวกนายพรางตัวเรียบร้อยแล้วนะ”ยุนโฮพูดขึ้นพวกเขาขับรถมาจอดตรงตลาดทงแดมุนแล้ว
“เรียบร้อยเพื่อน อิๆ”แจจุงสำรวจตัวเองละเพื่อนๆอีกสี่คน
“ได้มาเที่ยวสักที ไม่เคยออกมาอย่างงี้เลยนะทำแต่งาน”
“ฉันจะไปร้านไก่ทอดอ่ะ พาไปหน่อยซิ”จุนซูมองไปรอบๆตัวเอง
“ที่นี่ขายแต่ของแฟชั่นโว้ย ไม่มีไก่ทอดให้แกเดินแทะหรอก”ยูชอนยิ้มให้เขา ดูท่าทางยูชอนจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ
“จุนซู”พี่หมีใหญ่ยุนโฮหันมาหาจุนซูด้วยใบหน้าที่โหดเหี้ยม
“- - * อะไรเหรอครับเพื่อนรัก”
“นาย ห้าม ก่อ เรื่อง บ้า บ้า ขึ้น มา อีก นะ”ยุนโฮย้ำคำแต่ละคำให้จุนซูได้ยิน
“T0T ผมขอสัญญาจากใจจริงเลยครับ”
“ไปกันเลยเพื่อน ไปช๊อปกัน ยะฮู้”แจจุงกระโดดโลดเต้นนำเพื่อนๆทั้งสี่ออกเดินไปยังทงแดมุน
“ไม่มีบทของผมเลยเหรอ”ชางมินแอบน้อยใจอิๆ >0<!!!
“อะเพื่อนถึงแล้วทงแดมุนของแกอ่ะ จะซื้ออะไรล่ะ”พวกเธอทั้งห้ากำลังเดินอยู่กลางทงแดมุน
“ซื้อทุกอย่างที่ขวางหน้า แต่ไม่รับของที่ขว้างมานะโว้ย”ฮีจินกระโดดโล้ดเต้นอย่างกับเด็ก
“ดูร้านนั้นซิฮีจินเสื้อโครตสวยเลยอ่ะ”เซบินชี้ไปที่ร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง
“อินเทรนมากๆเลย ตอนนี้แฟชั่นนี้กำลังฮิตเลยอ่ะ ไปดูกันเพื่อน”ฮีจินกับเซบินจูงมือกันวิ่งไปร้านขายเสื้อนั้น อีกสามสาวที่เหลือจึงเดินตามไปตามระเบียบ
“โอ้ๆ สีนี้สวยมาก ตัวนี้ก็สวยอ่ะเซบิน อุ๊ย สีสันสวยงาม เอาตัวนี้ไหมเพื่อน”ฮีจินจับเสื้อตัวนั้นตัวนี้มาเทียบที่ตัวของเซบิน ดูสองสาวเขาจะเข้าไปในวังวนของเสื้อผ้าแล้ว
“นี่แก คนเยอะนะ ระวังหลงล่ะ”นาราหันไปเตือนทุกคน
“โอ้ย ไม่หลงหรอก ก็เดินตามกันดีๆซิ กังวลอะไร”
“เออ ขอให้จริง”เอยองมองเพื่อนทั้งสองที่กำลังสนุกสนานกับการลองเสื้อ
“คนเยอะจังเลยอ่ะว่าไหมพวกพี่ๆ”ชางมินบ่นขึ้นตอนนี้มีแต่คนเดินไปเดินมา แล้วเสียงแม่ค้าที่โฆษณาสิ้นค้าตัวเอง ถูกสุดๆ อย่างงั้นอย่างงี้
“ระวังหลงแล้วกัน ฉันไม่อยากโทรตามเปลืองตังค์”ยุนโฮหันมาบอกทุกคน
“ฉันว่าต้องหลงแน่เลยอ่ะ”แจจุงทำหน้าไม่มั่นใจ
“ถ้าหลงก็กลับใครกลับมันก็แล้วกัน อย่างที่บอกว่าโทรศัพท์ฉันไม่ได้เอามา”จุนซูหันไปบอกทุกคน
“ให้มันได้อย่างนี้สิ ใครไม่ได้เอาโทรศัพท์มาอีกไหมเนี่ย”ยุนโฮถามขึ้น ชางมิน
ยูชอน ยกมือขึ้นอีกสอง
“ดีจริงๆ ฉันนับถือพวกนายเลย”ยุนโฮล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า แล้วก็ต้องทำหน้าตกใจ
“ฉันก็ไม่ได้เอามาอ่ะ เหอๆ”ยุนโฮหันไปยิ้มให้ทุกคน อีกสี่คนที่เหลือทำหน้าเซ็งๆ
“งั้นถ้าหลงก็กลับกันเองนะ ส่วนรถของแกยูชอน แกก็ขับกลับไป”ยุนโฮตัดบท
“เฮ้ย ฮีจินหายไปไหน” เซบินรีบบอกทุกคน ตอนนี้พวกเธอกำลังยืนซื้อลูกชิ้นย่างอยู่
“เธอว่าไงนะ เซบิน ฮีจินหายไปงั้นเหรอ”เอยองทำตาโต
“ก็เออสิว่ะ เดี๊ยวฉันโทรหามันก่อน”เซบินรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาฮีจิน
(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)
“ยัยฮีจินปิดเครื่อง”
“หลงกันแล้วไหมล่ะ”นารามองไปรอบๆ
“คนเยอะขนาดนี้เราจะไปหากันที่ไหน”โซร่าเสริม
“เอาไงดีเพื่อน”เอยองถามความเห็นตอนนี้ในมือทุกคนมีลูกชิ้นย่างคนละไม้
“ป่านนี้มันคงติดอยู่ที่ร้านเสื้อผ้าที่ไหนสักแห่ง เดี๋ยวมันเบื่อก็กลับคอนโดเองล่ะ”นาราหันไปบอกเพื่อนๆที่เดินตามเธอมาแต่ว่า....
“เฮ้ย หายไปไหนกันหมด”ข้างหลังเธอมีแต่ผู้คนที่เดินช๊อปกัน แต่ไม่มีวี่แววของเพื่อนเธอสักคน
ความคิดเห็น