คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 : ดงแฮจอมขี้แย
ตอนที่ 6 : ดงแฮจอมขี้แย
[ฝน หรือ อายอง ]
ในตอนเช้าที่คอนโดของเอสเจ
“ฝนตื่นได้แล้ว”ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ขณะที่ตัวฉันยังคงถูกเขย่าไม่หยุด จะอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย -_-^
“โอ๊ย ฉันตื่นแล้ว เขย่าอยู่ได้”
“แล้วจะนอนขี้เซาไปถึงไหนเล่า”แก้วบ่นพลางทำหน้าเซ็งใส่
“ก็คนมันง่วงนี่”ฉันว่ากลับก่อนทำท่าจะนอนต่อ
“ไม่ต้องนอนเลย เมื่อคืนพอหัวถึงหมอนปุ๊ปก็หลับคนแรกเลย ยังจะนอนต่ออีกเหรอ”
“ฉันหลับเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ”ฉันถามก่อนจะเก็บที่นอนไปหลบมุม
“ก็ใช่นะสิ ตอนนี้มินอาบน้ำอยู่ เดี๋ยวก็เข้าต่อจากมินล่ะ แล้วมาหาฉันที่ครัวด้วย”
“คร้าบ~ คุณป้า”ฉันรับคำยัยแก้วด้วยน้ำเสียงกวนๆ ขณะที่แก้วแค่อมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ
“ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้นซะหน่อย”แก้วว่ากลับก่อนจะหายไปในครัว น่าแปลกชะมัด แก้วดูไม่เคร่งเหมือนเคย อะไรกระแทกหัวยัยแก้วเมื่อคืนรึไงนะ
“นี่ฝน อะไรเข้าสิงยัยแก้วน่ะ อารมณ์ดีแต่เช้าแบบไม่เคยเป็นมาก่อนเลย”มินที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำ กระซิบกระซาบถามฉัน
“นั่นสิ ฉันก็แปลกใจ หรือว่าเมื่อคืน ฉันละเมอถีบแก้วหัวกระแทกโซฟา สติแตกไปแล้ว”ฉันถามก่อนทำตาโต
“จะบ้าเหรอ ไปๆรีบๆไปอาบน้ำ ก่อนแก้วจะมาจิกตัวพวกเราไปทำอาหาร”มินพูดพร้อมกับดันหลังฉันเข้าห้องน้ำไป เฮ้อ เบื่อชะมัด -_-a
…………………………………………………………………...
“มาแล้ว ไม่ทราบว่าจะให้กระหม่อมรับใช้อะไรครับ”ฉันวิ่งเข้าครัวก่อนจะนั่งคุกเข่า รอรับพระบัญชาจากแก้ว
“ลื่นล้ม หัวกระแทกห้องน้ำรึไง ถึงได้มาเป็นลิเกหลงโรงแต่เช้าน่ะ”มินถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะที่ฉันส่ายหน้าก่อนจะยิ้มทะเล้น
“แก้วตั้งหากที่เพี้ยนน่ะ อารมณ์ดีผิดปกติ”ฉันบอกก่อนจะทำปากบุ้ยใบ้ไปทางแก้ว
“อะไร ฉันก็ปกติอย่างงี้ทุกวัน ไม่ต้องมาหาเรื่องอู้เลย เธอสองคนรีบๆไปปลุกพวกที่หลับขึ้นมากินข้าวได้แล้ว”แก้วบอกพร้อมกับชี้นิ้วไปนอกห้อง ฉันทำแก้มป่องแบบเซ็งๆ ตัวฉันเองยังไม่อยากจะตื่นเลยแล้วพวกนั้นจะตื่นเหรอ
“โห ปลุกคน13คน ยากนะนั่น”มินโอดครวญก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้
“งั้นก็ไปดูที่ตารางงานสิถ้าใครมีงานที่ต้องไปทำแต่เช้าก็ไปปลุก”
“อืมๆ รู้แล้วๆ ไปๆ”ฉันรับคำก่อนลากมินที่ยังคงไม่ละความพยายามในการขี้เกียจ ไปดูตารางงานด้วยกัน
“แกห้องนี้นะ ฉันห้องนี้”มินที่ยังไม่ได้ดูตารางงานแม้แต่นิดเดียว แบ่งห้องให้ฉันเองเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินเปิดประตูหายเข้าไป หวังว่ายัยนั่นคงไม่อาละวาดหลอกนะ-_-a
…………………………………………………………………...
ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปก่อนจะมองดูพวกผู้ชายที่นอนหลับไม่เรื่องกันอยู่บนเตียง จะปลุกไงดีเนี่ย
-_-a
“ตื่นๆ”ฉันเขย่าตัวคิบอมก่อนคนแรก เพราะรู้สึกจะต้องไปถ่ายรายการอะไรซักอย่างนี่แหละ
“อืม แปบนึง”คิบอมงึมงำเสียงเบาก่อนจะปัดมือฉันออก ขณะที่อีกมือก็ดึงหมวกที่ใส่อยู่ที่หัวมาปิดหน้า ให้ตายเหอะๆ หมอนี่แปลกชะมัด ใครเค้าใส่หมวกนอนกันมั่งเนี่ย -_-;
“นายต้องไปทำงานนะ เพราะงั้นตื่น”ฉันเขย่าคิบอมเต็มแรง ก่อนจะตบท้ายด้วยการตะโกนใส่หูเวอร์ชั่นดังปานกลาง
“อืมๆ ตื่นก็ได้”คิมบอมทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะค่อยๆลุกออกจากผ้าห่ม
“อ่อ ใช่ ฮีซอล”
“ฮีซอลตื่นได้แล้ว”ฉันเรียกฮีซอลที่หลับเป็นตาย
“เฮ้ย คิบอมอย่าหลับต่อดิ ฮีซอลนายนี่ก็ขี้เซาจัง ตื่นซะทีดิ”ฉันเขย่าตัวฮีซอลแต่แค่แตะตัวเท่านั้น มือใหญ่ๆนั่นก็ฝาดมาทางฉันทันที อะไร นายจะปองร้ายฉันรึไงนะ -_-^ ฉันมองฮีซอลด้วยอารมณ์หงุดหงิด ก่อนจะหาหมอนมาฝาดๆฮีซอล
“โอ๊ยๆๆ โอเคๆ ฉันตื่นแล้ว”ฮีซอลร้องโวยวายก่อนจะลุกขึ้นทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ตื่นตั้งแต่แรกก็จบ”ฉันบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินตึงๆ ไปปลุกดงแฮต่อ รายนี้ก็ท่าจะยาก
ฉันพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะเขย่าๆดงแฮแรงๆ
“นี่ ตื่นได้แล้ว ตื่นๆๆ”ฉันเขย่าตัวดงแฮแรงกว่าเดิมแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล ฉันมองไปรอบๆก่อนจะหยิบหมอนมาฝาดๆแบบฮีซอลแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล โอ๊ยยยย -_-^ คนบ้าไรขี้เซาขนาดนี้
“ก็ได้ ไม่ตื่นใช่มั้ย ^_____^”ฉันมองดงแฮก่อนจะแสยะยิ้มโรคจิต ย๊ากกกกกกกกกก
“โครม”ฉันถีบดงแฮเต็มแรงก่อนจะยืนกอดอกมองดงแฮที่ลงไปนอนกองข้างล่าง
“โอ๊ยยยยยยยยยย”ดงแฮร้องเสียงดังลั่น ก่อนจะนอนครวญครางอยู่ที่พื้น ขณะที่คนอื่นๆ ต่างก็พากันตื่นเองแบบอัตโนมัติโดยที่ฉันไม่ต้องปลุก ดีจริงๆ^_^
“สมน้ำหน้าก็ฉันปลุกนายคอแทบแตกแล้วยังไม่ยอมตื่นซักที”ฉันบอกดงแฮที่เอามือกุมจมูกร้องโอดโอยอยู่ที่พื้นอย่างซะใจ ขณะที่คังอินกะฮันเกียงได้สติ ก็รีบวิ่งมาประคอง
“ฮึ่กๆ ฮือๆฉันรู้ว่าฉัน ฮึ่ก ตื่นยาก แต่เธอไม่เห็นต้องถีบฉันลงมาเลยนี่ เธอรู้รึเปล่าว่าฉันเจ็บมากเลยนะ เธอนี่มันใจร้ายที่สุดเลย ฮึ่กๆ ฮือTOT”ฉันยืนนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูกเมื่อดงแฮต่อว่าฉันเสียงอู้อี้ทั้งน้ำตา
“เออะ เอ่อ มันเจ็บขนาดนั้นเลยรึไง นายอย่ามาสำออยน่า”ฉันพูดเสียงสั่น ๆๆก่อนจะรู้สึกว่ามือตัวเองเย็นเฉียบ ก็แหงละสิ ถึงฉันจะซ่าจะบ้าบิ่นยังไง แต่สาบานได้เลยว่าฉันไม่เคยทำผู้ชายร้องไห้มาก่อน ไม่สิ ฉันพึ่งรู้ตอนนี้เองว่าฉันเป็นโรคแพ้น้ำตาผู้ชายอะ TOT
“ก็เจ็บสิ เธอใจร้ายชะมัดเลย ฮึ่กๆ”ดงแฮพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น ขณะที่คังอินกำลังลูบไหล่ลูบหลังปลอบใจ
“เธอออกไปก่อนเหอะ”คิบอมหันมาบอกฉันด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ขณะที่ตอนนี้ฉันหน้าเสียถึงขีดสุด ฉันแค่จะล้อเล่นเองนะ
ฉันไม่ตอบอะไรแต่ค่อยๆเดินออกไปจากห้อง ทันทีที่พ้นประตูออกมา ฉันเองก็พบว่าห้องโน้นก็เกิดสงครามเหมือนกัน -_-; ทำไมน่ะเหรอ ก็ฉันเห็น ยัยมินยืนหอบแฮกๆ มือถือหมอนเยินๆ ทำหน้าเป็นยักษ์อยู่น่ะสิ ไม่แค่นั้นรู้สึกอึนฮยอกกับเยซองเองก็กำลังยื้อยัยมินไว้เต็มแรงไม่ให้กระโจนไปฆ่าลีทึกที่นั่งหัวยุ่งเสื้อผ้ายุ่งโดยมีซินดงกับคยูฮยอนคอยประคอง เอ่อ ไม่สิ ต้องบอกว่าฉุดไว้มากกว่า ไม่ให้ไปบีบคอยัยมินเข้า ดูจากหน้า 2 คนนี้ทะเลาะกันอีกแล้วสินะ -_-a
“เอ่อ ดงแฮ”ฉันหันควับไปทันทีที่ประตูห้องเปิด ก่อนจะรีบถามถึงผู้ชายอ่อนแอแล้วก็ขี้แยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ
“อ้อ ยังนั่งร้องไห้อยู่เลย ไม่ต้องไปสนหรอก ดงแฮก็งี้แหละ ขี้แย ร้องไห้ได้ทุกเรื่อง”ซีวอนบอกยิ้มๆก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ถึงงั้นก็เหอะ ใช่ว่าฉันจะสบายใจ แล้วไม่นานทุกคนก็ออกมาหมด ยกเว้นดงแฮ โธ่เอ้ย จะเป็นไรมากมั้ยนะ ฉันกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไป
“ฉันขอโทษ”ฉันพูดเสียงเบา ขณะที่ดงแฮยังคงเช็ดน้ำตาป้อยๆ
“อย่าเลย เธอจะมาแกล้งฉันอีกใช่มั้ยล่ะ เธอเองก็ไม่ชอบหน้าฉันตั้งแต่แรกแล้ว เธอเองคงวางแผนแกล้งฉันอยู่ละสิ”ดงแฮพูดขึ้นขณะที่น้ำตาที่ทำท่าว่าจะหยุดไปแล้วก็ค่อยๆไหลมาอีกรอบ พระเจ้า ทำไมเค้าช่างเป็นผู้ชายที่ร้องไห้เก่งขนาดนี้นะ -_-^ ฉันสมควรจะทำยังไงดี ฆ่าเค้าทิ้งเลยดีมั้ย โอ๊ยยยยยหงุดหงิด
ความคิดเห็น