คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 : คอนโดของ 13 หนุ่ม ฉันจะฆ่านายตาบ้าลีทึก
che
ery R
z. R
z. R
z
ตอนที่ 4 : คอนโดของ 13 หนุ่ม ฉันจะฆ่านายตาบ้าลีทึก
ที่คอนโดของพวกเอสเจ
ถ้าเดาไม่ผิดฉันคิดว่าหลายคนคงจะรู้แล้วว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่ คิดแล้วอยากฆ่ายัยฝนชะมัด -_-^ เป็นเพราะยัยนี่แท้ๆทำให้ฉันต้องมาพักกะคนพวกนี้
“พรุ่งนี้ ฉันจะพาพวกเธอไปสถานทูตนะ จะให้เค้าช่วยติดต่อครอบครัวเธอที่ไทยให้”ซีวนพูดขึ้น หลังจากที่เห็นว่าพวกฉันนั่งเงียบมานาน ไม่ต้องแปลกใจไปหรอกว่าฉันรู้จักชื่อพวกเค้าได้ไง เพราะว่าฉันจำใจต้องมาพักที่นี่ชั่วคราวหรอกนะ ถึงต้องถามชื่อเอาไว้ ตั้ง 13 คนใครจะไปจำหมด
-_-;
“ไม่ได้นะ”ฉันรีบร้องห้ามทันที เกิดไปสถานทูต เรื่องที่ฉันหนีมาเกาหลีก็จบเห่พอดี
“ทำไมล่ะ”ผู้ชายตัวอ้วนๆถามขึ้น เอ่อ... น่าจะชื่อซินดงละมั้ง
“คือ...”
.............................................................................................................................................................
หลังจากที่ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างจบ ทุกคนก็ทำหน้าหนักใจ
“ดังนั้น ฉันขออยู่กะพวกนายจนถึงศุกร์หน้าได้มั้ย”ฉันถามเสียงอ่อยๆ ก่อนทำหน้าให้มันดูน่าสงสารที่สุด
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เราไม่ได้มาอยู่ฟรีๆหรอก ฉันกะมิน มีฝีมือทำอาหาร เดี๋ยวเรื่องอาหารหารการกิน เรื่องทำความสะอาดพวกฉันจะทำเอง”แก้วยื่นข้อเสนอขึ้น ขณะที่ฉันรีบพยักหน้าหงึกหงัก
“ฉันจะวางใจได้ไงว่ายัยบ้านนอกจะไม่วางยาเบื่อฉัน ขนาดอยู่ต่อหน้ายังทำท่าจะงับหัวฉันอยู่เลย แล้วลับหลังไม่เผาพริก เผาเกลือสาปแช่งเหรอ”ไอ้หัวทอง หรือ ลีทึก พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนประสาทสุดๆ
“ถ้าฉันจะทำละก็ ฉันไม่ปล่อยนายมายืนพูดมากอย่างงี้หรอก”ฉันพูดพร้อมกับทำตาดุใส่ แต่อีตาลีทึก กับทำท่าจีบปากจีบคอเลียนแบบฉัน เห็นแล้วมันน่าเหยียบชะมัด-_-^
“น่าๆ อย่าพึ่งทะลาะกัน งั้นฉันมีข้อตกลงกะพวกเธอ 1 ข้อ โอเคมั้ย”ฮันเกียงพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าลำบากใจ
“ข้อตกลงอะไร”ไอ้ตัวการฝนที่นั่งเงียบมานานดูกระตือรือร้นขึ้นมา
“แค่ในห้องพักพวกฉัน 13 คนพัก 2 ห้องก็จะแย่งอากาศหายใจกันจะแย่อยู่แล้ว เพราะงั้นเราไม่มีที่ว่างให้เธอหรอกนะ ถ้าจะมีที่ให้นอนก็นี่แหละ ห้องนั่งเล่นที่พวกเรากำลังนั่งอยู่เนี่ยแหละ”ฮันเกียงพูดขึ้นก่อนทำหน้าลำบากใจอีกครั้ง ส่วนฉันน่ะเหรอ ในห้องน้ำก็นอนว่ะ TOT มันมีทางเลือกที่ไหน
“อะไรนะ ห้องนั่งเล่นงั้นเหรอ”ไอ้ฝนโวยขึ้นมาอีกรอบ
“ไอ้ฝน ถึงเค้าจะเหลือที่ในห้องน้ำให้นอนก็ต้องนอน พวกเรามีสิทธิเรื่องมากงั้นเหรอ ถ้าแกจะโทษใครละก็แกต้องโทษตัวแกเองนู้น แล้วแกเองก็ต้องขอบคุณพวกเค้าแล้วแก้วซะ ที่ห้ามฉันไม่ให้ฆ่าแกน่ะ -_-^”ฉันพูดเสียงเรียบก่อนส่งสายตาอาฆาตไปให้ไอ้ฝน ขณะที่ไอ้ฝนแค่ยิ้มเจื่อนๆมาให้
“งั้นฉันขอถามพวกนายบ้าง”แก้วพูดขึ้นมาทำลายรัศมีอำหิตที่ฉันกำลังส่งใส่ไอ้ฝนอยู่
“อะไรล่ะ”อึนฮยอกถามขึ้นขณะที่มือก็กำลังเล่นอยู่กะดงแฮ
“ผู้จัดการวงพวกนายไม่ว่าเหรอให้พวกฉันมาอยู่ด้วยน่ะ”แก้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรงใจ
“ไม่แน่ใจ แต่ฉันจะเล่าเรื่องพวกเธอให้ฟังแล้วบอกให้พวกเธอมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัว คอยดูแลเรื่องต่างๆไม่เอาตัง คาดว่าผู้จัดการคงไม่ว่าอะไรมากมั้งคงบ่นนิดหน่อย”คิบอมที่นั่งเงียบๆอยู่ตอบขึ้นมา
“ยังไงพวกเราก็ขอบใจมากนะ”แก้วที่นั่งตรงกลางระหว่างฉันกับฝนบอกขึ้น พร้อมกับเอามือกดหัวฉันกับไอ้ฝนลง เป็นเชิงขอบคุณ
“ขอบใจพวกนายจริงๆ”ฉันยกมือไหว้แบบคนไทย ขณะที่ฝนก็ส่งยิ้มสดใสไปให้
“เฮ้ยๆ ไม่เป็นไร”ชายหนุ่มหน้าสวยฮีซอลพูดขึ้น ขณะที่คนอื่นๆรับไหว้กันแทบไม่ทัน
“แล้วใครจะคุยกับผู้จัดการล่ะ”คังอินถามขึ้นก่อนจะหยิบตุ๊กตามากอดแน่นๆ
“จะใครล่ะ มันก็ต้องเป็นหัวหน้าอยู่แล้วจริงมั้ย”ซองมินพูดขึ้น ก่อนทำปากบุ้ยใบ้ไปทางลีทึกที่กำลังทำหน้าบูดอยู่
“ทำไมฉันต้องทำด้วย”ลีทึกพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ ก่อนจะส่งสายตาเบื่อๆมาทางฉัน
“เฮ้อ คนเรา ไม่มีน้ำใจเอาซะเลย ไม่หล่อ นิสัยแย่ แล้วยังไม่มีน้ำใจอีก อะไรจะแย่ครบสูตรขนาดนั้น”ฉันแกล้งบ่นลอยๆขึ้นมา ก่อนจะทำท่าสอดสายตาไปเรื่อย โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าอีตาหัวทองนั่นอยากฆ่าฉันมากมายแค่ไหน
“ชิ น่าเบื่อ วุ่นวาย”เสียงอีตาลีทึกเดินออกไปขณะที่คนอื่นๆพากันส่ายหัวไปมา
.............................................................................................................................................................
ที่ห้องครัวแคบแสนแคบมหากาฬ
“ฉันจะต้องเอียนข้าวผัดไปอีกนานแน่ๆ แค่เห็นก็อิ่มจะอ้วกแล้ว”ฉันบ่นออกมาหลังจากผัดข้าวผัด 16 จานเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ฉันเองก็เอียนไข่เจียวหมูสับไปนานเหมือนกัน”แก้วบ่นพึมพำ ขณะที่ไอ้ฝนก็นั่งนวดมือตัวเองมา เนื่องจากงัดซากฟอสซิลหมูในตู้เย็น ที่ถูกน้ำแข็งหนาๆเป็นนิ้วๆทับเอาไว้
“ฝนไปตามพวกนั้นมากินข้าวเด๊ะ”ฉันบอกขณะช่วยไอ้แก้วยกจานข้าวไปวางไว้บนโต๊ะตัวบนขณะที่ไอ้แก้วก็เอาข้าวไปวางไว้ที่โต๊ะสำหรับนั่งพื้นๆตัวเล็กๆ
“ฉันเจ็บมืออยู่นะโว๊ย”ไอ้ฝนครวญครางก่อนทำหน้าเจ็บโอเวอร์แทบขาดใจ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับใช้ปากแล้วเท้าเดินไปเรียกน่ะฮะ”ฉันเท้าสะเอวถามสีหน้าเอาเรื่อง
“แกลืมความผิดแกแล้วรึไง”ไอ้แก้วว่าพลางทำหน้าโหด ไอ้ฝนทำหน้าหุบจ๋อยๆไปก่อนจะเดินบ่นพึมพำไปเรียก
“อะไรกัน เนี่ยนะข้าวเย็น”อีตาลีทึกบ่นขึ้นทันทีที่เห็นอาหาร ผู้ชายไรวะเรื่องมากกกกกกกกก
“นายก็แหกตาดูตู้เย็นนายเซ่ มันไม่มีอะไรเลยซักอย่าง นอกจากไข่ แล้วก็ผักเหี่ยวๆ อ้อ บวกฟอสซิลหมูของนายด้วย”ฉันว่ากลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แต่ซีวอนกลับขำคิกๆ
“อะไรคือฟอสซิวหมูเหรอ -_-?”เยซองทำหน้าเอ๋อ เต็มที่ถามฉัน
“ก็ไอ้หมูที่เอามาทำข้าวผัดนี่สิ ถูกแช่แข็งโป๊ก ยังกะฟอสซิล รู้มั้ยว่าฉันงัดจนกล้ามจะโตแล้วน่ะ”ไอ้ฝนบ่นขึ้นมา
“อะไรเล่า เรื่องแค่นี้บ่น ถึงเธอไม่มีกล้าม ฉันมองยังไงเธอก็เหมือนเด็กผู้ชายอยู่แล้ว มีกล้ามเพิ่มมาหน่อยจะเป็นไร ได้ชวนเล่นงัดข้อด้วย”ดงแฮบอกพร้อมกับหัวเราะชอบใจ ขณะที่ไอ้ฝนแทบจะวิ่งไปหยิบอีโต้มาจามหัวเลยล่ะ
“พูดงี้มาต่อยกันเลยมั้ย-_-++”ไอ้ฝนพูดก่อนส่งสายตาอาฆาตไปให้ ขณะที่ไอ้แก้วลากไอ้ฝนไปหามุมกินข้าวก่อนที่ไอ้ฝนจะหยิบอีโต้จริงๆ
ความคิดเห็น