คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 : มาถึงโซลแล้ว แต่พวกนายเป็นใครอ่ะ
che
ery R
z. R
z. R
z
ตอนที่ 2 : มาถึงโซลแล้ว แต่พวกนายเป็นใครอ่ะ
หลังจากที่ฉันกะพวกเพื่อนๆนั่งปรึกษาอยู่นานก็ได้ว่า ให้ฉัน ฝนแล้วก็แก้วล่วงหน้าไปก่อน ส่วนเลมอนจะตามไปที่หลัง
“เฮ้ย เดี๋ยว อย่าพึ่งๆ ฉันนึกได้เรื่องนึง”ยังไม่ทันที่ยัยพวกนั้นจะก้าวออกไปนอกห้องฉันก็นึกเรื่องสำคัญมาได้ซะก่อน
“อะไรอีก”ฝนถามพลางทำหน้ามุ่ย
“ก็...ฉันลืมบอกไปว่าฉันโดนพ่อยึดบัตรเครดิตไปแล้ว เงินฉันตอนนี้เหลือแค่ค่าตั๋วเครื่องบิน ยังไงพวกแกเลี้ยงฉันหน่อยได้เปล่า”ฉันบอกพร้อมกับทำหน้าอ้อนๆ
“ให้ตายสิ”แก้วพึมพำเสียงเบาๆ
“ได้ๆ ยังไงฉันก็ช่วยแกแล้ว แต่กลับมาถึงไทย ฉันจะคิดทั้งต้นทั้งดอกให้เรียบเลย^_____^”ฉันยิ้มแหยๆ ให้ยัยฝนที่กำลังยิ้มโหดๆอยู่ ไม่เข้าใจ ฉันคบยัยนี้เข้าไปได้ไง -_-;
“จ้าๆ”ฉันตอบรับเสียงอ่อนๆ ขณะที่ฟ้าตบไหล่ฉันเบาๆ เหอๆ
“เออ แล้วแผนที่โรงแรมที่ฉันเขียนให้อะ เก็บไว้ดีๆนะ ถ้าหายละก็ ฉันก็ไม่รู้จะตามไปเจอแกได้ที่ไหนแล้ว”เลหันมากำชับกับฉันก่อนเดินออกไป
.............................................................................................................................................................
ที่โซลเมืองหลวงของเกาหลี
“ฉันจะบ้าตาย ฉันว่าฉันพูดภาษาเกาหลีนะ ทำไมถึงมาจอดที่หน้าโรงแรมนี้เล่า”ฝนบ่นอุบอิบ ก่อนมองป้ายโรงแรมกับกระดาษเขียนชื่อป้ายโรงแรมไปมา
“เค้าอาจจะอ่านผิดก็ได้”แก้วพูดเสียงเรียบๆ ก่อนกวาดสายตาไปรอบๆ
“ถ้าหากส่งผิดไปนิดหน่อยฉันจะไม่ว่าเลย นี่ส่งมาที่ไหนเนี่ย เราเดินกันขาจะหักแล้วนะ ยังไม่เจอโรงแรมที่ว่าเลย”ฉันบ่นพร้อมกับเอามือทุบขาเบาๆ ใช่แล้วล่ะ ฉันมาถึงโซลแล้ว แล้วกำลังตามหาโรงแรมที่ว่าอยู่ แต่เดินเท่าไหร่ก็ไม่เจอซักที แถมยิ่งเดินก็เหมือนยิ่งหลงทางด้วยสิ โอ๊ยยยย จะบ้าตาย-_-^
“ฉันรู้สึกไปเองปะ ว่าคนมันเยอะๆอะ”แก้วพูดขึ้นก่อนมองไปรอบๆ
“ไม่รู้สิ”ฉันยักไหล่ไม่สนใจ ก่อนจะหันไปมองฝน แต่สีหน้าไอ้ฝนกลับ
“OoO”
“แกเป็นไรไอ้ฝน”ฉันร้องถามก่อนเขย่าตัวไปมา
“แกดูนั่น”ฝนบอกพร้อมกับชี้มือไปอีกทาง ฉันกับแก้วมองตาม ก่อนจะพบฝูงคนที่กำลังวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตามมาทางเราแถม ร้องกรี๊ดอีกตั้งหาก มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย -_-;
“เฮ้ย ฉันว่าท่าไม่ดีแล้ว พวกเราวิ่งก่อนโดนเหยียบ”แก้วบอกพ้อมกับฉุดมือฉันกับฝนวิ่ง
“แกว่าเกิดไรขึ้นอะ”เสียงฝนร้องถามขึ้นก่อนสปีดฝีเท้า
“หรือว่าคนตีกัน คนตีกันแบบบ้านเราไง ไม่งั้นพวกนั้นจะวิ่งหนีอะไร จริงมั้ย”ฉันร้องบอกกลับ
“เออว่ะ อาจจะใช่ เอาไงดี ตายแน่ๆ”ฝนร้องตอบกลับขณะนี้กลุ่มคนข้างหลังวิ่งตามพวกเราเกือบทันแล้ว แย่แน่ๆ T0T
“นั่นไง รถบัสนั่นอะ รถเมล์เปล่า”ฉันบอกก่อนจะชี้มือไปที่รถบัสข้างหน้าที่มีสีสันต์สดใส
“ใช่เหรอ มันแปลกๆนะ”แก้วบอกก่อนจะขมวดคิ้ว
“แปลกยังไง แกดูรถเมล์บ้านเราดิ๊ สีแจ่มแบบนี้เลย แล้วแกดูถ้ารถบัสของคนอื่นเค้าจะเปิดประตูหราทำไมอะ”ฝนบอกท่าทางมั่นใจ
“ถ้างั้นจะรออะไรเล่า ไปๆ วิ่งไปขึ้นกัน”ฉันบอกก่อนจะกระชากตัวยัยสองคนนั้น ก่อนวิ่งเต็มแรงขึ้นรถบัส
“แฮ่กๆ”ฉันวิ่งขึ้นรถบัสที่ว่างสุดๆ ก่อนจะดึงยัย2คนข้างหลังที่หอบแฮ่กๆ ไปหลบหลังรถ
“ไปไหน”ฝนถามขึ้น
“นู้นไง ไปนั่งหลบที่พื้นเบาะหลังตรงนั้นกัน”
“ทำไมอะ”ฝนร้องถามก่อนเอามือยีหัวไปมา
“เผื่อพวกนั้นขึ้นมาบนรถไง ยังไงๆก็หลบไปก่อนเหอะ”ฉันบอกก่อนจะดันยัยฝนเข้าไปข้างในสุด แล้วดันแก้วเข้าไป แล้วฉันก็นั่งลงนอกสุด ให้ตายถ้าเพื่อนๆที่โรงเรียนมาเห็นฉันสภาพนี้ล่ะก็ ขำตาย ชัก ก็พวกฉันมานั่งคุ๊ดคู้ อยู่ที่พื้นตรงซอกเบาะหลังอะสิ T0T อนาจตัวเองโว๊ยยยยย
“แก พวกเราจะรอดมั้ยอะ”ฝนที่นั่งอยู่ข้างหลังถามขึ้นมาเบา
“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่เข้าจริงๆ ว่าทำไมเราถึงซวยมหากาฬขนาดนี้อะ”ฉันหันไปตอบไอ้ฝน ก่อนจะรู้สึกตัวว่ารถกระชากออกตัววิ่งอย่างแรง พร้อมกับได้ยินเสียงฝีเท้านับสิบ พร้อมกับเสียงพูดคุย เสียงหอบดังขึ้น ฉันหันไปทำตาโตใส่ฝน ก่อนจะค่อยๆหันหน้ากลับมา ก่อนฉันจะพบ รองเท้านับสิบคู่อยู่ตรงหน้า ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะสบตากับผู้ชายนับ 10 คน ก่อนผู้ชายผมทองจะทำหน้าตกใจ ขณะที่ฉันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองกันเสียงกรี๊ด
“ขะ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาขึ้นรถคันนี้เลย เพราะฉะนั้นปล่อยพวกฉันไปเหอะนะ ฉันรับรองว่าพวกฉันจะไม่บอกตำรวจแน่ๆเรื่องพวกนายตีกัน แล้วก็พวกฉันไม่มีเงินให้พวกนายรีดไถด้วย เพราะงั้นปล่อยพวกเราไปเหอะนะ”ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากหลับหูหลับตาอ้อนวอนพวกนั้นไปโดยไม่รู้เลยว่าฉันกำลังพูดภาษาไทย แล้วขณะที่ฉันกำลังแพล่มๆอยู่นั้น มือใหญ่ๆ ก็เขย่าตัวฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เฮ้ย เธอจะบ้ารึไงน่ะ เธอพูดอะไรของเธอเนี่ย ยัยต๊อง หลุดมาจากโรงพยาบาลบ้ารึไง”เสียงนุ่มๆดังขึ้น ขณะที่ตัวฉันโดนเขย่าไปมา ห๊ะ OoO ว่าไงนะ ยัยต๊องงั้นเหรอ หลุดมาจากโรงพยาบาลบ้างั้นเหรอ ให้ตายเหอะ ใครบังอาจมาว่าฉันนะ
“นายว่าใครต๊องนะ”ฉันเงยหน้าขึ้นเถียงเป็นภาษาเกาหลีแบบลืมตายขึ้นมา คนอย่างมินไม่ยอมให้มาว่าฝ่ายเดียวหรอกน่า -_-^
“ห่ะ 5555555+”ทันทีที่ฉันพูดจบ เสียงหัวเราะของผู้ชายนับ 10 คนตรงหน้าก็หัวเราะขึ้น ฉันมีอะไรน่าขำรึไง -_-^
“ให้ตายเหอะ เธอลักลอบเข้ามาปะเนี่ย หรือมาจากบ้านนอกที่ไหน สำเนียงเกาหลีเธอมัน มันบ้านนอกชะมัด”เสียงของผู้ชายผมทองคนเดิมผู้ขึ้น บะ บ้านนอกงั้นเหรอ -_-^
“เฮอะ เอาเหอะ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะเป็นใครมาจากไหน สำเนียงเธอถึงได้บ้านนอกขนาดนั้น แต่เธอขึ้นรถนี้มาได้ยังไง หรือว่าเธอเป็นแฟนคลับพวกเรา ถ้างั้นก็ดี วันนี้ฉันอารมณ์เสียมากๆ ฉันขอพูดแบบไม่มีมารยาทเลยละกัน ฉันยอมรับนะว่าฉันก็ดีใจที่มีแฟนคลับมากมายแต่ไม่เห็นเธอจะต้องคลั่งขนาดนั้นจนต้องแอบตามมาขึ้นรถขนาดนี้ รู้รึเปล่าว่าเวลาพักฉันก็แทบจะไม่มีแล้ว แล้วยังจะต้องมาผจญภัยกะพวกเธออีกเหรอ ถ้าหากว่าพ่อแม่เธอรู้เข้าจะทำหน้ายังไงที่ลูกสาวบ้าผู้ชายมากขนาดตามขึ้นมาบนรถน่ะ ฉันขอเตือนด้วยความหวังดีนะว่าเธอควรจะกลับบ้านไปกราบพ่อแม่มากๆ ไม่ใช่เอาเวลามาทำตัวแบบนี้แล้วก็นะ~#$%#@#$%%%#@~”
“-O-”ßสีหน้าของฉัน ฉันนั่งนิ่งอึ้ง ทำอะไรไม่ถูกเมื่ออยู่ดีๆฉันถูกรัวปืนกลชุดใหญ่ใส่มาฉอดๆ ขนาดนี้ ไอ้หัวทองนี่มันเก็บกดมาจากไหนวะ มาว่าฉันขนาดนั้น พ่อแม่ยังไม่เคยว่าฉันขนาดนี้เลย แล้วไอ้นี่มันเป็นใครดูถูกฉันสารพัด หน๊อย ถ้าไม่ด่าคืน อย่ามาเรียกฉันมินตราเลย -_-^
ความคิดเห็น