นายช็อกโกแล็ตหน้าใสกะยัยบลูเบอร์รี่สุดงก

ลำดับตอนที่ #2 : กรี๊ด !!! ผีโทรศัพท์

ในตอนที่ฉันกำลังจะขึ้นรถBMWคันใหม่ล่าสุดของฉันโทรศัพท์ของฉัน(รึเปล่า)ก็ดังขึ้นเป็นเพลงภาษาญี่ปุ่น  ซึ่งมันก็เพราะดีล่ะ  แต่ฉันไม่เคยมีเพลงนี้นี่นา  สงสัยองุ่นโหลดมามั้ง  รับโทรศัพท์ก่อนดีกว่า  แต่เอเบอร์โทรเข้ามันคุ้นรึเปล่าเนี่ย เอ๊...นี่มันเบอร์ฉันไม่ใช่เหรอเนี่ยตายละผีหรอกแหงเลยอ่ะ  แต่ก็ต้องรับอยู่ดีแหละ  เพราะฉะนั้นก็

        "ฮาโหล  สวัสดีค่ะ"อ๊าฉันรับสายไปแล้วล่ะ

        "ฮะโหล  นี่เธออยู่ไหนน่ะ"อ๊ายผีผู้ชายซะด้วยน่ากลัวชะมัด

        "เอ่อ  ที่จอดลานรถอ่ะ"ว๊าย!!แล้วฉันไปบอกเขาทำไมเนี่ย

        "นี่เธอ"เสียงผู้ชายคนนั้นดังอยู่ข้างหลังอ่ะ

        "อ๊ายอย่าตามมาหลอกหลอนกันเลยนะแล้วจะทำบุญส่งไปให้นะ  อย่าหลอกหลอนกันเลย"ฉันพูดเสียงสั่นและพนมมือโดยไม่หันไปมอง

        "นี่เธอแช่งชั้นเหรอยัยต๊อง"ผีตัวนั้นพูดขึ้น

               ฉันรีบหันไปมอง  อ้าวเขาไม่ใช่ผีนี่นา  แล้วเขานี่หล่อชะมัดเลย  อ๊ะแต่เมื่อกี๊เขาว่าฉันนี่นา  ละฉันไม่ใช่คนบ้าผู้ชายซักหน่อย  เพราะฉะนั้นยอมไม่ได้ย่ะ  อย่างงี้ต้องด่า
               ฉันรีบหันไปมอง  อ้าวเขาไม่ใช่ผีนี่นา  แล้วเขานี่หล่อชะมัดเลย  อ๊ะแต่เมื่อกี๊เขาว่าฉันนี่นา  ละฉันไม่ใช่คนบ้าผู้ชายซักหน่อย  เพราะฉะนั้นยอมไม่ได้ย่ะ  อย่างงี้ต้องด่า
               ฉันรีบหันไปมอง  อ้าวเขาไม่ใช่ผีนี่นา  แล้วเขานี่หล่อชะมัดเลย  อ๊ะแต่เมื่อกี๊เขาว่าฉันนี่นา  ละฉันไม่ใช่คนบ้าผู้ชายซักหน่อย  เพราะฉะนั้นยอมไม่ได้ย่ะ  อย่างงี้ต้องด่า

        "นี่นายเป็นใครน่ะถึงกล้ามาว่าฉัน"ฉันเริ่มด่านายนั่น

        "ยัยซื่อบื้อเอ๊ยเธอหยิบโทรศัพท์มาผิดเครื่อง  ที่เธอถือน่ะมันของฉัน"เขาตอบ

        "หา  อะไรนะ  นายจะบ้าเหรอฉันไขมาจากล็อกเกอร์ของฉันนะ"ฉันเถียงเขา

        "ยัยต๊อง  กุญแจฉันไขได้ทั้งสองช่องนั่นแหละฉันเห็นช่องของฉันเปิดอยู่ฉันเลยลองเปิดช่องของเธอดูตอนแรกฉันก็คิดว่าเป็นโทรศัพท์ฉันแต่ว่ามีคนโทรเข้ามาอ่ะดิเขาถามถึงเบอร์รี่อะไรนั่นฉันก็เลยรู้ว่าไม่ใช่โทรศัพท์ของฉัน"เขาบอกกับฉันล่ะ

        "อ๊ะโทรศัพท์นายอ่ะเอาไปดิ  และเอาของฉันมาด้วย"

                แล้วเราก็แลกโทรศัพท์กัน

        "อือ  งั้นฉันไปก่อนนะพอดีรีบน่ะ"ฉันบอกลาเขา

        "ก็รีบไปดิ "แล้วเขาก็บอกลา(เหมือนไล่เลย)

                ฉันแวะซื้อของนิดหน่อย  แล้วจากนั้นฉันก็มุ่งหน้าไปที่คอนโด  พอถึงคอนโดฉันก็รีบกดลิฟท์ขึ้นไปที่ห้อง 671ฉันไขกุญแจและเปิดประตูเข้าไปอ้าว ? ฉันลืมปิดไฟเหรอเนี่ย  โอ๊ย !สงสัยฉันจะต๊องเป็นอย่างที่นายนั่นบอกจริงๆแหละ

       "อ๊า...ฉันลืมซื้อแชมพูทำไงดีพรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วนะ  ฉันไม่ยอมหัวเหม็นไปโรงเรียนหรอก   ว่าแต่ไปดูที่ห้องยัยองุ่นก่อนดีกว่าเผื่อยัยนั่นจาลืมแชมพูเอาไว้ "ฉันคิดในใจ  แล้วก็เดินไปที่ห้องขององุ่น 

               แอ๊ดดด  เสียงเปิดประตูห้องยัยองุ่น  เฮ้ย! ใครนอนบนเตียงยัยนั่นน่ะ  ฉันค่อยๆเดินไปที่เตียงและค่อยๆเปิดผ้าห่มออกก..รี๊..ดใครน่ะ เขาลุกขึ้นมากอดฉันแล้วก็ละเมอเป็นชื่อผู้หญิงที่ชื่อ เปียโน  แต่ฉันต้องผลักเขาออกสิใครก็ไม่รู้มากอดกันได้ไงแต่ฉันไม่ผลักเฉยๆฉันตบเค้าด้วยล่ะ  เ...พี...ย...ะ!!นี่คือเสียงฉันตบเขาล่ะท่าทางมันจะแรงเหมือนกันนะ

                " โ  อ๊  ย" เสียงชายคนนั้นร้อง   และเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองฉัน  เฮ้ย  นั่นมันคนที่โทรศัพท์สลับกับฉันนี่

        "เฮ้ย  ยัยต๊องเธอมาทำอะไรที่นี่"เขาถามฉัน

        "ฉันสิต้องถามนาย  ที่นี่น่ะห้องฉันนายน่ะมาอยู่นี่ได้ไง"

        "อะไรกันนี่เธอเป็นคนที่อยู่ก่อนฉันเองเหรอ"

        "อย่าบอกนนะว่านายคือคนที่ย้ายเข้ามาน่ะ"ฉันถามเขาไปแบบงงๆ

        "อือ  แต่ก่อนอื่นหายามาทาที่แก้มให้ฉันก่อนได้ป่ะเหมือนมันบวมๆยังไงไม่รู้  ไม่รู้โดนอะไรมาน่ะ"เขาเริ่มบ่น

                  ฉันเดินไปเอากล่องยาเพื่อทายาให้เขา  และแอบคิดในใจว่าเขานี่ขี้เซาจิงๆเลยล่ะชั้นเป็นคนตบหน้าเค้า  เค้ายังไม่รู้เลย   ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆเขาแล้วเริ่มทายาให้

        "นี่ยัยต๊องเธอชื่ออะไรอ่ะ"นายนั่นถามชั้น

        "ฉันชื่อบลูม์เบอร์รี่ย่ะ ชื่อเล่น ก็เบอร์รี่ไงล่ะจำไว้นะนายต่างด้าว"ฉันเริ่มกัดเขาคืนบ้าง

        "เธอว่าฉันเป็นต่างด้าวงั้นเหรอ"เขาเริ่มโกรธฉันล่ะอ๋ายน่ากลัวชะมัด

        "ก็นายพูดไม่คอยชัดนี่นา แล้วนายชื่อไรล่ะ"เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า

อ่านต่อตอนหน้าน้า