หนุ่มหล่อสะเดิดกับยัยสุดเริดจอมแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : โอ๊ะโอ! ถูกปล่อยเกาะ TOT แง้~

1

            ‘เกรทโปรเจกต์ข่าวที่เธอทำมาเสนอน่ะไม่ผ่านนะ แล้วตอนนี้ก็เหลือเธอคนเดียวแล้วด้วยที่ไม่ผ่าน’ พี่มีนประธานชมรมนักข่าววารสารบอกฉัน

          ‘หา! เป็นไปได้ไงอ่ะ =_=’

          ‘พยายามหาข่าวมาส่งใหม่นะ แล้วหวังว่าวารสารโรงเรียนฉบับหน้าจะมีข่าวของเธอตีพิมพ์อยู่ด้วยนะ อ้อ... ทำสกู๊ปจับผิดดาวโรงเรียนสิ คะแนนเยอะน่าดู เพราะอาจารย์วิรินบ้านายโรเจอร์นั่นจะตาย ฮิๆ ^^’

          ‘ค่ะ ขอบคุณค่ะ’

            >O< ม่าย~ เป็นไปไม่ได้ อย่างฉันเนี่ยเหรอ? ฉันอุตส่าห์เสนอข่าวจิ้กจกผูกคอตายหลังโรงเรียนแล้วนะ และฉันก็คิดว่ามันโครตจะพิสดารมากพอที่จะลงคอลัมพ์ ‘พิสดารดีเดือด’ ได้ TT^TT แง้~ ตายแน่เลยยัยเกรท!! นี่หากฉันไม่ผ่านฉันต้องตายแหงๆ รู้งี้ไม่น่าเลือกชมรมนักข่าวโรงเรียนตั้งแต่แรกเลย วันๆ เอาแต่แขวนกล้องตัวเบ้อเร้อไว้ที่คอ ซักวันนึงคอฉันมันต้องหักลงมาพร้อมกับกล้องนี่แหงๆ เลย ซวยชะมัด -_-^

            “ยัยมายด์! แกรู้มั้ยข่าวที่ฉันส่งไปไม่ผ่านอ้ะ” ฉันบ่นกับเพื่อนสนิท ขณะที่กำลังนั่งกินของจุบจิบอยู่ใต้ต้นมะขามริมสระบัวกลางโรงเรียน (บรรยากาศเป็นใจชะมัด =_=)

            “ข่าวจิ้งจกเหรอ งั่มๆ” T^T อุบาทว์ ยัยนั่นกินไปพูดไปจนขนมทุออกจากปากไปติดอยู่บนโต๊ะเป็นหย่อมๆ ซกมกบรมอ่ะ บรื๋อ~ >___< ฉันว่ายัยนี่ต้องอยู่โสดไปจนตายแน่ๆ

            “ก็เออน่ะสิ”

            “ฮ่าๆๆ ^^ ก็สมควรแล้วล่ะ ฉันบอกแล้วก็ไม่เชื่อ...ข่าวไร้สาระและเป็นไปไม่ได้ ฮ่าๆๆ” =_= หัวเราะเข้าไป จิ้กผูกคอตายผิดกฎหมายรึไงยะ!!

            “-_-^”

            “โอเคๆ เอออาทิตย์หน้าโรงเรียนปิดทั้งอาทิตย์ แกยังพอมีเวลา”

            “นั่นแหละซวยเลย”

            “หืม... ทำไมล่ะ”

            “ก็แกคิดดูสิ นี่มันวารสารโรงเรียนนะยะ จะให้ไปเอาข่าวชาวบ้านข้างนอกมาได้ยังไงล่ะ เฮอะ คิดแล้วกลุ้มเป็นบ้าเลย”

            “ยัยโง่แกก็เขียนคอมลัมพ์ ‘ข่าวรอบโลก’ สิยะ” (ฉันจำได้ว่าฉันเคยทำข่าวรอบโลกแล้วโดนอาจารย์วิรินเฉ่งออกมาเพราะว่าฉันเพิ่งจดๆ มาตอนสรยืดพูดข่าวตอนเช้า -_-^ ไม่เอาอีกแล้ว ฮือๆ)

            “ไม่เอาๆ คอลัมพ์จับผิดดาวโรงเรียนเป็นไง ^^” ฉันยิ้มแห้งๆ ยัยมายด์ทำหน้าตายอยาก มันคงคิดว่าฉันทำไม่ได้ล่ะสิ TT^TT ชิ!!

            “ถ้าแกทำได้ก็คงได้คะแนนเยอะมากๆ แต่คงยากมากมายอ่ะ เพราะดาวโรงเรียนก็มีสองคนฝ่ายชายพี่โรเจอร์สุดที่ร้ากของฉัน^___^ แล้วก็พี่เมตจี้ไงล่ะ”

            ฉันทำหน้าแบะซักพักหลังจากฟังมายด์บรรยาย ก็จริงอยู่หรอกนะ มันคงยากโครตๆ เลยแหงๆ TTOTT แล้วฉันจะทำไงดีเนี่ย

            “ช่วงปิดเรียนหนึ่งอาทิตย์นี่เธอจะไปไหนรึเปล่า” ฉันเงยหน้ามาฟังยัยมายด์อย่างงงๆ อย่าบอกนะว่าแกจะพาฉันออกแรด ไม่อีกแล้วจ้า! ครั้งที่แล้วเดินๆ กระโปรงลุ่ยลงมาคาเข่ากลางถนนข้าวสารแบบไม่รู้ตัว แต่ดีว่าไม่มีใครได้สังเกต T_T

            “ไปเกาะช้างกับพี่กายน่ะ ไอ้พี่กายน่ะสิจะไปทำงานที่โน่นเลยชวนฉันไปด้วยเพราะไปคนเดียวกลัวเหงา”

            “เออๆ งั้นฉันกลับบ้านแล้วนะ อาทิตย์หน้าโน้นเจอกัน ^^ บายจ้ะ” ทำไมแกยิ้มปากกว้างได้อุบาทว์ดำดุ๋ยอย่างนี้ยัยมายด์ ฉันเริ่มรับไม่ได้ที่ยัยมายด์จะยิ้มแป้นสยองแบบนั้นใส่ฉัน วันดีคืนดีมันอาจจะทำให้ฉันนึกว่าผีแล้วซัดซักเปรี้ยงใส่หน้ายัยนี่ก็ได้ =_=

            ฉันคิดเพลินๆ อยู่ใต้ต้นมะขามคนเดียวอย่างเดิม ไม่อยากกลับบ้านเล้ย~ เบื่อๆ เซ็งโว้ย!! ทำไมฉันไม่ผ่านชมรมเนี่ย sad... (ชิบเป๋ง)

            ฉัน ‘เกรท’ ฉันอยู่ในบ้านเล็กๆ หลังหนึ่งตั้งอยู่หลังโรงเรียนกับแม่และพี่ชาย หลังจากพ่อเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนี้ฉันก็มอห้าแล้วเรอะเนี่ย ^^ ดูสวยขึ้นเป็นกองเลย ฮ่าๆ (กองความสวยไว้ที่ไหนซักแห่งที่หาไม่เจอในตัวแก!! ยัยขี้โม้เอ๊ย) ฉันสวยค่ะะสวย~

         รู้มั้ย? ความฝันของฉันคืออะไร วะฮะฮ่า!! การที่ได้เป็นดาราน่ะสิ ฉันเชื่อว่าผู้หญิงหลายๆ คนก็คงจะคิดเหมือนฉัน เพราะอาชีพนี้ดูจากภายนอกแต่ละคนนี่ โอโห~ หรูหราไฮโซสุดๆ แถมยังเป็นงานที่รายได้ดีด้วยแหละ เมื่อคืนรู้มั้ยว่าฉันฝันว่าฉันได้เป็นนางแบบโฆษณา โฮะๆ ^^ ฉันดูดีมากๆ ในโฆษณายาฆ่าหญ้า!! แง่มๆ (ฉันควรจะยิ้มหรือร้องไห้เนี่ย T_T)

            วู้ๆ ^O^ การเดินทางไปเกาะช้างได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ฮะๆ (เลียนแบบมาจากคำโฆษณาของการ์ตูนก้านกล้วยตานีเลยนะเนี่ย หึๆ) ฉันไปเที่ยวส่วนพี่กายจอมเก๊กก็ไปทำงาน พี่กายสัญญากับฉันไว้แล้วว่างานนี้งบไม่อั้น เสร็จโจ๋สิ!

            “ทำไมแต่งตัวแบบนี้ยัยชบาแก้ว” ทำไมเรียกน้องตัวเองซะอุบาทว์ขนาดนี้อ่ะ ไอ้พี่บ้า!!

            ฉันก้มลงมองเสื้อผ้าที่ใส่ เสื้อคลุมอาบน้ำสีชมพูหว้านหวาน... ที่ปิดซุกซ่อนชุดบีกินี่ตัวจิ๋วรัดติ้ววิ่วข้างในไว้ พร้อมหมวกอาบน้ำสีฟ้ากู้ชีพ และยังไม่ลืมแว่นตาสีชาเย็นเสริมราศี อ้ะ! ฉันมามันออกจะอินเทรนอ่ะ >.,< แหม! ฉันจะขอเซ็กซี่หน่อยไม่ได้รึไงอ่ะ

            “ไปเปลี่ยน!” พี่กายออกคำสั่ง โธ่!! T>O<T

         “...” เชอะ (ได้แต่แอบแช่งในใจเบาๆ)

            “ใส่เหมือนบ้านนอกเข้าเมืองอย่างนั้นแหละ เดินธรรมดามันก็จะแพลมออกมาตั้งแล้วอ่ะ ไร้เดียงสาจริงๆ ไอ้น้องคนนี้ เฮ่อ...”

            ขี้บ่น! จู้จี้! >O< อ้ากกกกกก!! ทำไมต้องเจ้ากี้เจ้าการด้วย พี่บ้าๆ ฉันอุตส่าห์ไปก๊อปชุดของ ‘กระแตว’ ในเรื่องน้ำพริกลงเรือเยมาเลยนะเนี่ย บ้าชะมัด!

            ฉันเดินกระทืบตึงๆ เสียงดังลงจากบ้าน แล้วไปขึ้นรถที่คิวรถไปจังหวัดตราด ฉันนั่งในรถทัวร์ฟังเพลงเบาๆ จากเครื่องเล่น mp3 จนพล็อยหลับไป (น้ำลายยืดลงมาเหมือนเปิดท่อน้ำประปาความแรงร้อยแรงม้า =_=)

            แงกๆ

            เสียงบ้าอะไรมาดังข้างหูฉันเนี่ย ให้ตายเถอะ >_< จะนอนโว้ย!! แง่มๆ ฉันข่มตาหลับต่อโดยไม่สนใจเสียงประหลาดที่ดังข้างๆ หูฉันไม่ยอมหยุด

            โครมมมม...ม...ม!!

            โอ๊ย~ ให้ตายเถอะ ไอ้บ้าที่ไหนบังอาจมาถีบฉันลงมานอนเอ้งเม้งบนพื้นซะได้เนี่ย O_O ไอ้พี่กาย พี่บ้า ถีบฉันทำไมเนี่ย TOT กระเด็นมาซะไกลลิบลับเลย ฮือๆ ใจร้าย~ พี่ซาดิสม์

             “พี่กาย เชอะ ชักจะแรงไปแล้วนะ รู้งี้ไม่น่ามาด้วยเลย” ฉันสะบัดหน้าใส่ด้วยความโมโหหลังจากที่ลงจากรถเพราะมาถึงท่าเรือสำหรับข้ามไปยังเกาะ

            ว้าวๆ ทะเลสวยจังเนาะ (คุณคงไม่เห็นล่ะสิ ^^ ฮ่าๆ) ทำไมทางรถบนท่าเรือถึงไม่มีอะไรกั้นถนนเลยนะ เป็นฉันฉันต้องต้องขับลงทะเลเบื้องล่างนี่แหงๆ เลย -_-^ เวรกรรม ขนาดเดินยังเสียวซ่านเลย เหอะๆ ดีนะไม่เอารถมาเอง ไม่งั้นฉันคงได้ฉี่รดเบาะแน่ๆ เลย

            “เกรทขึ้นไปรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้กิน เกียจซื้อบนรถน่ะมันแพง”

            “อืม”

            ว่าแล้วฉันก็เดินขึ้นเรือไป ฮ่าๆ ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ฉันได้นั่งเรือเฟอร์รี่ข้ามเกาะ O_O ว๋าว~ สวยชะมัดเลย กรี๊ดๆ ฉันจะพาแฟนฉันมาฮันนีมูนที่นี่... ถ้าหาได้ =_=;

            แบร๋น~ แบร๋น~ (แน่ใจเหรอว่ามันคือเสียงเรือ ฉันจะพยายามเชื่อนะ -_-++)

            เรือจะออกแล้วสินี่ O.o พี่กายล่ะ แงบๆ อยู่ไหน ออกไปแล้ว เรือมันออกไปแล้วค่ะท่าน เหย! ไอ้พี่บ้าหายไปไหนนะ

            “@$@#%$#%$#%...” อ่า...ฉันรู้สึกว่าฉันได้ยินเสียงไอ้พี่กายมาจากชั้นที่หนึ่งของเรือนะ ^^ รอด! แสดงว่าพี่กายขึ้นเรือมาแล้ว อิๆ

ฉันมองเห็นใครคนหนึ่งวิ่งฝ่ามรสุมฝูงชนมาแต่ไกล เพื่อจะตามเรืออะไรซักอย่างบนทางถนนสายที่ฉันเดินมาตอนขึ้นเรือ ฮิๆ ^^ ตลกว่ะ! ไม่รู้บ้างรึไงว่าเรือออกตอนไหน ฉันยิ้มเยาะอย่างสะใจก่อนจะมีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นจากบุคคลนิรนามคนนั้นที่กำลังวิ่งมาอย่างบากบั่น TT^TT

“ไอ้เกรทรอพี่ด้วย!!” พี่กาย!!

“O_O”

“หนูเป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” ยายคนหนึ่งเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นฉันเอาแต่อ้าปากหาหนองหมาว้อไม่ยอมหุบ

“อ้าก!!”

“เป็นไรจ้ะหนู”

“อ้าก!!”

“หืม~ หันหน้ามามองยายหน่อยสิจ้ะ”

“อ้าก!!”

ไม่นะ~ สาวน้อยอย่างฉันถูกทอดทิ้งไว้คนเดียวไปกับเรือเฟอร์รี่ >O< ปล่อยเกาะ! แว้ก! จะทิ้งฉันแบบนี้ไม่ได้นะ ฮือๆ T>O<T ม่าย~

ภาพชายคนนั้นที่ฉันแอบสมน้ำหน้าอยู่ตั้งนานคือพี่ชายตัวดีของฉันเองกำลังเลือนหายไปเรื่อยๆ โอเย~ อย่านะ

เอาพี่ชายฉันกลับคืนมาไอ้เรือบ้า!!