STAR TREK FICTION

ตอนที่ 7 : [BonesSulu] Coffee boy

'ง่วงอีกแล้ว'



ร่างใหญ่นอนฟุบกับโต๊ะทำงาน กองเอกสารหลายกองวางข้างๆตัว แก้วกาแฟนับไม่ถ้วนที่นอนนิ่งในถังขยะหน้าประตูและมีบางส่วนที่ล้นออกมา



เมื่อไม่นานมานี้ ลีโอนาร์ด แม็คคอย พึ่งรู้ว่าตัวเองเป็นโรคติดคาเฟอีนค่อนข้างรุนแรงเพราะต้องเข้าเวรดูแลคนไข้และตรวจเอกสารนับไม่ถ้วน ทำให้ชายหนุ่มต้องพึ่งคาเฟอีนต่อวันมากกว่าคนปกติ



แม็คคอยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง ปลดล็อกหน้าจอเพื่อดูเวลา แล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ แล้วฟุบหลับไปอีกครั้ง



เที่ยงกว่าๆ แม็คคอยก็สามารถแงะตัวเองออกมาจากโต๊ะแล้วมานั่งกินข้าวในโรงอาหารของโรงพยาบาลได้ มือหยาบตักสลัดเข้าปากอย่างเบื่อหน่าย แน่นอนที่นี้มันมีกับข้าวกับปลาอะไรไม่เยอะเท่าไรนักหรอก จิมเพื่อนรักก็มาเยี่ยมเยือนที่โรงอาหารตอนเที่ยงบ่อยๆ เนื่องจากแอบอู้จากเอกสารที่หนักหนาสาหัสมากของบริษัทตัวเอง แต่เพราะสามีวัลแคนเจ้าระเบียบของเจ้าตัวเลยทำให้จิมหนีออกมาไม่นานนัก ครั้งนี้ก็เช่นกัน



"โบนส์ นายกินแต่สลัดไม่เบื่อบ้างหรอ?" หนุ่มผมทองที่กำลังเคี้ยวชีสเบอร์เกอร์เอ่ยขึ้น



"แล้วแกเห็นมันมีอะไรใหฉันกินบ้างล่ะ"



"เผื่อนายอยากจะไปกินกาแฟข้างโรงพยายาลไง"มือที่ถือส้อมอยู่ชะงัก นัยน์ตาสีฟ้าใสพราวประกายไปด้วยความสนุก หึ ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าไอ่หมอนี้มันคิดอะไรกับเจ้าของร้านกาแฟที่มันแวะไปซื้อกาแฟบ่อยๆจนแก้วกาแฟแทบจะทะลักออกมานอกห้องอยู่รอมร่อ

"เงียบเถอะน่า ว่าแต่สามีแกหายไปไหนปกติเวลานี้น่าจะมาลากคอแกกลับไปทำงานต่อแล้วนิ?" จิมแบะปาก คิ้วสวยเริ่มขมวดกันเป็นปม

"อย่าไปพูดถึงสป็อคเลย วันนี้มีประชุมบริษัท หมอนั่นเลยไปประชุมน่ะ"

"แล้วแกไม่ไปหรอ?"

"ฉันบอกสป็อคว่าฉันป่วยแล้วพอเขาออกไปทำงาน ฉันก็รีบซิ่งมาหานายนี่ไง" จิมยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

"ไอ่บ้าจิม นี่แกเบี้ยวงานประชุมแถมยังโกหกแฟนแกว่าป่วยเนี่ยนะ!" แม็คคอยตบโต๊ะเสียงดังพร้อมกับส่งสายตาอาฆาตมาให้เพื่อนสนิท แม่งโกหกแฟนแล้วมาหาเขา

..ยังกับว่าเขาเป็นชู้มันน่ะ..

"อ่าฮะ ก็ประชุมมันน่าเบื่อนี่น่า" ทันใดนั้นจิมก็พึ่งจะรู้ว่าตัวเองคิดผิดที่บอกเพื่อนหมอ แม็คคอยกดสายที่เขาคิดว่าถ้าไม่จำเป็นจริงๆเขาจะไม่โทรไปเป็นอันขาด



"สป็อคพูดครับ เป็นเรื่องน่าแปลกที่คุณโทรมานะครับ คุณหมอ "



"สป็อค เมียแกมันอยู่กับฉัน" ปลายสายเงียบไปซักพักก่อนจะพูดต่อ



"บอกให้เขารอตรงนั่นซัก 15 นาที เดี่ยวผมไป" เขาได้ยินเสียงวัลแคนเลือดเขียวนั่นพูดอะไรบางอย่างกับคนข้างๆแล้วสายก็ตัดไป



"โบนส์ ไอ่เพื่อนทรยศ!"



'ด่าไปเถอะ อย่างน้อยถ้ามันกลับไป เขาคงไม่เจอหน้ามันซักสามวัน'



"เพื่อนคุณหมอนี่ร่าเริงดีนะครับ" ชายนิรนามเดินมาด้านหลัง ในมือถือแก้วน้ำสองแก้วมาวางบนโต๊ะ



"อ่าว หวัดดีซูลู" เด็กดื้อยิ้มกว้างพร้อมกล่าวต้อนรับคนมาใหม่ ซูลูยิ้มตอบแล้วนั่งลงข้างๆเขา
มือซ้ายเลื่อนแก้วที่มีของเหลวสีน้ำตาลเข้มมาทางเขา



"ม็อคค่า?"



"ช็อคโกแลตเย็นต่างหากล่ะครับ วันนี้คุณกินกาแฟเยอะแล้วนะ"



แม็คคอยทำหน้าบึ้งทันทีเมื่อรู้ว่าน้ำในแก้วไม่ใช่กาแฟ เพราะตอนนี้เขากำลังง่วงแบบสุดๆแล้ว
ต่างหาก I need coffee! Not ice chocolate



"คุณหมออย่ามาทำหน้าแบบนั่นใส่ผม คุณควรกินอย่างอื่นที่ไม่ใช่กาแฟ อย่างน้อยก็ช็อคโกแลตหรือไม่ก็ต้องเป็นของหวาน"



"อย่าไปสั่งหมอนั่นเลย มันไม่ชอบกินของหวานน่ะ"



ฮิคารุ ซูลู เป็นเจ้าของพนักงานร้านกาแฟและเบเกอร์รี่ข้างโรงพยาบาลที่แม็คคอยทำงานอยู่ และด้วยความที่ว่าเขาเป็นโรคติดคาเฟอีนเลยต้องพึ่งกาแฟแทบทุกวัน ทำให้เขากับซูลูเจอกันบ่อยมาก จนเขาได้เบอร์โทรของอีกคนมา ซูลูให้เหตุผลว่าเวลาที่ติดงานให้โทรมาหาเขา



กาแฟโปรดของแม็คคอย คือ อเมริกาโน่ ไม่ใส่น้ำตาล



แต่สิ่งที่ชอบไม่แพ้กันก็คือ เจ้าของร้านกาแฟที่นั่งข้างๆเขาตอนนี้แหละ



หลังจากที่สป็อคมาลากคอเพื่อนรักกลับไป ก็มีแต่เขากับซูลูที่นั่งอยู่ที่เดิม



..เขินชะมัด..


แน่นอนเขาเดินไปส่งซูลูที่ร้านกาแฟแล้วกับไปยังห้องทำงาน แก้วช็อคโกแลตเย็นยังวางอยู่บนโต๊ะที่เดิม เขาไม่ชอบเพราะมันหวาน หวานจนเลี่ยนเหมือนความรักที่กำลังผลิบาน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่ารสชาติของมันก็ทำให้นึกถึงใครบางคนที่เป็นคนทำน้ำแก้วนี้



มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ







แล้วไหงทำไมเขาถึงต้องมายืนทำบ้าอะไรตรงนี้ด้วย!



แม็คคอยเกาท้ายทอยตัวเองเบาๆพลางนึกย้อนไปเมื่อสามชั่วโมงก่อนที่เขาขอให้ชายหนุ่มชาวเอเซียไปเป็นเพื่อนซื้อของ ทำให้ตอนนี้เขาต้องมายืนรอที่หน้าบ้านของอีกฝ่ายเนี่ยแหละ



บ้านปูนสีขาวสองชั้น รอบๆบ้านมีต้นไม้หลากหลายสายพันธุ์อยู่รายล้อม ลานน้ำพุเล็กๆที่นางฟ้าตัวน้อยกำลังบินเล่นในลักษณะของรูปปั้นแกะสลัก ชิงช้าสีขาวสะอาดตั้งอยู่ไม่ไกลกันนัก ทำให้สวนแห่งนี้สวยงามจนไม่สามารถละสายตาไปไหนได้เลย



"ขอโทษที่ทำให้รอนะครับ พอดีอาบน้ำเพลินไปหน่อย" เขายิ้มกลับแล้วเดินนำหน้าไปที่รถบิ๊กไบค์คันใหญ่สีดำวาวที่จอดอยู่หน้าบ้าน 

'ถ้าไอ่บ้าจิมมาเห็นสภาพเขาตอนนี้ โดนล้อไปหลายวันแน่'

แม็คคอยเหลือบคนที่กำลังยืนเลือกผักอยู่ข้างๆ ผมสีดำวาววับสะท้อนกับแสงไฟของซุปเปอร์มาร์เก็ต ใบหน้าขาวรับกับริมฝีปากแดงอมชมพูกำลังบ่นพึมพำกับตัวเอง

นัตย์ตาสีดำน้ำตาลเปลือกไม้เหลือบดำดูมีเสน่ห์ 

"คุณหมอครับ"

"หืม มีอะไรหรอ?"

"ระหว่างแครอทกับหัวหอม คุณชอบกินอันไหนมากกว่ากันหรอครับ"

"แครอท ฉันชอบแครอท" ชายหนุ่มที่กำลังถือผักอยู่มองสลับกันระหว่างแครอทกับหัวหอม ก่อนจะวางหัวหอมไว้ที่เดิมแล้วเอาแครอทใส่ไว้ในรถเข็น พอเดินไปได้ซักพักพวกเขาก็เดินมาที่โซนนมและขนม ซูลูจ้องเขม็งที่คุกกี้ช็อกโกแลตชิพแต่เขาก็เดินผ่านมันไปโดยไม่หยิบใส่รถเข็น 

'คงจะเกรงใจสินะ' คุณหมอหนุ่มเห็นอย่างนั่นจึงเดินไปหยิบกล่องคุกกี้มาใส่ในรถเข็นแล้วเดินตามอีกคนไป

"ขอบคุณที่มาช่วยซื้อของวันนี้นะ" 

"ครับ วันนี้ผมสนุกมากเลย ขอบคุณที่ชวนนะครับ" แม็คคอยลงจากรถก่อนจะหยิบถุงใบหนึ่งให้กับซูลู เขาทำหน้าสงสัยก่อนจะมองดูภายใน

"นี่มันคุกกี้นิครับ"

"ถือว่าของขอบคุณจากฉันก็แล้วกัน" ซูลูยิ้มกว้างก่อนจะพูดขอบคุณคุณหมอ

"ขอบคุณนะครับ คุณหมอแม็คคอย"

'อ่า น่ารักชะมัด อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง'

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++