คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รักนาย เจ้าชายยมทูต❤ = อยู่...ด้วยกัน
รักนาย…เจ้าชายยมทูต❤
“เอ้า ทำไมไม่ลุกล่ะ?”
ซีวอนถามขึ้นเมื่อคาบพละมาถึง
“ชั้นต้องไปหรอ?”
ฮีชอลชี้มือมายังตัวเองก่อนถามงงๆ
“อ่าว ก็ใช่น่ะสิ ไปได้แล้ว”
ซีวอนเร่งก่อนดึงร่างบางขึ้นมาจากเก้าอี้
.
.
“คิม ฮีชอล ทำไมเธอถึงไม่ถอดหมวกออกล่ะ”
คุณครูประจำวิชาเอ่ยถามฮีชอล
“เอ่อ ผมไม่ถอดได้มั้ยครับ”
ฮีชอลต่อรอง ก่อนเงยหน้าขึ้นมองหน้าคุณครู
“ไม่ได้หรอกน่ะ มันไม่สะดวกหรอก
แล้วเธอมีความจำเป็นอะไรหรอ? ถึงต้องใส่หมวก”
เมื่อคุณครูถามถึงสาเหตุ ฮีชอลก็รีบตีหน้าซื่อ
ก่อนร่ายยาว พร้อมกับทำหน้าเศร้าเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือ
“คือว่าผมน่ะ ป่วยมาตั้งแต่เด็กๆครับ เป็นโรคแพ้แสงแดดขั้นรุนแรง
ก็เลยต้องใส่หมวกไว้ตลอด ถ้าเกิดว่าแสงแดดมันมาโดนหัวของผม
อาการก็อาจจะกำเริบน่ะครับ”
ฮีชอลพูดโกหกทันที ก่อนเงยหน้ามองผลงานของเขาจากสีหน้า
ของคุณครูที่มองเขาด้วยความสงสาร
‘สำเร็จ’ ฮีชอลร้องลั่นในใจ ก่อนรีบทำหน้าเศร้าต่อ
(คิมฮี นายได้รางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมแหงๆ)
“เอาหล่ะ เอาเป็นว่าเธอเป็นกรณียกเว้นแล้วกันน่ะ”
คุณครูพูดขึ้น ก่อนสั่งให้น.ร.ทุกคนวิ่งรอบสนามเป็นการวอม
ฮีชอลวิ่งได้ไวกว่านักเรียนคนอื่นๆมาก
ถึงแม้ว่า เขาจะตัวเล็กกว่าเพื่อนๆในชั้นก็ตาม
และเขายังสามารถกระโดดได้ไกลและดูคล่องตัว
ซึ่งขนาดซีวอนที่ขายาวที่สุดในห้องแล้ว...
ยังแพ้ คิม ฮีชอล!!!
เมื่อหมดคาบพละ นักเรียนทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน
เหลือเพียงฮีชอลเท่านั้น ที่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าโรงเรียน
“นายไม่กลับบ้านล่ะ”
ซีวอนถามขึ้น เพราะเขาสังเกตมานานอยู่
ว่าร่างบางหน้าโรงเรียนนั้น ไม่มีทีท่าว่าจะไปไหนเลย
“ชั้นไม่รู้ว่าจะไปไหน” ฮีชอลตอบ
ก่อนยิ้มแห้งๆ พร้อมกับดึงหมวกไหมพรมสีขาวของเขาลง
“อ้าว แล้วบ้านนายล่ะ” ซีวอนถามงงๆ
“เอ่อ คือว่า พ่อ-แม่ ชั้นน่ะเค้าอยู่ต่างประเทศน่ะ”
ฮีชอลโกหกคำโต ก่อนจะจนมุมเมื่อถูกซีวอนต้อน
“ถึงพ่อแม่นายจะไม่อยู่ แต่ก็น่าจะมีบ้านทิ้งไว้ให้ลูกสิ...”
ซีวอนถามขึ้นอย่างจับผิด เมื่อสังเกตได้ถึงอาการสะดุ้ง
ของร่างบาง ซึ่งบ่งบอกได้เลยว่า สิ่งที่พูดมานั้นคงไม่ใช่ความจริง
“แล้ว นายมา ยุ่งอะไร กับชั้นเล่า”
ฮีชอลเริ่มเหงื่อตก ก่อนตะคอกเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
“เฮอะ งั้นชั้นไม่ยุ่งก็ด้ายย ไปละน้า”
ซีวอนลากเสียงยาว ก่อนหันหลังเดินกลับ
แต่ทุกย่างก้าวของเขาถูกถ่วงจังหว่ะให้ช้า
เพราะเขากำลังรอคนเล่นตัวบางคนอยู่...
“เดี๋ยว!!!” ไม่ถึง2ก้าวที่ซีวอนเดิน
ฮีชอลก็ร้องห้ามเสียงหลง ซึ่งเรียกรอยยิ้มของร่างสูงได้ดี
“มีอะไรล่ะ” ซีวอนทำหน้าให้ปกติ ก่อนหันมามองร่างบาง
“คือ ชั้นไม่มีที่ไปแล้ว...ขอไปอยู่กับนายสักพักได้รึเปล่า”
ฮีชอลตัดสินใจพูดออกไป ก่อนยืนรอฟังคำตอบจากร่างสูง
เพราะหากร่างสูงปฏิเสษเขาล่ะก็ คงไม่พ้นเขาต้องไปนอนข้างถนน...
ความคิดเห็น