คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
ตอนที่ 3
เดือนเปิดตู้เย็น วันนี้มันว่างเปล่า เสียงฝนตกหนักดังเข้ามา เธอคว้าร่มแล้วเดินออกจากบ้านเพื่อที่จะไปซื้ออาหารท้ายซอย เดือนชอบที่นี่ เหมือนได้กลับมาอยู่บ้านอีกครั้ง การเงินก็ไม่ขัดสนอะไร เพราะเธอมีเงินก็อยู่ในธนาคารเกือบแสน และมันมาจากน้ำพักน้ำแรงของเธอเอง หญิงสาวเตือนตัวเองอยู่ในใจว่าพรุ่งนี้ต้องไม่ลืมไปจ่ายตลาด
ตลาดเล็กแหล่งรวมอาหารสำเร็จรูป รสชาติก็โอเคไม่แย่ บางเจ้าก็อร่อย บางเจ้าก็ไม่ถือว่าสุนัขไม่รับประทาน เธอถือติดมือกลับบ้านมาสามสี่อย่าง
ฝนยังคงตกหนัก ร่มคันใหญ่ของเธอยังคงทำหน้าที่ได้ดี เกือบจะถึงบ้านเธอก็เดินเรื่อยๆ ฉับพลัน ดวงตากลับสะดุดร่างสูงกว่าเธอไม่มาก ยืนอยู่กลางสายฝน ดวงตากลมเพ่งมอง ก่อนจะถอนหายใจ เมื่อรู้ว่าเป็นใคร จะมามีอารมณ์เล่นมิวสิกวีดีโออะไรแถวนี้
ร่างกายหยุดเปียก เมื่อร่มคันใหญ่ กางคลุมร่างของเขา ชายหนุ่มหยุดเดินกึก หันไปจึงรู้ว่าร่มเป็นของใคร ดวงตาคมมีแววเศร้าหมอง เดือนถอนหายใจอีกครั้ง แล้วครึ่งลากครึ่งจูงร่างใหญ่ให้เข้ามาในบ้านของเธอ
ร่างใหญ่จุมปุ๊กบนโซฟา เดือนเดินไปเอาผ้าขนหนูในห้องน้ำส่งให้ แต่เขาไม่ยอมเอา มองเมินมันไป เธอหายใจอย่างฉุนๆ เอาผ้าในมือขยี้เส้นผมดกดำที่เปียกชุ่มอย่างแรง แต่เขากลับไม่อุทานออกมาอย่างที่เธอต้องการ เธอจึงขยี้มันแรงๆต่อไปจนผมเขาเกือบแห้งนั่งแหล่ะ
เดือนกลับเข้าไปในห้องก่อนจะรื้อตู้เสื้อผ้า รื้อเกือบจะหมดตู้ เธอจึงได้สิ่งที่ต้องการ
“เอาไป ถอดชุดใส่ไว้ในตะกร้านะ เสื้อคงจะใส่ได้เผอิญเขาให้มา กางเกงก็ฟรีไซส์”
เดือนบอกพลางยื่นเสื้อเชิ้ตจากถุงใหม่เอี่ยม กับกางเกงเลสีดำให้กับชายหนุ่ม ชี้ให้ดูว่าห้องน้ำเธออยู่ไหน เขาไม่มองตามกลับมองหน้าเธอ เธอมองตอบ เลิกคิ้วถาม ไอยราถอนหายใจก่อนจะลุกเดินเข้าห้องน้ำไป
ระหว่างที่ชายหนุ่มเข้าห้องน้ำ เธอจึงจัดแจงเทกับข้าว แล้วจึงคดข้าวในหม้อที่หุงเตรียมไว้แล้ว ชายหนุ่มเดินออกมานุ่งแต่กางเกง เผยให้เห็นร่างอันใหญ่โต อกกว้าง แข็งแรง ผมเขานั้นเปียกชุ่มบ่งบอกว่าได้ผ่านการอาบน้ำมา
ไอยรายื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวให้ ที่จริงก็ใส่ได้อยู่แต่มันกลัดกระดุมไม่ได้ เลยไม่ใส่มันดีกว่า เขาเอาผ้าขนหนูผืนเล็กขยี้ผมตัวเอง
“ใส่ไม่ได้”
เดือนรับมาไม่ว่าอะไร
“จะกินข้าวไหม”
“กิน”
เขารีบตอบรับ เมื่อระลึกได้ว่าตัวเองเพิ่งกินแค่อาหารเช้า
บรรยากาศบนโต๊ะ เงียบสงัด ทั้งสองคนกินกันไปเงียบๆ หญิงสาวไม่ถามว่าเขามาทำไม เมื่อเสร็จจากมื้ออาหาร เดือนไปอาบน้ำ ชายหนุ่มขนฟูกมาปูตามที่เธอสั่ง หน้าต่างทุกบานเปิดรับลม ที่นี่ไม่ต้องกลัวว่าจะโดนยุงกัดตาย เพราะหน้าต่างและประตูทุกบานมีมุ้งลวดที่เอาไว้กันยุง
ชายหนุ่มเปิดทีวี นั่งพิงโซฟาเงียบๆ ปล่อยให้ทีวีนั้นดูเขา สมองล่องไปคิดถึงภาพที่เห็น ทำไมนะ เขาล่ะเสียดายความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน ถ้าเขาไม่บังเอิญมาเห็นคงจะเป็นไอ้หน้าโง่ให้คนเขาประณาม ผู้หญิง! เป็นเพศที่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ
พอคิดถึงตรงนี้ ก็นึกถึงเดือน เธอนั้นก็เตือนเขาเหมือนกัน แต่เขามันโง่ หลงไปคิดว่าดาวเป็นนางฟ้าแสนดี ไม่มีวันที่จะหักหลังเขาเป็นอันขาด
เดือนเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอนุ่งเสื้อยืดกับกางเกงขายาว ผมหยักศกถูกปล่อยให้ฟูสลวย ผมสวยของเธอก็ถือเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่เธอไม่รู้ตัว เดือนจะเดินไปห้องนอนซึ่งต้องผ่านที่นอนที่เธอให้เขานอนซะก่อน
“จะไปไหน”
“นอน”
ไอยราคว้าข้อมือเดือนให้นั่งลงข้างเขาอย่างถือสิทธิ์
“นั่งคุยกันก่อน นะ”
คำว่า นะ ทำให้เธอขมวดคิ้ว ก่อนจะแตะหน้าผากเขาเชิงวัดไข้
“เอายาแก้หวัดมั้ย ตากฝนมาท่าทางจะไม่สบาย”
เขายิ้มที่มุมปากอย่างขำๆ แต่หญิงสาวนั้นไม่ขำด้วย หมอนี่ชักเพี้ยน
“เอาซักสามเม็ดเลยแล้วกัน”
หญิงสาวตัดสินใจ แต่ลุกไปเอาให้ไม่ได้ เมื่อเขาเอาหัวมาพิงไหล่เธอ
หมอนี่มันเพี้ยน เพี้ยนมาก ถึงเพี้ยนที่สุด พรุ่งนี้เธอพาเขาไปหาหมอดีกว่า
เงียบกันไปนาน ชายหนุ่มก็พูดขึ้น
“ขอโทษ”
“เรื่องอะไร”
“ขอบคุณ”
“เรื่องอะไร”
“เป็นยังไงบ้าง ที่นี่”
เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอมาอยู่ที่นี่เป็นเดือน แล้วทำไมอยู่คนเดียว
“ไหนเพื่อนเธอ”
หญิงสาวไม่คิดว่าจะเจอคำถามนี้ จึงชะงักตัวเกร็งนิดนึง
“กลับบ้าน มาอยู่เป็นเพื่อนเป็นเดือนแล้ว ที่บ้านเป็นห่วง”
เดือนยังเฉไฉ แต่ชายหนุ่มจับได้ว่าเธอโกหก
เรื่องดื้อนี่ยังคงต้องยกให้เป็นที่หนึ่ง แต่ไอยรากลับไม่ว่าอย่างไร จะให้พูดอะไร เขาไม่มีสิทธิ์อะไรไปต่อว่าเธอ เพื่อนก็ไม่ใช่ แฟนก็ไม่ใช่ สามียิ่งไม่ใช่ใหญ่ แล้วเขาก็ต้องสะดุดกับลมหายใจตัวเอง เมื่อนึกถึงคำว่าสามี ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ เขาอาจจะป่วย
“ก็...ดี ฉันชอบที่นี่ เหมือนได้กลับบ้านจริงๆ”
ถึงคำบอกจะไม่ยืดยาว ซึ้งกินใจ แต่มันก็มาจากหัวใจ เขายิ้มนิดๆรู้สึกว่าเธอจะมีความสุขจริงๆ มีความสุขมากกว่าที่อยู่บ้านของท่านนายพลฯ
“แล้วบอกท่านนายพลฯหรือยัง ว่ามาอยู่ที่นี่ เดี๋ยวท่านจะเป็นห่วง”
ชายหนุ่มถาม เขารู้สึกว่าท่านนายพลฯนั้น รักเดือนยิ่งกว่าดาวเสียอีก ตอนแรกเขาก็ไม่เข้าใจ คิดว่าท่านนั้นลำเอียง แต่พอมาอยู่ตรงนี้ เขากลับรู้สึกว่า เธอสมควรที่จะได้ความรักนั้น
“ยัง คิดว่าอะไรเข้าที่เข้าทางแล้วค่อยโทรไปบอก”
หญิงสาวยิ้มแหยๆ เกือบจะลืมถ้าเขาไม่เตือน ตอนนี้เธอยังไม่ได้บอกใครเลย มีแค่เขาที่รู้ เธอมัวเพลิดเพลินอยู่ กับการหาต้นไม้มาตกแต่งบ้านและทาสีบ้าน
ไอยราชวนคุยเรื่อยเปื่อย เธอตอบเขามั่ง ฟังเขามั่ง เดือนอยากจะนอนเต็มแก่ แต่เขายังพูดไม่หยุดเธอก็เลยต้องนั่งอยู่จนเผลอหลับ
“แล้วก็ นะ อ่าว...หลับซะแล้ว”
ดามคมมองหญิงสาวที่คอพับด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเขย่าตัวเธอ
“ตื่น เดือน ง่วงไม่ใช่เหรอ ลุกไปนอนเถอะ”
เดือนปรือตาจ้องหน้าเขา ก่อนจะยิ้มหวานที่ทำให้หัวใจเขาสะดุดซะเฉยๆ
เดือนสวยขนาดนี้เลยเหรอ
“พ่อ พ่อขา พ่อยังไม่จุ๊บเดือนเลย เดี๋ยวเดือนนอนไม่หลับ”
เดือนบอกอย่างออดอ้อน เขาเพิ่งจะเคยเห็นเธออ้อนก็เป็น สงสัยจะละเมอ ปกติดีแต่ตีหน้าเฉย พูดจาอย่างมะนาวไม่มีน้ำ
“เร็วๆซี่ อะ เดือนเมื่อยแล้วน้า”
เธอง้องแง้งราวกับเป็นเด็กเร่งเขาพร้อมยื่นแก้มมาให้จุ๊บ เขาเกาแก้มแกรกๆ ดูท่าจะไม่ยอมง่ายๆ จุ๊บก็จุ๊บวะ เดือนทำท่าจักจี้กับเคราครึ้มๆของเขา ก่อนจะยืนหน้ามาจุ๊บแก้มเขาเสียหลายที
“ฝันดีค่ะพ่อ เดือนรักพ่อที่สุดเลย”
เดือนกระซิบบอก ก่อนจะรัดตัวเขาไว้ซะแน่น พร้อมจุ๊บแถมท้ายอีกหนึ่งจุ๊บ เดินเซเข้าห้องนอนไป
ไอยราอมยิ้มน้อยๆ แก้มใสๆมันหอมดีจริงๆ แล้วตัวเขาก็ส่ายหน้า อย่าบอกให้รู้เลยดีกว่า ประเดี๋ยวเขาจะอยู่ไม่เป็นสุข
แสงตะวันแยงตา เขาลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาจะได้หลับเต็มตื่นแบบนี้ซักที ก่อนนอนเขาคิดไปคิดมา ลาพักร้อนดีกว่า ทำงานมาหลายปี ไม่ได้หยุดกับเขาซักปี ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์รุ่นบางเฉียบ ขึ้นมา ดีที่มันไม่เจ๊งไปเสียก่อน เปียกขนาดนั้น
“ฮัลโหลภูเหรอ ช่วงนี้พี่ไม่เข้าบริษัทนะ จะลาพักร้อน อือ ก็นายไง เออ ทำแทนฉันซักเดือนมันไม่ตายหรอก แค่นี้นะ”
เสียงโวยดังออกมาจากโทรศัพท์ ราวกับยังพูดไม่จบ แต่เขาไม่สนใจตัดสายทิ้งซะ แล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ
ไอยรามองแปรงสีฟันที่อยู่ในแก้วลายดอกไม้ เขาไม่เคยไม่แปรงฟันซะด้วยสิ เอาไงดี เขาเอามือป้องปากพ้นลมปากเพื่อพิสูจน์กลิ่น ไม่เหม็นซักเท่าไหร่ เอาน่า เธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาใช้ คิดได้ก็คว้ามาแปรงหน้าตาเฉย
เขาเดินออกมาพบเดือนกำลังทำอะไรกุกกักๆอยู่ในครัว มีปาท่องโก๋วางอยู่บนโต๊ะ
เธอหันมาถาม
“จะเอาไรคะ น้ำเต้าหู้หรือกาแฟ”
“กาแฟ ไม่ใส่อะไรเลยนะ”
เดือนพยักหน้ารับรู้ก่อนจะชงกาแฟให้เขา แล้วเทน้ำเต้าหู้ที่ซื้อมาให้กับตัวเอง เขามองเธอทำนู่นทำนี่อย่างเพลิน หัวหยักศก ยุ่งๆของเธอถูกถักเป็นเปียง่ายๆ เดือนยังอยู่ในชุดเมื่อคืน เขารับแก้วกาแฟที่เธอส่งมา เธอนั่งลงตรงข้ามกับเขา
“ปาท่องโก๋ของลุงแกล่ะนี่อร่อยที่สุดในซอยเลย ตอนฉันไปซื้อขายเกือบจะหมดแล้ว เคยกินหรือเปล่าคะ ปาท่องโก๋น่ะ”
“เคยสิ”
เขาตอบ พลางนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน ถ้อยคำที่ใช้แทนตัวของเธอ มันน่ารักดีเหมือนกัน เดือนอย่างนู้น เดือนอย่างนี้
ไอยราเริ่มรู้สึกตัวว่าชักจะเพี้ยนจึงเปลี่ยนเรื่องคุย
“นี่ไปซื้อกี่โมงน่ะ”
“หกโมง”
“วันนี้จะไปไหนมั้ย”
“อยู่บ้าน ช่วงนี้ไม่มีงาน”
“อือ”
อิ่มจากมื้อเช้า เดือนลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ภาพที่เห็นทำให้ไอยราขำ หมวกฟาง เสื้อตัวโคร่ง กับชุดลูกหมี ไปขโมยพี่มาใส่หรือไง ถึงได้ตัวใหญ่ขนาดนี้ แล้วเขาก็นึกแปลกใจกับตัวเอง ทำไมถึงตัดใจได้เร็วขนาดนี้นะ เขาไม่รู้สึกเศร้าเมื่อคิดถึงดาว
มือหน้าเอื้อมมือไปรับเสื้อผ้าจากมือบาง แล้วไปอาบน้ำบ้าง อกมาจากห้องน้ำ ไม่เห็นดาวจึงเดินไปดูหลังบ้าน ไม่เห็นอีก เลยย้อนไปดูหน้าบ้าน ปรากฏว่า เธอกำลังทาสีบ้านอยู่
“ทำอะไรน่ะ”
“ทาสี”
“ทำไมไม่จ้างให้เขามาทาสีล่ะ”
“ก็ เราทำเองได้จะไปจ้างทำไม อยู่ว่างๆก็หยิบแปรงมาทาหน่อยสิ สีดำนะ แล้วทาตรงขอบข้างล่าง เอาเทปแปะนำก่อนนะแล้วค่อยทา วัดให้มันเท่าๆกันนะคุณ”
เดือนสั่งแล้วก็ทาต่อไป ชายหนุ่มได้แต่ทำตามอย่างเงอะๆงะๆ เธอลงจากบันไดมาตรวจดูเป็นครั้งคราว
“เมื่อคืนมายังไง”
“ขับรถมา”
“แล้วรถอยู่ไหนล่ะ”
หญิงสาวมองตามนิ้วเรียว พบว่ารถจอดอยู่ไม่ไกล
“เอามาจอดในบ้านเถอะ ปลอดภัยกว่าเยอะ”
เธอบอก
“ปลอดภัยยังไง”
“ก๊อ ไม่มีขโมยกล้าปีนเข้ามาน่ะสิ ถึงจะปีนแต่ก็ได้แค่ปีน เข้ามาในบ้านไม่ได้หรอก”
เขาทำหน้าไม่เชื่อ
“โม้น่า”
หญิงสาวระบายยิ้ม
“ไม่โม้ ถ้ามันปีนมาได้นะ จะยกของในบ้านให้หมดเลย แต่มันคงคันจนเอาออกไปไม่ได้หรอกค่ะ”
“อย่าบอกนะว่า”
“ช่าย ปลูกไว้รอบทิศ บนกำแพงอีกต่างหาก คราวหน้าถ้าคุณจะมา กดออดก็พอนะ ขอเตือน”
หมามุ่ย แค่ได้ยินชื่อก็สยอง ถึงได้ว่าแม่คุณนั้นไม่กลัวอะไรเลย สงสัยจะเพาะพันธุ์ไว้มาก ถึงได้มั่นใจขนาดนี้
เมื่อทาเสร็จดั่งที่สั่งไว้ ชายหนุ่มก็หันมาถาม
“เสร็จแล้วใช่มั้ย”
“เหลืออีกฝั่งค่ะ”
ได้ยินดังนั้นชายหนุ่มเหมือนจะหน้ามืด ขนาดทาแค่นี้ยังเล่นเอาเหนื่อย เฮ้อ
ความคิดเห็น