คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 75%
ตอนที่ 2
รถหรูกำลังเคลื่อนออกจากโรงพยาบาล ห่างออกไป ห่างออกไป ดวงตาสีนิลมองออกนอกหน้าต่าง ดูทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ดวงจันทร์ดวงโตทอแสงนวลน่ามอง แต่ก็มิอาจจะดึงดูดใจของหญิงสาวให้ผ่อนคลายจากความกังวลใจได้ ถึงมันจะเก็บอยู่มิดชิดซะจนชายหนุ่มไม่แม้อาจจะรู้สึกถึง
ชีวิตต่อไปจะเป็นเช่นไร? กลัวไหม? กลัว กลัวจนอยากจะร้องให้ หัวเราะกับชีวิตบ้าๆ แต่ ทำแล้วจะได้อะไร? ควรที่จะยอมรับมัน ใช่ไหม? ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น หล่อนเป็นใครก็คงไม่สำคัญ เมื่อในตอนนี้ เป็นอย่างนี้ ต้องควรอยู่กับปัจจุบัน แล้ววางแผนชีวิต แต่ ท้อแท้เหลือเกิน แล้วเขา เธอควรทำยังไงกับเขาดี ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว หนีเสียเลยดีไหม? คุยกับดีๆเขาก่อนดีกว่า
บ้านหลังโตสวยแบบแปลกๆ จะแบบฝรั่งก็ไม่ใช่ แบบไทยๆก็ไม่เชิง ไม้ฉลุทั้งหลัง แปลงดอกไม้หลากพรรณ ต้นเสลาออกดอกชูช่อกันสะพรั่ง มีสะพานข้ามแม่น้ำอยู่ไม่ไกล สวยดี
ชายหนุ่มหิ้วกระเป๋าที่มีเสื้อผ้าอยู่ไม่กี่ชุด ก่อนจะแตะต้นแขนหล่อนเบาให้เดินตามเขาไป หญิงสาวเดินตามมองแผ่นหลังกว้างอย่างเงียบๆ
“คุณนอนห้องนี้นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาเข้าเมืองไปซื้อของ”
เขาบอกเสียงเรียบ หล่อนมองหน้าเขา
“ฉันไม่มีญาติเลยเหรอ”
“ไม่มี”
ชายหนุ่มตอบตามความเป็นจริง ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับอัศรอัยมาก็ไม่เห็นเธอจะไปมาหาสู่ พ่อแม่ของหล่อนก็เสียไปหมด ไม่เห็นมีญาติที่ไหน เขามองคิ้วขมวดเป็นปมน้อยๆนั่น ก่อนจะเริ่มเดาความคิดของเธอออก แย้มยิ้มที่หล่อนไม่ทันสังเกตเห็น
“อือ”
“คุณนอนเถอะ”
“ขอบคุณ”
หญิงสาวรับกระเป๋ามาจากเขา มองเขาที่เดินเข้าไปอีกห้องหนึ่ง นั่นหล่ะหล่อนจึงปิดประตู กวาดมองไปทั่วห้อง มองเตียงใหญ่ที่นอนได้สองคน ในห้องมีแค่เตียง โต๊ะเขียนหนังสือ กับเก้าอี้หวายอีกหนึ่งชุด ห้องผู้ชายนี่นะ จัดเสื้อผ้าที่มีอยู่น้อยนิดแล้ว ก็ล้มตัวลงนอนหลับไปในที่สุด
เสียงเปิดประตูที่ดังอยู่น้อยนิด ไม่สามารถทำให้หญิงสาวตื่นขึ้นมาได้ ชายหนุ่มก้าวเดินไปนั่งที่เตียงฝั่งหญิงสาวจนยุบยวบ ก้มมองใบหน้าของหล่อนใกล้ๆก่อนจะเกลี่ยผมที่ปรกใบหน้านั้น เผลอยิ้มหวานโดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้สึก
อศรอัย เธอทำเสน่ห์ใส่ฉันหรือหยั่งไรนะ
ปัง ปัง ปัง เสียงเคาะประตูดังลั่น จนทำให้หญิงสาวต้องปรือตาด้วยความง่วงงุน ซุกเบียดเข้าหาความอบอุ่นที่ได้รับตลอดคืน สบายเสียจนจะเคลิ้มหลับอีกรอบ ถ้าไม่สำนึกได้ว่า ความรู้สึกนี้ต้องเกิดจากมนุษย์
ดวงตาโตพลันปรืออย่างรวดเร็ว หายง่วงทันที รีบปล่อยวงแขนที่หล่อนกอดรัดเข้าไว้ซะแน่น แล้วผุดไปเปิดประตูโดยไว้
มือที่เตรียมง้างจะทุบชะงักกลางอากาศ
“อะ”
อศรอัยอุทานด้วยความยินดีที่ได้พบคนนี่รู้จัก แต่คนที่เธอพบกลับมองเลยขึ้นไปเหนือหัวหล่อน หล่อนจึงมองมั่ง พบว่าเป็นเขานั่นเอง มาตั้งแต่ตอนไหนนะ
“เร็วดีนะทิพย์”
“นายไม่มีสิทธิ์พาอัยมา”
ทิพย์ศรากัดฟันพูดด้วยความโมโห
“ทิพย์รู้ กันมีสิทธิ์”
รอยยิ้มยั่วเย้าเผยกว้าง
“ไอ้บ้าเอ๊ย”
ทิพย์ศราสบถลั่นอย่างหัวเสีย
“ฉันไม่เข้าใจเลยว่ะ นายทำเพื่ออะไรหะไอ้ภา”
ความไม่เป็นกุลสตรีของภรรยา ทำให้สามีต้องส่ายหน้า
“พูดจาดีๆหน่อย ทิพย์”
กลกลดกล่าวเตือน
“อย่าเพิ่งเสือก ขอร้อง”
การควบคุมตัวเองลดน้อยลงทุกครั้งที่มีอารมณ์ เขาก็เข้าใจ แต่นี่เขาเป็นสามีนะโว๊ย
“อารมณ์อย่างนี้คุยไม่รู้เรื่องหรอก”กลกลดบอกก่อนจะลากข้อมือบางของทิพย์ศราให้ลงไปชั้นล่างด้วยกัน พร้อมเสียงสบถยาวไปตลอดทาง
“คุณมานอนในห้องได้ยังไง”
อศรอัยถามตรงๆ
“เดินเข้ามา”
“แล้วทำไมไม่ไปนอนห้องคุณ”
“ผมก็นอนห้องผมอยู่นี่”
“อ้าว ก็แล้วไม่บอก แล้วให้ฉันมานอนทำไม”
ถามคล้ายต่อว่า หล่อนจะไปเก็บเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เพื่อให้พร้อมที่จะย้ายออก แต่เขากลับดึงมือไว้ซะก่อน
“จะทำอะไร”
“เก็บเสื้อผ้า”
“จะเก็บทำไม”
“อ้าว ก็นี่มันห้องคุณ จะให้ฉันมานอนได้ไง ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณซักหน่อย”
“เป็นสิ”
“เป็นอะไร อย่าบอกนะว่าเป็น เมีย”
“ใช่ คุณเป็น เมีย ผม!”
“ปล่อยฉัน ปล่อยสิวะ ปล่อย ปล่อยโว๊ย”
ความโกรธาที่โถมเข้ามา ทำให้หญิงสาวกลับไปสู่นิสัยเดิมอีกครั้ง
ชายหนุ่มไม่พูดไม่จา เดินลากแขนเธอดุ่มๆ แรงเยอะชะมัดทั้งที่ใหญ่กว่าเธอไม่เท่าไหร่แท้ๆ แล้วร่างแข็งแรงนั่นก็จับเธอเหวี่ยงเข้าไปในห้องว่างห้องหนึ่ง แล้วลงกลอนประตู
หญิงสาวดันตัวลุกขึ้นก่อนจะด่า
“เจ็บนะไอ้กลด”
‘ไอ้กลด’ตาทอประกายร้าว เดินย่างเข้าหา หญิงสาวค่อยๆถอยอย่างไม่รู้ตัว จนมาสะดุ้งที่หลังของตนชนกำแพง
“เรียกฉันว่าอะไรนะ”
“ชื่อแก ไอ้กลด”
อารมณ์คุกรุ่นยังมีอยู่มาก จึงทำให้เห็นช้างตัวเท่ามด ข้อมือทั้งสองข้างถูกจับกดไว้เหนือหัวอย่างรวดเร็ว
“ตอนนี้ฉันเป็นผัว ไม่ใช่เพื่อนแก”
สิ้นคำบอกริมฝีปากชายหนุ่มก้มลงบดขยี้ริมฝีปากสวยอย่างรวดเร็ว และรุนแรงราวกับลงทัณฑ์ เนินนานกว่ามันจะถอนริมฝีปากออกมองดูผลงานตัวเองด้วยความพอใจ
“ไอ้บ้า”
ด้วยความเจ็บใจ จึงผลักสามีเต็มแรงหวังให้ล้มกองไปกับพื้น ใช่ เขาล้มลงไปแต่กลับดึงหล่อนล้มลงไปด้วยเนี่ยสิ
“โอ๊ย”
“จะเจ็บอะไรนักหนา นอนก็นอนทับฉัน ฉันสิที่เจ็บ”
นั่นหล่ะ หญิงสาวจึงลุกขึ้นมานั่งเท้าแขนคร่อมชายหนุ่มแทน จ้องใบหน้าขาวอมชมพู ไอ้หมอนี่มองกี่ทีๆก็น่ารักสิน่า ตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว เธอถูกเปรียบเทียบกับมันทุกที สวยกว่าแฟนทุกคนที่เธอเคยมี หล่อนลูบใบหน้านั้นอย่างหลงใหล
“แกน่าจะเกินมาเป็นผู้หญิงว่ะ กลด ฉันจะได้รักแก”
“ประสาท แกเป็นผู้หญิงนะ”
“เออฉันก็พยายามอยู่นี่ไง ฉันเกลียดแกจัง เกลียดหน้าแก ตาแก จมูกแก ปากแก ทุกอย่างที่เป็นแกและที่แกเป็น”
ตาสองคู่จ้องมองกัน เนิ่นนานในความรู้สึกของทั้งสอง ก่อนที่เจ้าหล่อนจะบรรจงจูบปากที่บอกว่าเกลียด ใบหน้า ก่อนจะจูบที่ปากอีกครั้ง
ไม่เคยมีใครบอกว่ารักจากปากของกันและกัน
หญิงสาวเปลี่ยนจากท่านั่งมาเป็นนอนซบอยู่ในวงแขนแทน
“ไง หายบ้าหรือยัง”
“ดีขึ้นเยอะ ขอบใจ โทษทีที่ลงใส่นาย”
“อือ”
“แต่ ฉันรักอัยนะ ใครมาทำของรักฉันเจ็บมันต้องเจ็บกว่า”
กลกลดรู้รักของหล่อนต่ออศรอัยคือการรักเพื่อน เพื่อนสาวคนแรกและคนเดียวที่เจ้าหล่อนนั้นมี ตั้งแต่สมัยก่อน ไม่มีผู้หญิงคนไหนคบกับทิพย์ศรา เพียงเพราะเธอทำตัวไม่สมหญิง และมีแฟนเป็นผู้หญิง
“แล้วไม่คิดมั่งเหรอว่า ไอ้ภามันอาจจะรักอัยก็ได้”
“ไม่มีทาง ไอ้บ้านั่น ถ้ามันรักอัยจริง ก็น่าจะมาดูกันมั่ง ไม่ใช่หนีไปอังกฤษ แล้วค่อยมาจดทะเบียน แล้วทำกันแบบมัดมือชกอีกต่างหาก อยากจะบ้า”
*************
ยัง ยังไม่ครบบบบบ
ความคิดเห็น