คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
“พี่ดาวนอกใจคุณ”
จู่ๆหญิงสาวหน้าหวานก็โพล่งออกมา
“หา?”
ชายหนุ่มร่างใหญ่ขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ
“คุณบ้าไปแล้วรึเดือน ดาวน่ะพี่คุณนะ ทำไมต้องมาใส่ร้ายกัน”
หญิงสาวยิ้มอย่างไม่เดือดร้อนอะไร
“มันจะเจ็บหนัก ถ้าหลงกันจนถอนตัวไม่ขึ้น”
“อย่าไร้สาระ”
เขาตัดบทอย่างทนฟังไม่ได้
“ฉันเตือนคุณแล้วนะ ส่วนเรื่องวาดรูป มะรืนนี้ดิฉันจะเข้าไปค่ะ คุณไอยราต้องการอะไรอีกไหมคะ”
ภิญตราหันมาพูดจาเป็นการเป็นงาน
“จำไว้ ผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักคือภัญตรา”
เจ้าหล่อนยิ้มหวาน
“ดิฉันจะจำไว้ แต่คุณรู้ไว้ซักหน่อยนะ ผู้หญิงน่ะ เป็นเพศที่ไว้ใจไม่ได้หรอกค่ะ”
“แม้แต่คุณ”
“ค่ะ แม้แต่ฉัน ถ้าผู้ชายมีดีเรื่องใช้กำลัง ผู้หญิงก็มีดีเรื่องปากนี่แหล่ะค่ะ”
หล่อนยิ้มให้อีกครั้ง
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวนะคะ”
ตาคมมองร่างบางสูง เดินออกจากร้านอาหารไป ทิ้งเขาให้นั่งอยู่เพียงลำพัง
เดือน ภิญตรา อัคเดชา จบวิศวกรรมศาสตร์ มาหมาดๆ แต่กลับเลือกที่จะวาดรูปเป็นอาชีพ เป็นน้องสาวของ ดาว ภัญตรา อัคเดชา แฟนของเขาที่จะกลายมาเป็นคู่หมั้นเร็วๆนี้ เขาคบกับดาวมาได้ห้าปี ดาวสวย มีรสนิยม แตกต่างจากเดือน เด็กสาวที่เขารู้สึกว่าเธอออกจะขวางโลก หน้าตาก็ธรรมดา แต่คำพูดคำจาก็ต้องยอมรับว่า ฉลาดพูด และทันคน แต่ก็คงอิจฉาพี่ที่สวยกว่า เก่งกว่า ดีกว่านั่นแหล่ะ เลยใส่ความกันเสียเลย
ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเรียกเก็บบิล
“ฉันบอกพี่นายไปแล้ว”
เดือนบอก มือยังคงแต่งแต้มสีลงบนผ้าใบผืนสะอาดบริสุทธิ์ ผมหยักศกสีดำสนิทถูกรวบไว้ลวกๆที่กลางหลัง
ชายหนุ่มหน้าหวานมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนสาว
“พี่ไอยว่าไง”
“ไม่เชื่อ”
“ก็ฉันบอกแล้ว รายนั้นน่ะ ว่านิดว่าหน่อยได้ที่ไหน อารมณ์ขึ้นทุกที”
“มันเรื่องของเขา ฉันถือว่าเตือนแล้ว”
“ฉันไม่เข้าใจว่ะ ทำไมแกต้องไปบอกด้วย ปกป้องกันดีนัก น่าจะโดนซะให้เข็ด”
“ก็ฉันเห็นว่าพี่นายเป็นคนดี”
“ถามจริง แกรักพี่อัยเหรอ”
คำถามของเพื่อน ทำให้ดวงตากลมละสายตาจากผ้าใบ หันมาสบตากับดวงตาคมที่เหมือนผู้เป็นพี่อย่างพิมพ์เดียวกัน
รอยยิ้มหวานๆทำให้หล่อนมีเสน่ห์ราวกับร่ายเวท
“แกน่ารักกว่าเยอะ ไอ้ภู”
บอกแล้วก็หันไปวาดรูปกล้วยไม้ให้เหมือนกับแบบที่แขวนอยู่เบื้องหน้า
เสียงกระดิ่งสั่น ประตูเรือนกล้วยไม้ถูกพลักอย่างแรง
“โอ๊ย มาอยู่นี่เองรึเดือน พลอยตามหาซะแทบแย่ ทำไมไม่ซื้อมือถือซักทีนะ”
สาวหน้าคมบ่นอย่างหงุดหงิด ผมตรงสั้นแค่ต้นคอส่ายไปมาตามอารมณ์ของหญิงสาว
หล่อนบ่นยาวยืดก่อนจะคว้าแก้วน้ำส้มบนโต๊ะมาดื่มแก้กระหาย โดยไม่สนเลยว่าเป็นของใคร
“เฮ้ย นั่นน้ำส้มฉัน”
ภูทิศโวยวาย
“ห๊า ของนาย อ้วก โอ๊ย แล้วก็ไม่บอก ตาย ตาย ตาย”
หญิงสาวคนใหม่เบิกตากว้าง ก่อนจะอ้วกโฮกฮาก จนน่าหมั่นไส้
“ไปท้องกับใครมาล่ะ น่าสงสารคนที่จะมาเป็นสามีนะ มีเมียเป็นนางมารร้าย จริงมั้ย เดือน”
ชายหนุ่มผู้เดียวส่ายหน้าถอนหายใจ แล้วหันไปถามความคิดเห็นกับเพื่อนอีกคน
“แก แก แก โอ๊ย ไอ้บ้า”
หญิงสาวจนด้วยคำพูด จึงต้องด่าด้วยคำด่ามาตรฐาน ไอ้บ้า
“ก็บ้าจริงๆนั่นแหล่ะ ฉันไปทำเธอท้องตอนไหนห๊ะ หน้าตาก็พอดูได้ แต่หุ่นอย่างนี้ฉันไม่ทับให้เสียเวลาหรอกจ้ะ มันไม่มันส์”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงทั้งสองยังคงไม่หยุดทุ่มเถียง แต่มันไม่ได้สร้างความรำคาญให้แก่หญิงสาวอีกคนประการใด การได้ยินนั้นมันสร้างความสุขให้แก่เธอ เตือนให้รู้ว่าเธอยังมีเพื่อน และมันเป็นกำลังใจให้แก่ชีวิตเรื่อยมา
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด คุณแม่ขา สร้อย สร้อยเพชรดาว หาย”
เสียงราวกับโดนน้ำร้อนลวก ดังไปทั่วบ้านอัคเดชา หน้าสวยของ ดาว ภัญตรา บิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกรี้ยว เมื่อเปิดกล่องที่บรรจุเครื่องเพชรราคาแพงจับใจ นั้นว่างเปล่าไม่มีอะไรเหลือเลย
“ต๊าย ใครมันกล้าขโมย จับได้จะฆ่าให้ตายเลย”
คุณหญิงประพิศรีบเข้ามาดู
“หนูว่าต้องเป็นคนในบ้านแน่ๆเลยค่ะ ไม่งั้นจะรู้ได้ยังไงว่าดาวเก็บไว้ที่ไหน”
ดาวสันนิฐาน
“งั้นก็ค้นมันทั้งบ้านนั่นแหล่ะ เขียว นังเขียว”
คุณหญิงตะโกนเรียกเสียงลั่นบ้าน
“ค้า คุณนาย”
หญิงสาวรุ่นๆขานรับ รีบแจ้นมายังห้องของนายสาว
“แกไปเรียกทั้งหมดมาหาฉันเดี๋ยวนี้”
คุณหญิงออกคำสั่ง ทั้งหมดมารวมกันที่ห้องนั่งเล่น เดือนเดินมางงนิดๆว่าเรียกมาเพื่ออะไร วันนี้เธอต้องไปวาดรูปเหมือนให้กับม.ร.ว.สิรัตธาธร หญิงย่าของไอยรา
“ใครเป็นคนเอาไป ยอมรับมาซะดีๆ ใครก็ตามที่เอาไป ฉันไม่เลี้ยงไว้หรอกนะ”
คุณหญิงประพิศพูดเสียงเหี้ยม วันนี้ท่านนายพลฯไม่อยู่ ประพิศจึงวางอำนาจเสียเลย
“จะ เจอแล้วค้า คุณหญิง เขียวเจออยู่ในห้องคุณเดือน ในตู้เสื้อผ้า”
ระหว่างที่สืบสวนกันอยู่ เขียวก็วิ่งแทดๆมาพร้อมถือเครื่องเพชรในมือ ปากก็ประกาศปาวๆ ทุกคนหันไปมองหญิงสาวผู้ต้องหา
เดือนงง เธอยังไม่รู้เลยว่าอะไรหาย
“แกนังลูกเมียน้อย สันดานเหมือนแม่แกไม่ผิด แม่ขโมยผัว ลูกก็ขโมยเพชร”
คุณหญิงผรุสวาท หญิงสาวหน้าตึง ดวงตาวาววับ
“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ทำไมฉันต้องออก”
หญิงสาวถามเสียงเรียบ
“หนอย นังหน้าด้าน”
ดาวด่า เธอไม่เคยเห็นว่าเดือนนั้นเป็นน้อง แต่เป็นที่รองมือรองเท้า
“ใครเขาจะเอาขโมยไว้ในบ้าน ไป๊ ออกไปเลยนะ”
ดาวไล่ เขียวนั้นโยนกระเป๋าที่บรรจุเสื้อผ้าของเธอไว้ตรงหน้า
“ฉันไม่ไป ฉันไม่ได้ทำ ทำไมฉันต้องไป”
เดือนยังคงบอกเสียงเรียบ
“ยังจะถาม หลักฐานก็เห็นอยู่โทนโท่”
ดาวแว๊ด เดือนหัวเราะหยันๆ
“ฉันไม่ได้โง่นะ คุณดาวประดับฟ้า อยู่ๆก็เข้าไปค้นเองแล้วเออเองแบบนี้ พยานก็ไม่มี อย่ามายัดเยียดข้อหาให้หน่อยเลย คนโง่ๆอย่างฉันยังดูออก”
เดือนบอกยิ้มๆ ดาวอารมณ์พุ่งปรี๊ด กรี๊ดอยู่ในอก คำอธิบายราวรู้ทันนั่น แล้วยังความนัยเหมือนว่าเธอนั้นโง่อีก
“แก แก หนอย ขอตบชะเลือดหมาๆของแกออกหน่อยเถอะ”
ดาวร้องประกาศ แต่ ใครจะบ้าให้ตบฟรีๆเล่า
เดือนหลบวูบ ทำให้ร่างอรชรของดาวล้มกองกับพื้น เพราะทุ่มไปเต็มแรง แต่เธอตั้งตัวไม่ทันเมื่อมือคุณหญิงนั้นตบลงมาที่แก้มซีกซ้าย เลือดออกทางมุมปาก
“ไป ออกไปเดี๋ยวนี้ ไอ้เทียน โยนมันออกไป”
ประพิศตะเบ็งเสียงสั่งนายเทียนคนสวน แต่นายเทียนไม่กล้า งึกงึกงักงักอยู่ ก็คุณหนูนั้นไม่ผิดนี่นา
“ถ้าแกไม่จับมันฉันจะไล่แกออก”
แต่นายเทียนยังลังเล เดือนยิ้มให้ นายเทียนยิ้มตอบแห้งๆ สงสารคุณหนูจับใจ
“ไม่ต้องหรอกน้าเทียน”
“เจียมกะลาหัวหน่อยนะ นังเดือน ฉันน่ะเป็นใคร แล้วแกน่ะเป็นใคร ก็อีนังลูกเมียน้อยไง”
ดาวหัวเราะ อย่างสะใจ
เดือนหมดความอดทน เดินเข้าไปใกล้ ง้างมือจะตบหน้าสวยๆใจแต่ทรามเหลือทน แต่ใครบางคนดึงมือเธอไว้ซะก่อน
เดือนหันไปมองตาวาว ชายหนุ่มหน้าคมแฟนพี่สาวนั่นเอง
“ปล่อย”
“มันเรื่องอะไร”
ไอยราถามงงๆ
“ไอยขา ช่วยด้วยค่ะ เดือนเขาจะตบดาว”
ดาวร้องอย่างตกใจ รีบเข้าไปเกาะแขนล่ำฟ้องอย่าหวาดกลัว ดัดจริตจริงๆ เกือบทั้งหมดนั้นคิด
ตอนนี้ไม่ว่าพระอินทร์พระพรหมณ์ที่ไหนเดือนก็ไม่สน อารมณ์กรุ่นนั้นมีมาก ถ้าเธอจะต้องเป็นนางมารร้าย ก็ขอเป็นให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน
เดือนย่างเข้าไปหาไม่สนมือหนาที่จับข้อมือเธอไว้
“พี่ดาวที่รัก ช่วงนี้เพลาๆหน่อยนะคะ อย่าสำส่อนผู้ชายให้มาก ที่ชอบด่าคนอื่นว่าเป็นกระหรี่ ระวังนะคะ ไวรัสกระหรี่มันจะติด ไม่รู้ว่าพี่ก้อง คุณธร หรือ นายต้นน่ะ เป็นเอดส์กันรึเปล่า”
“แก แก แก”
ดาวร้องกับคำแทงใจดำ คนทำความผิดจึงกลัวจับได้ รีบร้องกลบเกลื่อน ใจคิดแค้นคนปากบอน เมื่อเห็นเดือนนั้นโดนจับไว้อยู่จึงปรี่เข้าไปตบเดือนซ้ำกับรอยของคุณหญิงประพิศ เลือดออกอีกรอบ
ไอยราตาโตด้วยความตกใจกับเหตุการณ์
เดือนไม่รอช้าตบสวนด้วยมือที่เป็นอิสระ จนดาวนั้นลงไปกองกับพื้น สะใจกันไปถ้วนหน้า
ดาวร้องให้ บีบน้ำตา
“เดือน”
ไอยราคำราม ถึงจะยังไงเธอก็ไม่ควรทำแบบนี้
หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่ม อย่างถามว่า แล้วจะทำไม จึงทำให้ชายหนุ่มได้เห็นรอยเลือดที่มุมปาก กับแก้มที่แดงจัดเริ่มบวม ทำไมเธอถึงโดนขนาดนี้
เดือนสะบัดจนมือหลุด คว้ากระเป๋า เข้าไปกระซิบกับพี่สาว
“หายกันนะคะ”
หญิงสาวยิ้มหวานพร้อมกับเดินออกไป
คุณหญิงได้สติก่อนใคร เดินเข้าไปหาลูกสาว เล่นละครอีกฉาก
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะลูก มันไปแล้ว”
“ดาวเป็นยังไงบ้าง”
ว่าที่คู่หมั้นถาม ดาวโผเข้าหาพลางร้องให้กระซิกกับอกแกร่ง เขากอดเธอไว้หลวมๆ แต่ใจเผลอนึกไปถึงอีกคน ไวเท่าความคิด เขาพลักร่างนุ่มนิ่มให้ออกห่าง
“เอ่อ พี่นัดลูกค้าไว้ ขอตัวก่อนนะครับ”
ชายหนุ่มว่าเสียงนุ่ม แล้วรีบเดินออกไป
“พี่ไอย พี่ไอย”
หญิงสาวร้องเสียงแหลม เรียกสายตาเวทนาจากทุกคน
“ไม่มีงานการจะทำหรือไง ไป ไปทำงาน”
คุณหญิงไล่ พลางเข้าโอบลูกสาว
ดาวยิ้มอย่างสะใจ เป็นไปตามแผน เธอหมั่นไส้เดือน เกลียดมัน ทั้งที่มันเป็นแค่ลูกเมียน้อยแท้ๆ แต่คุณพ่อกลับรักมันมากกว่าเธอ เธอไม่ยอมหรอก
ความคิดเห็น