คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 : 2 Diferrent Tears
Chapter 7
2 Diferrent Tears
หลังจากไปเที่ยวนัมวอนได้เพียงแค่คืนเดียว แถมยังไม่ได้ถ่ายรูปหรือแวะสถานที่ท่องเที่ยวที่ไหนเลยสักแห่ง ทั้งสี่คนก็กลับมาที่โซลโดยที่คยูฮยอนและทงเฮมานั่งรถคันเดียวกับอึนฮยอก ในขณะที่ซีวอนต้องกลับไปทำงานของเขาที่ต่างประเทศ
“อึนฮยอก” คยูฮยอนเอ่ยเรียก
“หืม?”
“เดี๋ยวนายเอารถกลับไปคืนร้านเช่านะ ฉันจะกลับบ้านพร้อมทงเฮก่อน” คยูฮยอนบอกเพราะไม่ต้องการให้ฮยอกแจคิดทำอะไรบ้าๆ อีก จะว่าไปแล้ววันนี้มันเป็นวันที่คยูฮยอนต้องตอบคำถามของซีวอนพอดี แต่เขาก็ไม่มีโอกาสได้พูด
ถ้าหากฮยอกแจตั้งใจว่าจะทำลายให้ชีวิตของเขาไม่มีความสุขแล้วล่ะก็
คยูฮยอนคิดว่าฮยอกแจทำสำเร็จไปแล้วขั้นหนึ่ง และเขาก็มั่นใจว่าฮยอกแจจะไม่หยุดเพียงเท่านี้แน่ แต่เขาก็ไม่รู้ภายในจิตใจของฮยอกแจว่าคิดจะอะไรได้โหดร้ายไปมากกว่านี้อีกหรือไม่
“ฉันจะไปส่งทงเฮที่บ้านก่อน แต่นายต้องเอารถไปคืนพร้อมฉัน!”
“จะทำอะไรก็รีบๆ ทำเถอะน่า”
ทงเฮพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรงเพราะรำคาญ เขาไม่อยากอยู่ใกล้คู่รักคู่นี้เลย ทงเฮเบื่อและเขาไม่อยากเห็นหน้าอึนฮยอกอีก แต่ว่าใบหน้าคมกลับส่งยิ้มให้ทงเฮทางกระจกมองหลัง ทว่าทงเฮกลับหลบตาเมินหนีไปทางอื่น
“เอาล่ะ ถึงบ้านแล้ว”
ฮยอกแจเอ่ยขึ้นเมื่อจอดรถลงหน้าบ้านของทงเฮ คยูฮยอนกำลังจะเปิดประตูลง แต่ฮยอกแจกลับกระชากประตูกลับมาปิดเสียงดังลั่น
ปัง!!!
“ฉันบอกแล้วไงว่านายต้องไปกับฉัน”
“อี ฮยอกแจ!” คยูฮยอนตะคอกเสียงดังลั่นเพราะมันใจว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะไม่ได้ยินแน่ๆ มือเรียวกำหมัดแน่น แล้วตะโกนถามออกไป “นายจะเอายังไงกับฉัน บอกมาเลยว่าต้องการอะไร?”
“นายต้องไปเคารพศพพี่ชายฉัน”
“ฉันต้องทำแบบนั้นอยู่แล้ว” คยูฮยอนบอกเสียงอ่อย ทว่าฮยอกแจกลับส่งเสียงดังหนักแน่น
“แล้วบอกเขาว่าอย่ายกโทษให้คนอย่างนาย บอกเขาว่านายผิดไปแล้วที่ทำให้เขาตาย บอกเขาว่านายจะชดใช้ให้เขาเหมือนที่เขาทำ”
“หมายความว่ายังไง?” คยูฮยอนถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก เขาเห็นแววตาที่เจ็บปวดของฮยอกแจ แววตาที่มืดมนและหาทางออกไม่ได้ แต่จะให้พูดอีกสักกี่ครั้งก็ตาม คยูฮยอนไม่ได้เป็นคนฆ่าอี อึนฮยอก เขาไม่ได้ทำ และเขาไม่ได้เป็นสาเหตุให้ใครต้องตาย
“เขียนจดหมายลาตาย แล้วก็กินยาฆ่าตัวตายตามอึนฮยอกไปซะ”
“อะ...อะไรนะ?!”
ฮยอกแจไม่ตอบ แต่กลับเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว คยูฮยอนปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น เขาทั้งกลัว ทั้งตกใจ และคาดคิดไปต่างๆ นานาว่าฮยอกแจจะทำร้ายตัวเอง
เมื่อมาถึงสุสาน ฮยอกแจก็กึ่งลากกึ่งจูงคยูฮยอนขึ้นไปบนเนินเขาเตี้ยๆ ก่อนจะผลักคยูฮยอนไปที่หน้าหลุมศพของผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อที่ติดอยู่บนแผ่นหินอ่อนชื่อ ‘อี ฮยอกแจ’ ก็จริง แต่ความรู้สึกบางอย่างที่วิ่งแล่นเข้ามากระทบจิตใจอย่างแรงก็บอกว่านั่นไม่ใช่ฮยอกแจ แต่เป็นอึนฮยอก
“บอกเขาสิ!” ฮยอกแจหันมาหาคยูฮยอนอีกครั้ง “พี่ครับ ผมพามันมาแล้ว ผู้ชายที่ฆ่าพี่ไงครับ คนที่ทำให้พี่ทรมานจนต้องฆ่าตัวตาย”
“อึนฮยอก”
คยูฮยอนลูบไล้ฝ่ามือไปกับแผ่นหินอ่อนอย่างแผ่วเบา เขาปล่อยให้น้ำตาหยดลงบนป้ายชื่อของคนตายหยดแล้วหยดเล่า แต่ฮยอกแจที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับกดไหล่คยูฮยอนไว้แน่น
“คนที่ทำร้ายพี่ อย่าให้อภัยมันเด็ดขาด!”
“อึนฮยอก ฉัน...ฉันไม่ได้ทำร้ายนาย ฉันไม่ได้ฆ่านายนะ”
“นายทำ!”
“ฮึก...ฉันไม่ได้ทำ...”
คยูฮยอนปล่อยน้ำตาให้ไหลนองหน้า ฮยอกแจค่อยๆ หยิบยาขวดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเองแล้วยื่นมาตรงหน้าคยูฮยอน
“กินสิ กินแล้วบอกกับพี่อึนฮยอกว่าอย่าให้อภัยเพื่อนเลวๆ อย่างนาย”
“ไม่! ฉันจะพิสูจน์ตัวเอง จะพิสูจน์เรื่องนี้จนกว่าจะได้รู้ความจริงว่าทำไมอึนฮยอกถึงตาย” คยูฮยอนยืนขึ้นแล้วผลักฮยอกแจอย่างแรงจนอีกฝ่ายเซหงายหลัง
“หึ นายคิดว่าความจริงมันจะเปลี่ยนแปลงงั้นเหรอ ในเมื่อ...”
“แล้วถ้าสิ่งที่นายกล่าวหาฉันมันไม่ใช่ความจริงล่ะ”
คยูฮยอนคว้าขวดยาที่น่าจะเป็นยานอนหลับมาจากมือของฮยอกแจแล้วเหวี่ยงกระเด็นออกไปไกล ฮยอกแจหันไปมองหลุมศพของพี่ชายอีกครั้งแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างรู้สึกผิด
เขาทำอะไรได้ไม่ดีสักอย่าง เขาอยากจะชดใช้ให้คนเป็นพี่ แต่ก็ทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าตัวเองทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ไม่รู้ว่าทำแล้วอึนฮยอกจะต้องการไหม อี ฮยอกแจไม่รู้อะไรเลย
คยูฮยอนกลับมาบ้านเพียงลำพังด้วยแท็กซี่ เมื่อมาถึงก็ไม่ยอมทักแม่และน้องชาย เอาแต่เดินคอตกเข้าไปในห้องนอนเพื่อซ่อนน้ำตาไว้
“คยูฮยอน ฮยอกแจล่ะ?!” แม่เอ่ยถามขึ้นเมื่อไม่เห็นชายหนุ่มอีกคนที่ลูกชายบอกว่าเพิ่งคบหากัน ทงเฮได้แต่มองหน้าแม่และพี่ชายต่างบิดาสลับกันไปมาอย่างงงๆ
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
คืนนั้น ฮยอกแจไม่ได้กลับมานอนที่บ้าน ทงเฮคิดว่าดีเหมือนกันที่เป็นแบบนี้ เพราะทงเฮไม่ชอบอยู่กับแฟนของพี่ชายนานเกินสิบวินาทีเลย เขาอยู่ใกล้ฮยอกแจในคราบของอึนฮยอกทีไร ทงเฮก็หายใจไม่ทันทุกที
หากแต่ในเช้าวันต่อมา รถเก๋งคันหนึ่งกลับมาจอดที่หน้าบ้าน ทงเฮชะเง้อคอมองก็นึกว่าซีวอนซื้อรถใหม่แล้วมาหาพี่ชายของเขา
“พี่คยูฮยอน มีคนมาหา”
ผู้เป็นน้องตะโกนเรียกพี่ชายของตัวเองขณะที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาแล้วอ่านหนังสือการ์ตูนไปด้วย คยูฮยอนเดินออกมาจากห้องนอน แต่กลับสะดุดขาตัวเองจนทรงตัวแทบไม่อยู่ แถมลมหายใจของเขาก็ดูเหมือนจะหายไป
“ทง...ทงเฮ...”
“อะไร?” ทงเฮที่กำลังอ่านการ์ตูนอย่างเมามันเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะอ้าปากเหวอค้างไปตามระเบียบเมื่อเห็นฮยอกแจ ไม่สิ เขาคืออึนฮยอกต่างหาก ผู้ชายที่ปรากฏตัวในเวลานี้มีเพียงอึนฮยอกเท่านั้น
ทว่าอึนฮยอกกลับ...ย้อมผมให้กลายเป็นสีดำ
“พี่ฮยอกแจ...?” ทงเฮส่งเสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายขึ้นมาเบาๆ ทว่าฮยอกแจไม่ได้สนใจทงเฮเลย เขาหันไปหาคยูฮยอนที่ยืนอึ้งอยู่ในชุดนอน ก่อนจะคว้าข้อมือบางเข้าหาแล้วจูบเลยมุมปากของคยูฮยอนไปนิดเดียวเท่านั้น
“มอร์นิ่งคิส”
“อ๊ะ!” คยูฮยอนอ้าปากค้างที่ฮยอกแจทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าทงเฮ แม้ว่าจะจูบไม่โดนปากก็เหอะ แต่ตอนนี้ทงเฮยืนตะลึงและคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ไปอาบน้ำสิ วันนี้เราจะออกไปกินข้าวกัน” ฮยอกแจบอก
“ไม่ ฉันไม่อยากไป”
“นายต้องไป!” ฮยอกแจพูดจบแล้วขยับเข้าไปใกล้คยูฮยอนมากกว่าเดิม ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วหวิว “หรือนายอยากให้ฉันอาบน้ำให้”
คยูฮยอนหายใจฟึดฟัดที่ฮยอกแจพยายามทำให้เขาหัวหมุน ก่อนจะเดินหายไปในห้องนอนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอฮยอกแจจะเดินตามเข้าไป คยูฮยอนก็ปิดประตูเสียงดังแล้วลงกลอนอย่างแน่นหนา ฮยอกแจจึงหันมาหาคนตัวเล็กที่ยืนกะพริบตาปริบๆ อยู่กับที่
“ไง...เด็ก!”
“ใครเป็นเด็กกัน?” ทงเฮต่อปากต่อคำขึ้นมาทันที
“ก็เด็กไม่ยอมไปเรียนหนังสือไง” ฮยอกแจเดินเข้ามาคุยกับทงเฮบ้าง
“ฉันขี้เกียจไป”
“พูดง่ายดีนี่ว่าขี้เกียจไปเรียน ต่อให้ขี้เกียจแค่ไหนก็ต้องไป ไม่งั้นจะไม่ฉลาดนะรู้ไหม?” ฮยอกแจบอกยิ้มๆ พลางวางมือไว้บนศีรษะของทงเฮแล้วขยี้ผมนุ่มจนยุ่งเหยิงไปหมด
“โอ๊ย! ปล่อยนะ แล้วนี่นาย...นายว่าฉันโง่เหรอ?” ทงเฮแหวลั่นอย่างลืมตัว ต่อให้แฟนพี่ก็แฟนพี่เถอะ มาด่าเขาแบบนี้ได้อย่างไร พี่ฮยอกแจยังไม่เคยว่าทงเฮโง่เลยสักครั้ง
“เลิกบ่นเถอะน่า แล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ทำไมฉันต้องเชื่อนาย?” ทงเฮถาม
“เพราะถ้าทงเฮไม่ทำ พี่จะเป็นคนอุ้มทงเฮไปอาบน้ำปะแป้งให้น่ะสิ”
“นายมันทุเรศสิ้นดีเลย นายเป็นแฟนของพี่ชายฉันภาษาอะไรมาลวนลามฉันด้วยคำพูดหยาบคายแบบนี้อึนฮยอก!” ทงเฮเดือดปุดๆ แล้วหนีหายเข้าไปในห้อง ก่อนที่จะออกมาอีกครั้งด้วยชุดนักศึกษาเพราะคิดว่าขืนอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ อีกอย่างเขาไม่อยากเจอฉากหวานๆ ของอึนฮยอกกับพี่ชายแบบเมื่อกี้อีกแล้ว
ทว่าเมื่อออกมาด้านนอกก็ต้องตกใจที่คยูฮยอนยังแต่งตัวไม่เสร็จ ทงเฮไม่รู้หรอกว่าคยูฮยอนจงใจไม่ออกมาเพราะไม่อยากเจอฮยอกแจเช่นกัน คนที่ทงเฮเห็นอยู่คนเดียวก็มีแต่ฮยอกแจที่นั่งกระดิกนิ้วรออยู่ที่โซฟาอย่างใจเย็นเท่านั้น
เขาตั้งท่าจะย่องออกไปจากบ้าน แต่ในเวลานั้นฮยอกแจก็หันมาเห็นพอดี
“คิดจะหนีออกไปเหรอ?” ฮยอกแจคว้าตัวทงเฮมาล็อกคอไว้ ก่อนจะลากทงเฮไปใส่รถยนต์ของตัวเอง มันเป็นรถยนต์คันใหม่ที่เขาเพิ่งถอยออกมาสดๆ ร้อนๆ ด้วยเงินสดเมื่อเช้านี้เอง
“ปล่อยนะ ฉันไม่ไปกับนาย!”
“พี่ต้องไปส่งนายเพื่อดูแลความประพฤติน้องชายของแฟน และเพื่อจะได้รู้ว่านายไปเรียนที่มหา’ลัยจริงๆ” ฮยอกแจจับทงเฮยัดใส่รถของตัวเองเหมือนจับปูใส่กระด้ง ก่อนจะรีบสตาร์ทรถแล้วขับออกไปโดยที่ทงเฮไม่ทันได้เปิดประตูหนีออกมา
ทงเฮหน้าบึ้งอย่างอารมณ์ไม่ดีสุดๆ เขาเกลียดอึนฮยอก เกลียดที่อึนฮยอกมาเป็นแฟนกับพี่ชายของเขา เกลียดอึนฮยอกที่ทำหลายๆ อย่างให้เขาคิดถึงพี่ฮยอกแจ
และเกลียด...ที่อึนฮยอกทำผมสีดำเหมือนสีผมเดิมของพี่ฮยอกแจด้วย
“เงียบทำไม? โกรธเหรอ?” ฮยอกแจเอ่ยถาม
“ฉันจะมีสิทธิ์ไปโกรธแฟนของพี่คยูฮยอนได้ยังไง” ทงเฮยกมือกอดอกแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
“แต่ก็โกรธไปแล้วนี่”
“ก็บอกว่าไม่ได้โกรธไงเล่า!” ทงเฮตกคอกเสียงดัง แต่คนที่ใช้ชื่อว่าอึนฮยอกมาโดยตลอดก็ทำเพียงแค่หัวเราะเท่านั้น
“พี่มีวิธีทำให้นายอารมณ์ดีด้วยล่ะนะ รู้หรือเปล่า?”
“ฉันไม่อยากรู้” ทงเฮอยากจะแกล้งหลับเสียจริงๆ เขาไม่อยากจะสนทนากับอึนฮยอกไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“หันมาหน่อยเถอะน่า” อึนฮยอกบอก
“ไม่!”
“คิดแล้วว่าต้องตอบแบบนี้”
อึนฮยอกเงียบลงไปอยู่นานมาก ทำยังไงทงเฮก็ไม่ยอมหันมา หลังจากความเงียบเริ่มปกคลุมพักใหญ่ๆ ฮยอกแจก็เอ่ยถาม
“ถามอะไรหน่อยสิทงเฮ” เสียงของอึนฮยอกเริ่มเปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้นจนทงเฮค่อยๆ หันกลับไปมอง “ก่อนหน้านี้ คยูฮยอนเคยเล่าอะไรเกี่ยวกับพี่ให้ฟังบ้างหรือเปล่า?”
“ไม่มีเลย” ทงเฮตอบเสียงเรียบ
“ไม่มีสักนิดเลยน่ะเหรอ?!” ฮยอกแจถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ก็ใช่น่ะสิ พี่คยูฮยอนกับฉันคุยดีๆ กันได้ซะที่ไหนล่ะ อีกอย่าง...ฉันคิดว่าเขาไม่ได้ชอบนาย แต่ชอบพี่ซีวอน ชอบมากๆ ด้วย”
ทงเฮตอบตามความรู้สึก และแอบใส่สีตีไข่เพิ่มไปด้วยอีกนิดหน่อยทำให้ฮยอกแจแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาในทันที ทงเฮนึกสะใจที่เขาแกล้งผู้ชายที่ชื่ออึนฮยอกได้สำเร็จ โดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายไม่ได้หึงหวงหรือใส่ใจเลยว่าคยูฮยอนจะชอบซีวอนมากแค่ไหน
แต่เพราะ...มันเกี่ยวข้องกับการที่คยูฮยอนทำให้พี่ชายของเขาเสียใจจนต้องฆ่าตัวตายต่างหาก
“ขอบใจนะที่บอกข้อมูลดีๆ”
“หืม?” ทงเฮเลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจ แต่รถยนต์กลับจอดที่หน้ามหาวิทยาลัยพอดี
“ไม่มีอะไรหรอก นายไปเรียนเถอะ ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ...เด็กน้อย”
แม้ว่าคำพูดสุดท้ายจะทำให้ทงเฮอารมณ์เสียไปนิดหน่อย แต่ทงเฮก็ยังงุนงงกับสายตาของอึนฮยอกที่แปลกไปหลังจากได้ฟังคำพูดของเขา
เกิดอะไรขึ้นกันแน่...?
หรือว่ามีอะไรที่เขายังไม่รู้
ในตอนเย็นวันนั้น ฮยอกแจได้กลับมาหาคยูฮยอนที่บ้านอีกครั้งหนึ่ง เขาหัวเราะเยาะที่คยูฮยอนนั่งหน้ามึนตึงอยู่กลางบ้านเพราะคิดว่าเขาจะมารับ แต่เปล่าเลย ฮยอกแจแค่หลอกให้คยูฮยอนแต่งตัวน่ารักๆ รอก็เท่านั้นเอง
“แม่ไม่อยู่เหรอ?” ฮยอกแจเอ่ยถาม
“แล้วนายเห็นใครไหมล่ะ?” คยูฮยอนว่าพลางเล่นสมาร์ทโฟนในมือ คยูฮยอนอยากส่งข้อความให้ซีวอน อยากบอกเหลือเกินว่าเขาอยากเป็นแฟนกับซีวอนจริงๆ
ไม่ใช่เพราะต้องการหนีฮยอกแจ
แต่เพราะซีวอนบอกว่าจะไม่ยุ่งกับเขาอีกแล้วหากถูกเขาปฏิเสธ
โดยปกติแล้ว ไม่ว่าซีวอนจะไปที่ไหนก็จะส่งข้อความมาบอกเสมอว่าถึงแล้วนะ กำลังจะเข้าที่พักแล้ว และถามทุกครั้งว่าอยากได้ของฝากอะไร ซึ่งคยูฮยอนก็ตะคอกกลับไปทุกครั้ง แต่วันนี้ไม่มีวี่แววของซีวอนเลย
“ยืมโทรศัพท์หน่อยสิ!” ฮยอกแจเอ่ยขึ้น
“ไม่ให้ยืม นายจะเอาไปทำอะไร?”
“โทรศัพท์ของฉันหาย!” ฮยอกแจทำหน้าซีเรียสมากๆ คยูฮยอนจึงส่งโทรศัพท์ยื่นให้อีกฝ่าย แต่ทว่าฮยอกแจกลับเข้าโหมดถ่ายรูปแล้วถ่ายรูปตัวเองเอาไว้หนึ่งภาพ ก่อนจะกดส่งไปหาซีวอนที่คยูฮยอนตั้งค่าไว้ว่าเป็นคนพิเศษ
เขาส่งไปด้วยข้อความที่บอกว่า...
อย่ามายุ่งกับคยูฮยอนอีก คยูฮยอนเป็นของฉันแล้ว
“ทำอะไรของนายน่ะ?!” คยูฮยอนโวยวายลั่นหลังจากฮยอกแจส่งโทรศัพท์คืนให้ ฮยอกแจมองหน้าคยูฮยอนแล้วยิ้มๆ เขาคงแก้แค้นอะไรคยูฮยอนแรงๆ ไม่ได้มากไปกว่านี้
แต่แค่นี้...คยูฮยอนก็คงไม่มีความสุขแล้ว
“นายอยากจะแก้ข่าวสินะ”
“ก็มันไม่เป็นความจริงนี่ ฉันกับนาย...เราไม่ได้มีอะไรกัน”
“นายจะบอกว่าทั้งชีวิตนายเคยมีอะไรกับซีวอนแค่คนเดียวงั้นสิ”
เพียะ!
คยูฮยอนตบหน้าฮยอกแจจนหันไปอีกทาง กลิ่นคาวเลือดที่ไหลอยู่ในโพรงปากทำให้ฮยอกแจใช้ลิ้นดุนแก้มแล้วเข้ามาใกล้คยูฮยอนมากขึ้น เขาบีบคางคยูฮยอนไว้แน่นจนใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา
“ทำไมล่ะโจ คยูฮยอน ฉันพูดผิดไปอย่างนั้นเหรอ?” ฮยอกแจออกแรงบีบให้มากกว่าเดิม “ก็อย่างว่าแหละนะ ผู้ชายอย่างนายคงมีอะไรกับใครไปทั่ว รวมทั้งพี่ชายของฉันด้วย”
“อี ฮยอกแจ!” คยูฮยอนเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างเหลือทน ทำไมฮยอกแจต้องปรักปรำเขาขนาดนี้ ทำไมต้องเป็นเขา ทำไมต้องแก้แค้นแล้วทำให้ทงเฮเจ็บปวด
“ไหนล่ะที่บอกว่าจะพิสูจน์ตัวเอง นายไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ”
“ฉัน...ฮึก...ฉัน...”
“นายแค่ต้องการให้คนอื่นคิดว่าตัวเองเป็นคนดี แต่นายมันเลว ยังไงนายก็เป็นคนเลววันยังค่ำ”
“ปล่อย...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” คยูฮยอนพยายามผลักแขนแกร่งของฮยอกแจออกห่าง แต่ไม่เป็นผลเมื่อข้อมือของฮยอกแจแข็งแรงเหลือเกิน เขาได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลไปเป็นสาย ในขณะที่ฮยอกแจผลักหน้าคยูฮยอนหงายหลังไปอย่างรังเกียจที่สุด
“ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องนี้จบง่ายๆ จนกว่านายจะฆ่าตัวตายตามพี่ชายของฉันไปอีกคน”
ฮยอกแจพูดจบก็เดินออกมาจากบ้านหลังนั้น เสียงของคยูฮยอนสบถด่าฮยอกแจอย่างไม่เป็นศัพท์ แต่ร่างโปร่งที่เดินออกไปนอกบ้านไม่ได้สนใจคำพูดเหล่านั้นเลย
รถยนต์ของฮยอกแจเคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็วสูง ทว่าทงเฮที่ยืนแอบนิ่งอยู่ตรงประตูบ้านกลับหาลมหายใจของตัวเองแทบไม่เจอ
ผู้ชายคนนั้นคือ...อี ฮยอกแจ?
Eunnana talk…
มาอีกตอนแล้ว เห็นไหมล่ะ บอกว่าจจะกลับมาแต่งก็มาจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม
ตอนแรกก็แอบหวั่นๆ เหมือนกันว่ากลับมาต่อแล้วจะมีคนอ่านไหม
ต้องขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆ เลยค่ะที่ยังไม่ทิ้งฟิกเรื่องนี้
เอ๊ะ! บอกไปหรือยังคะว่าเรื่องนี้ประมาณ 13 ตอนจบ
พบกับตอนต่อไปในวันหยุดครั้งหน้าค่ะ...
ความคิดเห็น