คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 : Nobody
Chapter 12
Nobody
ในวันถัดมา คิบอมได้นัดทงเฮออกมาคุยเรื่องของอึนฮยอกอีกครั้ง เขานัดทงเฮไว้ช่วงเที่ยงที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งใกล้หอพักของตัวเอง ทงเฮบอกว่าจะพาคนๆ หนึ่งมาพบเขาด้วย
ถ้าจำไม่ผิดคนๆ นั้นน่าจะชื่อว่า...ชเว ซีวอน
ก่อนจะถึงเวลานัดประมาณหนึ่งชั่วโมง
คิบอมได้รับโทรศัพท์อีกครั้งจากประเทศเกาหลี ในตอนแรกเขาคิดว่าคยูฮยอนอาจจะโทรมา เพราะตั้งแต่คุยกันเมื่อหลายวันก่อน คยูฮยอนพูดว่าถ้าเขาหายช็อคกับเรื่องนี้แล้ว เขาจะติดต่อกลับมาอีกครั้งเพื่อให้คิบอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง คิบอมรับสาย แต่ว่าคนที่โทรมากลับไม่ใช่คนที่เขาคิดเอาไว้
[ผมชื่ออี ฮยอกแจ]
“อี...อี ฮยอกแจเหรอ?”
คิบอมพูดอย่างตะกุกตะกัก เขาคิดว่าตัวเองรอฮยอกแจมานานมากแล้ว รอให้ฮยอกแจโทรมาหาเพื่อถามความจริงกับเขาว่าอึนฮยอกตายได้อย่างไร แต่ฮยอกแจก็ไม่เคยถามเลย
คิบอมคิดมาตลอดเวลาฮยอกแจกำลังเจ็บปวดกับการจากไปของพี่ชายตัวเอง
เขาไม่เคยรู้อะไรมากไปกว่านั้น
[คุณรู้จักพี่อึนฮยอกใช่ไหม?]
“ครับ” คิบอมรู้สึกว่ามือของเขาค่อยๆ กำโทรศัพท์แน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “ผมไม่รู้ว่าทำไมอึนฮยอกไม่เคยเล่าเรื่องของผมให้คนอื่นฟังเลย”
[เรื่องอะไร?] ฮยอกแจถาม เขายังไม่ทันได้ถามอะไรในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ แต่กลับเป็นคิบอมที่ค่อยๆ เล่าออกมาเอง
“เราเป็นแฟนกัน อาจจะเรียกได้ว่าเป็นแฟนลับๆ ต่อกันก็ได้”
[ผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน คุณคือคิม คิบอม...ผู้ชายที่ถ่ายรูปคู่กับพี่อึนฮยอกน่ะเหรอ?]
“ถ้าเป็นรูปที่อยู่ในหน้าแรกของอัลบั้มล่ะก็ นั่นคือผม”
ฮยอกแจเริ่มทบทวนอัลบั้มรูปของพี่ชายที่มีอยู่เพียงเล่มเดียว ส่วนใหญ่จะเป็นรูปของอึนฮยอกกับคยูฮยอน แต่ว่าหน้าแรกสุดกลับเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จักเลย ฮยอกแจเงียบไปนานมาก เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่เขามั่นใจและปรักปรำคยูฮยอนมาตลอดเวลานั้นถูกต้องอย่างที่คิดไว้หรือเปล่า
“จริงๆ แล้ววันที่อึนฮยอกฆ่าตัวตาย ผมเป็นคนแจ้งกับคนดูแลหอพัก และให้เขาโทรหาคุณเพราะผมไม่มีเบอร์ของคุณ”
[อืม] ฮยอกแจตอบสั้นๆ สมองของเขาเบลอไปหมด เหมือนว่ามันจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
“ฮยอกแจทิ้งจดหมายฉบับหนึ่งไว้ในหนังสือเรียนที่เขาอ่านตอนนั้น แต่เพราะผมไม่มีโอกาสได้พบคุณเลย คุณไม่เคยติดต่อกลับมาถามถึงเหตุจูงใจที่พี่ชายของคุณคิดสั้น ผมจึงไม่มีโอกาสนำจดหมายนี้ให้คุณอ่าน”
[จดหมาย? พี่อึนฮยอกเขียนจดหมายไว้ด้วยเหรอ?]
ฮยอกแจงงไปหมดแล้ว สถานการณ์ของเขาตอนนี้แทบจะไม่แตกต่างจากตอนที่คยูฮยอนและทงเฮรู้ความจริง ตอนที่คิบอมบอกว่าเขาเป็นแฟนกับอึนฮยอกก็เช่นเดียวกัน แต่เพราะทุกอย่างมันรวดเร็วมาก ฮยอกแจจึงไม่รู้ว่าเขาควรจะตกใจกับเรื่องไหนก่อนเป็นอันดับแรก
“คุณรู้จักอี ทงเฮหรือเปล่า?”
[ผมรู้ เขาเป็น...]
“...แฟนของคุณใช่ไหม? ทงเฮมาหาผมที่นี่และถามความจริงเกี่ยวกับอึนฮยอก ผมจะฝากจดหมายไว้กับเขาก็แล้วกัน และเรื่องทั้งหมด...ผมจะเล่าให้ทงเฮฟังเอง”
[ทงเฮ...ไปที่นั่นเหรอ เขารู้...เขารู้ได้ยังไง ทงเฮรู้ความจริงแล้วตั้งแต่เมื่อไร]
ฮยอกแจรำพึงรำพันกับตัวเองอย่างคนเสียสติ ถ้าทงเฮไปสืบความจริงถึงที่นั่น แสดงว่าทงเฮก็ต้องรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว และทงเฮก็อาจจะไม่ได้เป็นแฟนกับซีวอน
ที่สำคัญที่สุด...ทงเฮรู้ความจริงแล้วว่าเขาคืออี ฮยอกแจ
ฮยอกแจคิดว่าเขาจะต้องไปตามทงเฮกลับมาที่นี่ จึงรีบวางสายและขับรถไปบ้านของคยูฮยอนอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนจะวางสายลงไปนั้น คิบอมกลับพูดประโยคแปลกๆ ออกมา
“ผมคิดว่าทงเฮเขาก็น่ารักดีนะ จะเป็นอะไรหรือเปล่าถ้าผมจะจีบเขาเพื่อลืมพี่ชายของคุณ”
ฮยอกแจขับรถด้วยความเร็วสูงไปหาคยูฮยอนในกลางดึก เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นก็มาถึงหน้าบ้านของ คยูฮยอน ร่างโปร่งสาวเท้าเข้าไปในบ้านของคยูฮยอนอย่างถือวิสาสะ และพูดขึ้นด้วยเสียงเหนื่อยหอบ
“คยูฮยอน ไปอเมริกากัน!”
“ห๊ะ?! อะไรของนายเนี่ย?” คยูฮยอนหันมาทำหน้างงๆ แต่ฮยอกแจร้อนใจมาก เขาจึงไม่อาจจะอธิบายอะไรได้มากนัก
“เราต้องรีบไปอเมริกากัน”
“ไม่ไป ฉันไม่อยากไปไหนกับนาย”
“ไม่ได้! นายต้องไป รู้ไหม...ตอนนี้ทงเฮรู้ความจริงหมดแล้ว เขารู้ว่าฉันคือฮยอกแจ และกำลังไปสืบหาความจริงเรื่องพี่อึนฮยอก”
คยูฮยอนนิ่งงันจนฮยอกแจโมโห จากนั้นก็เริ่มเบะปากและหัวเราะเสียงแหลมใส่ฮยอกแจด้วยความสะใจ ฮยอกแจยืนกำหมัดแน่นไว้ข้างลำตัว เขาพยายามดึงข้อมือของคยูฮยอนให้ลุกขึ้น แต่คยูฮยอนไม่ขยับตัวเลยแม้แต่นิด
“สุดท้ายสิ่งที่นายโกหกเอาไว้ก็ย้อนกลับมาทำร้ายนายจนได้”
“เลิกพูดอย่างนี้ก่อนได้ไหม รีบไปอเมริกากัน เราต้องไปเดี๋ยวนี้!” ในที่สุดฮยอกแจก็กระชากคยูฮยอนออกมาจากบ้านได้สำเร็จ
“โอ๊ย! ปล่อยฉันนะ นายคิดว่าอเมริกามันใกล้มากหรือไง อเมริกานะ...นิวยอร์กนะอี ฮยอกแจ ไม่ใช่ปูซาน”
“เงียบๆ เถอะน่า ฉันทำให้นายไปถึงที่นั่นได้ก็แล้วกัน”
ฮยอกแจพูดจบก็จับคยูฮยอนยัดใส่รถในทันที เขารีบขับรถไปยังสนามบินอินชอนด้วยความเร็วสูง ไม่แม้แต่จะเตรียมเสื้อผ้าไปสักชุดเดียว
ตอนนี้เขาจะต้องจบเรื่องของอึนฮยอกให้เร็วที่สุด
รวมทั้งเรื่องหัวใจระหว่างเขากับทงเฮด้วย
เมื่อถึงตอนเที่ยงวัน คิบอมและทงเฮก็ออกมาพบกันตามที่นัดหมายเอาไว้ ข้างๆ ทงเฮเป็นผู้ชายตัวสูงที่หุ่นดีและดูมีภูมิฐานเป็นอย่างมาก เหมือนเขาจะมีอายุพอสมควร แต่ก็ยังดูยังหนุ่มยังแน่นไม่น้อย
“สวัสดีครับ ผมชื่อชเว ซีวอนเป็นญาติของทงเฮ” ซีวอนแนะนำตัวสั้นๆ ให้คิบอมได้รู้จัก เขาคิดว่ามันไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบายอะไรให้ยืดยาวมากไปกว่านั้น
“ผมคิม คิบอมครับ” คิบอมยื่นมือไปทักทายกับซีวอน แล้วทงเฮก็รีบเอ่ยถามขึ้นด้วยความร้อนใจ
“รีบเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาสิครับคุณคิบอม ผมพร้อมจะฟังแล้ว”
“ครับ”
คิบอมตอบสั้นๆ แล้วค่อยๆ เล่าถึงอดีตที่แสนเจ็บปวดของตัวเอง อี อึนฮยอกที่น่ารักของเขาต้องจากไปเพราะกินยานอนหลับเกินขนาด อี อึนฮยอกที่เป็นคนคิดมากและเก็บความรู้สึกได้เก่งเหลือเกิน
“อึนฮยอก วันนี้ไปอ่านหนังสือที่ห้องฉันกันนะ เดี๋ยวฉันติวให้”
ในตอนนั้นคิบอมเอ่ยชวนอึนฮยอกหลังจากที่พวกเขาสั่งพิซซ่าขึ้นมาทานบนห้องกันสองต่อสอง ฮยอกแจออกไปอ่านหนังสือที่สตาร์บัคเพราะไม่ชอบความเงียบของห้องนอนที่จะทำให้ง่วง คิบอมกับอึนฮยอกจึงมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะลองอ่านด้วยตัวเอง ถ้าให้นายติวให้คงเป็นตัวถ่วงนายเปล่าๆ”
“เอางั้นเหรอ?” คิบอมยังเป็นห่วงอึนฮยอกไม่หาย เพราะตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสี่ที่รู้จักกันมา ไม่มีการสอบครั้งไหนที่อึนฮยอกจะไม่เครียด โดยเฉพาะปีสุดท้ายที่จะต้องสอบและทำโปรเจ็คท์ให้ผ่านให้ได้จึงจะสามารถจบพร้อมเพื่อนๆ
อึนฮยอกคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นลูกชายคนโตของครอบครัว
เขาไม่อยากทำให้พ่อแม่ผิดหวัง
“นายกลับห้องไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะทำความสะอาดเอง”
“อึนฮยอก”
“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ นะ นายก็รู้ว่าปกติฉันก็เครียดกับการสอบแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว ฉันไม่ได้หัวดีเหมือน ฮยอกแจนี่ คงจะต้องใช้ความพยายามมากกว่าคนอื่นสักสิบเท่า แต่เดี๋ยวมันก็จะผ่านพ้นไปเอง...ใช่ไหม? นายเคยบอกฉันว่าอย่างนั้น”
คิบอมขยี้ผมอึนฮยอกและเดินออกจากห้องมา ในช่วงเวลาที่พวกเขาแยกกันนั้น คยูฮยอนก็โทรมาพูดคุยและเล่าเรื่องของซีวอนให้ฟังอย่างออกรส คิบอมไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน แต่เขาเองก็เห็นว่ามีเบอร์ของคยูฮยอนโทรเข้ามาก่อนที่อึนฮยอกจะฆ่าตัวตาย และเขาเองก็ไม่เคยสงสัยในตัวคยูฮยอนเลยด้วยซ้ำ
คิบอมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสีนิลช้าๆ เขายื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ แผ่นหนึ่งให้กับทงเฮ มือบางคลี่ออกอ่านด้วยร่างกายที่สั่นเทา
เรื่องมันจะจบลงง่ายๆ แบบนี้เองน่ะเหรอ
ถึงพ่อ แม่ ฮยอกแจ และคิบอม...
อึนฮยอกเองนะครับ แม่ยังมองเห็นอึนฮยอกอยู่ใช่ไหม ผมขอโทษจริงๆ ที่ไม่สามารถเอาใบประกาศกลับไปให้แม่ชื่นชมได้ ผมรู้ว่าผมจะสอบไม่ผ่าน วิชานี้มันยากมาก และผมก็ไม่รู้จะทำมันได้ยังไง ขอพักเหนื่อยสักครู่นะครับ ถ้าหากผมสามารถตื่นขึ้นมาได้ ผมจะตื่นขึ้นมาทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจอีกครั้ง
ฮยอกแจ...ในช่วงที่พี่หลับไป นายต้องดูแลพ่อกับแม่ให้ดีๆ นะ
แล้วก็...
คิมคิบอม...ฉันขอโทษที่หนีความจริงโดยไม่ได้บอกลานาย รักนะ รักนายคนเดียว
‘อี อึนฮยอก’
“เขาฆ่าตัวตายเพราะเครียดเรื่องสอบ!”
ทงเฮตะโกนดังลั่นร้านกาแฟด้วยภาษาเกาหลี ทำให้คนอื่นๆ หันมามองด้วยสายตาประหลาดใจ คิบอมพยักหน้าช้าๆ และเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ฝากจดหมายฉบับนี้ให้น้องชายของเขาด้วย”
คิบอมหมายถึงฮยอกแจ หลังจากนั้นทงเฮก็ทำเป็นไม่สนใจเรื่องอื่นๆ อีก เขาเพียงแค่หัวเราะและยิ้มให้กับเพื่อนใหม่อย่างคิม คิบอม เรื่องทุกอย่างมันจบลงแล้ว และความจริงก็ได้อยู่ในมือของเขาแล้ว
หลังจากนี้ก็ควรจะกลับไปที่เกาหลีเพื่อจัดการตัวก่อเรื่องอย่างอี ฮยอกแจเสียที
ในวันถัดมานั้น ทงเฮออกไปช็อปปิ้งในตอนสายด้วยเครดิตการ์ดที่ซีวอนให้ เขาซื้อของหลายอย่างไปฝากแม่และพี่ชาย แต่หลายครั้งก็หยิบของฝากติดมือมาให้คนที่ไม่อยากคิดถึงอย่างฮยอกแจด้วย เมื่อได้ของที่ต้องการจนครบแล้ว ทงเฮก็กลับมาเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับประเทศเกาหลี
ซีวอนออกไปทำธุระบางอย่างข้างนอก ทงเฮจึงลากกระเป๋าลงมารออีกฝ่ายตรงล็อบบี้ของโรงแรม ไม่นานนัก ซีวอนก็กลับมา และพวกเขาก็เตรียมพร้อมเดินทางกลับไปเกาหลีกัน
ทว่าในระหว่างที่กำลังจะเดินออกจากโรงแรมไปขึ้นแท็กซี่นั้น ผู้ชายสองคนที่ดูคุ้นตามากก็เดินจ้ำอ้าวตรงมาหาพวกเขาอย่างรีบร้อน ทงเฮมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ ทำให้ไม่ทันมองเห็นว่าเป็นใคร ในขณะที่ซีวอนเอ่ยขึ้นเมื่อพบหน้าคนทั้งสอง
“คยูฮยอน...” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกทำให้ทงเฮหันมามองซีวอนอย่างแปลกใจ เขาไม่คิดว่าคยูฮยอนจะมาอยู่ที่นี่จนกระทั่งหันหน้าไปมองตามสายตาของซีวอนบ้าง
อี ฮยอกแจก็อยู่ที่นี่ด้วย...
ฮยอกแจเดินตรงดิ่งมาหาทงเฮ ในขณะที่คยูฮยอนเดินตามหลังมาช้าๆ เพราะไม่รู้ทำอย่างไรกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นดี เมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าทงเฮ ฮยอกแจก็ทำท่าจะเอ่ยขึ้น
“ทงเฮ พี่...พี่ขอโท...”
เพียะ!
ทงเฮฟาดฝ่ามือเรียวเข้าเต็มแก้มสากของฮยอกแจอย่างรุนแรง ฮยอกแจหันขวับไปอีกทาง เขายกมือขึ้นมากุมหน้าตัวเองไว้ แล้วเงยหน้ามองทงเฮที่ยืนอยู่บนบันไดสูงกว่าเขาถึงสองขั้น
“รู้ความจริงแล้วใช่ไหม?” ฮยอกแจถามเสียงสั่น
“ใช่! รู้หมดแล้ว” ทงเฮพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลย “รู้แล้วด้วยว่าพี่อึนฮยอกตายยังไง”
“ยังไงล่ะ?” คยูฮยอนที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง
“พี่คยูฮยอน พี่ไม่ใช่คนที่ฆ่าพี่อึนฮยอกหรอก เขาฆ่าตัวตายเพราะเรื่องเรียน ไม่เกี่ยวกับพวกเรา ไม่เกี่ยวกับครอบครัวของเราเลยสักนิด ไปเถอะ...กลับเกาหลีกัน!” ทงเฮคว้าแขนของซีวอนและเดินผ่านฮยอกแจไปหาคยูฮยอนที่ยืนรออยู่ ฮยอกแจรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่ส่วนเกินเท่านั้น
“ทงเฮ ฟังพี่ก่อนได้ไหม อี ทงเฮ!” ฮยอกแจเอ่ยเรียกอยู่ด้านหลัง และพยายามวิ่งตามคนรักไป ทงเฮค่อยๆ หันกลับมามองแล้วเอ่ยขึ้น
“ผมยังจะต้องฟังพี่พล่ามอะไรอีก?”
“...”
“ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยรู้อะไรเลย พี่คยูฮยอนเองก็ไม่รู้เรื่อง ผมกับพี่ซีวอน มีใครรู้เรื่องของพี่อึนฮยอกบ้างไหม...ก็ไม่มี แต่ทำไมพี่ถึงปักใจเชื่ออยู่คนเดียวล่ะ ทำไมไม่ค้นหาความจริง ทำไมต้องเป็นพี่ชายของผม”
“พี่ขอโทษ...”
“ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว เพราะตอนนี้...คนที่ชื่ออี ฮยอกแจได้ตายไปจากผมแล้ว”
พูดจบก็เดินไปขึ้นแท็กซี่แล้วไม่หันกลับมามองฮยอกแจอีกเลยแม้แต่เสี้ยวสายตา
Eunnana’s talk…
ห่างหายไปนาน กลับมาแบบนี้ น่าโดนตบเนอะไรท์เตอร์คนนี้ อิอิ
ก็ตามชื่อเรื่องเลยนะคะ Nobody Knows
สรุปคือ...อี ฮยอกแจโง่เอง
ปล.เรื่องนี้ได้พล็อตเรื่องไว้แบบนี้ตั้งแต่แรก
อย่าโกรธกันนะค้า...
เจอกันตอนหน้าเป็นตอนจบค่า ^^
รักทุกคนมากๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น