คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 ทรายกับทะเล
เลื่อนลงไปอ่าน Chapter 9 ด้านล่างได้เลยค่ะ
| ||||
| ||||
Name : mena [ IP : 58.8.4.93 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : mena [ IP : 58.8.4.93 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : gpjh< My.iD > [ IP : 58.11.83.158 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : gpjh< My.iD > [ IP : 58.8.233.221 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : gpjh< My.iD > [ IP : 58.8.233.221 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : meenunsae [ IP : 110.164.213.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ณ เอย< My.iD > [ IP : 180.183.86.13 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ณ เอย< My.iD > [ IP : 180.183.86.13 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Kailiengmookubmee13< My.iD > [ IP : 182.53.201.72 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Kailiengmookubmee13< My.iD > [ IP : 182.53.201.72 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เดอะ ทีฟ< My.iD > [ IP : 125.25.203.79 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Eunhyuk13< My.iD > [ IP : 101.51.169.129 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : นาโน >< My.iD > [ IP : 101.51.169.129 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 58.11.164.3 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : pin [ IP : 182.53.14.39 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sairanghae< My.iD > [ IP : 110.49.243.86 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 180.183.111.225 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : `เอลฟ์เฮปาย`< My.iD > [ IP : 1.0.254.115 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 180.183.138.201 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : E.L.F*JW< My.iD > [ IP : 119.42.105.28 ] | ||||
Chapter 9
ทรายกับทะเล
ทงเฮหนีซีวอนออกมาตอนตีสี่ เขานอนคิดอยู่ทั้งคืนว่าจะเอายังไงต่อไปดี ซีวอนรักเขามากก็จริง แต่ถ้าทงเฮเลือกซีวอนเพราะเหตุผลที่ซีวอนรักตน มันก็อาจจะไม่ใช่ความรักเหมือนที่ฮยอกแจพูด
...เรารักเพราะอยากจะรัก
ทงเฮจดจำคำนี้ได้ดีนัก แม้มันจะเป็นเพียงแค่หนึ่งในหลายล้านประโยคที่ฮยอกแจเคยพูดกับเขา หากนับรวมไปถึงตอนที่เคยเป็นรูมเมทกัน ทงเฮจดจำเรื่องราวต่างๆ ที่เกี่ยวกับฮยอกแจได้ตั้งมากมาย
ในเมื่อฮยอกแจพูดแบบนั้น มันก็ไม่ผิดที่ทงเฮจะรักฮยอกแจ เพราะเขาก็แค่อยากจะรักเท่านั้น
ทงเฮไปถึงโรงพยาบาลตอนเกือบตีห้า เขาเข้าไปจูบลาดาเฮและกระซิบร่ำลาน้องสาว บอกว่าจะกลับมารับออกจากโรงพยาบาลในตอนสายๆ ดาเฮสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วน้ำตาคลอเพราะกลัวว่าทงเฮจะไม่กลับมาอีก ทงเฮจึงเกี่ยวก้อยให้สัญญากับน้องสาวเอาไว้
ในเวลาเดียวกันนั้น ฮยอกแจสวมสวมเสื้อกล้ามสีขาวลายทางตัวบางๆ กับกางเกงขาสั้นสีฟ้าอ่อน ดูๆ ไปแล้วเขาเหมือนนักท่องเที่ยวที่มาพักผ่อนหย่อนใจ แต่จริงๆ แล้วไม่ได้เป็นแบบนั้น ร่างโปร่งเดินตามชายหาดไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ต้นหาดยันท้ายหาด พอเหนื่อยแล้วก็นั่งพัก ตั้งใจว่าจะเดินกลับมาที่เดิมในตอนสายๆ แต่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ตื่นมาเล่นริมทะเลตั้งแต่เช้าตรู่ก็ดึงความสนใจของฮยอกแจเอาไว้
“หนู พี่ขอถามอะไรหน่อยสิ” ฮยอกแจเข้าไปใกล้ก็พบว่าเธอกำลังขีดๆ เขียนๆ ทรายเป็นตัวอักษรอยู่ แต่เพราะยังเด็กมาก จึงไม่สามารถอ่านออกเสียงเป็นคำได้
“คำถามหลอกเด็กเหรอ?” เด็กน้อยเอียงหน้ามาถามด้วยคำพูดที่ไม่น่ารักเหมือนหน้าตาจิ้มลิ้มของเธอเลย
“ก็ประมาณนั้น” ฮยอกแจตอบ “รู้หรือเปล่าว่าทำไมทรายต้องคู่กับทะเล?”
“คิดแล้วเชียวว่าต้องเป็นคำถามแบบนี้” เธอย่นจมูกราวกับดูถูกฮยอกแจ ก่อนจะลากไม้ในมือเป็นรูปต่างๆ ได้อย่างคล่องแคล่ว “แต่ก่อนทรายก็เป็นทะเลทราย ร้อนมาก ใครๆ ก็ไม่อยากอยู่ด้วย ส่วนทะเลก็เป็นภูเขาน้ำแข็ง เย็นมากจนมีแต่คนหวาดกลัว สองคนนี้เป็นเพื่อนกัน แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้”
“ทำไมล่ะ?” ฮยอกแจถามด้วยความอยากรู้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองโง่กว่าเด็กตรงหน้าเหลือเกิน
“ก็บอกแล้วว่าต่างกันมาก มีแต่โลกเท่านั้นแหละที่รองรับทะเลทรายกับภูเขาน้ำแข็งไว้ได้ แต่โลกรับทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกันไม่ได้หรอก โลกก็เลยระเบิดตู้ม!”
“ทะเลทรายกับภูเขาน้ำแข็งก็ตายน่ะสิ” ฮยอกแจนึกตกใจขึ้นมา จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าซีวอนเป็นเหมือนโลกทั้งใบของภูเขาน้ำแข็งและทะเลทราย ฮยอกแจคิดว่าอย่างนั้น
“ไม่ตายหรอก พอโลกจะแตก ทะเลทรายกับภูเขาน้ำแข็งก็เป็นห่วงว่าเพื่อนจะตกลงไปในหลุมด้านล่าง ทั้งสองเลยเอาตัวมาบังหลุมไว้ ทะเลทรายที่ร้อนมากพอเจอภูเขาน้ำแข็งก็ค่อยๆ เย็น ส่วนภูเขาน้ำแข็งก็ค่อยๆ ละลายเพราะทะเลทรายเหมือนกัน จนกลายมาเป็นทรายกับทะเลจนถึงทุกวันนี้”
ฮยอกแจเริ่มย่นคิ้ว เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองพลาดไปตั้งแต่ตอนไหนจึงฟังเด็กน้อยไม่ทัน หรือไม่ก็เด็กตรงหน้ากำลังสร้างนิทานมั่วๆ มาหลอกเขา ฮยอกแจไม่ได้ใส่ใจอีก เขาเดินจากมา แต่ก็จำประโยคสุดท้ายได้เป็นอย่างดี
ทั้งทรายและทะเลปรับตัวเข้าหากันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่แยกพวกเขาออกจากกันไม่ได้ ฮยอกแจรู้สึกว่าเขาเคยร้อนมากเมื่ออยู่กับซีวอน และทงเฮก็อาจจะเคยเย็นมากเช่นเดียวกัน แต่ตอนนี้พวกเขาเปลี่ยนได้ไปแล้ว
ในขณะที่กำลังจะเดินกลับไปถึงคอนโดนั้น ใครบางคนที่ดูคุ้นตาก็ค่อยๆ ชัดเจนมากขึ้นเมื่อเดินเข้าไปใกล้ ในทีแรกนั้นฮยอกแจแค่หวังให้เป็นทงเฮแม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ แต่เมื่อคนตรงหน้าเป็นทงเฮขึ้นมาจริงๆ ฮยอกแจรู้สึกว่านี่มันยิ่งกว่าความฝันและมันก็อยู่เหนือความจริงมากเหลือเกิน
“ฮยอกแจ...นายหายไปไหนมา?” ทงเฮถามเสียงสั่นเครือ เหมือนทงเฮจะก้าวขาไม่ออกเมื่อเห็นฮยอกแจ เขามาถึงที่นี่ตั้งแต่หกโมงเช้าเพื่อตามหาฮยอกแจ ทงเฮไม่รู้ว่าจะไปตามหาฮยอกแจได้ที่ไหน แต่เมื่อพนักงานที่คอนโดบอกว่าฮยอกแจพักอยู่ที่นี่ ทงเฮจึงรู้สึกดีมาก เขารอพบฮยอกแจมาตั้งแต่ชั่วโมงก่อน แต่เมื่อฮยอกแจไม่กลับมาเสียที ทงเฮจึงเริ่มใจเสีย
“นะ...นายมาที่นี่ได้ยังไง?” ฮยอกแจยังคงอยู่ในอารมณ์ตกใจ ทงเฮอยู่ตรงหน้าเขาแล้วจริงๆ ร่างโปร่งก้าวเดินเร็วขึ้น และเมื่อทงเฮเห็นเช่นนั้นจึงวิ่งเข้ามาสวมกอดฮยอกแจอย่างดีใจเช่นกัน
“อี ฮยอกแจ...ฮือๆ ฉันคิดถึงนาย ฉันคิดถึงนายมากจริงๆ ฉัน...ฉันอยู่กับพี่ซีวอนไม่ได้เพราะฉัน...ชอบนาย”
“อี ทงเฮ” เสียงฮยอกแจเบาหวิว แต่เขาก็มีความสุขมากจึงค่อยๆ โอบกอดทงเฮไว้แล้วซุกหน้าลงกับไหล่บอบบาง
“ฉันจะไม่สนใจความรู้สึกของนายอีก ต่อให้นายเกลียดฉัน ฉันก็จะชอบนายนะ เพราะฉันอยากจะชอบ ฮยอกแจ...ฮือๆ ทำยังไงดี คิดถึงมากๆ เลย”
ทงเฮได้แต่พูดว่าคิดถึงแล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้น ฮยอกแจพูดอะไรไม่ออกเลย เขาผละออกแล้วเช็ดน้ำตาให้กับทงเฮช้าๆ ฮยอกแจเม้มปากแน่นจนแทบจะเป็นเส้นตรง ก่อนจะสวมกอดทงเฮอีกครั้งแล้วเอ่ยขึ้น
“ฉันก็คิดถึงนายมากเหมือนกัน”
ฮยอกแจโอบกอดทงเฮเอาไว้แน่น
พวกเขาดูคล้ายผืนทรายที่กำลังโอบท้องทะเล
ฮยอกแจขับรถพาทงเฮไปรับดาเฮกลับบ้าน ทงเฮดูตื่นเต้นที่น้องสาวจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่ฮยอกแจกลับตื่นเต้นมากกว่า เขาเอาแต่ถามถึงดาเฮตลอดทาง ในขณะที่มือที่เคยว่างเปล่าก็กุมมือเรียวของทงเฮไว้เสียแน่น ทว่าให้ความรู้สึกอบอุ่นมากกว่าอึดอัดใจ
ดาเฮจะชอบฉันไหม ดาเฮชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไร ดาเฮเรียนเก่งหรือเปล่า แล้วเธอเคยทำให้นายเป็นห่วงบ้างไหม
ทงเฮยิ้มและตอบคำถามอย่างมีความสุข เขาเอียงซบกับไหล่ของฮยอกแจไปจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล ในทีแรกฮยอกแจพูดถึงดาเฮไม่หยุด แต่เมื่อดาเฮขึ้นมานั่งบนรถ เขากลับเงียบเสียอย่างนั้น
“สวัสดีค่ะ พี่...” ดาเฮเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายขึ้นก่อน ฮยอกแจจึงตอบสั้นๆ
“พี่ฮยอกแจค่ะ” เขาพูดอย่างเอาใจจนทงเฮอมยิ้ม
“พี่ฮยอกแจเป็นเพื่อนกับพี่รองเหรอคะ พี่รองไม่เคยพูดถึงพี่ให้ฟังเลย”
“ฮยอกแจเคยเป็นรูมเมทตอนพี่เรียนมหา’ลัยน่ะจ้ะดาเฮ” ทงเฮหันไปชิงตอบก่อนที่ฮยอกแจจะพูด ทว่าฮยอกแจกลับมองกระจกแล้วเอ่ยเสริมขึ้นมา
“แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วค่ะ”
“หมายความว่าไง?” ทงเฮถามกลับทันที
“ก็อย่างที่นายคิดนั่นแหละ”
ฮยอกแจพูดให้ดาเฮยิ่งสงสัย เธอยังเด็กมากก็จริง แต่สายตาที่พี่ชายคนรองใช้มองฮยอกแจก็ทำให้ดาเฮเริ่มจะมั่นใจว่าทงเฮคิดกับฮยอกแจมากกว่าเพื่อน แต่สิ่งที่ดาเฮไม่เข้าใจก็คือ...แล้วซีวอนล่ะ ทงเฮเอาซีวอนไปไว้ที่ไหน ทว่าเธอก็ยังฉลาดพอที่จะเก็บคำถามไว้ในใจเท่านั้น
“ดาเฮคะ” ฮยอกแจเอ่ยเรียก
“คะ?”
“พี่น่ะพูดไม่ค่อยเก่งเท่าไร แต่พี่อยากจะบอกหนูว่าพี่...เอ่อ...คือพี่...จะทำดีกับทงเฮให้มากๆ นะ พี่ไม่ใช่คนร่ำรวยอะไร แต่พี่ก็...”
“พี่ฮยอกแจชอบพี่รองมากเลยเหรอคะ?” ดาเฮโพล่งถามขึ้นจนทงเฮหันขวับไปมองน้องสาวตาเขียวปัด
“อี ดาเฮ!”
“ใช่ไหมคะพี่ฮยอกแจ?” เด็กสาวถามอีกครั้ง ฮยอกแจจึงยิ้มเขินๆ แล้วส่งเสียงยอมรับในลำคอเบาๆ ดาเฮจึงฉีกยิ้มกว้างไม่สนใจสายตาของพี่ชายตัวเอง “แค่พี่ชอบพี่รองและทำดีกับพี่รอง ทำให้พี่รองมีความสุข หนูก็ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพี่รองคนเดียว”
“งั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นกับทงเฮ ดาเฮจะโทรมาบอกอปป้าคนนี้ได้ไหม?” ฮยอกแจยิ้มหวาน ก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าซอยบ้านของทงเฮ ดาเฮยื่นใบหน้าน่ารักมาด้านหน้า ก่อนจะเอ่ยบอก
“ได้สิคะอปป้า”
ฮยอกแจรีบบอกเบอร์โทรของตัวเองอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าน้องสาวของทงเฮจะเปลี่ยนใจ พอเขาให้เบอร์เสร็จก็ต้องหันมาสะดุ้งกับสายตางอนๆ ของทงเฮที่ตอนนี้เหมือนเป็นส่วนเกินไปแล้ว
“นายจะเข้าทางน้องใช่ไหมเนี่ย?” ทงเฮหลิ่วตาถาม แต่ฮยอกแจไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงยักไหล่อย่างภาคภูมิใจเท่านั้น
รถยนต์เคลื่อนช้าลงเมื่อเข้าใกล้บ้านทงเฮ ทว่าฮยอกแจที่เริ่มจะพูดเก่งมากขึ้นกลับชะงักค้าง เขาเหยียบเบรกผิดจังหวะจนรถยนต์กระตุกและดับไป มือไม้สั่นจนทงเฮรู้สึกหวั่นกลัวตามไปด้วย สิ่งที่ฮยอกแจเห็นอยู่ตรงหน้านั้นน่ากลัวกว่าอะไรในโลก
น่ากลัวกว่าการที่รู้ว่าโลกจะแตกในวันพรุ่งนี้เสียอีก
จนกระทั่งเสียงของดาเฮเอ่ยขึ้น
“นั่นพี่ซีวอนนี่คะ!”
สิ้นประโยคนั้น ทงเฮอ้าปากค้างอย่างตกใจ ทุกคนต่างมองซีวอนที่ยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ ฮยอกแจคิดว่าเขาได้หยุดหายใจไปแล้ว ในขณะที่ทงเฮก็ไม่ต่างกัน เมื่อท่าทางของซีวอนดูโกรธมาก และมือทั้งสองข้างของเขาก็กำหมัดแน่น
ซีวอนคงรู้เรื่องหมดแล้ว...
วันนี้มีข่าวดี(หรือเปล่า?) มาบอกรีดเดอร์ค่า คือว่า...อึนนาน่าคิดว่าจะรวมเล่มฟิกเรื่องนี้น่ะค่ะ
แต่ตอนนี้ยังไม่ได้คิดว่าจะเอาหน้าปกยังไงดี เพราะเป็นเรื่องแรกที่ใช้ชื่อว่า ‘อึนนาน่า’
เลยอยากจะมาสอบถามคร่าวๆ ก่อนว่าใครต้องการกี่เล่มบ้าง และอยากให้หน้าปกมีรูปอึนเฮหรือเปล่า
หรือว่าเป็นลายกราฟฟิกธรรมดา ช่วยแนะนำด้วยนะคะ
ส่วนราคาต่อเล่มก็ไม่น่าจะเกิน 180 บาท
อีกไม่เกิน 5 ตอนก็จะจบแล้วค่ะ ขอบคุณทุกๆ คนที่ติดตามนะค้า...
อยู่ด้วยกันไปจนจบเลยน้า...
ความคิดเห็น