คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยน
เลื่อนลงไปอ่าน Chapter 8 ด้านล่างได้เลยค่ะ
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 180.183.49.80 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : 23EH [ IP : 110.49.241.155 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : 23EH [ IP : 110.49.241.155 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Eunhyuk13< My.iD > [ IP : 101.109.215.34 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เดอะ ทีฟ< My.iD > [ IP : 125.25.203.166 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : meenunsae [ IP : 110.164.213.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sairanghae< My.iD > [ IP : 110.49.233.176 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 61.90.75.180 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : hyukjoong< My.iD > [ IP : 202.28.27.2 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Joona [ IP : 101.108.127.164 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : `เอลฟ์เฮปาย`< My.iD > [ IP : 1.0.225.28 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : euneunhaehae [ IP : 58.9.142.23 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : `เอลฟ์เฮปาย`< My.iD > [ IP : 1.0.225.28 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ณ เอย< My.iD > [ IP : 180.183.86.13 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : pin [ IP : 101.108.145.34 ] | ||||
Chapter 8
สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยน
ซีวอนขับรถไปส่งทงเฮในโซลโดยที่ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ เขานึกอยากจะถามไถ่ว่าทงเฮถูกฮยอกแจจับตัวมาได้ยังไง แต่ทงเฮเอาแต่ร้องไห้และผล็อยหลับไปในที่สุด
ก่อนจะเข้าเขตโซล ซีวอนได้จอดแวะที่ตลาดแห่งหนึ่งเพื่อซื้อกางเกงมาให้ทงเฮสวมใส่ ตอนที่ออกมาทงเฮไม่ได้ใส่อะไรเลย และพอเลือกซื้อกางเกงแล้ว เขาก็ซื้อเสื้อตัวใหม่มาให้ทงเฮอีกด้วย
ซีวอนกลับมาถึงรถยนต์ก็ปลุกทงเฮให้ลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ปลุกเท่าไรทงเฮก็ไม่ยอมตื่น ซีวอนนจึงถือวิสาสะจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ทงเฮเสีย เขาเริ่มจากสวมกางเกงให้ทงเฮอย่างเรียบร้อย แต่เมื่อถอดเสื้อของทงเฮออก ซีวอนก็ตกตะลึงจนหาลมหายใจของตัวเองไม่เจอไปชั่วขณะ
รอยคิสมาร์กที่กระจายอยู่เต็มร่างของทงเฮ
ในตอนนั้นทงเฮลืมตาขึ้นมาพอดี ร่างบางก้มลงมองเสื้อที่ถูกเปลี่ยนแล้วก็บอกขอบคุณเสียงอู้อี้ ซีวอนได้แต่หลบตาทงเฮและรีบขับรถไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด เขาไม่กล้าแม้แต่จะถามออกไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมานี้กำลังทำให้เขาสับสน
ทำไมซีวอนได้ยินเสียงทงเฮครางชื่อของฮยอกแจ ทำไมทงเฮต้องร้องไห้ และทำไม...รอยคิสมาร์กนั่น ถ้าเพียงแต่ต้องการจะทำร้าย จะมีร่องรอยมากมายเพียงนี้เชียวหรือ
ซีวอนปล่อยให้ทงเฮไปหาดาเฮโดยที่เขาก็เก็บงำคำถามอยู่ในใจเท่านั้น หลังจากนั้นแล้วก็รีบขับรถกลับไปยังที่ที่จากมาโดยเร็วที่สุด
เมื่อมาถึงคอนโดอีกครั้ง ซีวอนพบว่าฮยอกแจยังนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม ฮยอกแจนำกางเกงขาสั้นมาใส่เรียบร้อยดีแล้ว แต่ยังไม่สวมเสื้อ ร่างบอบบางในสายตาของซีวอนกำลังนั่งชันเข่าแล้วหันออกไปทางหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
ซีวอนยอมรับว่าเขาใจเย็นมากแม้ว่าก่อนหน้านี้จะขึ้นเสียงใส่ฮยอกแจ อาจเป็นเพราะในทีแรกซีวอนยังคงตกใจที่พบว่าทงเฮอยู่กับฮยอกแจด้วย ทั้งๆ ที่เขามาที่นี่เพื่อต้องการตามหาฮยอกแจเท่านั้น
ซีวอนคิดว่าเขาเข้าใจฮยอกแจดี...
ร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปใกล้แล้วแตะบ่าฮยอกแจเบาๆ เขาเรียกฮยอกแจ แต่ฮยอกแจก็ไม่ยอมหันมา ซีวอนจึงอุ้มฮยอกแจมานั่งบนตักแล้วซุกหน้าไปกับไหล่บาง จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาหวิวของฮยอกแจ
“พี่ขอโทษนะฮยอกแจ พี่ผิดเอง เพราะพี่...นายเลยต้องทำแบบนี้” ซีวอนไม่ได้ต่อว่าฮยอกแจเลย เขาเข้าใจฮยอกแจมากกว่าที่คิด แต่ยิ่งได้ฟังคำพูดของซีวอน ฮยอกแจก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก
ถ้าเพียงแต่ซีวอนจะไม่มีชู้ตั้งแต่แรก ฮยอกแจก็คงไม่ต้องสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ในขณะนี้เขาควรจะกลัวว่าซีวอนจะโกรธไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมฮยอกแจจึงได้คิดเพียงว่า...เขาไม่อยากสูญเสียทงเฮไปเลย
“ผมขอโทษ” ฮยอกแจพูดเสียงแข็ง แต่ซีวอนพอจะรู้ว่าฮยอกแจรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เขาโอบเอวฮยอกแจให้แน่นขึ้น ก่อนจะเอ่ยบอก
“เราจะแต่งงานกันนะ พี่จะบอกพ่อกับแม่ให้เลื่อนงานแต่งงานให้เร็วขึ้น ไปฝรั่งเศสกับพี่นะฮยอกแจ ถ้าเราไปจากที่นี่เรื่องทุกอย่างจะได้จบ นายก็จะไม่ต้องเสียใจอีกแล้ว”
ซีวอนคิดว่าทางออกที่เขาเสนอมานั้นดีกับทุกฝ่ายแล้ว แต่แทนที่ฮยอกแจจะรู้สึกดีใจ เขากลับรู้สึกโหวงอยู่ในช่องอกมากเหลือเกิน
ฮยอกแจขอร้องให้ซีวอนไปส่งตนที่บ้าน ซีวอนจึงโทรบอกคนที่บริษัทให้มานำรถของฮยอกแจกลับโซล เมื่อถึงหน้าบ้านของฮยอกแจ ซีวอนดึงร่างของฮยอกแจมากอดอีกครั้ง เขาจูบหน้าผากของฮยอกแจด้วยความรัก แต่ฮยอกแจก็ไม่พูดอะไรและเดินเข้าบ้านไปทันที
เมื่อเข้าไปในบ้าน ฮยอกแจก็ถูกมินโฮมายืนดักไว้ มินโฮลากฮยอกแจเข้าไปในห้องของตัวเองแล้วต่อว่าเสียยกใหญ่ที่ฮยอกแจหนีซีวอนไปที่อื่น มินโฮรู้แค่ว่าฮยอกแจกับซีวอนทะเลาะกัน แล้วฮยอกแจหนีซีวอนไปก็เท่านั้น เขารู้เท่าที่เห็น แต่ฮยอกแจก็ยอมรับผิดอย่างลูกผู้ชาย
“ผมไปคอนโดของพี่มา” ฮยอกแจบอกพร้อมกับโยนกุญแจคืนให้กับมินโฮ มินโฮตกใจมาก แต่ก็ยังไม่เท่ากับสิ่งที่เขาจะได้รู้หลังจากนี้ “พี่ซีวอนมีชู้”
“เป็นไปไม่ได้หรอก นายอย่ามาอำพี่เลย”
“ผมไม่ได้อำ ชู้ของซีวอนก็คืออี ทงเฮไง พี่จำอี ทงเฮได้ไหม?” มินโฮเงียบไปชั่วขณะ แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าทงเฮเคยเป็นรูมเมทของฮยอกแจ มินโฮเคยพบทงเฮครั้งหนึ่งตอนไปส่งฮยอกแจที่พอพัก ทงเฮน่ารักมากจนเขาเคยคิดจะจีบ แต่ก็ถูกฮยอกแจห้ามไว้
แม้ตลอดสี่ปีที่ฮยอกแจเรียนมหาวิทยาลัย ทงเฮจะไม่เคยมาที่บ้านเลย แต่ทุกครั้งที่ฮยอกแจกลับมาบ้าน ฮยอกแจก็จะเล่าเรื่องต่างๆ ที่เกี่ยวกับทงเฮให้มินโฮและแม่ฟัง ทุกคนในบ้านจึงรู้สึกเหมือนทงเฮเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวด้วย
และทุกครั้งที่ฮยอกแจพูดชื่อทงเฮ หน้าของฮยอกแจก็จะยิ้มแย้มอย่างมีความสุข มินโฮเคยถามฮยอกแจครั้งหนึ่งว่าคิดยังไงกับทงเฮ แต่ฮยอกแจก็บอกว่าทงเฮเป็นแค่รูมเมทของตนเท่านั้น
“นายกักขังทงเฮไว้ที่นั่นเหรอ ฮยอกแจ...น้องทำแบบนี้ได้ยังไง?” มินโฮต่อว่าเสียงดัง แม้ฮยอกแจจะโดนซีวอนหักหลัง แต่ก็ไม่น่าจะไปลงกับทงเฮเลย
“ผมไม่รู้ ฮึก...” ฮยอกแจเริ่มสะอึกสะอื้นแล้วโผกอดพี่ชาย “ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนั้น พี่มินโฮ...ฮือ...ผมข่มขืนทงเฮ ผมล่ามโซ่ที่คอของเขาแล้วก็ข่มเหงเขา ซ้ำยังพูดทำร้ายจิตใจเขาอีก จะทำยังไงดี ทงเฮกำลังร้องไห้เพราะผม”
มินโฮไม่เคยเห็นน้องชายร้องไห้หนักขนาดนี้ เขาเคยคิดว่าฮยอกแจกับซีวอนไปกันได้ดีมากเพราะซีวอนไม่เคยทำให้ฮยอกแจต้องเสียใจเลยสักครั้ง
แต่แท้จริงแล้ว การที่เรารักใครสักคน ทุกๆ อย่างเกี่ยวกับคนๆ นั้นจะทำให้เราทั้งสุข ทุกข์ ดีใจ เสียใจ เศร้าใจ และก็ร้องไห้...ไม่ใช่หรือ
มินโฮเริ่มสงสารน้อง เขาอาจจะมองอะไรได้ทะลุปรุโปร่งเกินไป แต่ก็มั่นใจในความคิดของตนเองมากว่าเขามองความรู้สึกของฮยอกแจไม่ผิดแน่
“นายเสียใจก็เพราะว่าทงเฮเป็นเพื่อนของตัวเองใช่ไหม?”
“ฮึก...ผมไม่รู้ ทงเฮเป็นแค่รูมเมท เขา...เขาไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย” ท้ายประโยคฮยอกแจเสียงสั่นราวกับไม่แน่ใจกับคำพูดของตน
“ฮยอกแจ บางสิ่งที่เราคิดว่ามันไม่สำคัญเลย มันอาจจะสำคัญกับตัวเรามากๆ ก็ได้นะ”
มินโฮบอกแล้วก็ลูบผมปลอบใจน้องชายอย่างนั้น ไม่ว่าฮยอกแจจะเลือกทางไหน จะเลือกซีวอนและแต่งงานกับซีวอน หรือจะถอนหมั้นกับซีวอน มินโฮก็จะอยู่เคียงข้างน้องชายเสมอ
ทงเฮได้กลับมาอยู่กับดาเฮแล้วก็จริง แต่เขาก็ยังรู้สึกเศร้าสร้อย ตั้งแต่เมื่อวานที่ซีวอนมาส่งที่โรงพยาบาล ซีวอนก็ไม่โทรมาหาอีกเลย ทงเฮคิดว่าดีแล้วที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะรู้สึกแย่มากกว่าเดิม
ก่อนหน้านี้ ทงเฮหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านแก้เบื่อ แต่พออ่านไปถึงข่าวเศรษฐกิจ เขาก็เห็นรูปซีวอนกับฮยอกแจเด่นหราอยู่ด้านบนสุดของหน้านั้น คืนนี้จะมีงานเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ที่บริษัทของซีวอน และฮยอกแจก็คงจะไปร่วมงานด้วย ดูเหมือนพวกเขาได้แจ้งนักข่าวไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าจะแถลงข่าวเรื่องการแต่งงาน
เรื่องของซีวอนเป็นที่น่าจับตามองเสมอไม่ว่าชายหนุ่มจะขยับตัวทำอะไร เขาเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย ยิ่งหน้าตานี่แทบไม่ต้องพูดถึง ซีวอนเป็นที่หมายปองของสาวๆ มากมายแม้ว่าเขาจะมีคู่หมั้นอยู่แล้วก็ตาม
ทงเฮเคยคิดว่าเขาโชคดีมากที่ได้เป็นหนึ่งในคนรักของซีวอน ซีวอนไม่เคยมีใครนอกจากฮยอกแจ แต่ซีวอนก็ยังให้ความรักแก่เขา แต่ตอนนี้ทงเฮรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองเคยทำมาตลอดมันผิดที่ผิดทางไปเสียหมด
เขาจ้องมองหนังสือพิมพ์อย่างเศร้าหมอง น่าแปลกที่ทงเฮมองแต่ใบหน้าของฮยอกแจเท่านั้น
“พี่รองกำลังร้องไห้เหรอคะ?” ดาเฮตื่นขึ้นมาพอดี เธอคงได้ยินเสียงสูดน้ำมูกจากเขา ทงเฮพับหนังสือพิมพ์แล้วรีบหันหลังให้ ก่อนจะตอบเสียงอู้อี้
“ไม่ใช่หรอกจ้ะ พี่เป็นหวัดนิดหน่อย เดี๋ยวพี่ไปขอยาคุณพยาบาลก่อนนะ ถ้าอยู่ในห้องนี้ดาเฮอาจจะติดหวัดจากพี่ก็ได้”
ทงเฮรีบเดินออกไปข้างนอกเพื่อซ่อนน้ำตา แต่เมื่อเขาผลักประตูออกชนเข้ากับใครบางคนอย่างแรง โชคดีที่อีกฝ่ายรับทงเฮไว้ในอ้อมกอดได้ทัน ทงเฮจึงไม่ล้มไปกองกับพื้นเสียก่อน
“ฮ...ฮยอกแจ...”
ทงเฮพูดอย่างตะกุกตะกัก เขาตกใจมากที่พบฮยอกแจมาที่นี่ แต่เมื่อได้พบหน้ากันแล้ว ทงเฮรู้เลยว่าหัวใจของเขามันกำลังพองโตและเต้นแรงมากแค่ไหน
“ไปหาที่เงียบๆ นั่งคุยกันเถอะ”
“ฉันกำลังจะแต่งงานกับพี่ซีวอน” ฮยอกแจเอ่ยขึ้นเมื่อพวกเขายืนอยู่ในสวนของโรงพยาบาล ทงเฮช้อนตาขึ้นมองฮยอกแจแล้วพยักหน้าให้
“อืม ฉันเห็นจากในหนังสือพิมพ์แล้ว”
“หลังจากนั้นเราจะไปอยู่ฝรั่งเศสกัน พี่ซีวอนจะไปเพื่อลืมนาย ส่วนฉันเอง...ฉันก็จะลืมนายด้วย ฉันจะลืมว่าเคยทำอะไรกับนายไว้ และลืมว่าเคยเกลียดนายมากแค่ไหน”
ทงเฮน้ำตาเอ่อคลอเมื่อฮยอกแจพูดจบ เขาจึงต้องรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อซ่อนความปวดร้าวเอาไว้ไม่ให้ฮยอกแจเห็น
“นายเกลียดฉันต่อไปไม่ได้เหรอฮยอกแจ?” ทงเฮก้มหน้าพูด เขาช่างน่าสมเพชที่พูดแบบนี้ออกไป รู้ทั้งรู้ว่าจะต้องถูกฮยอกแจด่า แต่ทงเฮก็ยังทำ
“นายบ้าหรือเปล่าทงเฮ นายกำลังคิดอะไรอยู่ถึงพูดแบบนี้ออกมา”
“ฉัน...” ทงเฮพูดไม่ออก
“นายยังจะรั้งพี่ซีวอนไว้อีกเหรอทงเฮ พออยู่กับฉันนายก็ทำเหมือนชอบฉัน พอเขาไปรับนายกลับมา นายก็กลับไปรักเขาเหมือนเดิมแล้วงั้นเหรอ นายยอมให้ฉันเกลียดเพียงเพราะแค่จะอยากเป็นชู้กับพี่ซีวอนต่อใช่ไหม?”
ทงเฮมองฮยอกแจอย่างตกใจเพราะคำพูดของฮยอกแจแสดงให้เห็นว่าฮยอกแจกำลังเข้าใจเขาผิด ทงเฮไม่ได้อยากให้ฮยอกแจเกลียดเพราะว่าเขาต้องการซีวอนเลยสักนิด คนที่ทงเฮต้องการคือฮยอกแจต่างหาก
“ฉัน...ฮึก...ขอโทษ ไหนๆ นายก็จะลืมอยู่แล้ว ช่วยลืมคำพูดของฉันในวันนี้ด้วยแล้วกัน”
“อี ทงเฮ!”
ฮยอกแจโมโหมากที่ทงเฮทำตัวเหมือนคนโง่เง่า เขาบีบไหล่ทงเฮแล้วเขย่าอย่างรุนแรง ในขณะนั้นเอง สปริงเกอร์น้ำก็ทำงานขึ้นมาพอดี ทงเฮสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อน้ำกระเซ็นใส่ แต่ฮยอกแจกลับคว้าร่างบางมากอดไว้แน่นแล้วยอมเปียกน้ำเสียเอง
“ฮึก...” เสียงสะอื้นดังขึ้นในอ้อมกอดจนฮยอกแจรู้สึกได้ ร่างบางของทงเฮสั่นเทา แต่ทว่าทงเฮกลับรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก แขนเรียวโอบรอบเอวฮยอกแจไว้แน่นแล้วยอมรับออกมาอย่างง่ายดาย “ฮยอกแจ จริงๆ แล้วฉันคิดถึงนายมาก ฉันคิดถึงนายจนนอนไม่หลับเลย นาย...นายคิดถึงฉันบ้างไหม?”
ฮยอกแจไม่รู้ว่าทงเฮเป็นคนยังไงกันแน่ ทงเฮทำเหมือนชอบเขา และทำให้หัวใจของฮยอกแจปั่นป่วน แต่ฮยอกแจก็คิดว่าทงเฮรักแต่ซีวอนอยู่ดี เขาคิดถึงทงเฮแทบขาดใจแต่ก็พูดออกไปไม่ได้เลย ฮยอกแจจึงได้แต่กอดทงเฮไว้เท่านั้น
นั่นก็คือ...คำตอบที่ฮยอกแจมีให้กับทงเฮ
เย็นวันนั้น ฮยอกแจและซีวอนไปงานเลี้ยงเปิดตัวสินค้าร่วมกัน ฮยอกแจวางตัวได้ดีมากในฐานะคู่หมั้นของซีวอน เขายิ้มให้กล้องทุกตัวแม้จะรู้สึกเบื่อหน่าย และฮยอกแจก็ภาคภูมิใจกับตัวเองนิดๆ ที่เขาเป็นคนเก็บอารมณ์ได้ดีขนาดนี้
งานเลี้ยงผ่านไปได้ด้วยดี และงานแถลงข่าวก็จบลงด้วยดีเช่นกัน ซีวอนได้แถลงข่าวว่าจะแต่งงานกับฮยอกแจภายในปีนี้ แต่เขาไม่ได้กำหนดวันที่ไว้แน่นอนทำให้นักข่าวหลายสำนักผิดหวังกลับไป
หลังจากงานเลี้ยงจบลง ฮยอกแจควงแขนซีวอนมาขึ้นรถลีมูซีนด้านหน้าโรงแรม เขาเดินผ่านพรมแดงเคียงคู่กันอย่างเหมาะสม ทว่าในขณะที่ฮยอกแจกำลังจะก้าวขึ้นรถนั้น เขาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนอยู่ริมถนนฝั่งตรงข้าม
“พี่ซีวอน...” ฮยอกแจเอ่ยเรียกคู่หมั้นแล้วพยักพเยิดให้ซีวอนมองตรงไป ซีวอนยืนนิ่งราวกับถูกตรึงไว้กับที่ เขามองทงเฮด้วยสายตาที่ยากจะบรรยาย ก่อนจะหันกลับมาหาฮยอกแจอีกครั้ง
“กลับกันเถอะ”
“พี่ซีวอน”
“เราจะกลับบ้านกัน” ซีวอนยืนยันคำเดิม แต่ฮยอกแจรีบกระโดดลงจากรถแล้วจับมือซีวอนไว้แน่น
“ไม่ครับ”
“อี ฮยอกแจ!”
“พี่ซีวอนไปกับทงเฮสิ หลังจากวันนี้ผมจะไม่รั้งพี่ซีวอนไว้อีกแล้ว” ฮยอกแจเม้มปากแน่น แม้เขาจะพยายามจะปล่อยซีวอนและทงเฮไปโดยที่ตัวเองต้องการเป็นคนที่เจ็บปวดมากที่สุด แต่ฮยอกแจก็ยังหวังให้ซีวอนปฏิเสธเขาอีกสักครั้ง
ฮยอกแจรู้ว่าเขาเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก เขาไม่อยากเสียซีวอนไป และก็ไม่อยากให้ทงเฮรักซีวอนด้วย เขาจึงต้องตัดปัญหาด้วยการผลักไสทั้งสองคนไปจากชีวิตแบบนี้
“ฮยอกแจ...พี่ขอโทษนะ” ซีวอนรวบฮยอกแจมากอดไว้แน่น จากนั้นเขาก็ผละออกแล้ววิ่งข้ามถนนไปหาทงเฮ ทงเฮยืนอึ้งที่ฮยอกแจทำแบบนั้น ทงเฮไม่ได้มาที่นี่เพื่อซีวอน แต่ทงเฮมาหาฮยอกแจ เขามาเพื่อจะได้เห็นหน้าฮยอกแจเท่านั้น
ทว่า...
ฮยอกแจก้าวขึ้นรถและสั่งให้คนขับรีบออกรถทันที ภายในรถที่ติดฟิล์มสีดำสนิท เขามองเห็นอย่างชัดเจนว่าทงเฮมองตามลีมูซีนของเขามาเรื่อยๆ ฮยอกแจหันกลับไปชะเง้อมองทงเฮ แต่แล้วเขาก็ตัดใจและร้องไห้ออกมาเพียงคนเดียวเท่านั้น
ทงเฮเป็นของซีวอน และซีวอนก็รักทงเฮมาก
ส่วนอี ฮยอกแจ...ไม่มีอะไรเป็นของเขา และเขาก็ไม่ใช่ของใครเช่นเดียวกัน
ซีวอนพาทงเฮนั่งแท็กซี่กลับมาที่คอนโด เขาดีใจมากที่ทงเฮมาหา และดีใจมากที่ฮยอกแจเปลี่ยนใจแล้ว ซีวอนจับมือทงเฮไว้แน่นตลอดทาง เขากลัวว่าทงเฮจะเปลี่ยนใจหนีเขาไปอีกจึงต้องเหนี่ยวรั้งทงเฮเอาไว้อย่างนี้
เมื่อขึ้นมาถึงบนห้อง ซีวอนก็ถอดเสื้อสูทออก เขาพาทงเฮไปนั่งที่ห้องรับแขก และเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“กินอะไรมาหรือยัง หิวไหม ให้พี่โทรสั่งอาหารขึ้นมาให้หรือเปล่า?” ซีวอนลูบผมของทงเฮอย่างเอ็นดู แต่ทงเฮกลับดึงมือหนาของซีวอนออกแล้วเอ่ยขึ้น
“ผมไม่หิวครับ”
“อืม แต่ถ้าหิวต้องรีบบอกพี่เลยนะ” ซีวอนนั่งลงข้างๆ แล้วดึงทงเฮมาโอบกอดไว้แน่น “พี่ดีใจมากๆ ที่ทงเฮกลับมาหาพี่ พี่ไม่อยากเสียทงเฮไปอีก ต่อให้ใครว่าพี่เป็นคนเห็นแก่ตัว พี่ก็ยอม”
ทงเฮตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาคบซีวอนมานานหลายเดือน แต่ความรู้สึกเดิมๆ ที่มีให้ซีวอนกลับเปลี่ยนไปหมดเมื่อทงเฮกลับมาพบกับฮยอกแจอีกครั้ง
ทงเฮรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่เลวมาก ทงเฮเป็นคนที่สำส่อนบ้าเซ็กส์เหมือนที่ฮยอกแจว่านั่นเอง เขาเพียงแค่ติดใจในลีลาของฮยอกแจ เพราะซีวอนไม่เคยรุนแรงกับเขา เมื่อฮยอกแจให้ความรู้สึกที่แตกต่าง ทงเฮจึงลุ่มหลงและมีความสุขกับความเร่าร้อนที่ฮยอกแจปรนเปรอให้
ถ้าหากว่าเขาได้กลับมาสู่อ้อมกอดของซีวอน ความรู้สึกเดิมๆ ก็คงจะกลับมา
ทงเฮคิดเช่นนั้นแล้วจึงผละออกจากอ้อมกอดของซีวอน เขาเป็นฝ่ายเริ่มจูบซีวอนก่อนอย่างที่ไม่เคยทำ ตอนแรกซีวอนก็ตกใจกับจูบที่ไม่ประสีประสาของทงเฮ แต่สุดท้ายร่างหนาก็จูบทงเฮกลับอย่างเร่าร้อน
และเป็นเพราะว่าซีวอนคิดถึงทงเฮมาก เขาจึงอยากร้อนแรงกับทงเฮให้มากกว่านี้ เขาจับทงเฮให้ขึ้นมานั่งบนตักแล้วหันหน้าเข้าหาตัวเอง ริมฝีปากของทั้งคู่ยังไม่หลุดออกจากกัน ซีวอนเกลี่ยผมสีน้ำตาลอ่อนของทงเฮอย่างมีความสุขที่ทงเฮตอบสนองตนได้เป็นอย่างดี
มือหนาค่อยๆ ลูบไล้แผ่นหลังบางอย่างรุกเร้า ทงเฮขยับตัวเข้าหาซีวอนให้ใกล้ขึ้นจนอกบางแนบชิดกับอกกว้างของซีวอน ส่วนเร้นลับด้านล่างที่เสียดสีกันทำให้ซีวอนตื่นตัวได้อย่างรวดเร็ว ร่างสูงอุ้มทงเฮเข้าไปในห้องนอน ตอนนั้นเองที่ทงเฮรู้สึกตัวขึ้นมาว่าเขาควรจะหยุดได้แล้ว
“พ...พี่ซีวอน...พอ...พอเถอะครับ” ทงเฮเอ่ยห้ามเสียงกระเส่า แต่ซีวอนก็ยังวางร่างบางลงบนเตียงแล้วโน้มลงมาคร่อมร่างบางเอาไว้
“พี่รักทงเฮ...รักมากๆ นะ” ซีวอนย้ำและกดจูบที่ขมับสวยเต็มความรัก ซีวอนไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ทงเฮพยายามขัดขืนอย่างเต็มที่ แต่เขาก็ไม่มีแรงมากพอ
ตลอดเวลาที่ร่วมรักกันครั้งนี้ ทงเฮไม่ส่งเสียงร้องเรียกซีวอนเลยแม้แต่คำเดียว ไม่มีเสียงครวญครางหวานล้ำเหมือนเคย ไม่มีการโอบรอบคออย่างเว้าวอน ทงเฮได้แต่นอนนิ่งเฉยและร้องไห้เท่านั้น
เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับซีวอนอีกต่อไปแล้วแม้ซีวอนจะเร่าร้อนมากเพียงใดก็ตาม
ทงเฮคิดถึงฮยอกแจ คิดถึงมากจนอยากให้สัมผัสของซีวอนเป็นของฮยอกแจ เขาคิดถึงฮยอกแจแม้จะกำลังเริงรักอยู่กับซีวอน ในขณะที่ก่อนหน้านี้ สัมผัสจากฮยอกแจทำให้ทงเฮลืมซีวอนไปจนหมดสิ้น
ตอนนี้ทงเฮไม่รู้ว่าเขารักใครกันแน่ หรือบางทีทงเฮก็แค่ผู้ชายสำส่อนที่บ้าเซ็กส์และไม่มีความรักให้ใครเลยสักคน
เขาเอาแต่ร้องไห้...และร้องไห้อยู่แบบนั้นตลอดทั้งคืน
ณ จุดนี้...มันเลยจุดนั้นมานานแล้วค่ะ(เลียนแบบคำพูดแอนนี่)
อนน.ไม่รอพี่แอดมินแล้ว ฮือๆๆๆ
ตอนนี้เลยออกมาแบบป่วงๆ ถ้าอ่านแล้วงง ขออภัยด้วยนะค้า...
ตอนหน้าเอาแบบเศร้าๆ หรือหวานๆ ดี
ขาวข้นหวานมันดีกว่าเนอะ คิคิ
แล้วพบกันค่ะ!
ความคิดเห็น