คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 เข้าใจผิด (แก้ไขแล้ว)
เลื่อนลงไปอ่าน Chapter 7 ด้านล่างได้เลยค่ะ
| ||||
| ||||
Name : euneunhaehae [ IP : 58.9.45.225 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : mena [ IP : 58.8.72.221 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : E.L.F*JW< My.iD > [ IP : 119.42.106.190 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sairanghae< My.iD > [ IP : 110.49.241.51 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : meenunsae [ IP : 110.164.213.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เดอะ ทีฟ< My.iD > [ IP : 125.25.203.153 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เดอะ ทีฟ< My.iD > [ IP : 125.25.203.153 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ณ เอย< My.iD > [ IP : 180.183.86.13 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 58.9.81.214 ] | ||||
Chapter 7
เข้าใจผิด
ฮยอกแจกับทงเฮยังคงนอนอยู่บนเตียงกว้าง เมื่อคืนกว่าจะได้หลับก็เที่ยงคืนกว่า พวกเขาไม่ได้นอนดึกกันมากนักหลังจากเสร็จสิ้นกิจกรรมรอบที่สาม อาจเป็นเพราะทั้งคู่ต่างก็อ่อนเพลียมาจากเมื่อคืนก่อนด้วย ทั้งสองจ้องมองเพดานด้วยความคิดที่ว่างเปล่า แม้จะเปล่าเปลือยภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้กอดหรือมีส่วนใดๆ สัมผัสกันเลย
“ทงเฮ” ฮยอกแจเอ่ยเรียกพลางเหล่ตามามองคนข้างๆ
“อืม” ทงเฮขานรับ
“อยากลงไปเดินเล่นชายหาดไหม?”
“ไปได้เหรอ?” ทงเฮถามอย่างนึกสงสัย เขาอยากลงไปเดินเล่นข้างล่างมาก เมื่อวานได้แต่มองด้วยสายตาละห้อยเพราะคิดว่าคงจะไม่มีโอกาสได้ออกไปในเร็วๆ นี้ แต่คำพูดของฮยอกแจก็ทำให้หัวใจของทงเฮพองโตขึ้นมา
“ฉันจะให้แม่บ้านมาทำความสะอาดห้อง”
“อ๋อ...เป็นแบบนี้นี่เอง” เสียงของทงเฮแผ่วเบาลง เขาผิดหวัง แต่ก็ไม่มากเท่าไร เพราะทงเฮเผื่อใจไว้แล้ว จะคาดหวังอะไรกับฮยอกแจได้ล่ะ ในเมื่อสถานะของพวกเขาตอนนี้ไม่สามารถให้คำจำกัดความได้เลย เพื่อนก็ไม่ใช่ คนรักก็ไม่เชิง คู่แค้นงั้นเหรอ อาจจะใช่แต่ก็พูดได้ไม่เต็มปากเพราะทงเฮไม่เข้าใจว่าคู่แค้นที่ไหนจะมีความสัมพันธ์ทางกายลึกซึ้งต่อกันได้ทุกคืนวัน
ฮยอกแจอาจจะไม่คิดอะไรมาก เพราะมันก็แค่ความสัมพันธ์ทางร่างกาย แต่สำหรับทงเฮแล้ว ตอนนี้เขาดึงหัวใจที่ถูกล่ามโซ่ออกมาจากฮยอกแจไม่ได้เลย
ฮยอกแจพาทงเฮมากินอาหารทะเลริมชายหาด เขาไม่พูดหรือถามอะไร เอาแต่กินไปเงียบๆ เหมือนซื้อมากินคนเดียวมากกว่า แต่เพราะกินไม่หมดจึงแบ่งให้ทงเฮด้วย
โซ่ตรวนที่ล่ามอยู่บนลำคอสวยของทงเฮถูกถอดออกไปชั่วคราว ตอนที่ฮยอกแจไขกุญแจให้ ฮยอกแจก็ยังพูดขึ้น
“อย่าคิดจะหนีฉันไปล่ะ เพราะถ้าฉันตามนายกลับมาได้ ฉันคงจะไม่ใจดีแบบนี้แน่”
ทงเฮไม่รู้ว่านั่นคือคำขู่หรือเปล่า แต่เขาไม่คิดจะหนี ทงเฮไม่ใจเด็ดพอที่จะออกไปไหนโดยที่ไม่มีเงินเลยแม้แต่วอนเดียว เขาจะรอให้ฮยอกแจหายโกรธและพาเขากลับไปที่โซลเอง
เสียงโทรศัพท์ของฮยอกแจดังขึ้นหลายครั้ง เมื่อดวงตาคู่เฉี่ยวปรายตาดูชื่อคนที่โทรเข้ามาก็เบนหน้าหนีทันที
“ไม่รับสายล่ะ” ทงเฮเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าสัญญาณมันดังหลายครั้งแล้ว บางทีอาจจะเป็นซีวอน ทงเฮแค่อยากให้ฮยอกแจรับสาย เขาไม่ได้คิดจะขอความช่วยเหลือใดๆ จากซีวอนเลย เพราะทงเฮไม่อยากให้ฮยอกแจเป็นคนที่ไม่เหลือใคร
ถ้าซีวอนรู้...ซีวอนจะต้องมาช่วยเขาที่นี่แน่ๆ
“ไม่ใช่เรื่องของนาย” ฮยอกแจตอบสั้นๆ แล้วจัดการอาหารตรงหน้าต่อโดยปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้ แต่มันก็ยังคงสั่นครืดๆ อยู่ตลอดเวลา
หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จแล้ว ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้ขึ้นไปบนห้อง ฮยอกแจคาดว่าแม่บ้านคงยังทำความสะอาดไม่เสร็จ เขาจึงนั่งมองทะเลอยู่ที่โขดหินสลับกับมองทงเฮไปด้วย ทงเฮนั่งยองๆ อยู่ที่พื้นทรายไม่ห่างกันนัก ร่างบางเอานิ้วขีดเขียนพื้นทรายเป็นตัวอักษร แล้วก็ลบออก จากนั้นก็เขียนขึ้นมาใหม่แล้วก็ลบออกอยู่อย่างนั้นสลับกันไปเรื่อยๆ
“ทำอะไรน่ะ?” ฮยอกแจเอ่ยถามพลางชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ เขาอ่านตัวอักษรที่ทงเฮเพิ่งเขียนเป็นคำสุดท้าย “ดาเฮ ใครกัน?”
“น้องสาวฉันเอง” ทงเฮตอบทันที แต่ฮยอกแจไม่ได้สนใจฟังคำตอบที่ตัวเองเพิ่งเอ่ยถามเท่าไรนัก พอถามจบก็หันไปทางอื่น แต่ทงเฮก็ยังพูดต่อ “นายรู้ไหม ฉันเคยคิดจะหลอกลวงพี่ซีวอนเพื่อเอาเงินมาช่วยดาเฮด้วยนะ ดาเฮป่วยมาก เธอเป็นทาลัสซีเมียตั้งแต่เกิด ฉันไม่อยากให้น้องสาวตาย แต่ฉันก็จนมากจนไม่รู้ว่าจะหาเงินมาช่วยดาเฮยังไง”
ทงเฮปัดทรายตามมือแล้วเดินมานั่งโขดหินใกล้ๆ กับฮยอกแจ พร้อมกับเล่าต่อไปโดยไม่สนใจว่าฮยอกแจอยากจะฟังหรือไม่
“พี่ซีวอนรวยมากจริงๆ ต่อให้ฉันไม่หลอกเอาเงินเขา เขาก็ยังช่วยเหลือดาเฮทุกอย่าง ตอนนี้ดาเฮเข้ารับการรักษาแล้ว แต่ฉันก็ไม่มีโอกาสอยู่เฝ้าน้องเลย ถ้าไม่มีพี่ซีวอน ดาเฮก็คง...”
“งั้นนายคบกับพี่ซีวอนก็เพราะเงินสินะ” ฮยอกแจแสดงความคิดเห็นออกมาครั้งแรกหลังจากที่เงียบอยู่นาน
“ตอนแรกอาจจะใช่ แต่ต่อมาก็ไม่ใช่หรอก ฉันไม่ได้หลอกลวงอะไรเขา ไม่กล้าแม้แต่จะคิดทรยศหักหลังพี่ซีวอนด้วยซ้ำ ฉันระลึกอยู่เสมอว่าพี่ซีวอนมีบุญคุณกับฉันมากแค่ไหน”
ทงเฮคิดอย่างที่พูด แม้แต่ฮยอกแจก็ยังรู้สึกถึงความจริงใจที่ทงเฮซ่อนอยู่ข้างใน ทงเฮหันมามองหน้าฮยอกแจแล้วเอ่ยขึ้น
“พี่ซีวอนดีกับฉันมากจริงๆ นะฮยอกแจ เขาให้อะไรหลายๆ อย่างที่ฉันไม่เคยมี ถ้าฉันให้ความรักเป็นสิ่งตอบแทนกลับไปได้ หรือแม้แต่เซ็กส์ก็ด้วย มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่!” ฮยอกแจส่ายหน้า “เรารักเพราะอยากจะรัก เรามีเซ็กส์เพราะอยากจะมีเซ็กส์ ถ้าให้เพราะความรู้สึกขอบคุณ มันก็เป็นแค่คำขอบคุณ ไม่ใช่ความรัก”
ทงเฮไม่ตอบอะไร แต่กลับชวนคุยเรื่องอื่นแทน เพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าความรักมันคืออะไรกันแน่ บางทีคำถามที่ว่ารักคืออะไรก็อาจจะไม่มีคำตอบที่ถูกต้องเลยก็ได้
“ฮยอกแจ”
“อืม”
“นายรู้ไหมว่าทำไมทรายต้องอยู่คู่กับทะเล?”
“ไม่รู้สิ นายรู้เหรอ?” ฮยอกแจหันมาถาม แต่ทงเฮกลับส่ายหน้า
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” ทงเฮก้มหน้าลงแล้วพยายามหาเหตุผลว่าทำไม เรื่องบางเรื่องมันอาจจะไม่มีเหตุผลเลย เหมือนความสัมพันธ์ของเขากับฮยอกแจในตอนนี้ ทงเฮได้แต่หวังว่าสักวันเขาจะค้นพบคำตอบที่แท้จริง
หลังจากนั่งรออยู่ด้านล่างจนเกือบเที่ยง ฮยอกแจและทงเฮก็เดินกลับคอนโดด้วยกัน พวกเขาถอดรองเท้าแล้วเดินย่ำน้ำบนส่วนที่เชื่อมทรายกับทะเลเอาไว้ น้ำกระเซ็นมาที่ข้อเท้าจนรู้สึกถึงความอบอุ่น เป็นการเดินเล่นที่ไม่มีบทสนทนาใดๆ แต่ให้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้อย่างมากมายเหลือเกิน
ก่อนจะขึ้นไปบนห้อง ฮยอกแจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง ซีวอนยังคงโทรมาอย่างต่อเนื่อง ฮยอกแจหันไปมองทงเฮอย่างชั่งใจ จนกระทั่งทงเฮเอ่ยขึ้น
“พี่ซีวอนเหรอ?”
“อืม” ฮยอกแจพยักหน้าตอบ
“รับสายสิ เขาคงเป็นห่วงนายมาก ฉัน...ฉันจะรอนายอยู่แถวๆ นี้แหละ ไม่หนีไปไหนหรอก” ทงเฮพูดพร้อมกับหลบตา แล้วเดินออกไปไม่ไกลนักเพื่อให้ฮยอกแจพอมองเห็น แต่ฮยอกแจไม่อยากให้ทงเฮอยู่ห่างจากตัวเอง จึงคว้าข้อมือทงเฮไว้แล้วลากไปมุมหนึ่งของสระว่ายน้ำส่วนตัว
“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ” ฮยอกแจยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ แต่ซีวอนโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ซีวอนไม่เคยโกรธมากขนาดนี้มาก่อน นี่ขนาดยังไม่เห็นว่าทงเฮถูกล่ามโซ่นะ ถ้าเห็นอาจจะเกลียดฮยอกแจไปตลอดชีวิตเลยก็ได้
“ฮยอกแจ นาย...นายทำแบบนี้ได้ยังไง พี่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าพี่กับทงเฮเลิก...”
“ผมอธิบายเรื่องนี้ได้นะครับพี่ซีวอน คือว่า...” ทงเฮพูดสวนขึ้น แต่ยังไม่ทันพูดจบประโยคดี ฮยอกแจก็เอ่ยขัดขึ้นอีกครั้ง
“เสียใจมากเลยสินะพี่ซีวอน แล้วรู้อะไรไหม...ตอนที่ผมเห็นพี่กับทงเฮในคอนโดวันนั้น ผมก็เสียใจมากเหมือนกัน!” ฮยอกแจตะโกนใส่หน้าร่างสูงอย่างเหลืออด ซีวอนทำเหมือนเขาเป็นคนผิดทั้งๆ ที่ซีวอนเป็นคนเริ่มก่อน ฮยอกแจเคยบอกแล้วว่าเขาจะไม่ยอมแพ้ เขาเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด
“มันเป็นความผิดของพี่ แต่ทำไมนายต้องไปยุ่งกับทงเฮด้วย” ซีวอนเอ่ยถามด้วยความปวดร้าว
“เพราะผมรู้ว่าถ้าทงเฮเจ็บ พี่จะเจ็บยิ่งกว่า ขอบคุณที่ตามหาผมจนเจอนะครับ แต่พี่น่ะ...มาช้าเกินไปแล้ว”
ฮยอกแจเอ่ยอย่างผู้ชนะ เขาเพียงแต่ต้องการจะทำให้ซีวอนรู้สึกแย่มากๆ แต่คำพูดของฮยอกแจกลับทำให้ทงเฮเจ็บปวดมากยิ่งกว่าทุกคน ทงเฮคิดว่าฮยอกแจรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าซีวอนจะตามมา จึงทำให้เขาอับอายขายหน้าซีวอนได้มากขนาดนี้ ทงเฮจึงได้แต่ร้องไห้เพราะความโง่งมของตัวเองเท่านั้น
“งั้นพี่ก็ดีใจด้วย นายทำสำเร็จแล้วฮยอกแจ”
“พี่ซีวอน!” ฮยอกแจตะโกนลั่นที่ซีวอนยังคงเป็นห่วงทงเฮยันนาทีสุดท้าย
“ไปกันเถอะทงเฮ พี่ขอโทษที่ปกป้องนายไม่ได้ กลับโซลกันนะคนดีของพี่” ซีวอนพูดอย่างอ่อนโยนแล้วถอดสูทคลุมร่างทงเฮเอาไว้ ทงเฮไม่มองฮยอกแจอีกเลย เขาซบหน้าไปกับอกแกร่งของซีวอนอย่างเสียใจที่สุดในชีวิต ก่อนที่ซีวอนจะเดินออกไป เขาก็หันมาบอกกับฮยอกแจอีกครั้ง “เรามีเรื่องต้องคุยกัน แล้วพี่จะกลับมา”
ประตูปิดลงพร้อมกับฮยอกแจที่ทรุดนั่งอย่างหมดแรง ฮยอกแจร้องไห้อย่างหนัก แต่ไม่มีน้ำตาออกมาเลยสักหยด เขาบอกทงเฮในใจว่าตัวเองไม่ได้ทำตามแผนการอะไรทั้งสิ้น ฮยอกแจแค่ทำเพราะต้องการทงเฮ เขาเพียงแค่ปรารถนาที่จะได้สัมผัสและแนบชิดกับทงเฮก็เท่านั้น
แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อทงเฮเข้าใจผิดไปแล้ว
อึนนาน่าไม่รู้ว่าตัวเองบรรยายความรู้สึกของตัวละครไปมากน้อยแค่ไหน
ถ้ามาก...คนอ่านก็คงเข้าใจ แต่ถ้ายังคลุมเครือ ให้เดากันเอาเองนะคะ
ตอนนี้...ว่าจะไม่มี NC แต่ก็อดไม่ได้ เบาๆ อ่ะเนอะ
หวังว่าจะไม่โดนตัวแดงนะคะ เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าจะตัดออกไปตั้งแต่ตอนไหน
มัน...ยังไม่ทันแตก! เลยด้วยซ้ำ(โจ่งแจ้ง, เค้าหมายถึงแจ็กพ็อตแตกไง อิอิ)
รอตอนต่ไปด้วยนะค้า...เรื่องนี้เดินมาทางถึงครึ่งเรื่องแล้ว
จะพยายามจบให้ได้ภายใน 13 ตอน (10 ตอนคงไม่ทัน)
แก้ไขเพิ่มเติม** โดนแบนจนได้!!!!!
ความคิดเห็น