คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 โซ่ตรวนสีเงิน
เลื่อนลงไปอ่าน Chapter 6 ด้านล่างได้เลยค่ะ
| ||||
| ||||
Name : ณ เอย< My.iD > [ IP : 180.183.86.13 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 183.89.92.245 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : E.L.F*JW< My.iD > [ IP : 119.42.106.64 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : euneunhaehae [ IP : 58.9.142.217 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sairanghae< My.iD > [ IP : 110.49.225.17 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : meenunsae [ IP : 110.164.213.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : meenunsae [ IP : 110.164.213.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : meenunsae [ IP : 110.164.213.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : meenunsae [ IP : 110.164.213.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Pin [ IP : 101.108.30.200 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : elfish [ IP : 124.121.232.120 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : mena [ IP : 58.8.14.164 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 58.9.132.164 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : hyukjoong< My.iD > [ IP : 202.28.27.2 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : `เอลฟ์เฮปาย`< My.iD > [ IP : 118.173.81.7 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ด๊องแด๊งของแก้มแตก< My.iD > [ IP : 1.20.1.156 ] | ||||
Chapter 6
โซ่ตรวนสีเงิน
ร่างเล็กบนเตียงสีขาวสะอาดขยับตัวไปมาด้วยความรู้สึกที่ร้าวระบมไปทั้งตัว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเจ็บตรงไหนบ้าง รู้เพียงแต่ว่าเจ็บมาก แต่เมื่อลืมตาขึ้นแล้วพบว่ามีคนอยู่ข้างๆ จึงค่อยโล่งใจขึ้นมา
“พี่ซีวอน”
“จ้ะ พี่อยู่นี่แล้ว” ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลารีบคว้ามือบางซีดเซียวมากอบกุมอย่างเป็นห่วง อีกมือก็ลูบศีรษะเด็กสาวอย่างนึกเอ็นดู “เจ็บมากไหมดาเฮ?”
ดาเฮ...น้องสาวของทงเฮพยักหน้าพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อไหล เธอคงจะกลัวมากที่ต้องมานอนโรงพยาบาล ก่อนหน้านี้ซีวอนเข้าไปคุยกับหมอและจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ดาเฮเรียบร้อย เขาตั้งใจว่าจะรับผิดชอบสิ่งต่างๆ เหมือนอย่างที่เคยเป็น ทว่าลึกๆ แล้วซีวอนแค่อยากจะพบหน้าทงเฮที่นี่
“ไม่ต้องร้องไห้นะ หมอบอกว่าหนูจะหายและกลับไปใช้ชีวิตได้เหมือนคนอื่นๆ”
“ค่ะ หมอบอกหนูแล้ว” ดาเฮรู้เรื่องนั้นตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาครั้งแรก เธอร้องไห้เพียงเพราะว่าเจ็บที่แผลยังไม่หายดีเท่านั้น
“แล้ว...พี่ชายของหนู...” สุดท้ายซีวอนก็อดไม่ได้ที่จะถามถึง ในทีแรกเขาตั้งใจว่าหากได้พบหน้าทงเฮแล้วก็จะกลับไป แต่เมื่อไม่ได้พบ ซีวอนก็ยังอุตส่าห์ใช้ดาเฮเป็นข้ออ้างเพื่อนั่งรอ
“พี่รองไม่มาหลายวันแล้วค่ะ แต่หมอกับพยาบาลที่นี่ใจดีกับหนูมาก เขาบอกว่าพี่รองไปทำงานเพื่อหาเงินมารักษาหนู จริงอย่างที่คุณหมอว่าไหมคะพี่ซีวอน?”
ดาเฮพูดเจื้อยแจ้วไปตามประสา แม้เธอจะเจ็บป่วยแต่ก็ไม่อาจทิ้งความสดใสในวัยเด็กสาวไปได้เลย ซีวอนยิ้มและฟังเธอเล่าเรื่องต่างๆ ในโรงพยาบาลราวกับว่านั่นเป็นเรื่องที่สนุกสนานมาก แต่ในใจเขากลับนึกเป็นห่วงทงเฮ ซีวอนมีลางสังหรณ์แปลกๆ โดยปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่มีลางสังหรณ์แม่นยำนัก แต่ครั้งนี้ซีวอนกลับกังวลมากเหลือเกิน
ซีวอนนั่งคุยกับดาเฮจนกระทั่งเด็กสาวหลับไปอีกครั้งเขาจึงกลับไปบริษัท ในใจมีแต่ความว้าวุ่นเรื่องทงเฮจนลืมไปเสียสนิทว่าตนนัดกินกลางวันกับฮยอกแจไว้
ความเย็นเฉียบที่สัมผัสอยู่รอบลำคอระหงทำให้ร่างบางยันตัวลุกขึ้นนั่งแม้จะยังอ่อนเพลียมากก็ตาม อากาศในห้องช่างเหน็บหนาวจนเขาต้องห่อตัวเองไว้ในผ้าห่ม ถึงจะเป็นเช่นนั้นแต่ความเย็นเฉียบที่ปวดเข้าไปถึงกระดูกทำให้ชายหนุ่มมุ่ยหน้า
นี่มันอะไรกัน?!
ทงเฮคลำรอบลำคอของตัวเองอย่างตกใจเมื่อพบว่าเขากำลังถูกล่ามคอไว้ด้วยโซ่ตรวนสีเงินไม่ต่างจากสุนัขตัวหนึ่ง ฮยอกแจทำเกินไปแล้ว ทงเฮคิดในใจอย่างขุ่นเคือง เขารู้สึกเจ็บแปลบเมื่อนึกถึงสัมผัสที่ฮยอกแจมอบให้เมื่อคืนนี้ก่อนจะสลบไสลไปพร้อมๆ กัน
ฮยอกแจโอบกอดเขาไว้ทั้งๆ ที่ยังไม่ถอดกายออก ในวินาทีนั้นทงเฮไม่รับรู้อะไรอีกนอกจากสัมผัสของคนข้างๆ เขาลืมซีวอนไปชั่วขณะ แม้จะตื่นขึ้นมาแล้วก็ยังหลุดออกจากภวังค์ที่ฮยอกแจสร้างขึ้นไม่ได้
หยาดน้ำตาอุ่นค่อยๆ รินไหลเมื่อนึกถึงการกระทำที่น่าสมเพชของตัวเอง เขาหลงใหลไปกับฮยอกแจจนลืมความถูกผิดไปเสียหมด แม้ซีวอนจะยังไม่รู้ ทงเฮก็รู้สึกผิดมากพอแรงแล้ว ถ้าวันหนึ่งซีวอนรู้เรื่องนี้เข้าล่ะ ทงเฮจะไม่ตกนรกทั้งเป็นเลยหรือ เขาทำเรื่องแบบเมื่อคืนไปได้ยังไงกัน
ก่อนอื่นทงเฮควรจะหนีไปจากที่นี่ โซ่ที่ฮยอกแจล่ามคอเขาไว้ยาวมากพอที่จะทำให้ทงเฮเดินไปมาในห้องได้อย่างสะดวกสบาย แม้กระทั่งจะเดินไปหน้าห้องเพื่อขอความช่วยเหลือก็ยังได้ แต่ทงเฮก็สมเพชตัวเองเกินกว่าจะทำเช่นนั้น
ทงเฮตัดใจที่จะหนีไปตอนนี้ เขาหวังว่าฮยอกแจจะให้อภัยและยอมฟังคำพูดของตน ทงเฮจึงทิ้งความคิดทั้งหมดเอาไว้ เขาจะรอฮยอกแจอยู่ที่นี่ ร่างบางเดินไปปิดเครื่องปรับอากาศ ทำธุระส่วนตัวในตอนเช้าและล้างคราบโลกีย์ของตัวเองออกไป
ทงเฮเริ่มเดินสำรวจรอบๆ คอนโดที่ฮยอกแจพาเขามา เมื่อคืนนี้เขาไม่ทันได้มองอะไรด้วยซ้ำ ในตอนแรกทงเฮอาจจะยังตกใจจนไม่ทันได้สังเกตสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัว แต่หลังจากนั้นเขาก็มองไม่เห็นอะไรอีกนอกจากฮยอกแจ
ทงเฮเดินออกมาจากห้องนอนไปยังส่วนต้อนรับแขก หมอนอิงวางไม่เป็นที่เป็นทาง โต๊ะอาหารที่มองเห็นจากส่วนของในครัวก็ไม่มีของวางอยู่เพราะถูกฮยอกแจกวาดลงพื้นจนหมด ทงเฮหมุนตัวหันหลังไปทางระเบียงแล้วเปิดม่านออกจนสุด ที่ด้านหลังกระจกใสนั้น เขามองเห็นทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา มันสวยงามมากจนทงเฮอดไม่ได้ที่จะออกไปยืนรับลมอยู่ริมระเบียง
ทงเฮมองทะเลและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย บางครั้งเขาก็คิดถึงซีวอน แต่บางครั้งเขาก็คิดถึงสัมผัสของฮยอกแจ ทุกๆ ส่วนในร่างกายยังจดจำน้ำหนักมือที่ฮยอกแจลากผ่านได้อย่างแม่นยำ ทงเฮคิดถึงฮยอกแจมากจนรู้สึกประหลาดใจ เขาควรจะโกรธฮยอกแจไม่ใช่หรือ
แต่สุดท้ายทงเฮก็โกรธฮยอกแจไม่ลง เขาเข้าใจฮยอกแจมากกว่าเข้าใจตัวเองเสียอีก ตอนที่เป็นรูมเมทกัน ฮยอกแจเป็นคนร่าเริงและชวนเขาคุยนู่นคุยนี่อยู่เสมอ ฮยอกแจเป็นคนที่สดใสและมองโลกในแง่ดีมาก เมื่อถูกทำร้ายจิตใจเช่นนี้จึงไม่แปลกเลยที่ฮยอกแจจะต้องผิดหวังและโกรธแค้นเขา
ทงเฮนั่งมองทะเลอยู่ตลอดทั้งวันจนลืมไปว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่ช่วงบ่ายของเมื่อวานนี้ และสิ่งที่ยังติดตรึงอยู่ในหัวก็มีแต่ภาพของฮยอกแจเท่านั้น
ฮยอกแจขับรถมาถึงบริษัทของซีวอนตอนใกล้จะเที่ยงพอดี เขาไม่ได้กลับบ้านเพราะกลัวจะถูกแม่และพี่ชายสอบสวน แต่ฮยอกแจก็ไม่ได้ไปคอนโดของซีวอนเช่นกัน เขาตื่นมาอาบน้ำตั้งแต่เช้าแต่ก็ยังสวมเสื้อผ้าชุดเมื่อวานนี้ แม้คาดเอาไว้ว่าซีวอนจะต้องถาม แต่ฮยอกแจก็มีคำตอบเตรียมเอาไว้แล้ว
ระหว่างทางที่เดินไปยังห้องทำงานของซีวอนซึ่งฮยอกแจเคยมาไม่ถึงสิบครั้งตั้งแต่คบหากัน มันแปลกมากที่เขาไม่ได้คิดจะแวะมาหาซีวอนเลย จะนัดเจอกันทีก็ตอนกินข้าวเย็นไม่ก็ที่คอนโดของซีวอนเท่านั้น ฮยอกแจจึงไม่รู้ว่ามีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับเขา
จนกระทั่งวันนี้!
“ดูนั่นสิว่าใครมา ใช่คู่หมั้นของท่านประธานหรือเปล่านะ?” พนักงานผู้หญิงคนหนึ่งสะกิดเพื่อนร่วมงานขณะที่ฮยอกแจกำลังรอลิฟท์ แล้วเสียงบทสนทนาก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“ก็คุณฮยอกแจไง อ๊ะ! เขาไม่ได้เลิกกันไปแล้วหรอกเหรอ?”
“นั่นสิ! แต่เอ...หรือจะกลับมาคบกัน”
“งั้นทงเฮของเราก็อกหักน่ะสิ คงจะเจ็บปวดมากแน่ๆ”
“มันจะมากกว่าเดิมสักแค่ไหนเชียว ทงเฮน่ะเจ็บมานานแล้ว เขาปฏิเสธแต่ท่านประธานก็มาตามตื๊อเอง แต่ยังไงก็เหอะ คู่หมั้นของท่านประธานก็ไม่ได้ผิดอะไร”
ฮยอกแจตวัดหางตาไปมองเพื่อให้พนักงานขี้เม้าท์ทั้งสองรู้ตัว พวกเธอสะดุ้งเฮือกและเดินหลบไปทางอื่น หลังจากนั้นฮยอกแจก็เข้าไปในลิฟท์ เขายังคงตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้มา ทงเฮทำงานอยู่ที่นี่เองน่ะเหรอ เขาไม่เคยอยากรู้หรอกว่าทงเฮกับซีวอนพบเจอและรักกันได้ยังไง แต่สุดท้ายก็ได้รู้ และคนอื่นๆ ก็รู้มันมาโดยตลอด ยกเว้นก็แต่เขาเท่านั้นที่ไม่เคยรู้อะไรเลย
ฮยอกแจเข้าไปหาซีวอนในห้องทำงาน ร่างสูงเพิ่งเซ็นเอกสารวาระการประชุมของเมื่อวานเสร็จ ใบหน้าคมคายเงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นฮยอกแจจึงยิ้มกว้าง
“หิวแล้วเหรอ มาก่อนเวลาตั้งสิบนาทีแน่ะ” ซีวอนอ้าแขนรับฮยอกแจไปนั่งบนตัก ก่อนจะกดจูบริมฝีปากแดงฉ่ำอย่างที่เคยทำ ฮยอกแจเกือบจะเม้มปากแน่นด้วยความตกใจ แต่ก็พลิกสถานการณ์จูบตอบได้อย่างรวดเร็ว
“ยังไม่หิวเลย แต่คิดถึง” ฮยอกแจพูดออกไปเหมือนที่เคยพูด แต่วันนี้กลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม เขากลอกตาไปมาแล้วโอบรอบคอของร่างสูงอย่างออดอ้อน “วันนี้พี่ซีวอนอยากกินอะไรครับ?”
“แล้วฮยอกแจล่ะ?”
“ผมยังไม่หิวนี่ ให้พี่ซีวอนเป็นคนคิดดีกว่า” ฮยอกแจเริ่มรู้สึกว่าเขาชักจะดัดจริตมากเกินไปแล้ว ฮยอกแจพยายามทำหน้าตาน่ารักใส่คนรักจนดูเหมือนว่าเขากำลังฝืนและไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่ซีวอนก็ไม่ทันสังเกตเห็นอะไร
“งั้นกินฮยอกแจที่นี่ก็แล้วกัน” ซีวอนแกล้งจับร่างบางให้พลิกหันหน้าเข้าหาตนก่อนจะโน้มลงไปจูบอีกครั้ง
“พี่ซีวอนก็...” ฮยอกแจทุบอบแกร่งอย่างประท้วง ซีวอนโอบสะโพกมนของฮยอกแจขึ้นแล้ววางร่างโปร่งไว้ที่โต๊ะทำงาน ฮยอกแจโอบลำคอของซีวอนไว้แนบแน่นเมื่อซีวอนจูบไล่ลงจากริมฝีปากผ่านปลายคางชวนให้เกิดอารมณ์วาบหวาม
ฮยอกแจเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับมือเรียวที่สอดแทรกเข้าไปยังกลุ่มผมดกดำของซีวอนอย่างเสียวซ่าน แต่แล้วภาพทงเฮก็ถูกแทนที่เข้ามา ฮยอกแจคิดว่าทงเฮกำลังเล้าโลมให้เขา หาใช่ซีวอนคนที่อยู่ตรงหน้านี้ ซีวอนกดจูบลำคอผ่านไหปลาร้า แล้วมือหนาก็แหวกเสื้อเชิ้ตของฮยอกแจไปด้วย เขาไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าฮยอกแจใส่เสื้อตัวเดิม แต่ฮยอกแจก็สะดุ้งเฮือก
“ไม่ได้นะครับ!” ฮยอกแจผลักซีวอนออกในขณะที่ซีวอนทำหน้างุนงง
“ทำไมล่ะ?”
“ผะ...ผมหิวแล้ว” ฮยอกแจละล่ำละลักบอกทั้งๆ ที่เมื่อครู่ยังพูดว่าไม่หิวอยู่เลย เขาขยำสาบเสื้อแน่นจนติดลำคอของตนเอง จะให้ซีวอนเปิดเสื้อออกได้ยังไงกัน ในเมื่อร่องรอยที่ถูกทงเฮกัดบริเวณหัวไหล่เมื่อคืนนี้ยังเด่นชัดอยู่
“หิวแล้วจริงๆ เหรอ?” ซีวอนขยับตัวเข้ามาใกล้อีกนิด เขารั้งเรียวขาของฮยอกแจให้แนบกับเอวของตัวเอง ส่วนมือหนาก็ลูบผมฮยอกแจอย่างเอ็นดู
“คะ...ครับ” ฮยอกแจพยักหน้าและกระโดดลงมาจากโต๊ะอย่างรวดเร็ว เขาจัดแจงเสื้อผ้าแล้วเตรียมตัวออกไปข้างนอก แต่ก่อนที่จะออกไป ฮยอกแจก็หันมาหาซีวอนแล้วเอ่ยถาม “พี่ซีวอนเลิกกับทงเฮจริงๆ แล้วน่ะเหรอ?”
“ใช่! เลิกกันแล้ว”
เมื่อได้ยินซีวอนพูดแบบนั้น ฮยอกแจก็ไม่ติดใจอะไรอีก เขาเชื่อในคำพูดของซีวอน เพราะทงเฮและพนักงานในบริษัทก็พูดแบบนี้ตรงกันหมด สิ่งที่ฮยอกแจคิดตอนนี้ก็คือเขารู้สึกผิดต่อทงเฮ แต่มันก็แค่ชั่ววูบในความรู้สึกเท่านั้น
ความเกลียดชัง...มันคงไม่หายง่ายๆ เพียงชั่วข้ามคืนหรอก
ฮยอกแจกลับไปหาทงเฮที่คอนโดอีกครั้ง เขาหวั่นใจเหลือเกินว่าทงเฮจะหนีออกไปได้แล้ว แต่เมื่อไขประตูเข้าไปเห็นทงเฮนั่งอยู่ ฮยอกแจก็ยิ้มออกมา มันเป็นความดีใจมากกว่าความสะใจ ซึ่งเขาเองก็ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ารู้สึกเช่นนั้นออกไปแล้ว
ทงเฮนั่งเหม่อมองทะเลอยู่ตลอดทั้งวัน โซ่ตรวนสีเงินที่ฮยอกแจล่ามไว้ยังอยู่ที่ลำคอสวย คิดแล้วฮยอกแจก็รู้สึกผิดที่ทำรุนแรงกับทงเฮมากเกินไป แต่ดูๆ ไปแล้วการมีโซ่อย่างนี้ก็ดูเซ็กซี่ไปอีกแบบ ฮยอกแจมัวแต่มองทงเฮจึงเดินเหยียบสายโซ่ไม่รู้ตัว มันรั้งลำคอของทงเฮจนร่างบางต้องหันกลับมา
“ฉันกลัวว่านายจะหิว เลยซื้อข้าวห่อไข่มาให้” ฮยอกแจชูกล่องข้าวที่แวะซื้อระหว่างทางให้ทงเฮดู ทงเฮทำสีหน้าเรียบเฉย แต่ก็ยอมเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารแต่โดยดี
“ฉันไม่หิวหรอก” ทงเฮปฏิเสธด้วยคำพูดง่ายๆ
“ไม่หิวได้ยังไง นายยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน” ฮยอกแจชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อทงเฮทำเป็นหยิ่งยโส เขาไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอกนะ แต่ไม่อยากให้ทงเฮตายง่ายๆ แบบนี้ ฮยอกแจยังทรมานทงเฮไม่สาสมแก่ใจเลย เมื่อทงเฮโดนดุเข้าก็ก้มหน้างุด
“ฉันไม่หิว” เขายืนยันคำเดิม แต่เมื่อจมูกได้กลิ่นอาหาร กระเพาะก็ส่งเสียงร้องประท้วง
“ท้องร้องเสียงดังขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่หิวอีก อยากจะให้ฉันป้อนหรือไง” ฮยอกแจพูดจบก็เลื่อนกล่องข้าวไปวางตรงหน้าทงเฮ ก่อนจะยัดช้อนใส่มือบางแล้วนั่งลงบนโต๊ะมองดูปฏิกิริยาของทงเฮต่อ แต่ทงเฮก็ยังพูดเหมือนเดิมอีกครั้ง
“ฉันไม่หิว”
“นายต้องกิน!”
“ฉันไม่...”
“ถ้านายไม่กินข้าว ฉันจะกินนายเอง!” ฮยอกแจขู่ฟ่ออย่างไม่พอใจ ทงเฮช้อนตาขึ้นมองด้วยสายตาที่มีแต่คำถาม ฮยอกแจจึงได้รู้ว่าเขาหลุดปากพูดอะไรไม่ดีออกไปแล้ว นึกอยากจะตบปากตัวเองนักแต่ก็ทำไม่ได้ ฮยอกแจไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนที่คิดแต่เรื่องใต้สะดือตั้งแต่เมื่อไร ตอนที่ยังรักกับซีวอนดีๆ เขาก็ไม่ใช่คนที่คิดเรื่องอย่างว่ามากมายขนาดนี้
ยังไงก็เหอะ ในเมื่อเริ่มพูดออกไปแล้ว คงต้องแสดงตามน้ำต่อไป...
“ว่ายังไงล่ะ?” ฮยอกแจเอ่ยถามอีกครั้งพลางขยับตัวเข้าไปใกล้ ทงเฮจึงใช้ช้อนตักข้าวห่อไข่เข้าปาก และเมื่อกินไปคำแรกทงเฮจึงรู้ตัวว่าเขาหิวข้าวมากเพียงใด ร่างบางกินข้าวอย่างรวดเร็วจนสำลักและไอจนหน้าแดงไปหมด ฮยอกแจพ่นลมหายใจอย่างเบื่อหน่ายแต่ก็เดินไปหยิบน้ำมาให้
“อย่าเพิ่งตายตอนนี้!” ฮยอกแจเอ่ยขึ้น แต่ทงเฮรู้ว่าฮยอกแจหมายความว่ายังไง เพราะฮยอกแจยังแก้แค้นเขาไม่เสร็จ เขาจึงยังไม่มีสิทธิ์ตายได้
ทงเฮกินข้าวจนหมดเกลี้ยง แถมยังเลียซอสที่ติดอยู่ตามมุมปากเข้าไปจนหมด ฮยอกแจรีบเบนหน้าหนี เพราะเขารู้สึกว่าภาพนั้นมันช่าง...เอ่อ...น่ารักเสียเหลือเกิน
ฮยอกแจรีบเดินหนีไปทางอื่นแล้วให้ทงเฮเก็บขยะเอง เขาไม่อยากเห็นหน้าตาที่ทำเป็นใสซื่อไร้พิษภัยของทงเฮอีก ถ้าตัดเรื่องซีวอนออก ทงเฮที่เป็นรูมเมทของเขากับทงเฮในวันนี้ก็ยังเหมือนเดิมไม่มีผิด
เมื่อก่อนฮยอกแจชอบซื้อขนมเข้าไปตุนในหอพัก พอเขาเอ่ยปากชวนทงเฮ ทงเฮก็บอกไม่ว่าหิวทั้งๆ ที่หิวมาก สุดท้ายฮยอกแจก็จับขนมยัดใส่ปากให้รู้แล้วรู้รอด เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ที่เขาคิดว่าไม่น่าจดจำอะไร แต่จริงๆ แล้วฮยอกแจยังจำมันได้ดี
“เอ่อ...ฮยอกแจ” ทงเฮเดินลากโซ่ครืดๆ เดินตามฮยอกแจมาที่โซฟา ฮยอกแจหันกลับไปทำหน้าบึ้งใส่แล้วเอ่ยถามขึ้น
“มีอะไร?”
“นายจะกักขังฉันอีกนานมากไหม?” ทงเฮถามด้วยเสียงสั่นไหว เขาอยากออกไปจากที่นี่ ไม่ใช่เพราะอยากพบซีวอน แต่เพราะทงเฮอยากไปหาดาเฮ ไม่รู้ว่าป่านนี้ดาเฮจะเป็นยังไงบ้าง แต่ฮยอกแจก็คิดว่าเป็นเรื่องซีวอนเท่านั้น
“จนกว่านายจะเลิกรักพี่ซีวอนของฉัน” ฮยอกแจจงใจเน้นสองพยางค์หลังแล้วหันหน้าหนีไป
“แล้ว...เอ่อ...เมื่อคืนนี้ มันคือการแก้แค้นของนายแล้วเหรอ?”
“ทำไมล่ะ?” ฮยอกแจตวัดเสียงถามทันที “นายคิดว่ามันน้อยไปเหรอ งั้นคราวหน้าฉันจะชวนเพื่อนๆ มารุมโทรมนายเลยดีไหมล่ะทงเฮ นายคงชอบอะไรแบบนี้มากล่ะสิ”
“มะ...ไม่ใช่นะ” ทงเฮส่ายหน้ารัวด้วยความหวาดกลัว “ฉันแค่จะขอร้องนายว่าอย่าแก้แค้นฉันด้วยวิธีแบบนี้อีกเลย”
“ทำไม?” ฮยอกแจชักจะรำคาญทงเฮมากขึ้นไปทุกที
“ก็...พูดตรงๆ เลยนะ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกัน กับพี่ซีวอน...ฉันใช้เวลานานมากกว่าจะมีอารมณ์ แต่กับนาย แค่นายแตะฉันเบาๆ ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย”
ทงเฮพูดเหมือนจะร้องไห้ น้ำตาใสปริ่มออกมาเหมือนจะรินไหล แต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้ ฮยอกแจเม้มปากแน่น เขาไม่ตอบอะไร หากแต่คิดในใจกลับปฏิเสธไม่ได้ว่าตนก็คิดแบบเดียวกันกับทงเฮ
“ทุเรศ!” ฮยอกแจตะโกนด่าทงเฮเต็มเสียง “พูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง ไร้ยางอายที่สุด!”
“อืม ฉันรู้” ทงเฮบอกแล้วก้มหน้าเดินเข้าห้องไป โซ่ยาวเฟื้อยค่อยๆ หดสั้นตามร่างบางเข้าไปด้วย ฮยอกแจระงับอารมณ์ของตัวเองไว้อยู่นานมาก แต่เมื่อมองตามห่วงโซ่สีเงินที่หายไปทีละนิด เขาก็อดใจไม่ไหว จริงๆ แล้วเขาไม่ได้มาเพราะอยากจะแก้แค้นทงเฮเลย แต่ฮยอกแจคิดถึงทงเฮ วันนี้เขาเฝ้าแต่คิดถึงทงเฮอยู่ตลอดทั้งวัน
ฮยอกแจเดินเข้าไปดึงร่างทงเฮออกมา เขาดันแผ่นหลังทงเฮให้ชิดกับผนังห้องนอน ก่อนจะบดจูบทงเฮอย่างร้อนแรงอีกครั้ง
แล้วเรื่องราวความรักของวันนี้ก็ค่อยๆ เริ่มต้นขึ้น
เสียใจด้วยนะคะที่ตอนนี้ไม่มี NC เนื่องจากฟินกันไปแล้ว
เดี๋ยวถ้ามี NC มาก ฟิกเรื่องนี้จะดูหื่นและจิตมากเกินไป
จนอาจจะโดนพี่เว็บฯแบนตลอดชีพในที่สุด
ติดตามชมความหื่นปนน่ารัก ปนเศร้าและอึดอัดได้ในฟิกเรื่องนี้นะค้า...
จากไรท์เตอร์สุดสวย...อึนนาน่า
ความคิดเห็น