คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 เสียงเรียกร้องให้กลับไป
อ่าน Chapter 4 เลื่อนลงไปด้านล่างสุดได้เลยนะคะ
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 180.183.48.191 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : hyukjoong< My.iD > [ IP : 202.28.27.2 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : moyeol ,fitgting!!< My.iD > [ IP : 113.53.20.94 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Kailiengmookubmee13< My.iD > [ IP : 101.51.93.209 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Kailiengmookubmee13< My.iD > [ IP : 101.51.93.209 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : mena [ IP : 58.8.167.241 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Kailiengmookubmee13< My.iD > [ IP : 101.51.93.209 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ณ เอย< My.iD > [ IP : 49.48.214.247 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : `เอลฟ์เฮปาย`< My.iD > [ IP : 118.173.80.100 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : euneunhaehae [ IP : 61.90.125.199 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 110.168.190.128 ] | ||||
Chapter 4
เสียงเรียกร้องให้กลับไป
ฮยอกแจจอดรถที่หน้าบ้านของตัวเองในเวลาเกือบตีสอง แต่เขายังไม่ลงในทันที รถของซีวอนมาจอดตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ร่างสูงเดินมายังฝั่งคนขับแล้วเคาะกระจกให้ฮยอกแจเปิดประตูออกไปพูดคุยกัน ฮยอกแจเห็นคู่หมั้นของตนแล้ว แต่เขาก็ได้แต่ร้องไห้อยู่ในรถเท่านั้น ดวงตาคู่เฉี่ยวบวมช้ำและแดงก่ำจนดูไม่ได้
ซีวอนพยายามเปิดประตูออกหลายครั้งเพื่อเรียกให้ฮยอกแจออกไปข้างนอก ฮยอกแจมองดูคนรักผ่านฟิล์มติดกระจกสีดำสนิท ผู้ชายคนนี้บอกว่ารักเขา ผู้ชายที่แสดงความรักต่อกัน วาดฝันอนาคตร่วมกันเสียมากมาย สุดท้ายทุกอย่างก็พังทลายลงไปจนหมด
“ฮยอกแจ เปิดประตูมาคุยกับพี่สิ” ซีวอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรนใจ จริงๆ แล้วฮยอกแจจะหนีอีกครั้งก็ได้ แต่ตอนนี้เขาง่วงเหลือเกิน เขารู้สึกเพลียจนอยากจะหลับสักงีบ แม้จะไม่แน่ใจตัวเองว่าจะข่มตาหลับลงไปได้หรือไม่ก็ตาม
ร่างโปร่งเปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถ ฮยอกแจไม่มองหน้าซีวอนเลยด้วยซ้ำ เขาเดินผ่านซีวอนไปเหมือนคนตัวสูงเป็นเพียงอากาศธาตุ แต่ซีวอนกลับคว้ามือเรียวเอาไว้
สัมผัสนี้...
มันคงจะอ่อนหวานมากถ้าหากซีวอนรักเขาแค่คนเดียว
“คุยกันก่อนสิฮยอกแจ”
“ผมไม่มีอะไรจะพูด” ฮยอกแจพยายามแกะข้อมือออก แต่ซีวอนบีบรั้งไว้แน่น
“ทงเฮอยู่ที่ไหน?”
“ว่าไงนะ?!” ฮยอกแจสะบัดกลับไปถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “ผมเป็นคู่หมั้นของพี่ซีวอนไม่ใช่เหรอ? คู่หมั้นของพี่ของพี่ยืนอยู่ตรงหน้านี้แล้ว แต่พี่ก็ยังถามหาคนอื่น”
“สำหรับพี่ ทงเฮไม่ใช่คนอื่น”
ซีวอนยืนยันหนักแน่น เขายอมถูกตราหน้าว่าเป็นคนเลวดีกว่าเป็นผู้ชายจับปลาสองมืออยู่เช่นนี้ แต่ซีวอนก็ลืมนึกไปว่าไม่ว่าเขาจะทิ้งทงเฮหรือไม่ก็ตาม ซีวอนได้เหยียบย่ำหัวใจของฮยอกแจจนแหลกสลายไม่มีชิ้นดีไปแล้ว
“พี่ซีวอนพูดแบบนี้กับผมได้ยังไง ผม...ฮึก...ผมเป็นคนอื่นสำหรับพี่เหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นฮยอกแจ แต่ว่าทงเฮ...” ซีวอนเม้มปากแน่น เขาค่อยๆ คลายมือของฮยอกแจออก ทว่าฮยอกแจไม่มีแรงหนีไปไหนอีกเลย แม้จะเจ็บปวดขนาดนี้ แต่ฮยอกแจก็อยากจะฟังคำว่ารักจากปากซีวอนอีกสักครั้งให้ชื่นใจ
เขาไม่เชื่อว่าซีวอนจะหมดรักตนเองแล้วจริงๆ
“พี่ขอโทษ แต่พี่รักทงเฮ”
“ไม่!” ฮยอกแจตะโกนใส่หน้าคู่หมั้นจนหน้าของเขาแดงก่ำ “ผมจะไม่ยอมปล่อยพี่ซีวอนให้ใคร”
“อี ฮยอกแจ!”
“ใช่แล้ว นั่นล่ะอี ฮยอกแจ ชื่อคู่หมั้นของพี่ไง บอกผมมาสิว่าพี่ก็แค่หลงมันชั่วข้ามคืน พี่ไม่ได้จริงจังกับทงเฮเลย ใช่ไหม...ใช่ไหมครับ พี่ซีวอนยังอยากแต่งงานกับผมอยู่ใช่ไหมครับ” ฮยอกแจปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น ซีวอนสงสารฮยอกแจมาก แต่เขาไม่อยากทำให้คนตรงหน้าต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“ฮึก...พี่ซีวอน กอดฮยอกแจหน่อยได้ไหมครับ ฮือ กอดหน่อยได้ไหม?” ฮยอกแจไม่เคยแทนตัวเองว่า ‘ฮยอกแจ’ เช่นนี้มาก่อน เขาเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงแล้วซุกหน้าลงกับอกกว้าง มือเรียวบางขยำเสื้อซีวอนไว้แน่น แล้วน้ำตาก็เปียกชุ่มอกเสื้อของซีวอนเต็มไปหมด ซีวอนไม่มีทางเลือก เขากอดตอบและพร่ำขอโทษอีกครั้ง
“เราจบกันเถอะนะฮยอกแจ อย่าทรมานพี่อีกเลย”
“ไม่ได้ ผมทำไม่ได้”
ฮยอกแจอยากจะซัดหน้าซีวอนด้วยกำปั้นของเขาสักครั้ง แต่ก็ทำได้แค่เพียงเดินหนีเข้าบ้านไปเหมือนคนที่น่าสมเพช ฮยอกแจสมเพชตัวเองที่แม้จะยอมซีวอนทุกๆ อย่างแล้ว แต่ซีวอนก็ยังยืนกรานที่จะเลือกทงเฮ
“แล้วตอนนี้ทงเฮอยู่ที่ไหน?” เสียงซีวอนเอ่ยถาม ขาเรียวหยุดกึก ซีวอนช่างใจร้ายเหลือเกิน
“ผมไม่รู้” เขาตอบสั้นๆ แล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่ใส่ใจทันที
ทงเฮฟื้นและกลับมาถึงบ้านในเวลาเกือบตีสี่ เสียงดังตึงตังอยู่ในบ้านทำให้ร่างบางถอนหายใจ แม้จะยังพยุงตัวแทบไม่ไหวเพราะอาการฉีกขาดของช่องทางด้านหลัง แต่ทงเฮก็กัดฟันกลับมาบ้านจนได้
“โธ่เว้ย! มันเอาเงินไปซ่อนไว้วะเนี่ย” เสียงโหดเหี้ยมดังออกมาถึงด้านนอก ทงเฮตัวสั่นเมื่อจินตนาการถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ข้างในบ้าน พี่ชายของเขาอาละวาดอีกแล้วสินะ
“พี่ทงฮวา ออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้นะ” ทงเฮเข้าไปถึงก็ผลักทงฮวาหงายหลังทันที อาจเป็นเพราะทงฮวาเมาหนักมากจนสู้แรงน้องไม่ได้
“มาก็ดีแล้ว เอาเงินมาให้ฉันซิ ฉันจะไปกินเหล้า”
“เหล้าบ้าอะไรจะมีขายตอนตีสี่ แล้วผมก็ไม่มีเงินให้พี่ด้วย”
“ไอ้น้องขี้งก! ผู้ชายที่แกไปหลอกเขาล่ะ ไอ้คุณชายขี้เก๊กนั่น ไปเอาเงินมันมาให้ฉันสิ บอกว่าพี่ชายของแกกำลังเดือดร้อน ทงเฮคนโง่ แกมันโง่มากเลย” ทงฮวาเขกหัวน้องอย่างแรง ทงเฮไม่คิดสู้ เขาไม่เคยสู้ใครได้เลยสักครั้ง เมื่อถูกทำร้ายก็เอาแต่ร้องไห้ ทงเฮรีบเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ผมมันโง่ที่ยังทนอยู่แบบนี้ เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว แต่ผมก็ยังเป็นคนเลวไปเป็นชู้กับเขา ใช่! ทงเฮมันโง่เหมือนที่พี่ว่านั่นแหละ”
พูดจบก็วิ่งหนีออกไปจากบ้านหลังนั้นทันที ทงเฮต้องไปเฝ้าดาเฮที่โรงพยาบาล ไม่รู้ว่าป่านนี้ดาเฮจะเป็นอย่างไรบ้าง เขาเป็นพี่ที่แย่จริงๆ ที่ปล่อยให้น้องอยู่คนเดียวตลอดทั้งคืน
เช้าวันต่อมา ฮยอกแจออกไปทำงานด้วยดวงตาที่บอบช้ำ แม่และพี่ชายเห็นสภาพก็ต่างพากันถามไถ่อย่างเป็นห่วง แต่ฮยอกแจก็ส่ายหน้าและไม่ยอมบอกว่าเป็นอะไร
เมื่อเดินออกมาหน้าบ้านก็พบกับซีวอนยืนอยู่ ร่างสูงหันมาพบฮยอกแจพอดี ดวงตาของซีวอนไม่ได้บอบช้ำเพราะผ่านการร้องไห้เช่นเขา แต่ก็ดูอิดโรยไม่แตกต่างกันนัก
“ฮยอกแจ”
“หยุดพูดนะ พี่ยืนยันที่จะเลิกกับผมให้ได้เลยใช่ไหม?” ฮยอกแจหันขวับไปตอบ เขาเกือบจะร้องไห้อีกครั้ง แต่ก็หันไปทางอื่นเพื่อกลั้นน้ำตา
“ทำไมล่ะฮยอกแจ หรือนายอยากให้...”
“แล้วทำไมต้องเป็นผมที่ถูกทิ้งล่ะ ทำไมไม่ใช่ทงเฮ เขามาทีหลังผม แต่ทำไมพี่ซีวอนถึงเลือกเขา” ฮยอกแจสวนกลับอย่างไม่ยอม เขาไม่ยอมเลิกกับซีวอนแน่ๆ
“มันไม่เกี่ยวกับว่าใครมาก่อนหรือหลัง”
“พี่ซีวอนจะคิดถึงความรู้สึกตัวเองคนเดียวไม่ได้ เราเป็นคู่หมั้นกัน ถ้าต้องถอนหมั้นเพื่อไปคบกับทงเฮ แม่ของพี่ซีวอนจะว่ายังไง” ฮยอกแจเชิดหน้าขึ้น เขานำชื่อแม่ของซีวอนมาอ้างก็จริง แต่เพราะฮยอกแจแค่ต้องการหาเหตุผลที่จะเหนี่ยวรั้งซีวอนเอาไว้เท่านั้น
“แล้วนายจะให้พี่ทำยังไง?” ซีวอนเอ่ยถามเหมือนคนโง่ เขาจัดการอะไรไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่ตอนแรกคิดเอาไว้ว่าควรจะปล่อยใครไปสักคนเพื่อยุติรักสามเศร้านี้ แต่เมื่อต้องเลือกจริงๆ ซีวอนจึงตระหนักได้ในเวลาต่อมาว่าเขาได้ทำลายหัวใจฮยอกแจไปเสียแล้ว
“งั้นก็แต่งงานกับผมเลยสิ ผมจะลืมเรื่องทุกอย่างแล้วเราก็เริ่มต้นใหม่กัน พี่ซีวอนทำให้ผมได้ไหม?”
ซีวอนไม่มีทางเลือกอื่น หรือว่าสวรรค์แค่นำทงเฮมาทดสอบหัวใจของเขาเท่านั้น พอเห็นน้ำตาของฮยอกแจ ซีวอนก็ทิ้งฮยอกแจไปไม่ได้ เขาควรจะโทรหาทงเฮว่าถึงบ้านหรือยัง ปลอดภัยดีไหม แต่ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมาซีวอนก็ไม่ได้ทำเลย
ซีวอนจ้องมองฮยอกแจ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตกลง แม้ว่านัยน์ตาของเขาจะวูบไหวมากแค่ไหนก็ตาม
เมื่อไปถึงบ้านของซีวอน และประกาศความต้องการให้พ่อกับแม่ของซีวอนได้ทราบ ผู้ใหญ่ทั้งสองก็เห็นดีเห็นงามด้วย แต่ว่าตอนนี้ที่บริษัทกำลังจะขยายฐานการผลิตไปฝรั่งเศส แม่ของซีวอนจึงบอกฮยอกแจให้รอจนถึงปีหน้าเสียก่อน
ฮยอกแจเองก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง อาจจะเป็นเพราะนิสัยไม่กล้าขัดคำสั่งผู้ใหญ่ เขาเลยไม่กล้าพูด จึงได้แต่ตกลงยอมรับเงื่อนไขนั้น
จริงๆ แล้วฮยอกแจก็ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองอยากแต่งงานกับซีวอนจริงหรือไม่ ระหว่างความรักกับความต้องการเอาชนะ ฮยอกแจยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าเขามีสิ่งไหนในหัวใจมากกว่ากัน
หลังจากส่งฮยอกแจกลับบ้านไปแล้ว ซีวอนก็กำลังจะเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน ทว่าร่างบอบบางสมส่วนของผู้ชายคนหนึ่งก็วิ่งมาแต่ไกล เพียงแค่เห็นอยู่ในที่ไกลๆ ซีวอนก็ยังจำได้ว่าคนๆ นั้นคือทงเฮ
“พี่ซีวอน” ทงเฮเอ่ยเรียกซีวอนด้วยเสียงที่สั่นเครือ นี่เป็นครั้งแรกที่ทงเฮกล้ามาหาซีวอนถึงที่บ้าน แต่เพราะทงเฮต้องการจะคุยกับซีวอนอย่างเร่งด่วนที่สุด และเขาก็โทรหาซีวอนไม่ติดเนื่องจากโทรศัพท์ของซีวอนแบตเตอรี่หมดตั้งแต่เมื่อคืนนี้
“มาที่นี่ได้ยังไง แล้วนั่น...?” ซีวอนเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าของทงเฮเต็มไปด้วยร่องรอยฟกช้ำ เขาเดาว่ารอยนั่นมาจากการกระทำของฮยอกแจ แต่ทงเฮทำเป็นยิ้มสดใสแล้วเอ่ยบอก
“ไม่ใช่อย่างที่พี่ซีวอนคิดหรอกครับ รอยพวกนี้เป็นของพี่ทงฮวา”
“เขาอีกแล้วเหรอ?” ซีวอนรู้เรื่องราวของครอบครัวทงเฮเป็นอย่างดี พี่ชายขี้เมากับน้องสาวที่กำลังป่วยหนัก ร่างสูงทำท่าจะเดินไปใกล้เพื่อสัมผัสใบหน้าของคนที่ตนรัก แต่ทงเฮถอยหลังหนี
“อย่าเลยครับ”
“เจ็บมากไหมคนดี?” ซีวอนยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม และเพราะความดีเหล่านี้เองที่ทำให้ทงเฮหลงรักท่านประธานหนุ่มจนต้องพบเจอกับเรื่องน่าเศร้าเช่นนี้
“อย่าพูดแบบนี้กับผมอีกเลยครับคุณซีวอน”
“ทงเฮ...” ซีวอนเรียกคนตรงหน้าอย่างปวดใจ ทงเฮไม่เรียกเขาว่าพี่อีกต่อไปแล้ว
“ผมจะมาบอกลาคุณ เราสองคนควรจะเลิกกันสักทีนะครับ”
“อืม” ซีวอนตอบรับในลำคอ จริงๆ แล้วลึกๆ ทงเฮหวังว่าซีวอนจะเหนี่ยวรั้งเขาไว้บ้าง แต่ซีวอนก็ปฏิเสธออกมาในทันที “พี่ขอโทษที่ต้องปล่อยมือนายไปทั้งๆ ที่ใจไม่อยากทำเลย แต่ฮยอกแจไม่ได้ทำอะไรผิด เขามาก่อน ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่จะรักนายมาก แต่พี่ก็ต้องแต่งงานกับเขาเพื่อ...เพื่อไม่ให้มีใครเสียใจ ทงเฮกับพี่จะร่วมกันเสียสละได้ไหม?”
“ได้สิครับ” ทงเฮฝืนยิ้มอย่างยากเย็น แต่ดวงตาของทงเฮยังคงมีน้ำตาไหลออกมา พวกเขาต้องการให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว แม้จะรักกันแค่ไหน แต่ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ จึงควรจะต้องจบความสัมพันธ์โดยเร็วที่สุด
ถ้าห่างกันไปนานๆ ซีวอนกับทงเฮอาจจะได้ทบทวนความรู้สึกตัวเองใหม่ และรู้ว่าจริงๆ แล้วความรู้สึกเหล่านี้ก็แค่ความลุ่มหลงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น หาใช่ความรักอย่างที่ทั้งคู่เข้าใจ
“งั้นลากันตอนนี้เลยนะครับ” ทงเฮโค้งลาแล้วเดินจากไป ซีวอนอยากจะมองแผ่นหลังของทงเฮให้นานกว่านี้ เขาอยากจะจดจำทงเฮให้มากกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ได้ การมองคนที่ตัวเองรักเดินห่างไปเรื่อยๆ เป็นสิ่งที่ทรมานมาก และฮยอกแจก็คงรู้สึกแบบนั้น
ซีวอนตัดสินใจหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่ความอบอุ่นก็สัมผัสเข้าที่แผ่นหลังของเขา มือของทงเฮโอบเอวซีวอนไว้แน่น แล้วเสียงสั่นเครือก็เอ่ยขึ้น
“อย่าเพิ่งหันมานะครับ” ทงเฮกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก “ขอผมกอดพี่ซีวอนแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ผมแค่อยากจะเก็บความรู้สึกวันนี้เอาไว้ พี่ซีวอนอย่าเศร้าเหมือนผมนะ อย่าแอบไปร้องไห้เหมือนผม เราเลิกกัน ไม่ใช่เพราะว่าผมไม่รักพี่ซีวอน แต่เพราะผมรักพี่ซีวอนมาก ผมจึงต้องปล่อยพี่ไป”
“แต่พี่ปล่อยนายไปไม่ได้” ซีวอนยอมแพ้ให้กับความรู้สึกของตัวเอง ทว่าเมื่อพูดถึงตรงนี้แล้ว ทงเฮจึงผละออกแล้ววิ่งหนีออกไปให้ไกลสายตาของซีวอนมากที่สุด
เขาจะไม่กลับมาหาซีวอนอีกแล้ว
ดูเหมือนทุกอย่างจะคลี่คลายลงด้วยดี ซีวอนกับทงเฮเลิกกัน แต่ในขณะนั้นเอง รถยนต์ออดี้สีขาวที่จอดหลบอยู่ตรงรั้วด้านนอกก็มองเห็นทุกเหตุการณ์ตั้งแต่ทงเฮวิ่งเข้าไปด้านใน
ฮยอกแจกำลังจะขับรถกลับบ้านแล้ว แต่เพราะทงเฮวิ่งผ่านรถเขาไปโดยที่ไม่สนใจสิ่งอื่นๆ รอบตัว ทงเฮจึงไม่รู้ว่าฮยอกแจอยู่ใกล้ๆ นี่เอง
ฮยอกแจกำหมัดแน่นอย่างเจ็บปวด เขามองตัวเองเป็นเหมือนนักกีฬาที่วิ่งเข้าใกล้เส้นชัย แต่ก็พลาดล้มลงจนได้ ทงเฮและซีวอนไม่เพียงแต่จะเหยียบเขาให้จมดิน แต่ทั้งสองยังช่วยกันขุดหลุมฝังเขาด้วย
คนที่ตายทั้งเป็นคือฮยอกแจนี่เอง
ฮยอกแจรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกนรก แต่ถ้าเขาต้องตกนรกจริงๆ เขาก็จะฉุดทงเฮให้ร่วงลงมาพร้อมๆ กัน ฮยอกแจบอกว่าจะลืมเรื่องทั้งหมด แต่เพราะทงเฮนั่นแหละ อี ทงเฮเป็นคนเรียกร้องให้เขาต้องทำแบบนี้เอง ช่วยไม่ได้จริงๆ
หลายคนถามว่าอึนนาน่าใช่ไรท์เตอร์คนเดียวกันกับไรท์เตอร์ ‘หลงรัก’หรือเปล่า
อั๊ย! รู้ได้ยังไงคะ? ภาษามันบ่งบอกขนาดนั้นเลยเหรอ? อายๆๆ
ยังไงก็แล้วแต่ ที่นี่คือ ‘อนน.’ นะคะ ‘ลซ.’ จบไปแล้ว
เรื่องนี้ตอนแรกคาดว่าจะมีสิบตอนจบ เลยดำเนินเรื่องเร็วมาก
แต่ถ้าภายในสิบตอนยังไม่จบ ก็แล้วแต่เวรแต่กรรม
ซึ่งจะไม่ตัดเนื้อหาใดๆ ออก เพราะมีพล็อตแบบละเอียดอยู่แล้ว
แต่รับรองว่าไม่ล่มปากอ่าวเหมือน The Answer แน่นอนค่ะ
ขอบคุณทุกๆ เสียงเชียร์
รักรีดเดอร์ทุกคนน้า..
ความคิดเห็น