คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 บทเรียนของทงเฮ
| ||||
| ||||
Name : 23EH [ IP : 110.49.241.53 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : 23EH [ IP : 110.49.241.53 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : 23EH [ IP : 110.49.241.53 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 171.97.40.150 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 171.97.40.150 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 171.97.40.150 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 180.183.97.55 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sairanghae< My.iD > [ IP : 182.232.248.186 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sairanghae< My.iD > [ IP : 182.232.248.186 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sairanghae< My.iD > [ IP : 110.49.224.219 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : pene'Mint< My.iD > [ IP : 125.26.234.63 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : pene'Mint< My.iD > [ IP : 125.26.234.63 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : pene'Mint< My.iD > [ IP : 125.26.234.63 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : พิณ [ IP : 101.108.14.244 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : กะตังค์ คูก้า คร๊าฟ< My.iD > [ IP : 125.26.145.55 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : กะตังค์ คูก้า คร๊าฟ< My.iD > [ IP : 125.26.145.55 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : กะตังค์ คูก้า คร๊าฟ< My.iD > [ IP : 125.26.145.55 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เดอะ ทีฟ< My.iD > [ IP : 125.25.200.44 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เดอะ ทีฟ< My.iD > [ IP : 125.25.200.44 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เดอะ ทีฟ< My.iD > [ IP : 125.25.200.44 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : MiLD0PP4< My.iD > [ IP : 171.4.240.56 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : MiLD0PP4< My.iD > [ IP : 171.4.240.56 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : StitchKero< My.iD > [ IP : 223.205.234.117 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ณ เอย< My.iD > [ IP : 180.183.80.23 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : euneunhaehae [ IP : 115.87.155.27 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : mena [ IP : 58.8.168.200 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : `เอลฟ์เฮปาย`< My.iD > [ IP : 118.173.76.36 ] | ||||
Chapter 3
บทเรียนของทงเฮ
“ลืมตาสิดาเฮ หายใจสิ อดทนไว้ก่อนนะ อีกนิดเดียวก็จะถึงโรงพยาบาลแล้ว”
ทงเฮหันไปบอกเด็กสาวอายุ 14 ที่สลบอยู่บนแผ่นหลังของตน สองขาวิ่งไม่ยอมหยุดพัก โรงพยาบาลอยู่ตรงหน้าแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น ทงเฮอธิฐานขอให้น้องสาวแท้ๆ ปลอดภัย บุรุษพยาบาลวิ่งเข้ามารับร่างหมดสติของเด็กสาววางไว้บนเตียง ในขณะที่ทงเฮตะโกนเรียกชื่อดาเฮไปตลอดทาง
ทงเฮก็ใช้ชีวิตแบบนี้แหละ
พ่อแม่เสียชีวิตตอนเขาอยู่เกรดสิบสอง เสียชีวิตในวันที่ทงเฮสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้พอดี ทงเฮคิดว่าเขาจะนำความภาคภูมิใจมาให้คนในครอบครัวได้ เนื่องจากอี ทงฮวาพี่ชายคนโตที่พอจะเป็นเสาหลักของครอบครัวก็เป็นคนเกเรและไม่เอาถ่าน ส่วนน้องสาวที่ตอนนั้นยังอยู่ชั้นประถมก็มีโรคทาลัสซีเมียหรือโรคเลือดจางจึงต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อยครั้ง แต่เมื่อพ่อกับแม่จากไป โลกตรงหน้าก็เหมือนมืดมนลงในพริบตา
แต่ทงเฮไม่ใช่คนที่ย่อท้อต่ออะไรง่ายๆ แม้ทงฮวาจะชอบรีดไถเงินจากเขาไปดื่มเหล้าและเล่นการพนัน ทงเฮก็ยังขยันหางานพิเศษทำเพื่อนำมาจ่ายค่าเทอมและรักษาโรคประจำตัวของน้องสาว การรักษาโรคให้หายขาดก็พอมีทางอยู่ แต่เพราะค่าใช้จ่ายสูงมากจึงได้แต่ประคับประคองให้อาการไม่ทรุดลงไปมากกว่าเดิมเท่านั้น
หลังจากเรียนจบมาได้ปีกว่าๆ ทงเฮก็ได้พบกับซีวอน ซีวอนเป็นประธานบริษัทที่เขาทำงานอยู่ เขาพบกับซีวอนครั้งแรกเมื่อต้องไปช่วยงานเพื่อนในแผนกจัดเลี้ยงของบริษัท บังเอิญวันนั้นซีวอนลงมาดูความเรียบร้อยของงาน แต่เพราะความซุ่มซ่ามของทงเฮทำให้ทำกาแฟหกเลอะเสื้อท่านประธานเข้า คนอื่นๆ อาจจะมองว่าเขาอ่อย แต่ทงเฮไม่ได้ตั้งใจแบบนั้นเลย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซีวอนเป็นใคร
ซีวอนไม่ได้ไล่เขาออก แต่กักขังให้เขาทำงานที่บริษัทแห่งนี้และกลั่นแกล้งสารพัด ทงเฮต้องไปรายงานตัวที่ห้องท่านประธานทุกวัน มีพนักงานหลายคนบอกว่าซีวอนจีบเขา แต่ทงเฮคิดว่าไม่ใช่ แม้ในใจจะหวั่นไหวมากก็ตาม
สุดท้ายความใกล้ชิดก็ทำให้ทงเฮเผลอใจ อาจจะเป็นเพราะว่าซีวอนหล่อ รวย เป็นคนดี หรืออะไรก็แล้วแต่ ทว่าทงเฮก็ตกหลุมรักซีวอนเข้าให้แล้ว
ทงเฮจำวันที่เขาตั้งใจจะบอกความในใจกับท่านประธานได้ เขาบอกออกไป แล้วซีวอนก็พูดสวนขึ้นมาตนมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ทงเฮรู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตจนชาไปทั้งตัว เขากลับบ้านและร้องไห้อย่างหนัก หลังจากนั้นก็ไม่ยอมไปพบหน้าซีวอนอีกเลย
ทงเฮทำงานในส่วนของตัวเอง เสร็จแล้วก็กลับบ้าน ไม่ยอมไปรายงานตัวที่ห้องซีวอนอีก วันหนึ่งซีวอนลงมาหาเขา ซีวอนถามทงเฮว่ายังรักตนเองอยู่ไหม ทงเฮไม่ตอบ เขาเอาแต่ร้องไห้เพราะยังตัดใจจากซีวอนไม่ได้ ซีวอนเดินมาประคองไหล่ที่สั่นเทาของเขาไว้แล้วก็จูบอย่างแผ่วเบา ทงเฮรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยขึ้นไปในอากาศพร้อมๆ กับใครอีกคน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ทงเฮหลุดออกจากภวังค์ มือบางกดรับสายอย่างเลื่อนลอย เขารู้แล้วว่าใครโทรมาหา แม้จะไม่อยากทำให้ซีวอนเป็นห่วง แต่ในเวลานี้ทงเฮต้องการได้ยินเสียงของซีวอนมากเหลือเกิน
“พี่ซีวอน” ทงเฮเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่นเครือ ซีวอนได้ฟังก็รู้ถึงความผิดปกติทันที
“ทงเฮ ร้องไห้เหรอ นายอยู่ที่ไหน เดี๋ยวพี่ไปหา” ทงเฮบอกสถานที่ออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อคืนเขาตั้งใจจะเลิกกับซีวอนให้ได้ แต่เมื่อได้ยินเสียงซีวอนอีกครั้ง ทงเฮก็อยากพบหน้า อยากได้คำปลอบใจจากซีวอน เขากลัวว่าดาเฮจะเป็นอะไรขึ้นมา และกลัวที่จะต้องอยู่เพียงลำพัง
ฮยอกแจทำเป็นลืมๆ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด เขาพยายามมองว่าทงเฮก็แค่ต้องการเงินของซีวอน และซีวอนก็คงแค่เล่นๆ กับทงเฮเท่านั้น ไม่ได้จริงจังอะไร ซีวอนยังดูแลเอาใจใส่เขาเหมือนเดิม นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมซีวอนถึงไม่อาจนอกใจเขาได้
ฮยอกแจคิดว่า...ซีวอนก็แค่นอกกายเท่านั้น
เซ็กส์กับความรัก ฮยอกแจคิดว่ามันคนละส่วนเขา ในตอนแรกเขาอาจจะไม่ได้คิด แต่หลังจากที่ได้จูบกับทงเฮ เขาว่ามันไม่ใช่สิ่งเดียวกันอย่างแน่นอน
วันนี้ฮยอกแจนัดกับซีวอนไว้ว่าจะไปงานเลี้ยงการกุศลร่วมกัน ความจริงแล้วซีวอนไม่ได้เป็นคนชวน แม่ของซีวอนต่างหากที่ชวนเขา ทั้งพ่อและแม่ของซีวอนต่างก็เอ็นดูฮยอกแจมาก และฮยอกแจก็คิดว่าซีวอนก็เอ็นดูตนมากเช่นเดียวกัน
“วันนี้จะออกไปไหนเหรอ น้องพี่แต่งตัวซะหล่อเชียว” ลูกชายคนโตของบ้านเดินลงมาจากบันไดเห็นน้องชายแต่งสูทสีดำเต็มยศก็เอ่ยทักขึ้น ทว่าฮยอกแจกลับหันไปทำหน้าง้ำ
“พี่ซีวอนไม่ชอบให้ใครมาบอกว่าผมหล่อ”
“อะไรกัน หล่อ...ก็ใช้กับผู้ชายไง ผู้ชายอย่างฮยอกแจก็ใช้คำว่าหล่อได้เหมือนกันนั่นแหละ”
“ก็พี่ซีวอนเขาไม่ชอบนี่ครับ” ฮยอกแจพูดจบก็มองหน้าคนเป็นพี่ มินโฮส่ายหน้าอย่างระอา น้องชายของเขานี่น้า แค่ชมว่าหล่อยังไม่ได้เลยเชียว ทำไมจะต้องตามใจคู่หมั้นขนาดนั้น ทั้งๆ ที่ในสายตาของมินโฮไม่ได้มองว่าฮยอกแจเป็นผู้ชายที่น่ารักตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
บางมุมฮยอกแจก็น่ารัก
แต่บางมุมฮยอกแจก็ดูเท่
“แล้วเขาจะมารับกี่โมงล่ะ?” มินโฮเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยพอใจกับซีวอนเท่าไรนัก เห็นฮยอกแจลงมาตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่ยอมมารับเสียที ไม่ใช่ว่าน้องเขาจะต้องนั่งรอเก้อหรอกเหรอ
“ประมาณห้าโมงครึ่งน่ะครับ เห็นว่างานเริ่มหกโมง พี่ซีวอนคงจะรอให้เลิกงานที่บริษัทก่อนด้วย”
“อ้าว! แล้วจะรีบแต่งตัวไปทำไม”
มินโฮนึกแปลกใจ เพราะปกติแล้วฮยอกแจก็ไม่ค่อยชอบออกงานสังคมเท่าไรนัก ฮยอกแจมักอ้างว่าไม่อยากเป็นข่าว แต่สิ่งที่มินโฮไม่รู้ก็คือวันนี้ฮยอกแจอยากจะเป็นข่าวให้ดังไปทั่วประเทศไปเลย ฮยอกแจอยากให้ใครบางคนได้รู้ซะบ้างว่าชเว ซีวอนน่ะเป็นของใคร
ฮยอกแจไม่ได้ตอบ แต่คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ภาพเมื่อวานติดตาเขาจนถึงวินาทีปัจจุบัน แม้จะหลับตา แม้จะล้างหน้าหรือลืมตาในน้ำสักกี่ครั้ง ภาพเหล่านั้นก็ยังไม่เลือนหายไป เสียงถอนหายใจดังยาวอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะเปรยขึ้น
“พี่มินโฮ เคยคิดบ้างไหมว่าคนอย่างพี่ซีวอนอาจจะมีคนอื่นนอกจากผม” มินโฮหันมาสบตาน้องชายอย่างงุนงง ทำไมจู่ๆ ฮยอกแจก็ถามขึ้นมานะ
“เป็นไปไม่ได้หรอก ซีวอนก็ดูมั่นคงดีนี่นา”
“ผมก็คิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้เหมือนกัน”
ฮยอกแจเอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วคิดอยู่ในใจว่าจะไม่ยอมปล่อยซีวอนไป ถ้าหากเป็นคนอื่น ฮยอกแจอาจจะยอมปล่อยมือ แต่เมื่อเป็นทงเฮ ฮยอกแจจะไม่ยอม ยังไงก็ไม่เด็ดขาด
จนกระทั่งหกโมงกว่า ซีวอนก็ยังไม่มา ฮยอกแจเริ่มกระวนกระวายใจ เขาเดาไปต่างๆ นานาว่าซีวอนอาจจะไปหาทงเฮจนลืมนัดแล้ว แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะงานคืนนี้ก็ไม่ใช่งานเล็กๆ เสียด้วย ฮยอกแจโทรศัพท์ไปหาซีวอนหลายครั้ง แต่ซีวอนก็ไม่รับสาย สักพักแม่ของซีวอนก็โทรเข้ามาพอดี
“ครับคุณแม่” ฮยอกแจยังคงสุภาพและน่ารักเสมอในสายตาของผู้ใหญ่ เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมจนแม่ของซีวอนอดภูมิใจในว่าที่ลูกสะไภ้ไม่ได้
“ใกล้จะมาถึงกันหรือยังลูก งานใกล้จะเริ่มแล้วนะ อย่าลืมว่าฮยอกแจต้องร้องเพลงในงานด้วย”
“พี่ซีวอนยังไม่มาเลยครับคุณแม่ ผมโทรไปหาเขาหลายครั้งแล้วแต่เขาก็ไม่รับสาย”
“ตายจริง! แม่ก็ติดต่อซีวอนไม่ได้เหมือนกัน”
ฮยอกแจเริ่มกังวลมากขึ้นไปอีก ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจไปงานเลี้ยงด้วยตัวเอง ฮยอกแจขึ้นไปร้องเพลงในงานบริจาคการกุศลโดยไร้เงาของซีวอน นักข่าวพยายามจะเข้ามาสัมภาษณ์ แต่แม่ของซีวอนก็ให้บอดี้การ์ดกันเอาไว้ เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าลูกชายตัวดีหายไปอยู่ที่ไหนเช่นกัน
หลังจากงานเลี้ยงเลิกไปแล้ว ซีวอนก็ยังไม่ติดต่อกลับมา ฮยอกแจตัดสินใจไปดักรอซีวอนที่คอนโด เขาขึ้นไปข้างบนและพบว่าซีวอนยังไม่กลับห้อง เมื่อลงมาด้านล่างก็แทบทรงตัวยืนไม่อยู่ ซีวอนอยู่กับทงเฮจริงๆ พวกเขาโอบประคองกันเข้ามาในคอนโดอย่างไม่อายฟ้าดิน ทุกคนต่างรู้ว่าซีวอนเป็นคู่หมั้นของใคร แต่ซีวอนก็ยังทำแบบนี้
“พี่ซีวอน” ฮยอกแจเรียกเสียงมึนตึง ซีวอนหันมามองด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบปล่อยมือออกจากทงเฮ ทงเฮก้มหน้าไม่พูดไม่จา ฮยอกแจเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วเอ่ยถาม “ไปไหนกันมาเหรอ?”
“น้องสาวของทงเฮป่วยหนักมาก พี่เลยต้องไปโรงพยาบาล” ซีวอนตอบตามความจริง เขาจะไม่หนีปัญหาอีกต่อไปแล้ว ซีวอนเคยรักฮยอกแจก็จริง แต่ในเวลานี้คนที่เขาอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยก็คือทงเฮเท่านั้น
“แล้วผมล่ะ?” ฮยอกแจเอ่ยถามน้ำตาคลอ “พี่ซีวอนบอกให้ผมรออยู่บ้าน ผมโทรไปหลายครั้งก็ไม่รับ นายก็ด้วยทงเฮ นายไม่รู้เหรอว่าวันนี้พี่ซีวอนต้องไปงานเลี้ยงกับฉัน เรื่องของนายมันสำคัญมากหรือไง”
ทงเฮช้อนตาขึ้นมองฮยอกแจ ใช่ สำหรับทงเฮแล้ว เรื่องของดาเฮสำคัญมากๆ แต่ฮยอกแจไม่มีวันเข้าใจหรอก
“ฮยอกแจ ฟังพี่ก่อนนะ”
“เลิกตอแหลสักทีพี่ซีวอน ผมรู้หมดแล้ว พี่กับมันเป็นชู้กัน!” ซีวอนเบิกตากว้าง เมื่อวานนี้ฮยอกแจทำท่าทางเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายังไปดินเนอร์ด้วยกัน กลับมานอนด้วยกันที่ห้องอยู่เลย ท่าทางฮยอกแจก็ดูเหมือนไม่รู้อะไร
“นายกำลังเข้าใจผิดนะฮยอกแจ”
“เหอะ เข้าใจผิดเหรอ งั้นตอบผมหน่อยสิว่าญาติห่างๆ ที่ไหนเขามีอะไรกันบนโต๊ะอาหาร พี่ซีวอนตอบผมได้ไหม นายล่ะทงเฮ...ตอบฉันมาได้ไหม?” ฮยอกแจตะโกนถามลั่นจนคนที่อยู่แถวๆ นั้นหันมามอง
“พอเถอะฮยอกแจ” ทงเฮตะโกนลั่นด้วยความอับอาย
“นายนั่นแหละที่ต้องพอ คราวนี้ใช้มารยาอะไรอีกล่ะพี่ซีวอนถึงได้เบี้ยวนัดฉันแล้วไปหานาย นายนี่มันแพศยาไม่สิ้นสุดเลยนะทงเฮ”
“ฮยอกแจ!” ซีวอนเขย่าแขนให้คู่หมั้นมีสติมากกว่า แต่ฮยอกแจกลับสะบัดออก น้ำตาของฮยอกแจร่วงพรูอย่างเจ็บปวดที่สุด
“พี่ซีวอนจะรู้สักนิดไหมว่าคนที่โดนหักหลังอย่างผมมันเจ็บปวดมากแค่ไหน” ฮยอกแจพูดอย่างเลื่อนลอย ใบหน้าของเขามีแต่น้ำหูน้ำตาเต็มไปหมด ได้แต่มองคู่หมั้นด้วยความสิ้นหวัง
“พี่ขอโทษ” ซีวอนพูดสั้นๆ เขารู้สึกขอโทษฮยอกแจจริงๆ ที่ทำแบบนี้ ซีวอนรู้ตัวเองดีว่าเขาเลวมากที่นอกใจฮยอกแจ ถ้าจะมีใครสักคนที่ผิด ก็คงจะเป็นซีวอนนี่แหละ เพราะเขาได้พบกับทงเฮช้าเกินไป และเขาก็ไม่กล้าพอที่จะบอกเลิกฮยอกแจอีกด้วย
“มานี่!” ฮยอกแจกระชากแขนของทงเฮไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“จะพาทงเฮไปไหนน่ะฮยอกแจ อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”
“ถ้าพี่ซีวอนตามมา อย่าหาว่าผมไม่เตือนก็แล้วกัน”
ฮยอกแจชี้หน้าร่างสูง ก่อนจะฉุดกระชากทงเฮขึ้นรถไป ซีวอนทำอะไรไม่ถูก เขาคิดว่าฮยอกแจอาจจะพาทงเฮไปเคลียร์ข้างนอกเท่านั้น แต่อีกใจก็กลัวเหลือเกินว่าฮยอกแจจะทำร้ายทงเฮ
ตลอดทางทงเฮพยายามอธิบายให้ฮยอกแจฟังว่าเพราะอะไรซีวอนถึงไม่ไปตามนัด แต่ฮยอกแจก็มองว่าคำพูดของทงเฮเป็นเรื่องโกหกที่ทงเฮสร้างขึ้น
“เลิกพูดซักที คิดว่าฉันจะเชื่อคนอย่างนายได้อีกหรือไง”
“ฉันไม่ได้โกหกนะฮยอกแจ น้องของฉันกำลังจะตาย ฮือๆ ถ้าพี่ซีวอนไม่ไป ดาเฮก็จะไม่ได้ผ่าตัด เธอป่วยมาก ดาเฮน้องสาวที่น่าสงสารของฉัน...ฮือ” ทงเฮเอาแต่ร้องไห้โฮ แต่ฮยอกแจก็ไม่ฟัง เขาหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมร้าง ก่อนจะฉุดกระชากทงเฮขึ้นไปด้านบนอย่างไม่ปรานี
“ปล่อยฉันนะฮยอกแจ ฉันเจ็บ!”
“นายกล้าพูดได้ยังไงว่าเจ็บ นายเป็นคนที่โดนหักหลังเหรอทงเฮ คนที่เจ็บไม่ใช่นาย แต่เป็นฉัน!”
“ฮึก...แต่พี่ซีวอนรักฉัน เขา...เขาแค่ไม่กล้าบอกเลิกนาย” ทงเฮส่ายหน้าระรัว ซีวอนไม่เคยปิดบังเขาเลย และทงเฮก็ทรมานเสมอมาที่ต้องเป็นแค่ตัวสำรองของใคร
“ไม่จริง นายโกหก อย่ามาโกหกฉัน”
“ฉันไม่เคยโกหกแม้แต่เรื่องเดียว ทั้งเรื่องความรู้สึกของพี่ซีวอน เรื่องน้องสาวของ...โอ๊ย!” ทงเฮร้องเสียงหลงเมื่อฮยอกแจบีบคางมนของเขาอย่างรุนแรงจนกรามแทบหัก ทงเฮจะสู้กับฮยอกแจก็ได้ หากเขาตั้งใจจะทำจริงๆ แต่เพราะว่าตอนนี้จิตใจของทงเฮอ่อนแอเกินไป และเขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรทั้งนั้น
“นายลองพูดโกหกอีกสักครั้งสิ!” ฮยอกแจบอกเสียงเย็นๆ เขาดันทงเฮเข้าไปจนแผ่นหลังของทงเฮติดผนัง
“ฉันไม่ได้โกหก อื้อ” ทงเฮผงะเมื่อฮยอกแจโน้มมากัดริมฝีปากของเขาจนเลือดออกและไหลลงมายังปลายคาง ฮยอกแจกดศรีษะทงเฮให้ชิดผนังเย็นมากขึ้นไปอีกจนทงเฮทำหน้าบิดเบี้ยวอย่างทรมาน มือที่บีบคางของทงเฮไว้ก็ออกแรงมากขึ้น
“คำพูดของนายมันน่ารังเกียจที่สุด” ฮยอกแจเน้นเสียงบอกอย่างชัดเจน เขามองดูเลือดที่ปลางคางของทงเฮแล้วแสยะยิ้มสะใจ ยิ่งจ้องมองทงเฮใกล้ๆ แล้วเห็นน้ำตาของทงเฮ ฮยอกแจก็เกลียดทงเฮมากขึ้น เขาคิดว่าทงเฮช่างเสแสร้งได้อย่างแนบเนียนเหลือเกิน
“จำไว้ว่านายไม่มีค่าสำหรับพี่ซีวอน จำไว้ให้ขึ้นใจนะอี ทงเฮ”
“ถ้านายเกลียดฉันมาก ทำไมนายไม่ฆ่าฉันให้ตายเลยล่ะ” ทงเฮถามด้วยเสียงแหบพร่า เขานอนคว่ำหน้ากับพื้นทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ใส่กางเกงให้เรียบร้อย ฮยอกแจติดกระดุมกางเกงของตัวเองตามเดิมขณะที่เอ่ยบอก
“เพราะฉันจะทำให้ตายทั้งเป็น”
ฮยอกแจพูดจบก็เดินออกไปทันที ทงเฮพยายามจะยันตัวลุกขึ้น แต่เขาก็หมดสติล้มลงไปตรงนั้น ทว่าฮยอกแจก็ไม่ได้คิดจะหันกลับมามองเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่งสองวันทีไร ยาวทุกที(ยาวสำหรับไรท์เตอร์)
เป็น NC ที่ทงเฮโดนข่มขืนนี่นา ไว้ครั้งหน้าเหอะ(สปอยล์) จัดเต็ม!
แล้วก็...เรื่องนี้ฮยอกโหดไปไหม?
ซีวอนก็ดูไม่ค่อยเลวเท่าไรเลยอ่ะ อึนนาน่าเข้าข้างซีวอนน้า...
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก
ความคิดเห็น