คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 พี่รัก...
เลื่อนลงไปอ่าน Chapter 12 ด้านล่างได้เลยค่ะ
| ||||
| ||||
Name : meenunsae [ IP : 110.164.213.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เดอะ ทีฟ< My.iD > [ IP : 125.25.203.25 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : gpjh< My.iD > [ IP : 58.8.17.15 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : gpjh< My.iD > [ IP : 58.8.17.15 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sairanghae< My.iD > [ IP : 110.49.226.44 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : mena [ IP : 58.8.4.121 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : 23EH [ IP : 110.49.226.138 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 180.183.141.158 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ณ เอย< My.iD > [ IP : 180.183.81.175 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Eunhyuk13< My.iD > [ IP : 125.25.136.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 115.87.158.254 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : E.L.F*JW< My.iD > [ IP : 119.42.109.165 ] | ||||
Chapter 12
พี่รัก...
ทุกครั้งที่มนุษย์กำลังจะมีความสุข
สวรรค์จะต้องส่งอุปสรรคลงมาขวางกั้นไว้เสมอ
ฮยอกแจคิดเช่นนั้น เพราะในทันทีที่เขาช่วยทงเฮออกมาได้ ซีวอนก็โทรเข้ามาพอดี
“ทำธุระเสร็จหรือยัง?” ซีวอนถามสั้นๆ อย่างเป็นห่วง ทงเฮกับดาเฮเงียบกริบ รู้ดีว่าใครโทรมา
“ธุระ?” ฮยอกแจถามเสียงสูง เขาลืมไปหมดแล้วว่าพูดอะไรกับซีวอนไปบ้าง
“ก็ที่นายยืมเงินพี่ไปใช้ไง คงจะเป็นเรื่องด่วนมากสินะถึงได้รีบวิ่งออกไปอย่างนั้น”
“ก...ก็...” ฮยอกแจรู้สึกเหมือนน้ำท่วมปาก รู้สึกเสียวสันหลังวาบจนไม่รู้จะตอบซีวอนว่าอย่างไร แต่ดูเหมือนซีวอนจะรู้อยู่แล้วว่าฮยอกแจโกหก ฮยอกแจจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย พยายามจะไม่ใส่ใจกับความรู้สึกของซีวอนอีก
เขาไม่อยากให้ความรู้สึกผิดมาทำร้ายความรู้สึกของตัวเขาและทงเฮ
“เอาเป็นว่าตอนเที่ยงพี่จะไปรับนายที่บ้านนะ”
“อะไรนะครับ?!” ฮยอกแจโพล่งถามอย่างตกใจ ก่อนจะปรับเสียงให้อ่อนลง “เอ่อ...รับไปไหนเหรอ?”
“ก็ไปเลือกซื้อแหวนแต่งงานกันไง อย่าบอกนะว่านายลืมไปแล้วว่าเรากำลังจะแต่งงานกัน!”
เสียงของซีวอนดูแข็งๆ จนฮยอกแจมีสีหน้ากังวล เขาตอบตกลงซีวอนออกไป ก่อนจะขับรถไปส่งทงเฮและน้องสาวไว้ที่คอนโดของมินโฮ ฮยอกแจรู้ว่าเขากำลังทำผิดที่ขโมยกุญแจห้องพี่ชายมาอีกแล้ว แต่เขาไม่มีทางให้ทงเฮกลับไปอยู่ที่บ้านแล้วพบเจอกับเรื่องเลวร้ายอีกครั้งแน่
“นายอยู่ได้ใช่ไหม?” ฮยอกแจถามอย่างเป็นห่วงหลังจากที่พาสองพี่น้องเข้าไปในห้อง ดาเฮตื่นเต้นมากที่ได้ยืนอยู่ในคอนโดแบบซีวิว เธอวิ่งไปเปิดประตูเพื่อยืนดูทะเลอยู่ริมระเบียง ช่างมีนิสัยเหมือนทงเฮไม่มีผิด
“อืม ฉันอยู่ได้” ทงเฮตอบสั้นๆ ทำให้ฮยอกแจหันกลับมามอง
“ฉันจะรีบกลับมา”
“ไม่” ทงเฮส่ายหน้ารัวแล้วคว้ามือฮยอกแจไปจับไว้ “ไม่ต้องรีบกลับก็ได้ แต่...แต่ว่านายต้องมานะ”
“ทงเฮ...” ฮยอกแจพูดไม่ออก เขาไม่อยากไปจากที่นี่เมื่อเห็นว่าทงเฮมีสีหน้าผิดหวังมากเพียงใด พบกันไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องจากกันอีกแล้ว ฮยอกแจดึงทงเฮเข้ามากอดไว้แนบแน่น สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากทงเฮเข้าจนเต็มปอด ฮยอกแจจะไม่ลืมความรู้สึกนี้
“ฉัน...ฉันรู้นะว่าตัวเองเห็นแก่ตัว พี่ซีวอนรักฉันหรือนายก็ไม่รู้ ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจ บางทีเขาอาจจะรักเราเท่าๆ กัน แต่ฉันน่ะ ฉันรักนายคนเดียว”
ฮยอกแจไม่ได้ถามออกไปหรอกว่าทำไมทงเฮถึงได้พูดออกมาอย่างมั่นใจนักว่ารักเพียงแค่เขา ฮยอกแจพยักหน้าให้กับอีกฝ่าย ก่อนจะจูบลาที่หน้าผากมนแล้วค่อยจากมา
ฮยอกแจจอดรถไว้ที่รับฝากรถใกล้บ้าน แล้วจึงนั่งรถแท็กซี่กลับไปบ้าน ทว่าเมื่อไปถึงบ้านแล้วกลับพบรถยนต์ของซีวอนจอดรออยู่ที่หน้าบ้านแล้วทั้งๆ ที่เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงกว่าเท่านั้น
เขาเดินเข้าไปในบ้านด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ พบซีวอนกำลังนั่งคุยกับแม่อย่างออกรส มีกระเช้าผลไม้ตั้งอยู่บนโต๊ะรับแขก บ่งบอกว่าซีวอนนั้นใส่ใจครอบครัวของเขามากเพียงใด แต่ฮยอกแจรู้ว่านั่นมันก็แค่เปลือกนอกของซีวอนเท่านั้น
ซีวอนเป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันเป็นการวางตัวที่ดีของซีวอนเท่านั้น หาใช่มาจากความรู้สึกเอาใจใส่ครอบครัวของคนรัก
“มานานหรือยังครับ?” ฮยอกแจเอ่ยถามขึ้นทำให้บทสนทนาของทั้งสองหยุดลงทันที
“ไม่นานหรอกครับ พี่อยากจะแวะมาหาคุณแม่ก่อนนะ ไม่ได้มาเยี่ยมท่านนานแล้ว” ฮยอกแจผงะไปเล็กน้อยเพื่อซีวอนเรียกแม่ของตนว่า ‘คุณแม่’ แทนที่จะเป็นคุณน้าอย่างเมื่อก่อน ซีวอนดึงมือฮยอกแจเข้าไปนั่งข้างๆ จนผู้เป็นแม่ยิ้มแก้มปริที่ลูกชายคนเล็กใกล้จะเป็นฝั่งเป็นฝาเต็มทน ฮยอกแจได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ออกไปเท่านั้น
“แล้วพี่ไม่อยู่เหรอครับแม่?” ฮยอกแจหมายถึงมินโฮที่ไม่ออกมาคุยกับน้องเขยเหมือนทุกครั้ง
“ลูกคนนี้นี่ คู่หมั้นอยู่ตรงหน้าแท้ๆ ยังไปถามหาคนอื่น” แม่ดุลูกชายที่ทำตัวไม่รู้ประสา แต่ก็ยังตอบคำถามให้ “พี่มินโฮเขาเร่งทำงานที่บริษัทเดิมให้เสร็จน่ะ เห็นว่าจะย้ายไปอยู่ที่นั่นเดือนหน้าแล้ว ทั้งลูกชายคนโตคนเล็กก็พากันหนีแม่ไปอยู่ที่อื่น แม่คงจะเหงาแย่เลย”
ฮยอกแจไม่ได้ยินเสียงของผู้เป็นแม่อีกแล้ว ที่นั่น...ที่แม่หมายถึงก็คือคอนโดของมินโฮ เพราะฉะนั้นก่อนจะถึงหนึ่งเดือนข้างหน้า พี่ชายของเขาคงจะเริ่มย้ายของเข้าคอนโดและตกแต่งภายในให้น่าอยู่ขึ้นด้วย
แม้งานแต่งงานของฮยอกแจจะมีขึ้นในอีกสามอาทิตย์ข้างหน้า แต่ฮยอกแจกลับกังวลแต่เรื่องที่เกี่ยวกับทงเฮ
“ผมจะพาฮยอกแจกลับมาหาคุณแม่บ่อยๆ ครับ”
ซีวอนเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพาฮยอกแจไปซื้อแหวนแต่งงาน ตลอดทางฮยอกแจแทบจะไม่พูดหรือแสดงความคิดเห็นอะไรเลย แววตาของซีวอนเปลี่ยนไปจนเขาไม่อาจเดาได้ ฮยอกแจคิดว่าซีวอนอาจจะรู้ความจริงแล้ว แต่ในเมื่อซีวอนไม่พูดอะไรออกมา เขาก็จะยังทำเป็นเฉยๆ อยู่แบบนี้
ซีวอนพาฮยอกแจไปซื้อแหวนที่ร้านจิวเวอรี่มีชื่อ แต่ฮยอกแจไม่มีสมาธิเลย เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ซีวอนจับมือของเขาไว้ตลอดเวลาจนพนักงานคนอื่นพากันมองแล้วอมยิ้ม แต่ไม่มีใครรู้เลยว่ามือของฮยอกแจนั้นเจ็บแปลบมากแค่ไหน
ซีวอนไม่ได้แค่กุมมือเอาไว้ หากแต่บีบไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหนีไป
“เอาวงนี้ดีไหมฮยอกแจ?” ซีวอนหันมาถามพร้อมกับยื่นแหวนมาให้ดูตรงหน้า ฮยอกแจพยักหน้าแบบขอไปที ซีวอนก็ยังหยิบแหวนอีกหลายแบบมาให้เลือกจนในที่สุดคนที่เลือกแหวนก็เป็นซีวอนนั่นเอง
หลังจากซื้อแหวนเสร็จแล้ว ซีวอนก็พาฮยอกแจไปกินข้าว ไปเดินเล่น ไปดูหนัง เขาใช้เวลาเรื่อยเปื่อยจนฮยอกแจรู้สึกแปลกขึ้นเรื่อยๆ จนต้องเอ่ยปากพูด
“พี่ซีวอน ผมเหนื่อยแล้ว ผมอยากกลับบ้าน” ฮยอกแจทำตัวงอแงเป็นเด็กๆ พอหันไปเจอซีวอนก็รู้ว่าตัวเองไม่ควรจะพูดออกไปให้โดนเชือดเลย
“เอาสิ!”
ซีวอนตอบสั้นๆ แล้วพากลับบ้านทันที นั่นยิ่งทำให้ฮยอกแจงงหนักมากขึ้นไปอีก ทำไมซีวอนถึงได้ตามใจเขาง่ายนัก มือที่ซีวอนบีบไว้แน่นในตอนแรกค่อยๆ คลายออก ทว่าฮยอกแจกลับรู้สึกชาไปทั่วทั้งร่าง
คืนนั้นฮยอกแจกลับมาหาทงเฮก็พบว่าในห้องเงียบสนิทราวกับไม่มีใครอยู่ แม้จะเปิดไฟสว่างเอาไว้ทั่วทั้งห้อง แต่กลับไม่พบใครเลยสักคนเดียว
เสียงโทรทัศน์ดังมาจากห้องนอนที่ฮยอกแจไม่เคยเข้าไปใช้ เขาจึงเดาว่าดาเฮน่าจะอยู่ในนั้นเพราะทงเฮคงไม่มีกะจิตกะใจจะดูทีวีอย่างสบายใจได้แน่
เมื่อเพ่งสายตามองออกไปด้านนอกดีๆ จึงพบว่าทงเฮยืนเกาะริมระเบียงในความมืด แผ่นหลังของทงเฮบอบบางเหมือนวันแรกที่ฮยอกแจขังทงเฮไว้ที่นี่ตลอดทั้งวัน เขาคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น มันเป็นความสุขชั่ววูบที่มีค่ามากเหลือเกิน
ฮยอกแจเปิดประตูออกไปอย่างแผ่วเบาไม่ให้อีกฝ่ายได้รู้ตัว เขาสวมกอดทงเฮจากด้านหลัง มือหนาพันรอบเอวคอดกิ่วจนคนถูกกอดสะดุ้งตกใจ
“อุ๊ย!”
“ฉันเอง” ฮยอกแจกระซิบข้างหู ก่อนจะหอมแก้มทงเฮฟอดใหญ่ แล้วเกยคางบนไหล่เล็กๆ อย่างคิดถึง “ดูทะเลอยู่เหรอ?”
“เปล่าหรอก ดูท้องฟ้าน่ะ” ทงเฮบอกแล้ววางมือทับลงบนมือของฮยอกแจ ทั้งคู่โยกตัวเบาๆ ราวกับกำลังเต้นรำด้วยเสียงของสายลมและเกลียวคลื่น “ฮยอกแจชอบดูท้องฟ้าไม่ใช่เหรอ?” ทงเฮเอ่ยถาม
“ทำไมรู้ล่ะ?”
“กะ...ก็...” ทงเฮอมยิ้มจนแก้มแทบปริ “เมื่อก่อน ตอนที่อยู่หอพักด้วยกัน นายชอบออกไปนั่งดูท้องฟ้าที่ระเบียงบ่อยๆ นี่นา”
“เอ๊ะ! หรือว่านาย...” ฮยอกแจจับทงเฮหันมาหาตนอย่างรวดเร็ว
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย” ทงเฮส่ายหน้าระรัว แต่แก้มใสกลับแดงปลั่งอย่างปิดไม่มิด
“จริงๆ แล้วฉันน่ะออกไปเพราะไม่อยากจะอยู่ในห้องแล้วต้องทนมองแต่หน้านายต่างหาก”
“จริงเหรอ?!” ทงเฮถามอย่างตกใจ “ทะ...ทำไมล่ะ?”
“ก็มันแปลกๆ นี่ เวลาฉันมองหน้านายแล้วรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ ฉันมองแล้วก็ไม่ชอบความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อนายเลย ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบนายนะ แต่...” ฮยอกแจพูดวกไปวนมา แต่แล้วก็หัวเสียเพราะหาข้อสรุปให้กับคำพูดของตัวเองไม่ได้ ทงเฮจึงกระเซ้าขึ้น
“นายกลัวว่าจะตกหลุมรักฉันล่ะสิ”
“คงใช่ล่ะมั้ง เพราะตอนนี้ก็ตกหลุมรักไปแล้วจริงๆ” ฮยอกแจยอมรับโดยง่ายจนทงเฮโผเข้าซบอกแกร่งแล้วกอดไว้แน่นอย่างมีความสุข เขาชอบจังที่ฮยอกแจเป็นแบบนี้ ไม่ว่าฮยอกแจจะรักหรือเกลียดเขาก็ไม่สำคัญอีกแล้ว เพราะตอนนี้ทงเฮมีความสุขมากๆ ที่ได้ใกล้ชิดกับฮยอกแจ
ทั้งคู่หัวเราะกันอย่างมีความสุข ไม่มีใครถามอะไรเกี่ยวกับซีวอนอีก และถึงแม้จะอยากถามมากแค่ไหน ต่างคนต่างก็เงียบเอาไว้ เพราะไม่อยากให้เสียบรรยากาศดีๆ แบบนี้ไปเลย
ในเวลานั้น ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าซีวอนได้ขับรถตามฮยอกแจมาถึงที่นี่ด้วย ซีวอนโทรเข้ามาหาฮยอกแจ แต่ขอสายทงเฮจนฮยอกแจเองก็ตกใจ
“ทงเฮไม่ได้อยู่กับผม” ฮยอกแจปฏิเสธสั้นๆ
“นายโกหก ฮยอกแจ...นายโกหกอีกแล้ว” ซีวอนเสียงสั่นด้วยความโกรธ เขาพยายามเก็บอารมณ์ไว้ทั้งวัน แต่ก็ทนไม่ได้ ยิ่งได้รู้ว่าทงเฮกับฮยอกแจกำลังจะมีความสุขร่วมกัน ซีวอนยิ่งทนไม่ได้ไปใหญ่
“ทั้งๆ ที่พี่ซีวอนรู้ แต่ก็ยังมาถามผมอยู่ได้” ฮยอกแจบอกเสียงเรียบพลางเดินไปนั่งที่โซฟา
“แล้วทั้งๆ ที่พี่ก็รู้ แต่ทำไมนายยังหน้าด้านโกหกล่ะ...อี ฮยอกแจ!”
“ผมก็เบื่อที่จะต้องโกหกเหมือนกัน แล้วไงล่ะ ถ้าผมไม่โกหก ผมจะได้เงินสิบล้านวอนไปช่วยทงเฮไหม พี่ซีวอนก็รักทงเฮไม่ใช่เหรอ งั้นก็ควรจะปล่อยผมกับทงเฮไปสิ”
ฮยอกแจไม่ได้บอกหรอกว่าทำไมเขาต้องไปช่วยทงเฮ ซีวอนเองก็คงตกใจไม่น้อยที่ได้ยินแบบนี้ แต่ความโกรธก็ทำให้ซีวอนลืมใส่ใจไปชั่วขณะ
“เอาเงินพี่คืนมา!”
“ไม่มีแล้ว...” ฮยอกแจตอบสั้นๆ เขาช่างเป็นคนที่หน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน
“นายมันทุเรศที่สุด หึ ยืมเงินพี่ไปแล้วไม่คิดจะคืนน่ะเหรอ เอาเงินพี่คืนมาเดี๋ยวนี้”
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่มี พี่ซีวอนหูหนวกหรือไง” ฮยอกแจเริ่มรำคาญที่ซีวอนพูดจาไม่ดีกับเขา แต่คำพูดของฮยอกแจทำให้ซีวอนมีน้ำโหมากขึ้น ซีวอนวางโทรศัพท์และเคาะประตูห้องรัวจนทงเฮวิ่งไปเปิดแทนไม่ทัน
“พะ...พี่ซีวอน” ทงเฮเอ่ยเรียกคนตรงหน้าอย่างตกใจ ไม่คิดว่าฮยอกแจจะคุยโทรศัพท์กับซีวอนทั้งๆ ที่ซีวอนยืนอยู่หน้าห้องนี่เอง
“ถ้าไม่มีเงินคืนให้ งั้นก็เอาตัวทงเฮมา” ซีวอนตะโกนบอกฮยอกแจแล้วกระชากแขนทงเฮเอาไว้
“ปล่อยนะครับ” ทงเฮพยายามแกะข้อมือออก แต่ก็ไม่เป็นผล
“ปล่อยทงเฮเดี๋ยวนี้!” ฮยอกแจออกคำสั่ง เขาเดินเข้าไปหาซีวอนอย่างไม่เกรงกลัว ทว่าซีวอนกลับคว้าปืนขึ้นมา เขาหันกระบอกปืนเล็งกลางหัวใจของฮยอกแจในทันที
“ลองเดินมาอีกก้าวสิ” ซีวอนขู่
“ผมไม่ตลกด้วยนะพี่ซีวอน ส่งตัวทงเฮมาเดี๋ยวนี้”
“นายกลัวเหรอฮยอกแจ กลัวมากสินะ ถ้ากลัวก็ยกทงเฮให้พี่ซะ” ซีวอนหัวเราะเสียงเยือกเย็นเหมือนคนโรคจิตไม่มีผิด ทงเฮร้องไห้ ในขณะที่ดาเฮได้แต่แอบมองตัวสั่นอยู่หลังประตูห้องนอนที่เปิดแง้มไว้
“ทงเฮไม่ใช่สิ่งของของใคร”
“แต่นายก็เคยเอาตัวเขามาครั้งหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ?” ซีวอนสวนกลับทันควัน
“ฮึก...พี่ซีวอน...ปล่อยเถอะครับ ผม...ผมเต็มใจมากับฮยอกแจเอง...” ทงเฮแทบจะหมดแรงเมื่อซีวอนพาเขาเดินเข้าไปใกล้ฮยอกแจมากขึ้น หากซีวอนเหนี่ยวไกไปที่ฮยอกแจ ทุกอย่างก็จะจบ
“อย่าพูด...ทงเฮอย่าพูดแบบนั้นอีก”
“ผม...ผมรักฮยอกแจครับ พี่ซีวอน...ผมขอร้อง ปล่อยเราไป...นะครับ” เสียงของทงเฮขาดห้วง แต่ซีวอนไม่อยากฟังอีกแล้ว เขาตะโกนลั่น
“พอที!” ทุกคนในห้องสะดุ้งเฮือก ซีวอนยิงปืนไปที่โคมไฟจนมันแตกร่วงกระจายเต็มพื้นห้อง “พี่บอกแล้วไงว่าอย่าพูดว่ารักมัน!”
“มัน?!” ฮยอกแจทวนคำ “เรียกผมว่ามันเหรอ?”
“ใช่! ได้ยินไม่ผิดหรอก มันน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับผู้ชายสำส่อนอย่างแก” ฮยอกแจอ้าปากค้างที่ซีวอนใช้กระบอกปืนชี้หน้าด่าเขา ฮยอกแจไม่เคยเห็นซีวอนแบบนี้มาก่อน เขาเม้มปากแน่น แล้วเบือนหน้าหนีออกไป “หันมามองหน้าฉันสิฮยอกแจ! ที่ผ่านมาก็แค่อยากได้เงินจากฉันใช่ไหม ที่มีเซ็กส์กับฉันก็เพื่อแลกเงินสินะ”
“พี่ซีวอน...” ทงเฮเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่นเครือ ซีวอนล็อกตัวทงเฮไว้แน่น ทงเฮหลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว ซีวอนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ซีวอนที่เคยเป็นสุภาพบุรุษมาตลอด...
“บอกพี่สิทงเฮ บอกพี่ว่านายไม่ได้รักมัน”
“ผม...ระ...”
ปัง!
ยังไม่ทันที่ทงเฮจะพูดออกมา ซีวอนก็ยิงหัวไหล่ข้างซ้ายของฮยอกแจจนกระสุนฝังเข้าไปในร่างโปร่งให้ล้มลงกับพื้น เลือดสีแดงฉานพุ่งออกมามากมายจนทงเฮเบิกตากว้าง ทงเฮสลัดตัวออกจากซีวอนด้วยแรงทั้งหมด เขาเข้าไปกอดฮยอกแจไว้
“ฮึก...ผมเกลียดพี่ซีวอน ฮือๆ พี่...พี่ซีวอนยิงฮยอกแจได้ยังไง?!” ทงเฮตะโกนถามด้วยน้ำตาที่นองหน้า ฮยอกแจมองปรายตามองซีวอนที่ยืนห่างออกไป ดวงตาเรียวสั่นระริกและมีน้ำตาไหลออกมา
“ผมรู้ว่า...อึก...พี่ซีวอนรัก...ทงเฮ ผม...ผมเคย...เกลียดทงเฮ...แต่...อึก...ตอนนี้...ผม...รัก...ทงเฮ ฮือๆ ผม...ขอโทษ”
ฮยอกแจอยากจะก้มหัวให้ซีวอนให้มากกว่านี้ อยากจะพูดขอโทษให้ดังกว่านี้ แต่เขาพูดไม่ออก ความเจ็บปลาบแล่นไปทั่วทั้งร่างจนฮยอกแจรู้สึกชา สมองพร่าเลือนจนเขามองไม่เห็นอะไรอีก แม้แต่ทงเฮที่ประคองร่างเขาเอาไว้ ฮยอกแจก็รู้สึกว่ามันช่างลางเลือนนัก
บางทีอาจเป็นม่านน้ำตาของเขา
หรือไม่ก็น้ำตาของทงเฮนั่นเอง
“ฮยอกแจ...” ซีวอนเรียกคู่หมั้นเสียงสั่นเครือ มือที่กำปืนไว้ยิ่งถือแน่นกว่าเดิม ทงเฮดึงฮยอกแจมาแนบอกแล้วพร่ำบอกรักเสียงหลง “พี่...พี่ไม่ได้ตั้งใจ...”
“ฮือๆ ฮยอกแจอย่าตายนะ อย่าเป็นอะไรนะฮยอกแจ”
“พะ...พี่ขอโทษ พี่ไม่อยากเสียทงเฮไป ไม่...ไม่อยาก...”
“ถ้าผม...ตาย พี่...ซีวอน...อึก...ช่วยดูแล...ทงเฮ...ด้วย...นะ” เสียงของฮยอกแจเบาหวิวจนทงเฮนึกใจเสียขึ้นมา
“ไม่นะ ฮยอกแจ...นายตายไม่ได้นะ”
“ทำไมล่ะทงเฮ ทำไมไม่เป็นพี่ พี่มาก่อนฮยอกแจนะ พี่รักนาย...พี่รักนายมาก” ซีวอนเอ่ยราวกับคนที่กำลังพร่ำเพ้อ โดยที่เขาก็ลืมไปว่าทงเฮมาทีหลังฮยอกแจเช่นเดียวกัน แต่ซีวอนก็นยังเลือกที่จะรักทงเฮมากกว่าฮยอกแจ “พี่รัก...”
ซีวอนส่ายหน้าระรัว เขาร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังไม่ต่างจากทงเฮและฮยอกแจ ร่างสูงเซถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนจะยกกระบอกปืนจ่อขมับ
ปัง!
เป็นตอนที่แต่งยากมาก จิตใจพะวงหาแต่จีโน่
(จีโน่คือเด็กอนุบาล 2 แฟนใหม่ของอึนนาน่าเอง)
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ตอนหน้าคงจะเอาปกมาให้ชมกันแล้วค่ะ
ขอบคุณทุกๆ คนที่ติดตามค่ะ
ใครที่ต้องการหนังสือโอนเงินเข้ามาได้เลยนะคะ
เลขที่บัญชี 026-21403-4-4 กมลวรรณ สุขเจริญ
ธนาคารกสิกรไทย สาขาสยามสแควร์ ประเภทออมทรัพย์
จำนวนเงิน 200 บาทต่อเล่ม (รวมค่าส่งแล้ว)
โอนแล้วแจ้งชื่อ-ที่อยู่เข้ามาที่ @LeeSeen
หรือ am_zyne@hotmail.com ค่ะ
หมดเขต 10 ก.ค. 2555
ความคิดเห็น