คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11 แต่งงาน
เลื่อนลงไปอ่าน Chapter 11 ด้านล่างได้เลยค่ะ
| ||||
| ||||
Name : `สมติ่ง< My.iD > [ IP : 1.0.229.210 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : 23EH [ IP : 110.49.232.102 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sairanghae< My.iD > [ IP : 110.49.226.31 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เดอะ ทีฟ< My.iD > [ IP : 125.25.200.70 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : mena [ IP : 110.168.243.14 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ซน นาบี< My.iD > [ IP : 14.207.217.4 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : E.L.F*JW< My.iD > [ IP : 119.42.106.209 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : meenunsae [ IP : 110.164.213.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : hyukjoong< My.iD > [ IP : 202.28.27.2 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 110.168.175.6 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 180.183.141.48 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : พิณ [ IP : 101.108.215.155 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ณ เอย< My.iD > [ IP : 180.183.81.175 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Eunhyuk13< My.iD > [ IP : 101.108.238.7 ] | ||||
Chapter 11
แต่งงาน
ฮยอกแจสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเมื่อมองหน้าซีวอนที่เต็มไปด้วยอาการขึ้งโกรธ เขาหลบสายตาคมเข้มคู่นั้นเพราะรู้ตัวดีว่าได้สร้างปัญหาใหญ่ให้กับซีวอนเสียแล้ว
เมื่อครู่ที่ฮยอกแจโทรไปหาแม่ เขาลั่นวาจาไว้ว่าจะแต่งงานกับซีวอน แม้รู้ว่าผลมันจะออกมาเป็นแบบนี้ แต่ฮยอกแจก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่จะออกไปจากที่นี่ ซีวอนกระชากต้นแขนของเขาอย่างแรง ก่อนจะตะโกนถามลั่น
“ทำไมทำแบบนี้ฮยอกแจ รักทงเฮไม่ใช่เหรอ รักแล้วจะแต่งงานกับพี่ทำไม?!”
ดวงตาของซีวอนลุกวาวอย่างที่ฮยอกแจไม่เคยเห็นมาก่อน ฮยอกแจจึงโผเข้ากอดซีวอนแน่น เขาโอบรัดลำตัวซีวอนไว้แม้อีกฝ่ายจะพยายามผลักไสมากเพียงใดก็ตาม
“ผมรักพี่ซีวอน”
“โกหก! นายโกหกอีกแล้ว”
ซีวอนผลักฮยอกแจออกอย่างแรง เขาพยายามเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่อาจมองสายตาที่เปลี่ยนไปของฮยอกแจได้ แม้ซีวอนจะรู้ว่าคำพูดของฮยอกแจโกหก แต่เขากลับจับผิดสายตาคู่เฉี่ยวของฮยอกแจไม่ได้เลย
“นายไม่ได้รักพี่ นายจะแต่งงานกับพี่ได้ยังไง” ซีวอนถามเรียบๆ เขาอยากจะโกรธให้มากกว่านี้ อยากจะเป็นคนใจร้ายให้มากกว่านี้ แต่ซีวอนก็ทำไม่ได้
ฮยอกแจค่อยๆ ช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่าย ร่างโปร่งยันตัวลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟา จิตใจพะวักพะวนถึงแต่ทงเฮ จนซีวอนมากระตุกที่เรียวแขน ฮยอกแจจึงได้รู้สึกตัวแล้วพูดอย่างเลื่อนลอย
“พี่ซีวอนก็ไม่ได้รักผมเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
“พี่...พี่รัก...นาย” ซีวอนตอบอย่างไม่มั่นใจนัก เขารักฮยอกแจหรือทงเฮกันแน่ ซีวอนเองก็ยังไม่รู้ เขาอาจจะรักฮยอกแจ แต่ก็รักทงเฮในเวลาเดียวกัน
ทำไมล่ะ เราจะรักคนสองคนในเวลาเดียวกันไม่ได้เชียวหรือ
“ถ้าพี่ซีวอนรักผมจริง พี่ซีวอนจะไปรักคนอื่นอีกได้ยังไง” ฮยอกแจหมายถึงทงเฮ ในขณะเดียวกัน เขาเฝ้าถามตัวเองว่าหากเขารักซีวอนจริง เขาจะเผลอใจไปให้กับทงเฮได้อย่างไร
ความรู้สึกครั้งสุดท้ายย่อมสำคัญกว่าความรู้สึกที่มันผันผ่านมาแล้ว
“ก็ได้ ถ้านายอยากจะเล่นสงครามประสาทกับพี่ เรามาแต่งงานกันก็ได้อี ฮยอกแจ”
ฮยอกแจได้กลับบ้านสมใจอยากในวันรุ่งขึ้น แต่เขาก็คิดว่ามันยังช้าอยู่ดี ป่านนี้ทงเฮจะอยู่ที่ไหน ดาเฮล่ะจะเป็นยังไงบ้าง เขาคิดไปต่างๆ นานา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย
“พี่มินโฮ” ฮยอกแจเรียกพี่ชายที่นั่งทำงานอย่างเคร่งเครียดด้วยเสียงอ่อยๆ มินโฮละสายตามาจากงานตรงหน้าทันทีที่รู้ว่าใครมาหา
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะหืม จะแต่งงานอยู่แล้วนะ” เขาเอ่ยถามอย่างเอ็นดูเพราะรู้เรื่องที่ฮยอกแจโทรมาบอกแม่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
“ถ้าได้แต่งกับคนที่เรารักก็ดีน่ะสิครับ” ฮยอกแจว่าพลางทำหน้าง้ำงอ
“พูดแบบนี้ได้ยังไง น้องเป็นคนบอกว่าจะแต่งงานกับเจ้าซีวอนเองนะ ถ้าไม่รักก็อย่าไปพูดพล่อยๆ สิฮยอกแจ หรือว่าเกิดอะไรขึ้น?!”
มินโฮเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าสีหน้าของฮยอกแจไม่สู้ดีเลย ฮยอกแจก้มหน้างุดและเริ่มเล่าทุกอย่างให้พี่ชายฟังเกือบจะทั้งหมด เรียกว่า ‘เกือบจะ’ เท่านั้น เพราะเขาไม่ได้เล่าถึงเรื่องที่ตนถูกซีวอนข่มขืนเมื่อหลายวันก่อนไปด้วย
มินโฮนั่งกุมขมับกับเรื่องวุ่นๆ ของฮยอกแจ มันน่าเครียดและชวนปวดหัวมากกว่างานที่เขากำลังทำอยู่เสียอีก เขาเปิดลิ้นชักแล้วหยิบสมุดธนาคารของตนเองออกมา
“พี่มีเงินเก็บอยู่เท่านี้เอง นายเอาไปใช้ก่อนก็ได้”
ฮยอกแจรับมาด้วยมือที่สั่นเทา สมุดบัญชีธนาคารของมินโฮมีเงินมากกว่าห้าล้าน แต่ยังไงมันก็ยังขาดอยู่อีกครึ่งหนึ่งอยู่ดี ฮยอกแจขมวดคิ้ว เงินเก็บของเขาเองมีไม่ถึงล้านวอนด้วยซ้ำ แล้วจะไปหาเพิ่มอีกเกือบห้าล้านมาจากที่ไหน
“แล้วเราจะแต่งงานกับซีวอนเพื่อเอาเงินไปช่วยทงเฮจริงๆ น่ะเหรอ?” มินโฮย้ำถามอีกครั้ง
“ครับ แต่ผมคงรอถึงวันแต่งงานไม่ได้หรอก ผมไม่อยากให้ทงเฮเป็นอะไร”
“แต่มันจะดูเลวไปหน่อยเหรอฮยอกแจ”
“แล้วถ้าเป็นพี่มินโฮล่ะครับ พี่มินโฮจะช่วยทงเฮทงเฮหรือเปล่า?” มินโฮไม่ตอบ แต่เขาก็เข้าใจฮยอกแจดี ฮยอกแจขอบคุณพี่ชายอีกครั้งแล้วเดินกลับออกไป
เขาอยากจะไปช่วยทงเฮตอนนี้ แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากที่ไหน ฮยอกแจไม่สามารถออกไปนอกบ้านได้เพราะกลัวว่าจะถูกซีวอนสะกดรอยตาม เขาจึงได้แต่โทรถามข่าวคราวจากดาเฮก็เท่านั้น
“พี่ใหญ่บอกว่าจะรอให้แผลที่พี่รองถูกตีหายสนิทก่อนค่ะ เขาบอกว่าถ้าพี่รองมีแผลราคาจะตก ตอนนี้พี่ใหญ่ขังพี่รองไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่เขาซื้อข้าวไปให้พี่รองกินทุกวัน ฮือๆ พี่ฮยอกแจ...พี่รองจะได้กลับมาไหมคะ?”
ดาเฮโทรมาเล่าความเคลื่อนไหวให้ฟังในเย็นวันนั้น ฮยอกแจยิ่งกังวลหนักมากกว่าเดิม เขาอาจจะสะกดรอยตามทงฮวาไปก็ได้ แต่ฮยอกแจก็ไม่รู้ว่าจะตามไปได้อย่างไร ซีวอนยังคงเอาแต่คอยจับผิดเขาอยู่ตลอดเวลาเช่นเดียวกัน
สองวันต่อมา ฮยอกแจวุ่นวายอยู่กับการเลือกสถานที่จัดงานแต่งงาน เขาไปตัดชุด เลือกซื้อดอกไม้ เค้กแต่งงาน และอะไรอีกหลายๆ อย่างจนแทบไม่มีเวลาพักเหนื่อย ยิ่งเตรียมงานแต่งงานไปมากเท่าไร จิตใจของฮยอกแจก็ยิ่งไม่เป็นสุขมากเท่านั้น
หลังจากตระเตรียมงานต่างๆ ของวันนี้เสร็จแล้ว ซีวอนก็พาฮยอกแจไปทานอาหารที่ภัตตาคารแห่งหนึ่ง ดูจากภายนอกพวกเขาดูรักใคร่และเหมาะสมกันดี แต่มันทำให้ฮยอกแจนึกไปถึงช่วงแรกๆ ที่คบหากัน ระยะห่างของพวกเขาไม่ได้ใกล้กันมากขึ้นกว่าเดิมเลยสักนิด
“นายจำได้ไหมว่าร้านนี้...”
“ครับ ร้านที่พี่ซีวอนขอผมแต่งงาน แต่ผมบอกให้เราหมั้นกันไว้ก่อน” ฮยอกแจเอ่ยขึ้น เขายังจำได้ดีเพราะครั้งหนึ่งในอดีต ร้านอาหารแห่งนี้เป็นเรื่องสลักสำคัญในชีวิตของเขา แต่ปัจจุบันไม่ใช่อีกแล้ว
“แล้วนายมั่นใจหรือเปล่าว่าจะแต่งงานกับพี่” ซีวอนถามเสียงเศร้าซึม ฮยอกแจรู้สึกจุกจนพูดอะไรไม่ออก เขามือไม้สั่นเทาจนปัดช้อนหล่นไปใต้โต๊ะ ทำให้คนอื่นๆ ในร้านหันมามองอย่างดูถูกว่าไม่มีมารยาท แต่ฮยอกแจไม่ได้สนใจ
ฮยอกแจเอาแต่คิดว่าตัวเองเป็นผู้ถูกย่ำยีหัวใจ ทั้งๆ ที่เขาเองก็กำลังทำให้คนอื่นเจ็บช้ำไม่ต่างกัน
...อย่างน้อยก็ซีวอน
...ขอโทษครับ...
ฮยอกแจได้แต่พูดถ้อยคำเหล่านั้นอยู่ภายในใจเท่านั้น
“ผมตัดสินใจไปแล้ว จะไม่เปลี่ยนใจแน่นอนครับ”
“แน่ใจนะว่าไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง” ซีวอนถามย้ำเพื่อให้มั่นใจมากขึ้นว่าพวกเขาจะเลือกทางเดินไม่ผิดอีก แต่คำถามนั้นกลับทำให้ฮยอกแจสะอึก ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นสบตากับซีวอน ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาอย่างรวดเร็ว
หากเขาบอกซีวอนว่าทงเฮกำลังเดือดร้อน ยังไงซีวอนก็จะต้องเข้าไปช่วยทงเฮแน่ๆ แต่ฮยอกแจก็เห็นแก่ตัวเกินกว่าจะทำอย่างนั้น
“พี่ซีวอน” ฮยอกแจเรียกอีกฝ่ายเสียงหวาน “สมมตินะครับ ถ้าหากว่า...ทงเฮกำลังตกอยู่ในอันตรายในวันที่เรากำลังแต่งงานกัน พี่ซีวอนจะไปช่วยทงเฮไหม?”
“พี่จะไม่สนใจคนอื่นนอกจากคนที่พี่รัก” คำตอบของซีวอนเข้าใจยากเหลือเกิน ฮยอกแจไม่รู้ว่าคำพูดนั้นหมายถึงเขา...หรือว่าหมายถึงใคร
ตอนแรกฮยอกแจตั้งใจว่าจะขอยืมเงินซีวอนสักห้าล้าน แต่เขาก็กลัวว่าซีวอนจะสงสัย จึงได้แต่ทนเก็บความอึดอัดไว้ในใจ แล้วพูดเปลี่ยนเรื่องให้บรรยากาศดีขึ้น
“เรามาดื่มฉลองกันเถอะครับ” ฮยอกแจยกแก้วไวน์ขึ้น เสียงแก้วกระทบกันเบาๆ ก่อนที่ฮยอกแจจะจิบลงคอเพียงเล็กน้อย
เวลาคับขันแบบนี้ ใครจะมีกะจิตกะใจดื่มไวน์ลง
“พอแต่งงานแล้ว เรายังจะไปฝรั่งเศสกันอยู่ใช่ไหมครับ?” ฮยอกแจวางแก้วลงพลางเอ่ยถาม
“อืม” ซีวอนตอบสั้นๆ ในลำคอ
“ถ้าก่อนไปฝรั่งเศส ได้เปิดร้านให้กาแฟให้แม่สักร้านก็คงจะดีนะครับ อย่างน้อยแม่ของผมก็จะได้ไม่เหงา” ฮยอกแจหลบตาซีวอนเวลาพูด เขาเปรยไว้เพียงเท่านี้ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องร้านกาแฟอะไรนั่นอีก จนกระทั่งกลับบ้าน
วันต่อมา ฮยอกแจโทรไปหาดาเฮตั้งแต่เช้าตรู่ เขารู้สึกผิดมากขึ้นกว่าเดิมที่ได้ยินน้ำเสียงหวาดกลัวของดาเฮลอดมาทางโทรศัพท์ ฮยอกแจยังไม่รู้ว่าจะหาเงินมาจากที่ไหน และเขาเองก็ไม่เหลือที่พึ่งอื่นแล้วนอกจากซีวอน แต่ถ้านำเงินของซีวอนไปช่วยทงเฮจริงๆ ฮยอกแจก็จะเป็นคนเลวเหมือนที่มินโฮว่าไว้
“พี่ใหญ่แต่งตัวออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ พี่เขาบอกให้หนูโทรไปหาพี่ซีวอน หนูควรจะโทรไปหาพี่ซีวอนดีไหมคะ พี่ซีวอนจะช่วยพี่ทงเฮได้หรือเปล่า พี่ใหญ่ไม่อยากให้พี่ทงเฮเลิกกับพี่ซีวอน ฮึก...พี่ฮยอกแจคะ หนูกลัว ถ้า...ถ้าพี่ทงเฮถูกขายไปล่ะ ฮือๆ”
“ดาเฮคะ พี่ขอโทษที่ทำอะไรไม่ได้ สิบล้านใช่ไหม? พี่จะรีบไปวันนี้ พี่จะช่วยทงเฮให้ได้ค่ะ”
ฮยอกแจรับปากครั้งสุดท้าย ก่อนจะคว้าสมุดบัญชีธนาคารของมินโฮออกไปด้วย เขานั่งแท็กซี่ไปหาซีวอนที่คอนโด เคาะประตูระรัวอย่างร้อนใจ แม้ซีวอนจะเดินมาเปิดรวดเร็วมาก แต่ฮยอกแจก็รู้สึกว่าอะไรๆ มันดูช้าไปเสียหมด
“ฮยอกแจ ทำไมมาตั้งแต่เช้า?” ซีวอนเอ่ยถามอย่างงุนงง เขายังอยู่ในชุดนอนและทรงผมก็ยุ่งเหยิงบ่งบอกว่าเจ้าของห้องยังตื่นไม่เต็มตาเท่าไรนัก
“เอ่อ...เปล่าครับ” ฮยอกแจส่ายหน้าช้าๆ เขาพูดไม่ออก มือทั้งสองข้างชื้นไปด้วยเหงื่อ ดวงตาเรียวเล็กก็กรอกซ้ายขวาไปมาอย่างมีพิรุธ จนซีวอนต้องเอ่ยถามอีกครั้ง
“ฮยอกแจ มีอะไร?!” ซีวอนดึงแขนฮยอกแจเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลงอย่างแรง เขาก้มหน้าถามฮยอกแจอย่างคาดคั้น แต่ฮยอกแจก็ไม่ตอบ
“ไม่ครับ ผมแค่อยากมาที่นี่” ฮยอกแจก้มหน้างุดจนคางแทบติดอก ซีวอนเชยคางแหลมขึ้นมาแล้วสบตาถามฮยอกแจตรงๆ เขารู้ว่าฮยอกแจต้องมีอะไรแน่ๆ บางทีอาจจะเกี่ยวกับทงเฮ แต่ซีวอนก็ไม่กล้าถาม เพราะถ้าหากไม่ใช่ เขาอาจจะผิดใจกับฮยอกแจอีกก็ได้
“ผมขอยืมเงินพี่ซีวอนได้ไหม?” ฮยอกแจหลับตาแน่นปี๋ เขาแทบจะหยุดหายใจเมื่อพูดออกไป เป็นครั้งแรกที่ฮยอกแจยืมเงินซีวอน เขาไม่เคยเดือดร้อนเรื่องเงินเพราะไม่เคยอยากได้ของชิ้นใหญ่ๆ มาก่อนในชีวิต หลายอย่างที่ได้มา ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์ไฮเทค ของใช้ฟุ่มเฟือยต่างๆ หรือแม้แต่รถยนต์คันที่ขับในปัจจุบัน ซีวอนก็เป็นคนซื้อให้ทั้งสิ้นโดยที่ฮยอกแจไม่เคยร้องขอ
“เท่าไร?” ซีวอนถามสั้นๆ เพราะเขาร่ำรวยล้นฟ้า แต่คำตอบของฮยอกแจก็ทำให้ซีวอนขมวดคิ้วฉับอย่างตกตะลึง
“หะ...ห้าล้านวอน ไม่สิ! สิบล้าน...สิบล้านถึงจะพอ”
“สิบล้าน!” ซีวอนทวนคำ “เอาไปทำไมตั้งสิบล้าน? นายอยากซื้ออะไรก็บอกพี่มา เดี๋ยวพี่พาไปซื้อเอง หรือถ้าจะเอาไปเปิดร้านกาแฟให้แม่ สิบล้านคงไม่พอหรอก แต่ต้องรอไปก่อน”
“ไม่ครับ! ผมต้องการเดี๋ยวนี้”
“เอาไปทำไม?” ซีวอนทวนถาม ฮยอกแจยืนตัวสั่นเกร็ง และหลับตาแน่นกว่าเดิม น้ำตามากมายไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ฮยอกแจก็อ่อนแอแบบนี้นี่เอง แล้วเขาจะมีปัญญาไปช่วยอะไรทงเฮได้ล่ะ หรือจะบอกความจริงซีวอนไปตอนนี้เลยดีไหม
ถ้าซีวอนรู้ เรื่องทุกอย่างมันก็จะจบ
แค่ฮยอกแจอาจจะโดนเกลียดไปตลอดชีวิตเท่านั้นเอง
ทว่า...หากจุดประสงค์ของเขาคือการได้ช่วยอี ทงเฮแล้วล่ะก็ ไม่ว่าจะนำเงินของซีวอนไป หรือจะบอกความจริงแก่ซีวอน ผลลัพธ์มันก็คงไม่แตกต่างกัน
“ผะ...ผมบอกพี่ไม่ได้ แต่ผมจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ ขอโทษครับ” ฮยอกแจทรุดนั่งลงกับพื้น ซีวอนถอนหายใจยาว แต่แล้วเขาก็เดินไปเขียนเช็คสิบล้านส่งให้ฮยอกแจ
ฮยอกแจพูดขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องอย่างรีบร้อน ซีวอนได้แต่มองตามแผ่นหลังของฮยอกแจไป เป็นครั้งแรกที่เขาจับได้ว่าฮยอกแจโกหก แต่เป็นการจับได้ที่ซีวอนรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย
เรื่องที่ฮยอกแจบอกไม่ได้ คงจะเกี่ยวกับทงเฮอย่างแน่นอน ซีวอนรู้แล้ว แต่เขาก็ยังทำเป็นนิ่งเฉยเหมือนคนโง่ในสายตาของฮยอกแจเท่านั้น
ฮยอกแจกำเช็คสิบล้านวอนไว้แน่น เขาไปรับดาเฮที่บ้านแล้วขับรถไปยังบ่อนตามที่ดาเฮบอกทาง ดาเฮบอกว่าบ่อนที่ใกล้ที่สุดมีที่เดียวเท่านั้น และปกติพี่ชายคนโตของเธอก็จะไปเล่นการพนันอยู่ที่นั่น แต่เมื่อไปถึงแล้ว คนในบ่อนกลับบอกว่าทงฮวาไม่ได้มาที่นี่มานานแล้ว หากแต่คนในนั้นก็ยังพอจะมีน้ำใจแนะนำว่าทงฮวาอาจจะไปที่ใด
ฮยอกแจขับรถไปตามที่คนในบ่อนบอก เขาจอดรถอยู่หน้าโกดังร้างแห่งหนึ่ง มีรถยนต์ไฮบริดสีดำจอดอยู่ด้านหน้าโกดัง แต่ทุกอย่างดูสงบเงียบราวกับไม่มีใครอยู่ที่นี่
“รออยู่บนรถก่อนนะคะดาเฮ” ฮยอกแจหันมาบอกเด็กสาว แต่เธอเกาะแขนของเขาแล้วส่ายหน้าระรัว
“ไม่เอาค่ะ หนูกลัว”
“ดาเฮจะต้องไม่เป็นอะไร ทงเฮก็ด้วย...พี่จะพาทงเฮกลับมา” ฮยอกแจวางมือบนศีรษะกลม ดวงตาของดาเฮน่าสงสารเหมือนทงเฮไม่มีผิด ทำให้ฮยอกแจมีแรงฮึดสู้ เขาก้าวออกไปจากรถพร้อมกับผลักประตูโกดังออกอย่างแรง
“ใครวะ?!” เสียงกร้าวของชายมีอายุดังขึ้น ก่อนที่จะหันมาทางฮยอกแจ เขามีใบหน้าเหี้ยมเกรียม หนวดเครายาวเฟิ้ม และผมเผ้าก็รกรุงรังไม่เป็นทรง “แกเป็นใคร?”
“ฮยอกแจ!” ทงเฮร้องลั่น ฮยอกแจเพิ่งเห็นว่าทงเฮถูกมัดข้อมือทั้งสองข้างด้วยเชือกสีน้ำตาลเส้นใหญ่ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ถือเชือกไว้อยู่น่าจะเป็นอี ทงฮวา เพราะใบหน้าช่างคล้ายกันเหลือเกิน
“อ่อ...แกเองสินะที่ปั่นหัวน้องชายฉัน” ทงฮวาทำท่าจะเดินเข้ามาหาฮยอกแจ เขากระตุกเชือกในมือของตัวเองมาด้วยจนทงเฮล้มคว่ำ
“โอ๊ย!”
“ทงเฮ...” ฮยอกแจจะเข้าไปช่วย แต่ก็ถูกชายที่หันมาหาเขาตอนแรกยืนขวางทางไว้ ก่อนที่มันจะหันไปบอกทงฮวา
“อย่ามาทำยึกยักหน่อยเลย ส่งไอ้หน้าหวานนี่มา แล้วหนี้ที่ค้างฉันไว้ก็หายกัน” เขาบอก แต่ก็ยังอดระแวงฮยอกแจไม่ได้เพราคิดว่าทงฮวากับฮยอกแจเป็นพวกเดียวกัน
“ผมไม่รู้จักมันนะพี่ เอาน้องผมไปเลย สิบล้านใช่ไหม ไม่มีติดค้างแล้วนะ” ทงฮวายิ้มแล้วดึงมือทงเฮขึ้นมา ก่อนจะผลักออกไปด้านหน้า
“ไม่ได้นะ!” ฮยอกแจตะโกนลั่น “นายติดเงินเจ้าหนี้เท่าไร นี่ไง ฉันเอาเงินมาให้แล้ว” ฮยอกแจบอกเสียงห้วนแล้วเดินเข้าไปหาอย่างไม่เกรงกลัว เขายื่นเช็คส่งให้ชายผิ้วคล้ำ แต่อีกฝ่ายกลับปัดทิ้ง
“แค่กระดาษแผ่นเดียว จะให้ฉันเชื่อแกได้ยังไง?”
“อย่างน้อยกระดาษแผ่นนั้นก็มีค่าตั้งสิบล้านวอน ถ้าไม่เอาก็ตามใจ” ฮยอกแจมองทงเฮด้วยสายตาละห้อย ชายผิวคล้ำจึงก้มลงไปหยิบเช็คขึ้นมา เขาเห็นว่าเช็คเงินสดมีความเสียงน้อยกว่านำตัวทงเฮไปขาย จึงเดินจากไปทั้งอย่างนั้น
ฮยอกแจวิ่งเข้าไปผลักทงฮวาออก เขาพุ่งเข้าต่อยทงฮวาอยู่หลายครั้งจนคนตัวใหญ่กว่าสลบลง จากนั้นจึงหันมาแก้เชือกให้ทงเฮแล้วกกกอดร่างบางไว้แนบแน่น
“ฮือๆ ฮยอกแจ...ทำไมนายมาช้าจัง ฉัน...ฉันเกือบถูกขายไปแล้ว”
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันขอโทษ ขอโทษนะทงเฮที่ฉันปกป้องนายไม่ได้เลย”
ทงเฮยกมือบอบบางขึ้นลูบใบหน้าของคนที่ตนคิดถึงอย่างช้าๆ ฮยอกแจจึงรวบมือนั้นขึ้นมาประทับจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทงเฮโผเข้ากอดฮยอกแจอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“แค่รู้ว่านายเป็นห่วง ฉันก็ดีใจมากแล้ว ฉันดีใจจริงๆ ที่เป็นนาย”
เปิดจองฟิกแล้วนะคะ ราคา 200 บาท(รวมค่าจัดส่งแล้ว)
(หน้าปก รอให้ทีเซอร์ซีวอนออกมาก่อนค่ะ)
สั่งจองได้ที่ @LeeSeen
โอนเงินมาที่ 026-21403-4-4
ชื่อบัญชี กมลวรรณ สุขเจริญ
ธนาคารกสิกรไทย ออมทรัพย์ สาขาสยามสแควร์
โอนเงินมาแล้ว แจ้งโอนเงินมาที่ @LeeSeen หรือ am_zyne@hotmail.com
บอกวันที่ และเวลาโอน พร้อมชื่อ-ที่อยู่ ค่ะ
ปิดจองวันที่ 10 กรกฎาคม 2555
ความคิดเห็น