คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 : Sorry Heart
Chapter 10
Sorry Heart
วันถัดมา ทงเฮแต่งตัวออกไปมหาวิทยาลัย แต่เขากลับไปนั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งเพราะได้นัดใครบางคนเอาไว้ ไม่นานนักบินร่างสูงโปร่งก็เดินเข้ามาในร้าน ทั้งพนักงานและลูกค้าหลายๆ คนต่างมองตามซีวอนกันเป็นแถว พอซีวอนมาหยุดที่โต๊ะของทงเฮ ทุกคนก็ถึงกับอ้าปากค้าง
ผู้ชาย...กับ...ผู้ชาย
เป็นครั้งแรกที่ทงเฮรู้สึกภูมิใจที่มีหนุ่มหล่อเดินมาหา
ก็แน่ล่ะสิ ถ้าเทียบระหว่างซีวอนกับฮยอกแจแล้ว ซีวอนหล่อกว่าฮยอกแจเป็นร้อยๆ เท่า เมื่อก่อนตอนที่เขาคบกับฮยอกแจ เขาไม่เคยภูมิใจเลยที่เป็นแฟนกัน เพราะความรักไม่ใช่การโอ้อวด การมีฮยอกแจอยู่ข้างๆ จึงไม่ใช่ความภูมิใจ แต่เป็นเพียงแค่ความสุขใจเท่านั้น
ทว่าในสถานการณ์ตอนนี้มันแตกต่างกันมากๆ
“รอนานไหม?” ซีวอนเอ่ยถามขึ้นขณะที่เลื่อนเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง
“ไม่นานครับ พี่ซีวอนหิวหรือเปล่า โดนผมบังคับให้ออกมาหาตั้งแต่เช้าคงจะยังไม่ได้กินอะไรสินะ”
“พี่ดื่มกาแฟมาแล้ว”
“งั้นขอกาแฟให้ผู้ชายคนนี้หนึ่งแก้วครับ”
ทงเฮสั่งเครื่องดื่มทันทีแล้วฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าบึ้งๆ ของซีวอน ซีวอนถอนหายใจ ทงเฮเป็นบุคคลที่กวนตีนที่สุดในโลก บอกว่าจะช่วยให้เขาสมหวัง แต่ที่ผ่านมากลับกลั่นแกล้งเขา และไม่เคยทำให้เขามีความสุขในชีวิตเลยสักครั้ง
แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์ที่สดใสของทงเฮ
และซีวอนก็รู้สึกรัก...รักทงเฮเหมือนน้องชายแท้ๆ ของตัวเอง
“พูดมาสิว่าพี่จะต้องทำยังไงบ้าง?”
“เดี๋ยวก่อนสิครับ รอให้กาแฟมาเสิร์ฟก่อน”
“อี ทงเฮ!”
“อ๊ะ! กาแฟมาแล้ว” ทงเฮทำเป็นไม่สนใจสายตาดุๆ ของซีวอน ก่อนชี้นิ้วเรียวไปยังพนักงานที่เดินเข้ามาเสิร์ฟกาแฟให้อีกฝ่าย ซีวอนยกขึ้นจิบไปหนึ่งอึก ทงเฮจึงเริ่มพูด “มาเป็นแฟนกันเถอะ!”
พรวด!!!!!!!!!!!!
“วะ...ว่าไงนะ?!” ซีวอนพ่นกาแฟออกมาเลอะเต็มโต๊ะ ทงเฮหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยบอกอีกครั้ง
“ก็แค่หลอกๆ น่ะ”
“ไม่...เด็ด...ขาด!” ซีวอนย้ำหนักแน่นและชัดเจน แต่คนอย่างอี ทงเฮมีหรือจะยอมแพ้ง่ายๆ กับคำปฏิเสธเพียงแค่คำเดียว
“งั้นก็ตามใจ ถ้าพี่ซีวอนไม่แกล้งเป็นแฟนกับผม ผมก็จะไม่บอกเรื่องสำคัญกับพี่เหมือนกัน”
“เรื่องอะไร?” ซีวอนถามเสียงตึงแล้วหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดมุมปาก
“เรื่องพี่คยูฮยอน”
“บอกพี่มาก่อน แล้วพี่จะตัดสินใจว่าจะร่วมมือกับนายหรือเปล่า”
“ผมไม่บอก ไม่บอกๆๆ จนกว่าพี่จะตอบตกลง” ทงเฮยกมือขึ้นกอดอกแล้วสะบัดหน้าหนีด้วยท่าทางที่ซีวอนหมั่นไส้จนอยากจะจับเด็กมหา’ลัยเตะก้านคอแรงๆ สักที เขาถอนหายใจยาวและตอบตกลงออกไปอย่างเสียไม่ได้
“ก็ได้ เป็นแฟนกันก็ได้ แล้วยังไง?”
“แค่อยากจะบอกว่า...พี่คยูฮยอนชอบพี่นะ”
“นายพูดคำนี้มาหกเดือนกว่าแล้ว”
“แต่ครั้งนี้ผมมั่นใจจริงๆ นะ ถ้าเขาไม่ชอบพี่ซีวอน เขาจะเอาเรื่องที่เจอกันไปเล่าให้เพื่อนสนิทของตัวเองฟังทำไม ถ้าเขาไม่ชอบพี่ ทำไมเขาไม่ไล่พี่ไปไกลๆ จากชีวิตล่ะ”
“นายก็รู้ว่าคยูฮยอนไล่พี่ตลอดเวลา”
“นั่นเพราะว่าไอ้พี่โง่ของผมเคยชินกับการที่มีพี่ซีวอนตามจีบไงเล่า!” ทงเฮบอกอย่างหัวเสีย ซีวอนอึ้งไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าทงเฮโตทั้งตัวทั้งความคิดก็วันนี้นี่เอง
อย่างน้อย...สองพี่น้องคู่นี้ก็เหมือนกัน
ปากบอกว่าไม่รัก
แต่ในใจกลับรักและเป็นห่วงกันมาก
“ถ้าเป็นแฟนกันแล้วจะต้องทำยังไงอีก?” ซีวอนวกกลับมาที่ประเด็นเดิมก่อนที่ทงเฮจะพาเขาออกนอกทะเลไปมากกว่านี้
“ก็บอกให้พวกเขารู้”
“แล้วเขาจะเชื่อเหรอ?” ซีวอนทบทวนอย่างรอบคอบเสมอก่อนที่จะทำอะไร
“มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก!” ทงเฮแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ แม้จะไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำจะสำเร็จมากน้อยแค่ไหนก็ตาม แต่ในเมื่อลงเรือทำเดียวกับซีวอนแล้ว จะให้พายเรือวนไปวนมากับที่ก็คงไม่ใช่คนอย่างอี ทงเฮแน่
งานครั้งนี้...
จะต้อง...สำเร็จ...เท่านั้น!
“อะไรนะ?! จะไปอเมริกา!!!!”
คยูฮยอนตะโกนลั่นจนคนเป็นแม่ต้องยกมือขึ้นมาปิดหูเพราะทนเสียงที่ดังเหยียบร้อยเดซิเบลไม่ได้ ทงเฮยักไหล่ช้าๆ แล้วลอยหน้าลอยตาถามพี่ชายต่างบิดา
“ทำไมล่ะ ผมไปไม่ได้เหรอ?”
“ตั้งแต่เกิดมานายเคยไปต่างประเทศซะที่ไหน ภาษาอังกฤษก็ใช่ว่าจะเก่ง ขนาดเรียนตัวเบสิกยังสอบตกแล้วตกอีกเลย”
“ไปอเมริกาต้องใช้ภาษาด้วยหรือไง?” ทงเฮถามหน้าซื่อ ก็เขาไม่เคยไปต่างประเทศสักครั้งเลยนี่นา จะไปรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงกันล่ะ
“ต้องใช้สิ ถ้านายจะซื้อข้าวกิน นายจะพูดกับเขาว่าอะไร?”
“ก็ให้พี่ซีวอนสั่งให้สิ ตอนผมอยู่กับพี่ซีวอน ผมไม่จำเป็นต้องใช้ภาษาอังกฤษนี่นา”
“วะ...ว่าไงนะ? เกี่ยวอะไรกับซีวอนด้วย?!” คยูฮยอนอ้าปากค้างทันทีที่ถามจบ เขาว่าเรื่องนี้มันชักไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว
“ก็เราเป็นแฟนกัน และผมก็จะไปเที่ยวอเมริกากับพี่ซีวอน”
“โกหก!” คยูฮยอนพูดสวนกลับมาทันที
“ไม่เชื่อถามพี่ซีวอนเลยก็ได้ เรารู้จักกันมานานพอๆ กับพี่ ไม่สิ...ผมอาจจะรู้จักเขาช้ากว่าพี่แค่หนึ่งเดือนเท่านั้น แต่เราก็รู้จักและสนิทกันมากพอ พี่ซีวอนบอกว่าผมน่ารักกว่าพี่คยูฮยอนอีก พอคุยไปคุยมาก็เลยรู้สึกว่าชอบ ถ้าเราจะเป็นแฟนกันมันผิดตรงไหน เขาทั้งหล่อทั้งรวย ยังไงแม่ก็ต้องเห็นดีเห็นงามอยู่แล้ว”
“แต่ฉันไม่เห็นด้วย!”
“แม่...ดูสิครับ ทำไมพี่คยูฮยอนมาพาลผมแบบนี้ล่ะ แม่ช่วยพูดให้หน่อยซี่” ทงเฮทำหน้าตาน่าสงสารแล้วหันไปเขย่าแขนของแม่อย่างออดอ้อน
“คยูฮยอน แม่ว่า...”
“แม่เงียบไปเลย!” คยูฮยอนตวัดเสียงใส่แม่อย่างแรงแล้วหันมาจ้องน้องชายตาเขม็ง “นายไม่ได้รักซีวอน”
“ผมรักพี่ซีวอน...จริงๆ” ทงเฮยังคงเล่นละครอย่างต่อเนื่อง เขาเองก็เพิ่งค้นพบพรสวรรค์ในตัวเหมือนกัน
“แล้วนายเอาฮยอกแจไปไว้ที่ไหน นายไม่รักเขาแล้วเหรอ นายเคยบอก...ไม่ว่าจะนานแค่ไหน นายก็จะไม่ลืมฮยอกแจ แล้วทำไมนายถึงคบกับซีวอน ทำไมต้องเป็นเขา ทำไมต้องเป็นคนที่...ที่...เคยจีบฉัน”
ท้ายประโยค เสียงของคยูฮยอนแผ่วเบาราวกับไม่มั่นใจอีกต่อไปแล้ว จะโทษทงเฮก็ไม่ได้ จะโทษซีวอนยิ่งไม่ได้ไปกันใหญ่ ในเมื่อเขาเป็นคนเลือกอึนฮยอกเอง แต่อึนฮยอกตายไปแล้ว อึนฮยอกเพื่อนของเขาที่เคยสนิทกัน เคยนอนด้วยกัน เคยทำอะไรหลายๆ อย่างร่วมกัน
ตอนนี้...อึนฮยอกไม่อยู่แล้ว
คยูฮยอนผิดหวังจนน้ำตาคลอเต็มหน่วยตา เขาเดินผ่านแม่และน้องชายหนีเข้าไปในห้อง เสียงขว้างปาข้าวของดังลั่น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องไห้โฮที่ไม่สามารถซ่อนอาการเสียใจของคยูฮยอนได้เลย แม่หันไปมองหน้าลูกชายคนโตอย่างนึกสงสาร ก่อนจะหันกลับมาหาคนเป็นน้องแล้วมองทงเฮด้วยสีหน้าหนักใจ
“แม่ไม่ต้องพูดอะไรหรอกครับ ไม่ว่ายังไงผมก็จะต้องไปอเมริกาให้ได้”
ทงเฮจัดการทุกอย่างได้อย่างรวดเร็วเพราะได้เส้นสายของซีวอนช่วยเอาไว้ เขามีหนังสือเดินทางอย่างถูกต้องตามกฎหมายและสามารถเดินทางไปอเมริกาได้ในทันที
ในเช้าวันที่กำลังจะออกเดินทาง ฮยอกแจก็ขับรถสปอร์ทของเขามาหาและดักรอทงเฮอยู่ที่หน้าบ้าน ดูเหมือนว่าคยูฮยอนจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องฮยอกแจเสียแล้ว ซึ่งทงเฮคิดว่ามันดีเหมือนกัน ฮยอกแจจะได้เปิดเผยความจริงออกมาเร็วๆ สักที
“นายจะไปอเมริกากับซีวอนจริงๆ น่ะเหรอ?” ฮยอกแจถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แต่ทงเฮกลับเดินผ่านฮยอกแจเอากระเป๋าขึ้นไปไว้ในรถของซีวอน
“ใช่” เขาตอบสั้นๆ ไม่มองหน้าฮยอกแจเลยแม้แต่นิด
“นายไม่รู้เหรอว่าที่นั่นมันอันตรายแค่ไหน”
“นายกำลังเป็นห่วงฉันหรือไง?” ทงเฮเชิดหน้าถามอย่างเย่อหยิ่ง ไม่มีแววหลงกลฮยอกแจในคราบของอึนฮยอกเหมือนที่ผ่านมาเลยสักนิด
“ถ้าพี่บอกว่าใช่ล่ะ นายจะไม่ไปได้ไหม?” ฮยอกแจคว้ามือทงเฮมากุมเอาไว้ แต่ทงเฮกลับดึงออกอย่างไร้เยื่อใย เขาเดินไปคล้องแขนของซีวอนและทำเหมือนฮยอกแจเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น
“เรารีบไปกันเถอะครับพี่ซีวอน”
“อยากอยู่กับพี่สองต่อสองมากขนาดนั้นเชียวเหรอ?” ซีวอนเอ่ยเย้า เขาพยายามเล่นละครไปพร้อมๆ กับทงเฮด้วย
“ก็เราเป็นพวกข้าวใหม่ปลามันนี่ครับ ถ้าจะอยากอยู่สองต่อสองก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรสักหน่อย”
“พี่กลัวว่าจะมีคนมาอิจฉาเราน่ะสิ”
“ก็ช่างเขาสิครับ” ทงเฮเบะปากยิ้มแล้วเดินขึ้นรถไป ฮยอกแจมองทงเฮด้วยสายตาละห้อย ในขณะที่ทงเฮก็มองฮยอกแจผ่านกระจกด้านข้างรถ เขาเองก็คงคิดถึงฮยอกแจไปไม่น้อยกว่ากันเลย
อยากจะถอดใจเสียตั้งแต่ตอนนี้ แต่ก็คงไม่ทันแล้ว
เขามาไกลเกินกว่าที่จะถอยหลังกลับไปแล้วไม่ทำอะไรกับเรื่องนี้เลยไม่ได้หรอก
หลายสิบชั่วโมงที่นั่งอยู่บนเครื่องบินจนกระทั่งมาถึงประเทศสหรัฐอเมริกา พวกเขากำลังเหยียบอยู่บนแผ่นดินของนิวยอร์กซิตี้ เมืองที่ใหญ่ที่สุดในอเมริกา เมืองที่เจริญที่สุดในโลก และเป็นมหานครเอกของโลก ที่สำคัญ...ที่นี่ยังเป็นเมืองที่เกิดเรื่องราวทั้งหมดขึ้นมาอีกด้วย
เมืองที่ฝาแฝดอึนฮยอกและฮยอกแจเคยอาศัยอยู่
“นายแน่ใจนะว่าฮยอกแจเรียนมหาวิทยาลัยนี้”
ซีวอนเอ่ยถามเมื่อทั้งคู่ยืนอยู่หน้ามหาวิทยาลัยที่ฮยอกแจและอึนฮยอกเคยเรียนอยู่ ทงเฮดูกระดาษในมือของตัวเองอีกครั้ง และพบว่ามันตรงกับชื่อบนป้ายมหาวิทยาลัยอย่างพอดิบพอดีและไม่มีข้อสงสัย
“ที่นี่แน่นอนครับ”
“งั้นเราไปหาโรงแรมแถวๆ นี้อยู่กันก่อน” ซีวอนบอกแล้วเดินนำออกไป
“ดะ...เดี๋ยวสิ!” ทงเฮคว้าชายเสื้อของคนตัวสูงไว้ แล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ทำไมเราไม่ไปอยู่หอพักที่พี่ฮยอกแจเคยอยู่ล่ะ”
“นายคิดว่าเขาจะยอมให้คนนอกเข้าไปในนั้นหรือไง?!”
“แต่มันจะทำให้ผมสืบหาความจริงได้เร็วขึ้นนี่นา” ทงเฮบอกอย่างหงอยๆ
“พี่จะหาโรงแรมที่ใกล้ที่สุดให้” ซีวอนบอกอย่างเด็ดขาด แต่เมื่อทงเฮกำลังจะโต้แย้ง เขาก็พูดต่อ “และนายจะต้องหาความจริงให้ได้ภายในหนึ่งสัปดาห์”
“หนึ่งสัปดาห์?!”
“มากไปเหรอ งั้นพี่ควรจะลดจำนวนวันลงดีไหมล่ะ?”
“เอ่อ...หนึ่งสัปดาห์ก็ได้ครับ”
ทงเฮบอกเสียงอ่อย แล้วภายในสัปดาห์ที่เขาอยู่ที่นิวยอร์ก เขาจะไปหาความจริงได้จากที่ไหนกัน เขาไม่รู้จักใครที่นี่เลย ภาษาอังกฤษก็พูดไม่เป็นสักนิด ถ้าจะกินข้าวจะต้องพูดว่าอะไรนะ
โอ๊ย! หาเหาใส่หัวให้ตัวเองจริงๆ เลยอี ทงเฮ!
Eunnana talk
บอกได้คำเดียว...
ตอนต่อไปเตรียมรอช็อตเด็ดจากอึนนาน่าคนสวยได้เลยค่ะ
อีกสามตอนจะจบแล้วค่า^^
ความคิดเห็น