คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 สิบล้านวอน
เลื่อนลงไปอ่าน Chapter 10 ด้านล่างได้เลยค่ะ
| ||||
| ||||
Name : mena [ IP : 110.168.213.107 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Eunhyuk13< My.iD > [ IP : 101.51.171.110 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : `สมติ่ง< My.iD > [ IP : 118.173.76.164 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : gpjh< My.iD > [ IP : 58.8.44.66 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : meenunsae [ IP : 110.164.213.157 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : hyukjoong< My.iD > [ IP : 118.172.53.69 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : hyukjoong< My.iD > [ IP : 118.172.53.69 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sairanghae< My.iD > [ IP : 110.49.242.55 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : E.L.F*JW< My.iD > [ IP : 119.42.103.178 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : lee eun [ IP : 58.11.24.32 ] | ||||
| ||||
| ||||
ช | Name : ณ เอย< My.iD > [ IP : 180.183.85.226 ] | |||
| ||||
| ||||
Name : เดอะ ทีฟ< My.iD > [ IP : 125.25.200.228 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : pin [ IP : 182.53.11.252 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 180.183.111.229 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Eunhyuk13< My.iD > [ IP : 125.25.155.255 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ซน นาบี< My.iD > [ IP : 171.6.231.253 ] | ||||
Chapter 10
สิบล้านวอน
ทงเฮสั่งให้น้องสาวรออยู่ในรถก่อน จากนั้นเขาก็ลงไปหาซีวอนอย่างไม่หวาดกลัวอะไร ทว่าฮยอกแจกลับสาวเท้าตามทงเฮไปแล้วคว้ามือทงเฮไว้แน่น
“ฉันเคยบอกนายแล้วไง...” ฮยอกแจบอกสั้นๆ คิดว่าทงเฮเข้าใจดีว่าเขาหมายความว่าอย่างไร ทงเฮทั้งรู้สึกขอบคุณและหวั่นใจในคราวเดียวกันเมื่อซีวอนสืบเท้าตรงมาหาพวกเขาทั้งสอง
“มะ...หมายความว่ายังไงฮยอกแจ?” ซีวอนมองฮยอกแจและทงเฮสลับกันไปมา นัยน์ตาคมเข้มเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ฮยอกแจไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด
“ผมจะไม่ปล่อยทงเฮให้กับพี่ซีวอนเด็ดขาด เพราะผมรัก...”
“หยุดพูดนะ!” ซีวอนตะโกนลั่น “ไม่...ไม่ได้นะ พวกนายจะรักกันไม่ได้”
ฮยอกแจเพิ่งมั่นใจก็ตอนนี้ ว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักซีวอนเลย ตั้งแต่วันที่พบซีวอน วันที่ตกลงปลงใจหมั้นหมายกับซีวอน จนกระทั่งวันที่เขาจับได้ว่าซีวอนมีคนอื่น ฮยอกแจเคยคิดว่าซีวอนเป็นของเขาก็จริง แต่ก็เป็นแค่ของชิ้นหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่ลมหายใจของเขา
ฮยอกแจก็แค่...หวงสิ่งของที่เคยคิดว่าเป็นของตัวเองเท่านั้น
ซีวอนคิดว่าพูดกับฮยอกแจไปก็ไม่มีผล เขาจึงหันไปหาทงเฮ สายตาที่มองฮยอกแจกับทงเฮนั้นต่างกันมาก ซีวอนมองฮยอกแจด้วยความโกรธเคือง ทว่ากลับมองทงเฮด้วยความตัดพ้อ เขาคว้ามือเรียวอีกข้างของทงเฮมาจับไว้แน่น
“ทงเฮ บอกพี่มาสิว่ามันไม่จริง”
ฮยอกแจอยากจะปล่อยมือทงเฮออกเหลือเกิน แต่เขารู้สึกว่าทงเฮเองก็บีบมือเขาแน่นเช่นกัน ทงเฮก้มหน้าร้องไห้แล้วเอ่ยสั้นๆ
“ผม...ผมขอโทษครับ”
“ทงเฮ...”
“ฮึก...พี่ซีวอน ผมรักฮยอกแจ ผมรักฮยอกแจมากจริงๆ” ทงเฮได้แต่พูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมาเท่านั้น คำพูดที่ดูไม่สลักสำคัญสำหรับซีวอนเลย แต่กลับเป็นหนามทิ่มแทงใจจนซีวอนแทบจะทรงตัวไม่อยู่
ซีวอนพยายามจะพาทงเฮขึ้นรถไปกับตน ทว่าฮยอกแจเอาตัวมาขวางทางไว้ เขาจะไม่ยอมปล่อยทงเฮไปเด็ดขาด ฮยอกแจยอมเป็นคนที่จากไปเอง แม้จะรู้ว่าซีวอนจะไม่ให้อภัยตนเองก็ตาม
แต่เขายอมให้ทงเฮได้อยู่กับซีวอนอีกแม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่ได้
ซีวอนไม่พูดอะไรเลย เขาพาฮยอกแจกลับไปที่คอนโด เมื่อถึงห้องเขาก็จับร่างโปร่งเหวี่ยงเข้าไปด้านในอย่างไม่ปรานี แล้วเปิดประตูดังปัง
“คิดอะไรอยู่ฮยอกแจ นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง?!” ซีวอนสบถอย่างหัวเสีย เขาก้าวไปหาฮยอกแจที่ล้มอยู่ที่พื้น ก่อนจะบีบคางมนไว้แน่นแต่ฮยอกแจสะบัดหน้าออก
“ผมรักทงเฮ!” ฮยอกแจไม่เคยพูดมาก่อน แต่เขาคิดว่าซีวอนจะต้องรู้อยู่แล้ว
“นายโกหก!” ซีวอนส่ายหน้าระรัว “นายแค่อยากจะเอาชนะพี่ ใช่ไหม...บอกพี่มาสิว่านายก็แค่จะแก้แค้นพี่”
“เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ สิ่งที่ผมทำ ผมไม่ได้ต้องการจะแก้แค้นใคร ผมแค่อยากอยู่กับทงเฮ...อื้อ...”
ซีวอนจัดการปิดปากของฮยอกแจด้วยริมฝีปากที่แห้งผากของตน ฮยอกเม้มปากแน่นอย่างรังเกียจ เขาไม่เคยรังเกียจซีวอนมากเท่าวันนี้มาก่อน ไม่ว่าจะพยายามขัดขืนสักแค่ไหนก็ไม่อาจสู้แรงซีวอนได้เลย
เสื้อผ้าถูกฉีกขาดไม่เหลือชิ้นดี ไหล่ทั้งสองข้างถูกซีวอนบีบแน่นราวกับจะทำให้แหลกคามือคู่นั้น แต่ก็ไม่มีเสียงร้องใดๆ เล็ดลอดออกมา
“นายเป็นของพี่!” ซีวอนพูดแม้ริมฝีปากจะคลอเคลียอยู่กับกลีบปากหยักของฮยอกแจ เขากดคอฮยอกแจให้แนบไปกับพื้นแล้วทาบทับลงไปบดขยี้ศักดิ์ศรีของฮยอกแจไม่ให้เหลือ
กางเกงของฮยอกแจถูกกระชากออกให้พ้นทาง ซีวอนแทรกกายเข้าไปในตัวฮยอกแจโดยที่ไม่มีการนำทางเลยสักนิด เขาเคลื่อนไหวร่างกายด้วยความดุดันและน่ากลัวมาก แต่ฮยอกแจก็ได้แต่ดิ้นขลุกขลักอย่างแผ่วเบาเท่านั้น
เขาอาจจะเป็นของซีวอน แต่ก็แค่เพียงร่างกาย
หัวใจของฮยอกแจจะเป็นของอี ทงเฮ
เขาชอบอี ทงเฮ...ชอบมากจนอยากจะเรียกความรู้สึกเหล่านั้นว่าความรัก
ฮยอกแจจะปกป้องทงเฮให้ถึงที่สุด แค่คิดว่าหากเป็นทงเฮที่มากับซีวอนแล้วโดนข่มขืนแบบเขาบ้าง ทงเฮจะเจ็บปวดมากแค่ไหน
ณ วินาทีนี้ ฮยอกแจได้ตระหนักแล้วว่าเขาได้รักใครสักคนมากกว่ารักตัวเอง
ซีวอนกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง เขาพยายามจะทำให้ฮยอกแจรู้สึกตายทั้งเป็น แต่ฮยอกแจไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวายออกมาเลย สุดท้ายเขาก็ถอนกายออกแล้วลุกหนีไป ทิ้งแต่ร่องรอยความเจ็บปวดให้กับฮยอกแจเท่านั้น
หลายนาทีต่อมา ซีวอนกลับมาอีกครั้งพร้อมกับนำเสื้อผ้าที่ฮยอกแจเคยนำมาทิ้งไว้ที่นี่มาสวมใส่ให้ฮยอกแจดังเดิม เขานั่งเหยียดกายลงข้างๆ กับร่างโปร่งแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา
“พี่ขอโทษ”
ฮยอกแจไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงนอนขดตัวแล้วหันหลังหนี แม้อยากจะพูดว่ายังไงตนก็ยืนยันคำเดิมว่าจะไม่ปล่อยทงเฮไป แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปตอนนี้เพราะไม่อยากให้ซีวอนโมโหขึ้นมาอีก
“ผมจะกลับบ้าน” ฮยอกแจเอ่ยบอกอีกฝ่ายทั้งที่ยังหันหลัง
“พี่โทรไปบอกมินโฮแล้วว่าคืนนี้นายจะนอนที่นี่” สิ้นคำพูดของซีวอน ฮยอกแจก็หันขวับกลับไปมองทันที
“ผมไม่ได้บอกสักคำว่าคืนนี้ผมจะนอน...”
“แต่พี่ไม่ให้นายไปไหน!” เสียงของซีวอนแข็งกร้าวขึ้น “สิ่งที่นายทำกับทงเฮ พี่จะทำให้แรงกว่านั้นอีกร้อยเท่า คอยดูก็แล้วกันว่านายจะกลับมารักพี่เหมือนเดิมได้ไหม”
“ไม่มีทาง” ฮยอกแจตอบอย่างไม่เกรงกลัว
“หึ อย่ามั่นใจไปนักเลยฮยอกแจ แค่นายกับทงเฮมีเซ็กส์กัน พวกนายยังเปลี่ยนไปได้เลย ถ้าพี่จะทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็คงไม่ยากนักหรอก คนมันเคยๆ กันแล้วนี่”
ท้ายประโยคซีวอนกระซิบข้างหูจนฮยอกแจขนลุกซู่และหลับตาแน่นปี๋ ซีวอนขบเม้มใบหูของฮยอกแจเบาๆ ก่อนจะลากไล้เรื่อยลงมาที่ปลายคางและโอบกอดฮยอกแจไว้จากทางด้านหลัง เขาทำนุ่มนวลและมีเสน่ห์ล้นเหลือมาก แต่ไม่ว่าจะทำอีกสักกี่ครั้งก็ไม่ได้ทำให้ฮยอกแจเกิดอารมณ์ขึ้นมาได้เลย
...ตรงกันข้าม ซีวอนทำให้ฮยอกแจอยากจะอาเจียนออกมาเสียให้ได้
เกือบสัปดาห์มาแล้วที่ทงเฮไม่ได้รับข่าวคราวของซีวอนและฮยอกแจ รถยนต์ของฮยอกแจยังจอดอยู่หน้าบ้านเช่นเดิม และดาเฮที่เก็บความสงสัยไว้ตั้งแต่วันแรกที่เกิดเรื่องก็ทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยถามพี่ชายขึ้น
“พี่รอง พี่ซีวอนกับพี่ฮยอกแจเขาแย่งพี่กันเหรอคะ แล้วทำไมเขาถึงออกไปด้วยกันล่ะ?”
ดาเฮถามซื่อๆ ทงเฮจึงหันมามองน้องสาวด้วยดวงตาที่บวมช้ำ เขาร้องไห้ทุกคืน ร้องไห้มาตั้งแต่วันแรกที่เกิดเรื่องจนกระทั่งตอนนี้ ศีรษะกลมโคลงไปมาอย่างเลื่อนลอย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ชายคนโตเดินเข้าบ้านมาตั้งแต่เมื่อไร
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครแย่งใครกันแน่”
“หมายความว่ายังไงคะ หนูไม่เข้าใจ”
“ดาเฮ พี่เองก็ไม่เข้าใจนักหรอก พี่ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะยืนอยู่ตรงไหนด้วยซ้ำ แต่ฮยอกแจน่ะ...ฮยอกแจเขา...” ทงเฮกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อีกครั้ง ทงเฮจึงโผเข้ากอดเอวพี่ชายด้วยความเป็นห่วง เธอรักทงเฮมากที่สุดเพราะมีเพียงทงเฮคนเดียวเท่านั้นที่ดูแลเธอ ต่างจากพี่ชายคนโตที่เอาแต่เสเพลไปวันๆ และไถเงินจากน้องชายและน้องสาวอยู่เสมอ
“พี่ฮยอกแจทำไมเหรอคะ?” เธอถามเสียงอู้อี้ น้ำตาปริ่มๆ ราวกับจะร้องไห้ไปพร้อมๆ กับพี่ชายด้วย
“ดาเฮจำคุณหาดทรายของพี่ได้ไหม คนที่พี่เคยเล่าให้ดาเฮฟังไง” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักพลางนึกถึงคนที่เป็นหาดทรายในดวงใจของพี่ชายเธอ หาดทรายที่ทำให้ทะเลตะวันออกอย่างทงเฮอบอุ่นใจ หาดทรายที่โอบอุ้มความรู้สึกต่างๆ ไว้มากมายอย่างไม่รู้ตัว หาดทรายที่ทงเฮหลงรักมาตลอดสี่ปีที่เรียนมหาวิทยาลัย
“หนูจำได้ค่ะ”
“นั่นแหละ ฮยอกแจคือ...ผู้ชายคนนั้น!”
ทงเฮพูดสั้นๆ แล้วซุกหน้าลงบนไหล่บอบบางของน้องสาว สองพี่น้องร้องไห้โฮไปพร้อมๆ กันอยู่นาน ก่อนจะผละออก
“งั้นพี่รองก็จะเลิกกับพี่ซีวอนจริงๆ เหรอคะ?”
“อืม”
ดาเฮรู้สึกเสียใจแทนซีวอน เพราะแม้เธอจะถูกชะตากับฮยอกแจมาก แต่เธอก็ชอบซีวอนมากเช่นกัน ซีวอนทำให้ครอบครัวของเธอไม่อดตาย ทำให้พี่ทงฮวาไม่ทำร้ายและทุบตีพี่ทงเฮ แม้จะยอมรับในสิ่งที่ทงเฮเลือก แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าอนาคตอันใกล้นี้จะเป็นเช่นไร
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะทงเฮ ใครเลิกกับใคร?!” เสียงเย็นๆ ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังทำให้ทงเฮสะดุ้งเฮือก ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเบิกตาโพลง
“พี่ทงฮวา!”
ผัวะ!
ทงฮวาตบหน้าน้องชายจนล้มคว่ำไปกองกับพื้น น้องสาวคนสุดท้องจึงถลาไปประคองพี่ชายคนรองเอาไว้อย่างตกใจ
“แกเสียสติไปแล้วเหรอที่เลิกคบกับไอ้หน้าหล่อนั่น อี ทงเฮ...แกมันโง่ โง่บัดซบที่สุด ฉันไม่น่ามีน้องชายโง่ๆ แบบแกเลย”
ทงฮวาเหวี่ยงดาเฮออกไปอย่างแรง แล้วกระทืบทงเฮจนร่างบางนอนขดตัวงอด้วยความจุก หลายครั้งที่เท้าหนักๆ กระแทกเข้าเต็มท้อง แต่ทงเฮก็ไม่มีเรี่ยวแรงต่อสู้
“พี่ใหญ่อย่าทำพี่รองนะ ฮือๆ” ดาเฮพยายามจะกระชากทงฮวาออกมา แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของร่างสูงใหญ่อย่างทงฮวาได้เลย เธอถูกเหวี่ยงซ้ำอีกครั้งจนกระเด็นและศีรษะไปกระแทกกับผนังจนเลือดไหลออกมากลางหน้าผาก แม้จะยังมีสติอยู่แต่ก็ลางเลือนมากเหลือเกิน
“คนอย่างแกมีชีวิตอยู่ไปก็ไร้ประโยชน์ แกเคยทำอะไรเพื่อฉันบ้างไหมห๊ะทงเฮ ไอ้น้องสารเลว!”
ทงฮวากระชากผมทงเฮให้ขึ้นมาจ้องหน้าเขา ทงเฮหลับตา พยายามจะยกมือขึ้นอ้อนวอน แต่ก็ไม่เป็นผลเลย ทงฮวาไม่ได้แค่โมโหเท่านั้น แต่ยังดูเหมือนคนเมาเหล้าอย่างหนัก บางทีเขาอาจจะเล่นยาเสพติดมาก่อนหน้านี้แล้วคุ้มคลั่งก็ได้ ทงเฮคิดไปต่างๆ นานา
เขาไม่กลัวตายเพราะคิดว่าตนเองไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่อย่างที่ทงฮวาบอกจริงๆ แต่ทงเฮเป็นห่วงดาเฮ ถ้าไม่มีเขา ดาเฮจะอยู่ยังไง
ยิ่งไปกว่านั้น...
ทงเฮยังไม่เคยมีโอกาสได้บอกฮยอกแจเลยสักครั้งว่าเขา...เขารักฮยอกแจมาตั้งแต่ตอนไหน
“ไปคบกับมันไอ้ซีวอนนั่นซะ แล้วขอเงินสิบล้านวอนมาให้ฉัน”
“อึก...ไม่” ทงเฮส่ายหน้าแล้วปฏิเสธเสียงแผ่วเบา
“ถ้าไม่ทำ ฉันจะขายแกให้พวกโต๊ะบอล หน้าหวานๆ อย่างแกคงจะพอใช้หนี้แทนฉันได้”
ทงฮวาต่อยท้องของน้องชายจนสลบเหมือด เขาโทรศัพท์ไปหาใครสักคนเพื่อเจรจาต่อรองขายทงเฮให้ จากนั้นก็ช้อนร่างที่หมดสติของทงเฮออกไปข้างนอก ดาเฮได้ยินทุกอย่างอย่างชัดเจน แต่เธอก็สลบแน่นิ่งไปหลังจากที่ทุกอย่างเงียบสงบลง
หลายวันมาแล้วที่ฮยอกแจถูกขังอยู่ภายในคอนโดของซีวอน สามวันแรกเขาไม่ร้องไห้หรือแสดงความรู้สึกใดๆ ออกไปเลย แต่พอเข้าวันที่สี่ฮยอกแจก็ขอร้องให้ซีวอนหยุดการกระทำนั้นด้วยความนึกสมเพชตัวเอง เขาคิดว่าตนรับสภาพเช่นนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
ซีวอนยอมโอนอ่อนลงมากตั้งแต่วันที่ฮยอกแจบอกว่าเจ็บ เขาไม่ได้มีอะไรกับฮยอกแจอีก แต่ก็ยังกักขังฮยอกแจไว้แต่ในห้องนอนเท่านั้น
“พี่ซีวอน” ฮยอกแจเอ่ยเรียกชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เสียงเหนื่อยอ่อน ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องขึ้นมา ฮยอกแจลองทบทวนตัวเองดูแล้ว เขารู้ว่าตัวเขาเองก็มีส่วนผิดเช่นกัน หากมองในมุมของซีวอน เขาก็คงทำใจไม่ได้ที่คู่หมั้นของตนกับคนที่เป็นชู้รักจะร่วมกันสวมเขาให้พร้อมกันในคราวเดียว
ไม่แน่ว่าหากเป็นฮยอกแจที่โดนแบบนี้ เขาอาจจะทำเรื่องเลวร้ายมากกว่าซีวอนก็ได้
“มีอะไร?” ซีวอนถามสั้นๆ เขากำลังดูหนังสือบางอย่างอยู่ แต่ดูปราดเดียวก็รู้ว่าซีวอนไม่ได้ใส่ใจมันเลยแม้แต่นิด
“ผมอยากกลับบ้าน”
“พี่ไม่โง่ปล่อยให้นายไปหากันหรอก” ซีวอนปิดหนังสือลงอย่างแรงแล้วจ้องมองฮยอกแจราวกับจะเผาคนตรงหน้าให้ตายเสียเดี๋ยวนี้
“ผมแค่อยากกลับบ้าน ไปหาแม่ ไปหาพี่มินโฮ” ฮยอกแจไม่ได้โกหก เขาอยากกลับไปหาครอบครัวก็จริง แต่ตอนนี้ฮยอกแจก็คิดว่าทงเฮเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวด้วย
“อย่ามาโกหก เพราะคำพูดของนายเชื่อไม่ได้เลยสักอย่างเดียว”
“งั้นให้ผมโทรหาแม่ก็ได้ อย่างน้อยก็ให้ผมได้บอกแม่ว่าผมยังสบายดี”
ซีวอนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง แววตาของฮยอกแจไม่ได้โกหก แต่เขาก็ไม่อยากไว้ใจฮยอกแจอยู่ดีเพราะหากฮยอกแจเลือกที่จะโกหกเขาจริงๆ ซีวอนก็ไม่อาจรู้ทันได้
เขาเคยถูกฮยอกแจหลอกมาแล้วครั้งหนึ่ง และซีวอนไม่อยากจะเป็นคนโง่เช่นนั้นอีกแล้ว
แต่หลังจากใช้เวลาคิดอยู่สักพัก ซีวอนก็เดินไปหยิบโทรศัพท์มาให้ฮยอกแจ เป็นโทรศัพท์ของฮยอกแจที่เขายึดไปนั่นเอง ฮยอกแจรับมาแล้วรีบกดโทรไปหาแม่ตามที่ได้พูดไว้ เขาไม่ได้โกหกซีวอนแม้ใจอยากจะทำ ทว่าในเวลานั้นกลับมีเบอร์ที่ไม่คุ้นตาโทรเข้ามาพอดี
“เอ่อ...ครับ?” ฮยอกแจรับสายต่อหน้าซีวอนทั้งๆ ที่ยังงุนงง แล้วเสียงร้องไห้จากทางปลายสายก็ดังขึ้น
“ฮึก...พี่ฮยอกแจ ช่วยด้วยค่ะ พี่...พี่ทงเฮถูกพี่ทงฮวาจับไปขาย ฮือๆ เขาบอกว่าจะขายพี่ทงเฮให้พวกโต๊ะบอลสิบล้านวอน หนูจะทำยังไงดี พี่...อึก...”
เสียงสะอึกสะอื้นดังอย่างต่อเนื่องจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ ก่อนที่โทรศัพท์จะตัดสายไปอย่างรวดเร็ว ฮยอกแจใจเย็นมาก เขาไม่กระโตกกระตากจนซีวอนสงสัยเลย แม้ในใจจะร้อนรุ่มจนแทบเป็นบ้า แต่ก็ทำเนียนต่อสายไปหาแม่ของตัวเองเท่านั้น
สิบล้านวอน?
ฮยอกแจจะหาเงินตั้งสิบล้านวอนมาจากไหนเพื่อไถ่ทงเฮกลับมา แล้วเขาล่ะ เขาจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร แค่เห็นหน้าซีวอนอยู่ตรงหน้า ฮยอกแจก็คิดอะไรไม่ออกแล้ว
ดูทีเซอร์อัลบั้ม 6 แล้ว ไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไรต่อเลย
จิตใจอ่อนปวกเปียกอยากทำแค่นอนรอทีเซอร์ต่อไป
ฮยอกแจเท่มาก และทงเฮก็สวยมาก...ภูมิใจตรงนี้!
สุดท้ายนี้ ฝากบอกคนอ่านทุกคนว่า...
ฟิกเรื่องนี้มี 13 ตอนจบนะคะ
และ...หน้าปกฟิกอาจจะใช้รูปทีเซอร์เป็นหน้าปกค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่าน โหวต คอมเม้นท์ และเป็นกำลังใจค่ะ
พบกันใน Chapeter 11
ความคิดเห็น